V

A nighean ruadh, ’s trom an èire
rinn an lèireadh ’nam chlì,
’s, a ghaoil ghil, cruaidh an t-àmhghar
rinn an sgàineadh ’nam chrìdh:
cha bhi m’ aigne ri treuntas
bhon dh’èirich do lì
no mo spiorad ri suairceas,
air a bhuaireadh led bhrìgh.

’S iomadh oidhche fhada iomagain
bha iomaluas ’nam shùrd
agus feasgar na h-iargain
bha an t-iarann ’nam dhùil,
mo rag chridhe cruadhach
ann an luasgan led shùil
agus m’ fhuil shiùbhlach, làidir
ann an cràdhlot led mhùirn.

O, a nighean ruadh àlainn
rinn thu màbadh air treòir
a bha àrdanach, uallach
ro shuaimhneas do ghlòir:
tha do bhòidhchead gam chiùrradh
ann an dùiseal is bròn
agus t’ aghaidh gheal, shuairce
air mo ruagadh bhom thòir.

’S, a nighean ruadh, chan e m’ èire
mi bhith an èirig na h-Eòrp’,
’s chan e goirteas mo shàth-ghal
mi bhith fàgte gun m’ eòl,
ach nach d’ fhuair mi do ghaol-sa
tre bhaothaireachd dhòigh
agus faoineachd an t-saoghail
agus claoine mo sheòil.

an sultuine 1939