CEOL.

’S binn caoirean nan caochan ’an aonach nam beann,
’N uair tha’n latha a’ sgaoileadh air aodan nan gleann;
’S binn osna na gaoithe, ’s gur aobhach a toirm
Air ciùineach’ do’n doininn, ’s air cadal do’n stoirm.

’S binn co’ -sheirm na coille, nan doire, ’s nan stùchd,
’S ro bhlasda an ceòl e ’s an òg mhaduinn dhrùchd:
O! ’s taitneach r’a chluinntinn geum laoigh tigh’n o’n chrò,
’S binn gàirich na tuinne, a’s bàirich nam bò.

’S binn naigheachd air caraid chaidh fada air chuairt,
’S cha seirbhe guth leannain dh’fhàs banail a’s suairc’;
’S ro bhlasda guth màthar làn blà’is agus gaoil—
Mar cheòl iad nach àluinn, nach càirdeil, nach caoin?

Ach tha ceòl ann is uaisle ’na bhuadhaibh gu mòr,
’S tha fuaim ann is binne, ’s is grinn’ air gach dòigh;
Tha poncan is mils’ ann, nach diobair gu sìor,
Gach ceòl ’rinn thu sòlasach ’n oir no an iar.

Nach milis mar cheòl e, nach bòidheach, nach binn—
Guth chlag mhaduinn Dhòmhnuich, nach sonraichte grinn?
Na fuinn ud ro àluinn ’tha fàilteach’ an lò
A bheannaich an t-Ard-Rìgh gu slàinte nan slògh.

Nach binn a’ chruit-chiùil ud, nach rùnach gach ial,
An cridhe trom, brùite ag ùrnuigh ri Dia?
Nach taitneach mar cheòl e, nach bòidheach, ’s nach caoin
Guth ’mholaidh, a shòlais, a dhòchais, a ghaoil?