XVIII

Ùrnaigh

A chionn nach eil Dia ann
agus a chionn nach eil Crìosda
ach ’na fhaileas faoin sgialachd,
chan eil ann ach: Dèanam làidir
m’ aigne fhìn an aghaidh àmhghair.

Oir chunnaic mi an Spàinn caillte,
sealladh a rinn mo shùilean saillte,
agus gaoir a chuir maille
air iomchar mo chridhe àrdain
le neoinitheachd is bàs nan sàr-fhear.

Chì sinn a-rithist an-dràsta
claoidh cridhe ’s bàs an àrdain
agus neoinitheachd neo-àghmhor
anns gach dòchas treun faoilidh
len sgarar sinn bhon bhàs aognaidh.

Bha seo aig Cornford òg ’na ghaisge,
eagal smuain a ghaoil bhith faisg air
nuair bha an Spàinn ’na latha-traisg dha,
eagal a challa air an duine,
eagal an eagail air a’ churaidh.

Dè an t-eagal a bhios ormsa
ro thuiltean aognaidh an onfhaidh
a-nis on chuala mi am monmhar?
Theirear gum faicear trom-laighe,
am bàs ’s a’ ghort a’ tachdadh aighir;

gum faicear a’ ghort air na raointean,
an eislig chumhachdach ’na caoile,
a bheir a’ bheatha is an gaol bhuainn,
a leagas sìos a dh’ionnsaigh uaghach
le acras is eu-dòchas neo-uallach.

Ach saoil sibh an dèan mi ùrnaigh
rim spiorad fhìn an aghaidh m’ ùidhe,
stad mo chridhe, dalladh shùilean?
An guidh mi do ghaol bhith air a shracadh
à friamhaichean mo chridhe thachdte?

An iarr mi mo chridhe bhith glainte
bho anfhannachd mo ghaoil ghlain ghil,
an iarr mi spiorad ’s e air fhaileadh
eadhon gum faighear anns a’ bhoile mi
cho treun ri Dimitrov no ri O Conghaile?

Tha mi a’ tuigsinn an-dràsta
gun tàinig lìonsgaradh sa chàs seo,
gleac a’ chinne-daonna neo-bhàsmhoir:
an neach mu choinneamh roghainn sàr-chruaidh,
bàs sa bheatha bhiothbhuain no beatha bhàsail.

Mo bheatha-sa a’ bheatha bhàsail
a chionn nach d’ fhail mi cridhe mo shàth-ghaoil,
a chionn gun tug mi gaol àraidh,
a chionn nach sgarainn do ghràdh-sa
’s gum b’ fheàrr leam boireannach na ’n Eachdraidh fhàsmhor.

Chunnaic mi ’n fhuil chraobhach ag èirigh,
tein-aighir an spioraid air na slèibhtean,
an saoghal truagh a’ call a chreuchdan:
thuig is thùr mi fàth an langain
ged nach robh mo chridhe air fhaileadh.

Esan dha bheil an cridhe air ionnlaid,
thèid e tro theine gun tionndadh,
dìridh e bheinn mhòr gun ionndrainn;
cha d’ fhuair mise leithid de dh’anam
’s mo chridhe ach air leth-fhaileadh.

’S e ’n ùrnaigh seo guidhe na duilghe,
an guidhe toibheumach neo-iomlan,
guidhe cam coirbte an tionndaidh,
an guidhe gun dèan mi guidhe,
gun guidhe ’n t-susbaint a ruigheachd.

Chuala mi mu bhàs neo-aoibhneach
agus mu acras gorta oillteil
a’ tighinn an tòrachd na foille.
Ciamar a sheasas mi rim marc-shluagh
’s gun mo chridhe ach leth-fhailte?

An uair tha ’n spiorad air fhaileadh,
caillidh e gach uile fhaileas,
caillidh e gach uile fhannachd.
Ach cò a ghabhas air mo gheal ghaol
aomadh, fannachd no faileas?

Cha ruigear a leas ceistear no sgrùdair
a dh’fhaicinn nach eil ’nam ùrnaigh
a’ Ghairm Èifeachdach no ’n Dùrachd,
’s ged tha mi soilleir anns an fhìrinn
nach eil mo spiorad aon-fhillte.

A chionn nach cuirear coire air diathan,
nach eil ach ’nam faileas iarraidh,
agus a sheachnadh an duine Crìosda,
chan eil mo chaomhachd ris an Nàdar
a thug an tuigse shoilleir shlàn dhomh,
an eanchainn shingilte ’s an cridhe sgàinte.