LAOIDH.

IERIMIAH xvii. 5–8.

Malluicht’, ’deir an Tighearn Dia,
An duine sin gun cheisd,
’Chlaonas ’na chridhe o’n Ard Thriath
’Tha beannuichte am feasd.

Malluicht’ gu’n robh an duine fòs
’Ni gàirdein feòl’ a stéigh,
A cnuimh a’ deanamh earbs’ a’s dòigh,
’S gun chòmhnadh ann ri feum.

Mar chonasg anns an fhàsach chruaidh
Is ionnan tuar a’s blàth;
Nach mothaich maith ’s nach caochail snuagh
Ge d’ thionndadh fuachd gu blàths.

Ge d’ lùb gach coille fo thròm stràchd
Do bhlàthaibh ’s mheasa trom,
Nach caochail dreach, ach bhios gach là
’N a chrìonaich ghrannda, lòm.

Ach sona sin an ti do rinn
A bhun ’s a stéidh á Dia,
D’ an acair dòchais a’s d’an dòigh
Iehòbhah mòr gach ial.

Mar chraoibh ri taobh nan uisge beò
A shìn a meòir gach taobh,
’S ri cois nan uisgeachan, le ’deòin,
A freumhaichean a sgaoil:

Nach caochail dreach, ’s nach seac gu bràth
A dh’aindeoin blà’is a’s teas,
A dh’fhanas dosrach, ùr gach tràth,
Fo stràchd do thoradh ’s mheas.