AN RIAN-GREINE.

’S òirdhearc da-rìreadh an sealladh a chithear leinn, an uair air oidhche bhòidheach gheamhraidh a ghabhas sinn beachd dhùrachdach air an sgàil-bhrat bhreagha sin a tha os ar ceann. Cha ’n ’eil sinn ullamh gu bhi ’smuainteachadh gu bheil againne ar còmhnuidh air reul, eadhon cosmhuil ri cuid diubh sud air am bheil sinn ag amharc anns an iarmailt dhealraich sin. Faodaidh gur teagasg annasach a tha ’n so do ’n leughadair, agus gu bheil inntinn, mar gum b’ann, a’ diultadh a bhi ga ghabhail a stigh. Ma tha aig an àm so a’ chùis mar sin, tha sinn an dòchas mu’n d’theid e gu ro-fhada air aghaidh anns an leabhran so, gu’m bi e ullamh gu bhi ’g aideachadh gur rionnag an talamh so, cosmhuil ri cuid diubh sud, a tha ’deanamh nan speuran co maiseach, mar le neamhnuidean luachmhor.

A chum na crìche so gabhaidh sinn air tùs dlù-