ORANAN NUADH SPIORADAIL.

MEADAIGEAN DE BHUADHAIN AN T-SHLANUIGHEAR.

Air Fonn— “Fulangas an t-Shlanuighear.”

SE sud an ni bu mhiannach leam,
Na’n tairinn chuir ’an ceill;
’Se pairt de chliu an t-shlanuighear,
’S gu ’m b’ aithne dhomh ’ga inns’,
Do na ghinealachd tha lath’r,
’S do ’n al tha tigh’n na’n deigh;
Chum’s gu’n iarradh iad’s a lath ’rachd,
’S gu’n deanadh iad do reir.

Se sud a tha na dhiomhaireachd;
’An t-Iosa ’s mo gloir,
Bhi ’g iarraidh, mar le fabhar orm,
Mi ’ghabhail mar m’fhear posd’
’S gu’n deanadh E mo theasairgin,
’S gu’n seasadh E mo choir,
’S gu’n cuireadh Esa ’n teicheadh
Air gach namhaid th’air mo thoir.

’Se aon thaght an Athair E,
’S ailleagan a ghloir;
’Se gaol nam naoimh ’s na’n ainglean E,
’S iad uile ’seinn a ghloir,
Le gairdeachas neo-chriochnach,
Le aoibhneas lan de cheol,
’S gu’m b’fhearr a bhi ’nan cuideachd-san
Na bhi suibhal ann an ceo.

’Se Samson treun a chumhnant E,
Thug gaol do’n t-striopach mhor,
’Sa thainig a nuas a flaitheanas,
Gu talamh air a toir,
’Sa phaigh gu leir a fiachan dhi;
Thug riarachadh ’na h-ait,
Do’n lagh nach maitheadh fairdin,
’Am fabhar dhis’, na dhas’.

’Se Ionah bha ’s na tonnan E,
’S am broinn a bheathaich mhoir,
Do’n ainm am bas ’s iuthairne,
’S bha ceartas air a thoir;
Ach cha do phill E dhachaidh,
Gus ’n d’fhuar e lan disears’,
Do thaobh na dh’agair ceartas air,
Airson oighreachan na slaint’.

’Se ’n fhireantachd nach teirig E;
’Se ’n fhior naomhachd fein;
’Se cement gaoil na flaitheis E,
Gu’n dluthachadh ri cheil;
An Ti a tha E gineamhuinn,
Is an ti a ghineas E,
’S gach clach a tha ’san togail ud,
Do’n ceann na h-oisinn E.

’Se freumh ’us gineal Dhaibhidh E;
’Se ’n Reult a’s aird an gloir;
’Se ’n t-Aireadh bha aig Iacob E;
’S an tuisear òr a’s fearr:
’Se Sagart treun na deas-laimh E,
Chum tagair a leth chaich,
’S na h-uile gheibh an athchuinich,
Gu brach, ’s ann air a sgaths’.

’Se fior Airc a chumhnaint E,
Sam bheil na clairibh naomh:
’Se brigh na h-airc bh’aig Noah E,
Chum tearnadh mhuinntir ghaoil:
’Se ’n t-slat a bha aig Aaron E;
’Se ’n t-slat a bha aig Maois,
Leis an d’fhuair na h-aithrichean
Dhol tearuint thar a chaol.

Se ’n Ioseph bha ’san fhasaich E,
Aig iarraidh bhraithrean fein;
’S dar fhuair E iad, ’sann chuir iad E
Ann an slochd mar a bheist;
Thog iad E risd ’s reic iad E
Ri ceannaichean nach b’fhiach;
Cha b’fhad thar sin a chum iad E,
Is reic iad E fo’ luach.

’Se craobh na beatha bith-bhuan E,
Tha fas ’am pharas Dhe;
Ni ’n Spiorad Naomh a phlantaigeadh
’N anama ’phobuill fein:
’S tha nadur ann gu’n tionndaidh E,
Gach lios ’sam bi E ’fas,
Gu nadur fhein, ’ge maiseach E;
Thaobh feartain treun a ghras’.

’Se ’n fhior Abhainn chriostail E,
Tha tighinn bho chathair Dhe:
Se tobair feudail Iacoib E,
Le’n stialan ban ’us donn;
’S tha spotain dearg ’us dubh orra,
’S iomadh ni na’n com,
’S dar dh’oladh iad dheth, ghineadh iad,
’S na’m pilltinn bha iad trom.

’Se Buachaill maith na teaglaich E,
’S cha chaill E aon de threud;
Oir cheannach E cho daora iad,
’S phaigh E ’m pris gu leir;
Oir dh’oibrich E cho firinneach,
’S shaothraich E cho teann,
’S gu’n d’chuir E fallas fola dheth,
A’ direadh ris a chrann.

’Se caraid mor na’m peacaich E,
Gu seasamh air an taobh;
’Se aon Tigh stoir an Athair E;
Fear uaignidheas na’n naoimh:
’S dar thig iad le ’n cuid athchuinich,
Gu’n dortadh ann na lath’r
Cha toir E dh’ionnsuidh ’n Athair dhiubh,
Ach a mhain a chuid a’s fhearr.

