Marbhrann do dh’ ALASDAIR dubh GHLINNE-GARAIDH, Le Iain Lom.

Mi ’g eiridh ’sa mhaduinn,
Gur beag m’ aiteas ri sùgradh,
O ’n dh’ fhalbh uachdran fearail,

SEISD.

Ho ro ’s fada ’s gur fada,
’S cian fada mo bhròn;
O ’n latha chàireadh gu h-ìosal,
Do phearsa phriseil fo ’n fhòid:
Tha mo chridhse ciùirte,
Cha dean mi sugradh ri m’ bheò;
O ’n dh’ fhalbh ceannard na ’n uaislean,
Oighre dualchas an Tròim.

’S mairg a tharladh roimh’ d’ dhaoine,
’Nuair thogte fraoch ri do bhrataich;
Dh’ éireadh stuagh an clar t-éudainn,
Le neart feirg agus gaisgidh;
Sud a phearsa neo sgàthach,
’N t-sùil bu bhlaithe gun ghaise;
Gu ’m biodh maoim air do naimhdean,
Ri linn duit spainnteach a ghlacadh.
Ho ro ’s fada, &c.

Fhuair thu ’n cliùth sin o thoiseach,
’S cha b’ olc e ri innseadh;
Craobh chosgairt sa bhlàr thu,
Nach gabhadh sgàth roimh luchd phìcean;
Na roimh shaighdeirean dearga,
Ged a b’ armailtean Righ iad;
Le ’n ceannardan fuilteach,
’S le ’n gunnaichean cinnteach.
Ho ro ’s fada, &c.

Gur a farsuing do ranntaibh,
Ri sheanachas ’s ri shloinne;
Gur tu oighre ’n Iarl Ilich,
Nach do choisinn cìs le gniomh foilleil;
Marcaich ard na ’n each cruitheach,
Na n srian ùr ’s na ’n lann shoilleir;
Lamh threin ann an cruadal,
Ceannard sluaigh a toirt teine.
Ho ro ’s fada, &c.

Fhuair thu onair fir Alba,
Bha meas a’s ainn air fear t-fhaigsein;
Ann an gliocas ’sa ’n géire,
An cliùth, an céuta ’sa gaisgeadh;
Thug Dia gibhtean le buaidh dhuit,
Cridhe fuasgailteach farsuing;
Fhir bu chiùine na mhaighdeann,
’S bu ghairge na ’n lasair.
Ho ro ’s fada, &c.

’S goirt an t earrachull a thachair,
O ’n chuaidh an iomairt so tuathal;
O latha blair Sliabh an t-Siorram,
Chaill ar cinneach an uaislean:
Thionndaidh chuibhl’ air Clann Donuill,
’N treasa conspunn bhi uatha;
Ceann a’s colar Chlann Ràghnuill,
’N fhuil àrd ’s i gun truailleadh.
Ho ro ’s fada, &c.

Nis o ’n dh’ fhalbh an triùir bhràithrean;
Chleachd mur àbhaist bhi suairce;
Laoich o Gharaidh na ’m bradan,
Caipteine’ smachdail a chruadail;
Dh’ fhalbh Sir Donuill a Sleibhte;

Chriosda dh’ fhuiling am bàs duinn,
O ’n ’s tu ar patron ùrnaigh;
Cum an t-aog o dha bhrathair,
Fhad ’sa b’ aill leinn le dùrachd;
Dheanadh treise do ’n alach,
So dh’ fhag e gun sùilean;
’Sliochd an t-seobhaig ’sa ’n armuinn,
Nach tugadh cach an sgiath chùil deth.
Ho ro ’s fada, &c.

’Nuair threig càch an cuid fearuinn,
’S nach d’ fhan iad ’sa ’n Rìoghachd;
Sheas thusa gu fearail,
’S cha b’ ann le sgainnil a shìn thu;
Chuir thu fuaradh na froise,
Seach ar dorsaibh g’ ’ar dìonadh;
Gu ’n robh t-fhaigsein cho làidir,
Ri leoghuinn ard do ’n fhuil Rìoghail.
Ho ro ’s fada, &c.

Cha robh Iarl ann an Albuinn,
Gheibheadh earbsa na run riut;
Gu ’m biodh toiseach gach nuaidheachd,
Gu lamhan a chùirteir;
Seobhag firinneach suairce,
Choisinn cruadal gach cùise;
Ceannard mhaithean a’s uaislean,
Aig an t-sluagh ’s iad ga ghiùlan.
Ho ro ’s fada, &c.

Sgeula b’ ait’ leam ri ìnseadh,
’Sa bhi g’a leirsinn le ’r sùilean;
Do mhac oighr’ ann a t-fhearunn,
Mur bu mhath le luchd dùrachd;
Ach aon neach leis am b’ oil e,
Luaidhe ghlas le neart fùdair;
Roimhe ’n cridh’ air a fiaradh,
Chor ’s nach iarradh iad tionndadh.
Ho ro ’s fada, &c.