CAOIDH

AIRSON AN URRAMAICH MR. ROBISON, MINISTEAR A BHA’N CINN-GHIUSAICH, AN BAIDEANACH.

Och, ’us Ochan! mar tha sinn,
Air n-ar fagail leinn fein;
Mar chaoraich gun bhuachaill,
Air am fuadach ri beinn.
Cha’n ’eil ait gus an teid sinn
Ni feum dhuinn dol ann,
Bho na chaill sinn an Ciobard
Bha dileas ’n-ar ceann.

Thug na h-ainglean uainn dhachaidh
Maighstear Robison caomh
Dh’ionnsuidh aoibhneis bithbhuan
’S co’chomuinn na’n naoimh,
Gu bhi seinn air an oran
’S air morachd a Ghaoil,
Ma’ ri aireamh de dh’aireamh
Do na braithrean bha naomh.

Tha do Bhean Uasal craiteach,
’S do theaghlach fo bhron,
’S cha’n iognadh leam idir
Ged a shileadh iad deoir;
Bho na chaill iad an Ceannard
A bha cannach ’s coir;
’S bho na rinn sinn mi-fheum dheth,
Thug E-fein e gu Gloir.

Ged bha sud na chall dhuinn,
Bha e na bhuanachd dhuit fein,
’S eiginn d’uinne bhi tosdach
Bho’n ’se E-sa rinn e
Tha riaghladh na’n ainglean,
’S clann-daoine le cheil
’S tha deanamh na’s aill leis
Anns gach ait fo’n ghrein.

Bu tu’n Coinnlear bha soilleir
Bu tu’n Trombaid bha binn,
Bu tu’n Cocair bha iomchuidh
Gu dhol ’dheas’chadh a bhidh—
Do na feumanaich uile,
Dar a bhitheadh iad cruinn,
’S chuireadh tus’ ann an ordugh
Cuid gach seors’ air a roinn.

Fhuair thu’n Rola ri itheadh,
A bha milis ’s searbh;
Fhuair thu’n Lagh ’s an Soisgeul
Ri sgoltadh gu dearbh;
Fhuair thu Gras agus Nadur
Chuir ’s gach aite leo fein;
Agus faileas ’s suspainn
A chuir fada bho cheil.

Fhuair thu obair ri dheanamh
Ann am fionan na’n gras;
Bho an Trionaid a shaor thu,
’Sa thug gaol duit thar chach;
’Bhi tairgse ’n Fhear-shaoraidh
Do dhaoine gun sta,
Nach deanadh a cheannach
A dh’aindheoin do phairt.

Tha do Chubaidh na fasaich,
Agus t-Eaglais ban,
’S do chaoraich air faon-tra’,
’S iad sgaoilt anns gach ait;
Bho’ nach urrainn dhoibh taobhadh
Ri aon ann a t’ -ait:
Mur fhaigh iad an Soisgeul,
Cha ghabh iad ri sgail.

Bhiodh do shuileana cannach
Gu fuirearach caomh,
’Sior iarraidh na Pairt ud
A b’fhearr dhe’ na daoin;
’S dar a dheanadh tu ’m beachdach’
Le tlachd ’s le speis,
Bhiodh iomhaidh na pailteachd
Ri fhaicinn ort fein.

Tha Ceann-Ghiusaich fo mhullad,
’Sa phobull fo bhron;
’S do dhilleachdain a’ tuireadh.
’Sa fasgadh na’n dorn;
’S iad aig achdan na chaill iad,
Mar leanabh gun treoir—
Ann am fasaich a mhonaidh,
No mar dhuine ann an ceo.

Dar a thigeadh an t-ordugh,
Bhiodh gach seors’ air am boinn;
Bhiodh an Colman ’s am fitheach
A’ tighinn fo thuinn.
’S iad ag aicheadh le cheile
Nach b’ iad-san a bh’ann,
’S gheibheadh tus’ ri dheanamh
Mus an deanadh tu’n roinn.

Thigeadh fuighleach Shrath-eirinn
Thar a bheinn aig an trath;
Thigeadh Donull chaidh dhachaidh,
’S bu taitneach leinn e;
Thigeadh Fionnladh Shrath-Narruinn,
’S bu channach an aoidh;
Agus Ian Mor Toiseach,
’S bu bhoidheach a ghnuis.

Chunnaic mis’ le mo shuilean
Anns an uir e dol sios,
Agus aicheadh do shealladh
Cha’n fhaca mi riamh:
Beul milis na firinn,
Bha na iuchar do chach,
E bhi nis air a ghlasadh
Fo cheangal a Bhais.

Se aon mhile ’s ochd ceud,
’S coig thar fhichead a chorr,
Mu ochd uairean an deis neon.
Air a cheithreamh la dhe’ na Mhairt,
Chaidh do ghairm as an tir so
Dh’ionnsuidh an Rioghachd a’s aird,
Tha air m’ aire-sa a chuimhn’chadh
Dhomh fein ’s do’n als.’