LATHA NOLLAIG.

Caomh fhàilt ort a latha—a latha mo rùin—
A latha uil’ airidh air moladh a’s cliù;
A Nollaig ged ’s doilleir leam ’soilleir do ghnùis,
’S ro aoibhneach do sgeula do’n eùslan ’s do’n chiùirt’.

’Ur cleasachd ’s ’ur gòraich cha bhòidheach leam fhìn,
’Ur dannsa ’s ’ur ceòl cha deònach gu cinnt’;
’Ur sùgradh, ’ur mànran, ’s ’ur n-àbhachd ro bhaoth,
Le m’ chridhe tha tàireil, ’s cha ’n àraich dhoibh gaol.

Ge d’ nach taitneach le m’ chrìdh-sa ceòl fhìdhlean, as theud,
Ge d’ nach blasda, ’s nach binn e ’s an tiomsa le m’ chré;
Tha ceòl tha ro-thaitneach do m’ bhlas-sa san lò,
Bheir sòlas do m’ aigne am fad bhitheam beò.

Tha naomh cheòl a’ bualadh mo chluasan gu h-àrd,
Guth molaidh ro uasal bhios buan anns gach àit:
“Mòr ghlòir anns na h-àrdaibh do Ard-righ na glòir,
Air talamh caomh shlàinte do’n chràiteach, ’s do’n leòint.’

’N diugh thùirling feachd aingeal o thalla na glòir,
’N an culaidhibh geala, le farum, ’s le ceòl;
Air faiche Bhetlehem! O! b’éibhinn, ’s bu ghrinn,
Ard fharum an teudan—an sgeul bu ro bhinn.

’N diugh rugadh dhuibh Slàn’ear ’am fardoch na spréidh,
A lùchuirt cha ’n àluinn, ge b’ àghmhor i ’n nèamh:
’S mar chomhara gheibh sibh an leanabh ro naomh,
’Sa mhàthair dha ’m fagus, am prasaich nach caomh.

Feuch! acair mo dhòchais, mo shòlais ’s mo shìth!
M’ àrd aoibhneis fàth m’òrain, mo ghlòir e gu cinnt’;
Mo dhìdean fo thruaighe, gach uair e ’s gach linn,
’S an ìoghnadh a’m chluais-sa a luaidh-san ge d’ ’s binn!