DÙIL RI EARRACH.

Ged bhios gruaim neòil a’s fuar-ghaoth tuath,
’Cur bacadh air an Earrach chaomh,
Bidh’ghrian a’s Nàdur ’faotuinn buaidh,
S thig fiamh-ghàir’ Earraich air gach taobh.

’S ni’n gealladh tha o linn gu linn,
A’ tabhairt caochladh aìmsir leis,
An geamhradh sgiùrsadh as na glinn,
’S thig iochd a’s ceòl, a’s blàths a’s teas.

Tha fireantachd a’ chùmhnaint bhuain,
R’a choîmhlionadh a chum gu seas,
Oir fhad ’s a mhaireas tìr a’s cuan,
Bheir Earrach agus Samhradh meas.

Oir thig gach caochladh chum ar feum,
’S bidh geamhradh air na creidmhich ’teachd,
Ach thig an t-Earrach ceum air cheum,
A bheir dhoibh beatha, blàths, a’s iochd.

Tha geamhradh, ’s Earrach iomchuidh dhuinn,
Is leur do’n phobull iad ’s gach càs
Bidh ’n geamhradh ’sgrios gach salchar fuinn,
A’s anns an Earrach fàsaidh grâs.

Ged bhios gach craobh sa’ gheamhradh lóm,
’Nuair dhìreas snodhach as gach friamh,

’S a thig an t-Earrach torach tróm
Cha dìbîr duilleach, bladh no biadh.

Ach ma bhios craobh gu deimhinn marbh,
Cha chaochail céitein chaoidh a snuadh:
Neo-thoirbheartach, ge aosmhor garbh,
’Se ’cuibhrionn, teine millteach ’s tuadh.

’Dhia! aom an t-Earrach le do thruas,
O n bha ar geamhradh tróm fo neòil;
Is taom do dheàlradh blàth a nuas
A ni do ghràsa dhuinn mar cheòl.