---

[121]

AN TEACHDAIRE ÙR GÀIDHEALACH.

MIOS A’ MHÀIGH.

VI. AIREAMH.

SUIPEIR AN TIGHEARNA.

’Fhir-ullachaidh an Teachdaire,

BHITHINN fada ’nur comain nan tugadh sibh cearb de’n Teachdaire do dhà na trì dh-fhocail; agus, o’n tha iad mu ghnothach anabarrach cudthromach, mar is tràithe ’s ann a’s fèarr.

Tha fios agaibhse cho math ’s a th’ agamsa, gu bheil móran a’ suidhe aig bòrd an Tighearna do nach buin suidhe aige, —a’ mi-bhuileachadh an òrduigh naoimh, agus mar so ag an-tromachadh an cionta féin. ’S aithne dhomh féin iomadh aon, —daoine pòncail tuigseach cuideachd, —ach a dh’easbhuidh eòlais spioradail, a ghabh an comanachadh a chionn gu’n cual’ iad an clann a’ leughadh anns an t-sèathamh caibdeil do shoisgeul Eòin, far am bheil Iosa ag ràdh, “Gu deimhin deimhin a deiream ribh, mur ith sibh feòil Mhic an duine, agus mur òl sibh ’fhuil, cha ’n ’eil beatha agaibh annaibh. Esan a dh’itheas m’ fheòil se, agus a dh’ òlas m’ fhuilse a ta a’ bheatha shiorruidh aige,” agus mar sin sìos. Dh’ fheòraich mi dhiu ciod a bha iad a’ tuigsinn leis an “aran” agus an “fhìon” anns an àìte so? “Thà” ars’ iadsan “aran agus fion a’ chomanachaidh, a ta ’nan samhladh air corp agus fuil Chriosd.” Nis cha’n eil an teagamh a’s lugha nach ’eil ceudan, nan labhradh iad an inntinn, anns a’ bheachd cheudna! ach cha ruig mi leas ìnnseadh dhuibhse gur beachd meallta e. Tha e fìor, da rìreadh, gu bheil an t-aran agus am fìon, ann an suipeir an Tighearna, ’nan samhladh air corp agus fuil Chriosd, ach cha’n urrainn gur h-e so is ciall doibh anns an earrainn so: nam b’è cha rachadh a h-aon a thèarnadh nach do ghabh comanachadh, agus có their nach ’eil an “gaduiche” a cheusadh maille ri Criosd sàbhailte? ’s cha do ghabh e riamh e, agus, feudaidh dòchas a bhi againn, iomadh aon a bhàrr air; cha mhò bhiodh a h-aon caillte a ghabhadh e, ach tha e soilleir o’n aona-caibdeil deug do’n litir a chum nan Corintianach, gu’m feud daoine ’n comanachadh a ghabhail, agus a bhi, fad na h-ùine, “aig ithe agus ag òl breitheanais dhoibh féin,” agus is cùis mhulaid gur lìonmhor iad a thà!

Tha seadh no dhà aig an fhocal feòil anns a’ Bhìobull. Tha e ann an aon àit’ a’ ciallachadh an nàduir choirbte, thruaillidh, a ta air a bhreth leinn (Rom. vii. 5.) —ann an àit’ eile nàdur daonna Chriosd, a bha buailteach do anfhuinneachd, agus mar sgàile d’a nàdur diadhaidh, mar a bha’n roinn-bhrat do dh-àirc a’ choimhcheangail, agus do

---

[122] chathair na tròcair: (Eabh. x. 20.) —agus anns an àite so, ’se tha sinn r’a thuigsinn leis, cha’n e aran agus fion a’ chomanachaidh ach an t-iomlan do Chriosd, ’fheòil agus ’fhuil, ’se sin mar dhia agus mar dhuine, air a chur ruinn le creidimh.

Tha e soilleir o’n deicheamh rann thar an dà fhichead do’n chaibdeil so féin gur h-e so am beachd ceart. “Is e so an t-aran a tha teachd a nuas o nèamh, chum as gu’n ith neach dheth, agus nach faigh e bàs.” Dìreach mar gu’n abradh Iosa, “Gu deimhin deimhin a deiream ribh gur mise dorus nan caorach;” se sin, an aon t-slighe trid an urrainn peacaich chaillte teachd gu Dia, —an t-aon dorus a chum na fìor eaglais, co ac’ air thalamh no ann an glòir: oir cha’n urrainn gu’m buin iad do’n aon no’n aon eile mur deach creideamh slàinteil oibreachadh ’nan anam le m’ spiorad-sa. Is cunnartach an ni a Theachdaire na sgriobtuirean a ghabhail ann an seadh mearachdach!

Ach, le’r cead-sa, ’s gann gu’n dùraichd mi sgur, gus an nochd mi do’n chuid a’s aineolaiche do m’ luchd-dùthcha ionmhuinn có d’an còir dol gu bòrd an Tighearna. Cha’n ann dàsan a bhios ri mionnachadh, ri mallachadh, ’s ri briseadh na sàbaid; —cha ’n ann dàsan a bhios ri braid, ’s ri strìopachas, agus a’ deanamh fearas-chuideachd do pheacadh: cha’n ann, ach ’s ann dàsan a ta ’na fhìor Chrìosduidh, —dhàsan a chaidh ath-ghineamhuinn agus a bhreth a rithist, dhàsan a ta ’anam a’ teachd beò air creidimh.

