BEACHDAN CRABHACH O NA NITHE A DH’AINMICH SINN.

Dh’ oidhirpich sinn a nis air mìneachadh aithghearr a chuir sios mu thimchioll na gréine, agus nam planaidean a tha a’ siubhal mu’n cuairt dhith ann an ordugh rianail. Chunnaic sinn meudachd agus òirdheirceas na gréine, suidhichte ann am meadhon chàich. Thug sinn cùnntas gearr air mu’n cuairt do leth cheud do shaoghail bheaga ni’s lugha nan talamh. Bheachdaich sinn mar an ceudna air ceithir do shaoghail mhòra eile, aon diubh tri ceud deug uair ni’s mò na’n talamh, aon deich ceud uair, agus an dithis eile, aon diubh ceithir fichead, agus an aon eile cuig fichead uair. Chunnaic sinn an t-iomlan diubh, ach a’ ghrian, a’ ruith timchioll ann an cuairtibh mòra aig luathas ro-chabhagach, an aon is dlùithe air a’ ghréin ochd ceud deug mìle anns a’ mhionaid, an dara, ceithir ceud deug, an treasamh, aon cheud deug, agus mar so air aghaidh ni’s athaisiche mar tha sinn a’ dol air ar n-ais o’n ghréin; oir, anns an tomhas anns am bheil sinn a’ dol air ais tha’n comas-tàlaidh ni’s laige.

Chunnaic sinn cuideachd gluasad ro-anabarrach aig cuid diubh nan roladh air an deilg. Tha uachdar an talaimh a’ gluasad gle dhian anns an roladh so, —aig a’ chearcall-mheadhoin còr is deich ceud mìle

Cha ’n urrainn sinn aig an àm so a bhi ’comharrachadh a mach àireamh mhòr do na modhan sin anns am bheil meur an Uile-chumhachdaich air a’ faicinn ag oibreachadh air dhòigh iomraideach anns na cuspairibh air an robh sinn a’ beachdachadh. Cia co treun ’s a dh’fheumas an gairdean sin a bhi, cha ’n e mhain a thug gu bith na tha ’n so (eadhon ’san Rian-ghréine againn féin) do shaoghail bhreagha, ach a tha ’g an cumail suas anns na gluasadan òrdail a bha air an toirt f’ar comhair? Faic iad sud uile an crochadh air neo-ni,— ’s e dh’fhaodamaid a ràdh, an crochadh air gairdean dìomhair an Tighearna—air an giulan mar air a bhois-san tre iomadh mhìltibh—theagamh tre iomadh mhuillionaibh bliadhna, mu’n cuairt ann am falaimheachd na cruitheachd, air mhodh a tha ’taisbeanadh a mhòrachd neo-chriochnach, a ghliocais do-rannsachaidh, agus a mhaitheis do-shamhlaidheach. “Is mòr agus is iongantach t’oibre, a Thighearna Dhé uile-chumhachdaich; is ceart agus is fior do shlighean-sa, a Righ nan naomh. Co a thomhais na h-uisgeachan ann an glaic a laimhe; agus a shìn a mach na neamha le réis? Feuch, tha na cinnich mar bhoinne an t-soithich uisge; agus measar iad mar dhus mìn na slige-tomhais: feuch, togaidh e suas na h-eileana mar smùirnean. Is esan a ta ’sìneadh a mach nan

O’n Sgriobtuir chithear gu so-fhaicsinneach ma chuireas sinn cùl ri bhi ’beachdachadh air oibribh mòra agus miorbhuileach a’ chruthachaidh, nach ’eil sinn air aon chor gun lethsgeul, oir tha na nithe so air an toirt gu soilleir f’ar comhair ann am focal Dhé. Seadh, cha ’n e mhain gu bheil iad air an cuir f’ar comhair mar chuspairean anns am bheil buadhan glòrmhor an Uile-chumhachdaich air am faicinn air mhodh folluiseach, ach tha e air a leigeil ris dhuinn gu bheil sinn a’ cuir an gniomh cionta mòr, mur ’eil sinn anns na cùisean so a’ glorachadh ainm uasal-san. Agus ciamar a ghlòraicheas sinn an Cruithfhear gu h-iomchuidh annta, mur ’eil an toiseach eolas againn orra—mur ’eil sinn a’ beachdachadh air oibribh an Tighearna, air a leithid do dhòigh agus gu bheil air am faicinn leinn annta, tréinead a neirt, meudachd a ghliocais, agus fiughantachd a mhaitheis.

Mar so tha’n t-Abstol anns a’ cheud chaibideil do ’litir a chum nan Ròmhanach a’ cuir an ceill do na Geintilich sin gu soilleir, meud an cionta, eadhon ged a bha iad as eugmhais focail Dhé aig an àm; “Do bhrigh ’nuair,” ann an cuspairibh a’ chruthachaidh, “a b ’ aithne dhoibh Dia, nach d’thug iad glòir dha mar Dhia.” Agus ma bha iadsan, mar a tha ’n Spiorad a’ cuir an céill, mar so gun lethsgeul, cionnus gu mòr ni ’s mò na sin a tha sinne aig am bheil

Bha an Salmadair a’ gabhail beachd eolasach air na cuspairean so ’nuair bha e ’cuir an céill,

“Na reulta lìonmhor àirmhear leis
g’an ainmeachadh gu léir.
Is mòr ar Dia, ’s is mòr a neart;
gun tomhas air a chéill.”