Bhiodag thubaisteach.

DH’ innsinn sgeul mu ’n mhalairt duibh,
Na ’m fanadh sibh gu fòill,
Mur dh’ eirich do ’n chall bhreamais domh,
’Nuair chaidh mi do Dhungleòis;
Air bhi thall an Sgalpa dhomh,
Air cuilm aig Lachunn og;
Fhuair mi bhiodag thubaisteach,
Le a caisein-uchda mòr.

Bu mhath a chuilm a bh’ ann an sin,
’S mo bheannachd-sa na deigh;
Bha dubhlan duine chunnaic i,
Na diomoladh gu leir;
Ach fhuair mi fhin bloidh biodaig ann
Nach tig an la ni feum,
A’s stiallaire mor feosaig oirr’,
Mur fhear d’a seorta fhein.

Mas oil leibh an athais ud,
Gu ’n robh si agabh riamh;
Loinidean a’s òghnaichean,
An conuidh dhuibh bu bhiadh;
Ged dheanadh sibh cruinneachadh,
Tuille a’s coig ciad;
’S tearc fear gun chaisein-uchd aige,
Cho gharbh ri muice fiadh.

Chuir an tir so ’n duileachd mi,
’Nuair chunnaic iad mur bhà;
Bha gach neach ga choisrigeadh,
Roimh ’n dos a bha f’a barr;
Bha sgonn do mhaide seilich innt;
Bu gheinneanta rinn fàs;
Thug an saor neo chronail aisd,
Crois do loinid bhàin.

Chuir Mac Ionmhuinn bairlinn,
An trath so mach sa ’n tir,
Chuir e na seachd barranntais,
Gu Donnacha Mac a Phì;
Gabhail gu caol Arcaig leo,
Mu ’n ghabh i tamh sa ’n tir,
’Sa muinntir fein thoirt coinne dh’ i,
’S gur soilleir i do m’ dhith.

Cha ’n ion-mholaidh ghrabhata sin,
Thug thu steach thair chaol,
An t-arm a bha gun choisrigeadh,
’Sa b’ olc leom air mo thaobh;
’S mairg sliasaid air am facas i,
’S i bhiodag phaiteach mhaol;
B’ iomlaideach air bhordaibh i,
Sgian dubh a sgornain chaoil.

B’ i sud an t-arm gun choisrigeadh,
’Sa b’ olc leom air mo chlia’ich,
’S ruagh-mheirg uile ’s coltas d’ i,
Fo dhos do dh’ fhionnadh liath,
Bha maide reamhar geinneach innt’
’S car na h-amhuich fiar
Cha ghearradh i sgiath cuileige,
Le buille no le sgrìob.

Bu mhath sa bhruthainn chaorainn i,
’Sa ’n caonnag na ’m fear mòr;
’S e Fionn thug dh’i an latha sin,
An t-ath-bualadh na dhorn;
Thug i na brath-mhionnan sin,
Nach d’ fhag i duine beo;
’S nach robh neach ga ’m beanadh i,
Nach gearradh i’ g’a bhròig.

Thuirt mi fhìn nach b’ fhior dh’ i sud,
Gur h-ann chaill i a ciall le h-aois;
Co i a chuimhne ’s faid agad,
Gu ’n stad thu o bhi maol;
Chaidh mi air mo ghlun d’ i,
Mu ’n do rùisg i rium a taobh;
’S thug i na seachd sgairtean aisd,
Gus ’n d’ thug Mac Talla glaodh.

’Nuair chaidh mi dh’ iarruidh breitheanais,
Cha d’ fhuair mi a leithid riamh;
Sin nuair thuirt an t-Sàileineach,
Sann chairich e rium biasd;
Duirceach do chuirc Mhor-thirich,
Da bheil an roibein liath;
Duirceall dubh gun fhaobhar,
’N am taobhsainn ris a bhiadh.

Bu cheithir bliadhna-fithchiad d’ i,
Bhi ’n citsein Mhoir-fhear Gall;
’S fhuair i urram cocaireachd,
Thair moran do na bh’ ann;
Bha Mac Aoidh ga teachdaireachd,
Mu ’n deachaidh ’n chogadh theann,
B’ iomlaideach ’sa choradh i,
Sgian dubh an sprogain chaim.

Ged thigeadh Clann Donuill,
’S na seoid a tha mu thuath,
Mac Aoidh an tus feachda leo,
’S garbh bhratach an taobh tuath;
’Nuair thig a bhratach Cheanntalach,
’Sa thairngnear r’i a suas;
’S tearc fear gun chaisein uchd g’a chìochan air,
Gu ruig gial a chluas.