---

[45]

SGEUL BEAG AIR EIRIONNACH.

CHA ’n ’eil daoine air thalamh a’s deas-chainntiche na na h-Eirionnaich

---

[46] —tha’n fhreagairt aca deas réidh air gach àm. ’S cianail ri smuainteachadh co bochd ’s a tha iad. Mur bhi, mar their iad féin, a’ Chràin ’s na biridhean beaga, ’s iad sin a’mhuc ’s na h-uirceinean, cha ’n ’eil fhios cia mar a b’ urrainn doibh tighinn beò. Tha iad co cùramach mu na mucan ’s gu bheil iad a’ leigeil leo luidhe aig taobh an aon teinntein riutha féin, agus anns an oidhche, cadal fo na leapannaibh. Chitear na h-uirceanan agus na pàisdean a’ comhstri r’a chéile mu’n amar anns am bi fuighleach a’ bhuntàta. Chaidh duin’ -uasal àraidh a stigh do bhothan bochd Eirionnach far an rohh an teaghlach cruinn mu’n ghealbhan, agus muc mhòr reamhar ’na suain ’nan teis-meadhon. “Nach nàr so r’a fhaicinn,” deir an duin’ -uasal “a’ bhéisd mhuice sin mar so a chòmhnuidh san aon àite ri d’ mhnaoi ’s ri d’ phàisdean: Mo nàire! nach sgiùrs thu mach a’ bhrùid ghrànda; ciod a’ chòir a th’ aice bhi mar so an oir an teallaich?” “Ma ta” arsa ’n t-Eirionnach, ’s ann aice fein a thà ’chòir, có aig am bheil còir coltach rithe? Nach i bean an-tighe i? Nach i féin ’s cha mhise no fear eile, ’phaigheas am màl?”