’Nuair a chuir ar Slànuighear an t-òrdugh so air chois, cha robh a làthair ach càirdean dìleas; oir ged bha’n traoightear an comaidh ris mu’n t-suipeir choitchionn, tha Eoin aig innseadh, “an uair a bha’n t-suipeir thairis, air do’n diabhul a nis a chur an cridhe Iudais Iscarioit Mhic Shimoin esan a bhrath, (Eoin xiii. 2) gur h-ann a fhuair iad an comanachadh. Tha so soilleir cuideachd o rann 26 do’n cheart chaibdeil; far am bheil e air a ràdh, “Agus an uair a thum e’n greim thug se e do Iudas Iscariot;” agus a rìs “an sin an déigh dhàsan an greim a ghabhail, chaidh e mach air ball.” Dh’ fhàg Iudas, uime sin, an comunn mum buileach a bha ’m t-suipeir choitchionn thairis. Air a’ mhodh cheudna, tha e air ìnnseadh dhuinn ann an Gniomh II. gur creidmhich amhàin a bha ’gabhail comanaich, agus than t-Abstol Pòl aig iarraidh air daoine “iad féin a cheasnachadh, no ’dhearbhadh, mun ith iad de’n aran, agus mun ol iad de’n chupan so.”

Nis, a Theachdaire, ’si mo bharail féin, nach ’eil neach a leughas a Bhìobull, ma leigeas e le’ choinnseas an fhìrinn a labhairt, nach feud a dheanamh a mach co ac’ is Criosduidh e no nach h-eadh; mur feud, c’arson a bhiodh an spiorad a’ sparradh oirnn sinn féin a “dhearbhadh?” Theagamh gur h-e ùrnuigh a’ cheud obair ris am faighear an t-anam ’nuair a bheanas an Spiorad ris. Nuair a chì e ’amaideachd féin le bhi cluiche cho fada mar gu’m b’eadh, air bruaich ifrinn, cha’n urrainn e gun ghlaodhach, “A Thighearna ciod is àill leat mise ’dheanamh?” Ma tha tlachd aig m’ anam ma tà anns an dleasdanas so is comharradh math e; ach mur ’eil, cha ruig mi leas dol ni’s faide—cha Chriosduidh mi! Theagamh gur h-e ’n ath ni air an toir an t-anam gràsmhor làmh, teannadh ri comhairle thoirt

---

[123] air muinntir eile, —r’an cuireadh “a dh’ fhaicinn ciod a rinn an Tighearna airson ’anama;” ach mun gabh duine de dhànadas air féin a bhi ’tairgseadh daoin’ eile a stiùradh anns a’ ghnothuch chudthromach so a bhuineas d’ an slàinte shìorruidh, is còir dha bhi anabharrach cinnteach gu bheil e féin air an t-slighe cheart, agus gu’n d’rinn e gach rannsachadh agus dearbhadh air féin a bha ’na chomas; oir gu cinnteach ’s mi-chiatach a thig e do dhuine bhi meachranachd mu ghnothuichean a choimhearsnaich, ’nuair tha e ma-dhaoite a’ deanamh dearmad air na nithibh ceudna a bhuineas ni’s ro-shònruichte dha féin. Ann an gnothuichean spioradail is an-danachd eagallach so; ged tha sinn ’an amharus gur nì e tha air uairibh a’ tachairt a thaobh aineolais, agus cion mothuchaidh air cudthrom na cùise. An déigh sin uile cha ’n eil teagamh nach ’eil e iomchuidh dhoibhsan a tha da rìreadh murrach a thaobh eòlais agus cràbhaidh, gach cuideachadh a tha ’nan comas a dheanamh ri gach aon a thuigeas iad a bhi ’na fheum; agus ’nuair chì iad anama prìseil a’ dol a dhì air gach taobh dhiu, coltach ri iasg na h-aibhne Iordain, a bhios ri cluiche ’s ri cleasachd, gun omhail gu’m bheil an sruth ’gan tarruing do’n Mhuir-mhairbh; —agus ’nuair a chì iad cho sona ’s a dh’fhaodadh iad a bhi nan gabhadh iad ri tairgse na slàinte, leaghaidh an anam le truas. ’S e so a “chràidh anam fìreanta Lot o là gu là,” —Ruith sruth dheur sìos o ’shùilibh an t-Salmadair a chionn nach do choimhead iad lagh Dhé (Salm 119. 137.) —Bha doilgheas air Pòl, agus cràdh-cridhe an còmhnuidh; nih-eadh, cha mhór nach dùraiceadh se e féin a bhi air a sgaradh o Chriosd airson a chàirdean—a luchd-dàimh a réir na feòla. (Rom. ix. 2. 3.) An d’ fhairich mise matà riamh an iomaguin so mu m’anam féin no mu anama dhaoine eile? Ma dh’ fhairich, agus ma tha’n obair a’ dol air a h-aghaidh ’s math an comharradh e: ach mur d’fhairich, a réir coltais nach Criosduidh fathast mi.

Mar so, ma theid sinn gu sgàthan an fhocail chì sinn ar fior choltas; cha’n eil ’an cainnt dhaoine ach sgàthan bréige.

Dh’ fhaodainn an ceasnachadh a leantuinn ni b’ fhaide, ach o’n a leig mi fhaicinn an dòigh, tha dòchas agam gu’n dean gach leughadair e féin e, mun teid e tuilleadh gu bòrd an Tighearna. Mur dean, cuimhnicheadh e gur “ni eagallach tuiteam ’an làmhan an Dé bheò!” Agus gu’n teid a chur ’na chuimhne air latha mór a’ Bhreitheanais gu’n d’fhuair e’n rabhadh-sa.

Glascho, 1836.