---

[46]

GLIOCAS AGUS CUMHACHD A’ CHRUITHFHIR.

Anns na fìrinnean a bha air an cuir f’ar comhair, cha chomasach dhuinn ar sùilean a dhùnadh o na dearbhaidhean a tha againn air gliocas agus cumhachd do-rannsuichte an Uile-chumhachdaich.

Ann an carachadh an talaimh air Aisil, nach ’eil air fhaicinn leinn gu soilleir tionnsgnadh a’ Chruith-

---

[47] fhir, agus cha ’n e tuiteamas dall? Abair gu’n robh an talamh gu socrach as aogais a’ ghluasaid so, an sin bhiodh an dara leth gu h-iomlan, gu’n teas no solus o’n ghréin, am feadh agus a bhiodh cuibhrionn co dhiù do ’n leth eile air a losgadh suas le teas do-ghiulan. Bhiodh reodhadh do-iomchar agus sior dhorchadas tiamhaidh air cùl an talaimh, ach air a’ bheulaobh bhiodh teas a loisgeadh suas gach lus maoth, agus a bhiodh air fhaireachdainn trom air gach ainmhidh beò. Cha’n e so gidheadh orduchadh an Fhreasdail. ’Na oibribh-san uile tha rian agus maise, a tha airidh a mhain air ’fheartan neo-choimeasach féin. Thionnsgainn esan gu’m biodh an talamh a’ tionndadh gach taobh mu seach ris an lòchran dhealrach sin, o’m bheil e ’faotainn a sholuis agus a theas. Air a’ mhodh so shuidhich e mùthadh òrdail agus taitneach, tre am bheil là agus oidhche, aimsir bith-dheanaimh agus aimsir taimh, a’ leantuinn a chéile ann an riaghailt mhaiseach; suidheachadh a tha gun teagamh freagarrach ri sonas agus buannachd chloinn nan daoine, airson am bheil uiread do mhaitheas air ullachadh leis-san d’am buin ’na aonar an t-ainm “MAITH.”

Ni ’n lugha tha do ghliocas agus do mhaitheas a’ Chruithfhir air am faicinn anns an t-suidheachadh a thug e do ’n talamh do thaobh an tionndaidh a dh’ainmich sinn. Dh’fhaodadh an talamh a bhi ’tionndadh mar sud anns na ceithir uaire fichead, agus, gidheadh, a shuidheachadh do thaobh na gréine, a bhi a leithid agus a dh’fhàgadh sinne a

---

[48] ghnath ann an teas is déine na tha air fhaireachdainn leinn aig meadhon an t-samhraidh, na ann am fuachd gu mòr is géire na tha air a mhothachainn leinn aig àm na Nollaige. Ach le tionnsgnadh nach fhaodar àicheadh, thug Dia a leithid do shuidheachadh do Aisil an talaimh, mar a thug sinn roimhe fainear, agus a tha le riaghailt ro-òirdheirc ag aobharachadh samhradh agus geamhradh, earrach agus fogharadh. Nach ’eil an so foillseachadh air an fhìrinn sin, “Tha Tighearna nan sluagh iongantach ann an comhairle, òirdheirc ann an gniomh?” Isaiah, xxviii, 29.

Tha mar an ceudna cumhachd neo-chriochnach Dhé air fhoillseachadh ann an gluasadan an talaimh air an robh sinn a’ leudachadh. Nach bu mhòr an cumhachd a bhiodh comasach air Beinn-Cruachan, no Beinn-Mac-Dhui a thogail as àit, agus a roladh air falbh troimh an adhar, mar ite air a’ roladh leis a’ ghaoith? Ach, ris a so, an coimeasar, car mionaid, cumhachd an Tì sin’ a tha ’gluasad an t-saoghail so (ball co mòr, agus, mar a chunnaic sinn cheana, gun gabhadh e tri ràidhean, ag imeachd ceud mìle ’san là, ann an dol m ’a thimchioll), mu’n cuairt air Aisil, cuid d ’a uachdar aig luathas deich ceud (1000) mìle anns an uair, agus aig a’ cheart àm ga chumail suas, “ ’an crochadh air neo-ni”? Tuille fòs, tha am ball ceudna air a ghiùlan le gairdean an Uile-chumhachdaich, ’na chuairt timchioll na gréine, aig luathas 68,000 mìle anns an uair, no 1,130 ann am mionaid do ùine!

---

[49]

Cionnus a tha ’n obair is ainmeile a rinn mac duine riamh a’ crìonadh gu neo-ni, ’nuair a choimeasar i ri leithid so do obair a tha air a’ cuir an gniomh ’na aonar leis-san “a tha ’deanamh nithe mòra agus do-rannsachaidh; nithe iongantach gun aireamh?” (Job v, 9.) Ann a bhi ’gabhail beachd air na nithibh so, nan robh ar cridheachan tre ghràs air an gleusadh airson moladh an Tighearna, chitheadh sinn glòir nam buadhan siorruidh a’ dealrachadh a mach ann an oibribh so a’ chruthachaidh agus an fhreasdail: ionnus gum faod an t-òran neamhaidh sin a thaobh obair an t-saoraidh (Taisb. xv, 3, 4. ), luidhe gu maith ri oibribh iongantach a’ cheud chruthachaidh:— “Agus sheinn iad òran Mhaois òglaich Dhé, agus òran an Uain, ag ràdh, Is mòr agus is iongantach t’ oibre, a Thighearna Dhé uile-chumhachdaich, is ceart agus is fior do shlighean-sa, a Righ nan naomh.”

Nach ’eil aobhar comhfhurtachd an so dhoibhsan aig am bheil cumhachd an Dé bheó air an taobh—dhoibhsan a tha ’ruigheachd air “dòchas maith tre ghràs” gu bheil còir aca air fàbhar Dhé tre ’n Fhir-shaoraidh? “Ma tha Dia leinn,” air mhodh aimsireil no spioradail, “co dh’ fhaodas a bhi ’nar n-aghaidh?”