CRIOSD DOCHAS NA H-EAGLAIS.

Cheart aindeoin a bhòilich, cha soirbhich le d’ namh,
Oir is treun e ’m fear-còmhnaidh tha a’ d’ mheadhon a’ tàmh;
Làn-thearuint’ tha thusa o fholachd ’s o fhuath,—
Tha agad-sa cùl-taic an latha do chruais.

Air di-chuimhn’ na leig-sa na làithean o chian,
’S ’n uair chaisgeadh do nàimhdean, bha aingealta, dian;
Bi seasmhach, bi gramail, oir cunnairt ma th’ ann,
Cha dhuit-se fath eagail, ach do d’ eascaraid dall.

Ort shaltair an Eiphit gu h-eucorach, cruaidh,
Ach dhìol i na fiachan gu léir ’s a’ Mhuir Ruaidh,—
Na cuantan a dh’ fhosgail dhuits’ cos-cheum gu tràigh,
Bhrùchd—thaom iad le dosgunn, ’s gun phlosg feuch do nàmh!

Chlaoidh Cànan thu tamull ’s dha b’ aithreach gu’n d’ rinn,
Oir thuit e, le ’mhacaibh, fo d’ shleagh a’s fo d’ lainn;
’S a’ chuid nach do thuit diubh fo chudthrom do bheum’,
Dhian-ruaigeadh gun stad iad fo mhallachd do Dhé.

Rinn Ashur ort fòirneart, ’s bu ghòrach sud dha,
Oir spùinneadh d’ a ghlòir e ’s d’ a mhòr-chuis, chion-fà;
A dhùthaich thur-chreachadh—dh’ eug a mhacnus ’s a mhùirn,
’S mar a dhuais ghlac am Persach a bheairteas ’s a chrùn.

Dhian lean thu an t-Iùdhach, an rùn do chur sìos
Ged rugadh e d’ chùirtibh, ’s ged ’s tu thug dha cìoch;
’S nach soilleir ’s na truaighibh tha ’g a ruagadh gun tàmh,
Gu ’n d’ thug Flaitheanas fuath do ghnìomh uabhar a làmh.

Rinn an Geintileach doilleir, ’s àrd sgoilleir na Gréig’
Ort an fhòirneart bu shoilleir’ dol an co-bhoinn a chéill’;
’S gu h-obunn am mòr-chuis ’s an glòir dhealaich uath’,
Ged b’ inbheach an àirde, ’toirt bàrr air gach sluagh.

Dh’iadh umad a lìontan baobh strìopach na Ròimh’,
A’s dhùisg i dhuit mì-run mhòr righrean a’s shlògh;
Do thearmunn b’ e ’m fàsach ’n àm d’ amhghair ’s do strì,
O nàimhdeas an dràgoin bha ghnàth air do thì.

A cuing bhàrr do mhuineil do thilg thu gu làr,
A’s rùisg thu dhith ’n fhalluing a dh’fholaich a nàir’;
A srannraich na cuireadh ort eagal no fiamh,
Tha a ceann air a bhruthadh, ’s a cumhachd air triall.

Mo thruaighe gur fìor e! an tìr so an àigh,
Gu ’n d’ fhuaras luchd-miruin rinn strì riut gun bhàigh;
Rinn gàirdean luchd-fòirneirt do leònadh gu cruaidh,—
T’ fhuil chraobhach a dhòrtadh, gun sòradh, gun truas.

Feadh gharbhlach an t-sléibhe ’s air réidhlein nam beann,
Chaidh t’ iomain ’s do ruagadh gu cruaidh a’s gu teann;
’S tric a tharruing thu ’n osnadh ’s an t-slochd ’s anns a’ chùil,
’S tric bu bhriste do chridhe, ’s bu shnidheach do shùil.

Ach dh’fhiosraich là saors’ thu, a’s faothachadh fhuair,
A’s shiabadh ’n deur-chràidh a bha blàth air do ghruaidh;
’S do naimhdean bha ’n cumhachd ’s an urram ro-mhòr,
Thur-chrìon agus sheac iad, a’s chreachadh d’ an glòir.

Cia nise fàth t’ eagal; gach aon gheilt cuir air chùl;
Leig do thaic air a’ ghàirdean tha a’ tàradh dhuit dlùth;
An aghaidh an Ard-Righ co a dh’àrdaich a chrì—
Nach do lotadh gu bas e, an àraich na strì?

Ged iadh umad naimhdean tha aingealta, treun;
Ged ’s alluidh an sealladh, ged ’s eangarra ’m beum;
Na caill-sa do mhisneach, oir is sgeul e tha fior,
Buaidh-làrach cha choisinn iad ortsa gu sìor.

Ged bheucadh na cuantan is gruamaiche colg,
’S do charraig ged bhuail iad gu fuaimeanta, borb;
Air an ais ’n uair a shileas ’s a philleas iad sìos,
Tha do charraig-sa seasmhach,— ’s bidh seasmhach gu sìor.

Oigh Shioin, glac misneach, ’s na diobair do Thriath;
’S e ’fhocal do sholus, —a dhilseachd do sgiath;—
Do bhabuinn cha tuislich, ’s cha tuit iad gu làr,
’S a chaoidh bheir iad dùbhlan do chumhachd gach nàmh.

Theid nèamh agus talamh tur thairis le chéil’,
’S luchd-riaghlaidh a’s riaghailtean talmhaidh gu léir,
Ach beannachd no sochair a gheall e dhuit riamh,
Cha diobair, ach coimhlionaidh, ’n Tighearn do Dhia.

AN T-OLLA UALTAR MAC- ’ILLEBHRA.