DAN.

Gur a h-éibhinn au sealladh
Anns a’ chamhanaich shamhraidh,
Grian aig eirigh sa’ mhaduinn,
’S a faileas air bheanntaibh;
Cha’n eil creutair air thalamh
’Fhuair anail no seanachas,
Nach dean sòlas r’a gluasad,
Dol mu’n cuairt air an fhairge.

Cha’n eil luibh anns a’ mhachair,
Nach do neartaich i ’chinntinn;
’S cha’n eil craobh anns a’ choille,
Nach do sgeadaich i rìomhach;
Ma ’s e ’m fraoch tha sa’ mhonadh,
Tha gu dosrach a’ cinntinn,
Le ’ghucagan dearga,
Deanamh seirbhis ’na rìoghachd.

Bheir i fàs as an fheur,
Tha ri beathachadh threudan;
Agus càileachd do’n eunlaith
Tha air sgiathaibh feadh gheugaibh
Iad le’n ceileire sùnndach
A’ seinn ciùil anns a’ chéitein;
’S ’nuair thig aimsir na dùdlachd,
Gur a tùrsach an éisdeachd.

Cha’n eil pòr a ni fàs
’Chuir an gràinsear san talamh,
Le ’buadhanna blàthais,
Nach dean a ghràinne tróm, torach;
’Nuair thig fogh’radh na buana,
Nithear sguaban deth ’s adag,
Gus an cruinnchear ’na chruaich e,
Dhol g’a bhualadh do’n t-sabhal.

’S ged a dhubh iad sa’ gheamhradh,
’S ged a shlampair am fuachd iad,
Ni iad fàs anns an t-samhradh,
Feadh nan gleanntaibh ’s na luachrach:
Ach an duine ’nuair dh’ eug e,
Theid e’n éideadh na h-uaighe,
Gus an tig an Aiséirigh—
Là an éibhneis, no truaighe.

Theid a’ chruitheachd ath-nuadh’chadh,
Le buadhannan Chriosd,
’Nuair a shaoras e ’n sluagh
’Bheir e suas leis chum sìorr’achd;
Bho’n ’s ann aige tha ’n gealladh,
A’ bheatha, ’s an fhìrinn,
A’ bheir sòlas do’n anam,
Agus carthannachd ìnntinn.

’S ann an sin ’bhios an sòlas,
Na lòchrain a’ lasadh,
Agus ainglean is òighean,
A’ toirt glòir aig a’ chathair,
Do’n Tì rinn an t-soillse,
’S nach cuir oidhch’ oirre deathach;
’S nach cuir sneachd oirre mùchadh,
No tuil dhrùiteach le frasachd.

’S ann tha ’Ghrian ’bheil an t-éibhneas,
Ag éiridh ’sna flaitheas,
’S a gathanna treuna
’Deanamh dèarsadh air thalamh;
’Cur gach anam gu gleusadh
Mar a dh’ fheudas i tabhairt,
Dh’ fhaotainn ciùil anns na nèamhaibh
Ann an éisdeachd nan aingeal.

Fhad’s tha ’n duine ’n staid nàduir,
Cha’n eil aire aig’ air Criosd;
Ach ma’s beatha no bàs da,
Theid e ’n làthair na Trìonaid—
’S cruaidhe ’chridhe na stàilinn
’Nuair a tha e fo dhìteadh,
’Faicinn ’anma neo-bhàsmhoir,
A’ call na slàinte tha sìorruidh.

Ach a Thì rinn am fuasgladh
Air do shluagh anns an Eiphit,
’S a shaor iad o’n uallach,
Bh’ air an guaillean ’gam feuchainn;
Thug thu thar a’ mhuir-ruaidh iad,
’S rinn thu ’n cuan ’na chlàr réidh dhoibh;
Thoir sinne dhachaidh gu d’ shuaimhneas,
Tha gun fhuachd, gun teas gréine.

’Nuair bha Maois air an ceann-san,
Gu’m bu shamhladh ort féin e;
Is nuair thug thu e’n fhàsach
Si do làmh a rinn feum dha;
Dhealbh thu nathair de phràis da,
’S rinn thu ’ghàirdein d’a réir dha,
Chum a togail an àirde,
Fo sgàil a’ chroinn-cheusaidh.

O Iehóbhah! tha deònach
Dheanamh tròcair air peacaich,
A thoirt maitheanais dòmhsa,
Ann am chòmhradh mur ceart e;
Fhad ’s a bhios mi san fheòil so,
Dean mo sheòladh le d’ mhaitheas,
Thar uisgeachabh Iordain,
’Ionnsuidh eòlais na beatha.

LE DONULL BAN NA LIB SAN EILEAN MHUILEACH.