O! nach treun an Cairid E!
Gu seasamh air an taobh,
Gu glormhor, treunmhor, cumhachdach,
Is Gaisgeach E co-dhiubh.
Cha seasamh daoine ’s deamhna’ Ris,
’S innleachdain a phuill.
Cha seasamh nadur truaillidh Ris,
No peacaidh’n gin ’s gniomh.

’Se Ghrian E chum n-ar soillseachadh,
’S an oidhch a chuir air falbh;
’Se bainne fior an fhocail E,
’S an t-aran ceart gu dearbh;
’Se ’n rathad chum an Athair E,
’S am fasgadh bho na stoirm;
’Se ’n Iobairt reitich shiorruidh E,
Thug riarachadh ’n-ar n-ainm.

’Se Brigh an da ghabhair E,
Chaidh ghabhail aig aon am;
’San dara h-aon chaidh iobaireadh,
Mar dh’orduicheadh ’san am;
’S fhuair aon a saorsinn dhiubh,
Gu fasaichean nam beann;
’S bha iad le cheile ’ciallachadh,
Gur Dia ’s duine bh’ann;

’S theirear Mac an duine ris,
Ge iongantach leibh e;
’S theirear Uan an Athair ris,
’S cha lagh’ an iognadh e;
Uan ’bhi anns an Diadhaidheachd,
’S Dia bhi maille ri daoine:
Tha e gu leir na dhiomhaireachd,
’S co do’n aithne e?

’Se fein an fhior ais-eirigh,
Chum carachadh nam mairbh:
Tha iuchraichean na’n uaighean aige,
’S gairdean treun gu dearbh:
Tha cumhachd aige gu fosgaladh,
Na glais ’s mo meirg,
Bha riamh ’an tir na h-aineolais,
Cia fad i fo na stoirm.

O! Ghaoil, nach faigh mi commuinn riut
’N am anam gu bhi tamh,
Agus gràs na h-aithreachais,
’N am anam gu bhi fas;
A chum ’s gu’n tugainn fianuis ann—
An tim air taobh do ghrais;
’Sa risd gu’m faighinn dhachaidh—
Gus na cairteilean as fearr.

Ged fhaighinn-sa mile annam, ann—
An ait an aon a fhuair,
Dh’ earbainn ann na ghlacain iad
Ri’n glanadh, ’s ri ’n toirt suas;
Oir tha E treun, ’s trocaireach.
’S eolach air toirt buaidh;
’S cha chaill E aon de’n aireamh sin,
Thug Athar dha mar dhuais,

Mir Bithinn-sa air mo thempergeadh
Mar ailbhinn aig a chruas,
Cha bhitheadh an namhaid eucoireach
Cho tric a’ faighinn buaidh,
Mo mhiannaidhean air an riarachadh
Agus m’inntinn blian ’s fas,
Gun fhaireachdan air m’uir-easbhuidh,
No feagail roimh na bhas.

Oh! cuir an t-Elieser ud,
Do’n sloinn an Spiorad Naomh.
Gu tobraichean na’n geallaidhean,
’S fosgail iad gu saor;
A chum gu’m faigh an aireamh ud,
Tha dha mar chlach a shuil,
An arach ’s am beothachadh,
A flagonan a ghaoil.

Sud ’n gaol a tha na dhiomhaireachd,
’S leotha e na na speur;
Thaobh ’mheud, tha e do-rannsaichte,
’S cha chum gach soitheach e,
A chaidh riamh a dheanamh leis,
Chum ’chliu-sa chuir an ceill:
’Sann ’s goirid leo-sa bith-bhuantachd,
Gu labhairt air gu leir.

’S rinn E coinnlear farsaing dhuinn,
Ris an dubhairt E na speur,
’S chuir E coinneil mhaiseach ann,
’S dh’ainmich E i a ghrein:
’S thug ordugh dhi mar shiubhladh i,
Air fad an la gu leir
Bho mhaduinn tim a chruthachaidh,
Gu feasgair deireadh’n t-saogh’l.

Chruthaich E na flaitheaneis,
Mar b’ aill leis iad bhi deaint;
’San dearbh mheud ’sam bu mhiannach leis
Fhuair an talamh E;
’S rinneadh soitheach cladaich leis,
San cuireadh E an fhairg;
’S b’aithne dha gach boinne dheth
Na chumadh e gu a lan.

Tha ceol, ’s gloir na flaitheanais
Ro mhor gu chuir an ceill,
Do aon neach air an talamh so;
’Sa thamh am bothan creadha.
Ma tha mo smuaintean cothromach,
’Se ’s iomchuidh dhombh a radh,
Mu thimchioll an ni nach aithne dhomh,
Nach bean mi ris an traths’.

’SE na h-uile anns na h-uile E.
Ciod tuilleadh dh’fhaodt’ a radh?
’Se Aon ghaoil an Athair E,
’S na h-ainglean ’g aodhradh dha;
Thaobh mheud tha E do rannsuichte,
’S tha mi gu’n tomhas Dha;
’S ann a sguireas mi mar thoisich mi,
’N am amadan ’sa chas.