LVII

Tha aodann ga mo thathaich,
ga mo leantainn dh’oidhche ’s latha:
tha aodann buadhmhor nìghne
’s e sìor agairt.

Tha e labhairt ri mo chridhe
nach fhaodar sgaradh a shireadh
eadar miann agus susbaint
a’ chuspair dho-ruighinn,

nach tig tubaist air àilleachd
a dh’aindeoin cinntinn nam fàiling
a chionn gu bheil là aomte
cho saor ri là màireach,

agus gu bheil an tràth seo
os cionn gach caochlaidh ’s àichidh
a nì ceannairc èigheach
ra rèim a-màireach,

a chionn gu bheil i ’n-dràsta
gum bi ’cruth ’s a bith gu bràth ann
agus nach urrainn caochladh
a h-aonachd a mhàbadh,

gu bheil roghainn miann na sùla
cho biothbhuan ris na rùintean
a ghabh an cumadh sìorraidh
am briathran ùra,

gu bheil i cheart cho àghmhor
ri ealain an dà Phàdraig
ged nach cuir an cèill i
ceòl rèidh no clach gheàrrte,

’s ged nach fhaod clàr dealbha
a cruth ’s a dreach a thairgsinn
do na gineil ùra
gun smùradh coirbte.

O aodainn, aodainn, aodainn,
an caill, an caill thu ’n t-ioghnadh
leis na ghlac do bhòidhche
sòlas faoilidh?

Mur gabh clach no clàr do shamhladh
dè nì ealaidh chiùil no ranntachd
mur eil seòl an tràth seo
chur an càs staimhte,

mur eil seòl air bacadh
na h-uarach seo ’s a glacadh
an gainmhich a’ chaochlaidh
le faobhar acrach,

mun tog i na siùil ùra
gu dìochuimhne air chùrsa
’s mun caillear a brèidean
bho lèirsinn sùla?

O aodainn a tha gam thathaich,
aodainn àlainn a tha labhairt,
an triall thu leis an àm seo
neo-ar-thaing t’ agairt?

Nuair chrìonas tasgadh gach cuimhne
a bheir gaol no smuain no suim dhut,
an caill thu mealladh t’ aonachd
’s tu faoin gun chuimhn’ ort?

Chan iarrainn-sa gu bràth dhut
aon bhiothbhuantachd do t’ àilleachd
ach na liùbhradh slàn i
dìreach mar a thà i.

Chan iarrainn gnìomhachd a’ chiùil
’s e ioma-bhriathrach ri ùidh:
chan iarrainn aon ni ùr
nach fhaca mi fhìn ’nad ghnùis.

Agus cha tugadh clàr dathte
do chuimhne ach aon aiteal
ged chuimteadh trian ded bhuadhan
’na thuar an tasgadh.

Mar sin, a thràth is aodainn,
feumar ur cuideachd daonnan
los nach bi ’n ceann na h-uarach
buadhan aomte.

A thràth de thìm, nuair dh’fhalbhas
do rèim mar an allacheo,
dè am breannachadh ùr-laist
don diùchd t’ fhalbhan?

O thràth de thìm, ’s na thrèigeas
dhinne le do cheuman,
càit a bheil an cùrsa
bheir ùidh dhuinn no sgeul oirnn?

Na bha, ’s na tha an-dràsta,
ged mhaireadh iad gu bràth dhinn,
ciamar thigeadh sgeul orr’
bho chèin-thràighean?

Dè ’n t-sùil a nì am faicinn
no chluas a nì an claisteachd
’s iad air turas faondraidh
bharr smaointean aigne?

Ciod e an ceathramh seòl-tomhais
a bheir an àilleachd seo fa chomhair 90
sùla, reusain no aon chàileachd
thar fàsaichean glomhair?

Is dè a’ chàil thar chàiltean
a mhothaicheas an àilleachd,
nuair nach nochd sùil no cluas i, 95
blas, suathadh no fàileadh,

’s nuair nach bi i paisgte
an cuimhne bheò no ’m faisge
ris na smuainteannan siùbhlach
a dh’ùraicheas an tasgadh?

Mur faighear, air chor ’s gum mothaich,
aon chàil eile no seòl-tomhais,
am bi cruth no bith aig t’ àilleachd
an àrainn tìme ’s domhainn?

O aodainn a tha gam thathaich,
a mhìorbhail a tha labhar,
a bheil aon phort an tìm dhut
no balla-crìch ach talamh?

O luathghair dhaonda chuimir,
a bheil seòl-tomhais sa chruinne
a bheir dhut barrachd slànachd
na ceòl no clàr no luinneag?

Ma tha Arm Dearg a’ chinne
an gleac bàis ri taobh an Dniepeir,
chan e euchd a ghaisge 115
as fhaisg’ air mo chridhe,

ach aodann a tha gam thathaich,
ga mo leantainn dh’oidhche ’s latha,
aodann buadhmhor nìghne
’s e sìor labhairt.