DAN SPIORADAIL.

Chaidh an dán beag so a sgrìobhadh anns a’ Bheurla leis a’ mhòr-uasal Morair Ghlinneilg; agus tha sinn móran ’an comain an duin’ -uasail a dh’ eadar-theangaich agus a chuir d’ ar n-ionnsuidh e.

’Nuair chì mi neulan dorch’ mu ’n cuairt,
An latha gruamach, ’s càirdean gann;
Mo thaice leagam air an Tì
Bha anns an t-saoghal-s’ dìbli fann;
Tha ’faicinn m’ eagail a’s mo bhròin,
A’ casg ’s a’ tasgaidh suas mo dheòir.

’Nuair dh’ aomadh buaireadh mi gu taobh
O’n t slighe dhìreach, chumhang, cheart;
Tràth leanam math gu’n rachainn clì,
’S nach cinneadh nì leam ach droch-bheirt;
Esan ’dh’ fhairich cumhachd buairidh
Gléidhidh anns an uáir-s’ mo cheum.

’Nuair bheirear fuath dhomh airson gràidh,
’S mo chridhe cràiteach làn do bhròn;
Gheibh mi truas ’s an uchd a ghiùlain
Anna an t-saoghal-s’ caochladh leòn.
’Chaidh ’àicheadh, ’bhrath, agus a thréigsinn
Le droing d’ an d’ thug E féin an lòn.

’Nuair tha smuaintean teann no geur
A’ reubadh m’ fheòla chum a’ bhàis,
Dearcam Air-san ’dh’ iomchair àmhghar
Ri spàirn ’anma tròm an sàs.
Caisgidh Esan fàth mo bhròin,
Gu caoimhneil siabaidh e mo dheòir.

’Nuair dheanainn caoidh os-ceann na h-uaigh’
Tha cuairteachadh mo charaid gaoil,
’S ’gam sgaradh bhuaithe-sa car seal,
O ’ghuth, o ’làimh, agus o ’thaobh;
Is leur do ’n t-Slànuighear mo bhròn,
Os-ceann Làs’ruis a shil deòir.

’Us O, ’nuair racham sàbhailt saor
Seach gach gàbhadh ach a h-aon,
Coimhid ’an àm mo chruaidh fheum
Mo leaba bhàis—oir dh’eug thu féin;
Nochd dhomh rìoghachd buan na glòir
Tha dh’easbhuidh bàis, ’us caoi, ’us deòir.