XLV

Rinn sgian m’ eanchainn gearradh
air cloich mo ghaoil, a luaidh,
is sgrùd a faobhar gach aon bhearradh
is ghabh mo shùil a thuar.

Thionndaidh mi gach mìrean lèige
fo ghloine gheur fhuair
is fo mo lasair chèille,
a dh’fhiach iad ceudan uair.

An dèis sgeine, gloine, teine
is gath nam faobhar giar,
beumadh, gearradh, losgadh, sgrùdadh,
cha robh caochladh air a fiamh.

An t-sian-chlach geàrrt’ am mìle mìrean
cho slàn ’s a bha i riamh,
air a prannadh ann am fùdar
ach dùmhail leugach giar.

Mar a rachadh i an àireamh
nam bruan geàrrte prann
’s ann a ghabhadh i aonachd
’na h-aonar cruaidh teann.

Dh’at i gu meud mìle chuantan
is chaidh gach bruan ’na bhraon,
ach b’ i uisge chaidh an cruadal
le teannachadh at gaoil.

Bha a’ chlach a fhuair a gearradh
à m’ aigne chumhang fhìn
air a bearradh gus a’ mhòrachd
a thoilleadh domhain-thìr.

Pioct’ às mo chom, bha a miadachd
os cionn mo thomhais chèin
’s mar bhruan chrùb a creag-màthar
am Betelgeuse nan reul.

A’ chlach ghaoil a thàinig à m’ eanchainn,
’s i ghabh am meanmna treun
gu robh i ’na màthair-meanmna
da màthair-eanchainn fhèin.

’S e ’n gaol ginte leis a’ chridhe
an gaol tha ’n geimhlich shaoir
an uair a ghabhas e ’na spiorad
gaol eanchainn air a ghaol.

Agus ’s e a’ chlach tha briste
an leug shoilleir shlàn
nuair phrannar i le eanchainn
gu barrachd cruais a gràidh.

A luaidh, mur biodh gaol mo chridhe
ort mar chruas na lèig,
tha fhios gun gabhadh e gearradh
le eanchainn chruaidh gheur.