ORAN le fear d’ a leannan, agus i air posadh fir eile nuair a bha e air falbh as an aite.

Fonn.— Tha mulad orm fein, Mu ’n sgeul nach d’ fhaod mi a chleith.

FHIR dh’ imicheas mu ’n cuairt,
Beir an t-soraidh so uam os ’n aird,

A nighean, ciod am fath,
Mu ’n do chuir thu mo ghradh air chul?
Gun chuimhn’ air mur bha,
O ’n ghlac thu air laimh ’m fear ùr,
Mar thaisbein thu ’n gaol,
Thug sinne mar aon an tus;
Cha chreidinn choidhch beul,
’N deaghaidh mar dh’ eirich dhùinn.

Beir an t-soraidh so uam,
Thair bharraibh, thair stuagh, thair chaol,
Gu bean og a chuil duinn,
Cha robh ise dhuinn mar shaoil,
Thug mise dh’ i gradh,
Measg cuideachd gu brath nach sgaoil,
’S Bidh mo naimhdeas gu buan,
Do ’n fhear a chum uam mo ghaol.

Ma ghlac thu e ’d dhòigh,
’S nach d’ fhaod thu bhi beo gun fhear,
Gu’n do chuir thu fo d’ bhonn,
’N gaol a thug sinn gu trom o shean,
Gu ’n do thagh thu dhuit fein,
’M baolastair treun mur fhear;
Na ’m falbhadh tu leom,
Gu ’n orduichinn saoi ad char.

O! ’s mise bha ’n geall,
Air do phearsa ’s cha n’ ann air spreidh,

A chiall na’n ciall,
Gu ’n d’ fhiosraich mi riamh do ghnè,
B’ e m’ aidhear ’s mo mhiann,
Bhi ’n acraichean dion do chleibh,
Sugradh do bheoil,
Na ’m faighinn gu m’ ordugh fhein,
Na ’m faighinn gu m’ mhiann,
B’ e m’ aidhear bhi ’n riaghailt do laimh.

Mur chraobh as teallaich,
Tha ’n ainnir a ’s aille suidh,
Blas meal’ air do phoig,
Beul meachair nach d’ fhoghlum breug,
’S e mheudaich do chliu,
’S a shlanuich co dluth do dheud,
Shlanuighear na ’m buadh,
Cha ’n aicheinn nach tu mo leigh.

O ’n tharladh mi ’s tu,
Thoir thairis co dhiu is fearr,
Tha thus air dol réidh,
’S tha mis air an fheill mar bha,
Gheibh mise dhomh fein,
Mo raoghainn do the no dhà,
’S bidh tusa gun speis,
Aig balach gun fheum gu brath.

O ’n tharladh mi ’s tu,
Bu lughaide leom an cas,
Na ’n cluinninn deagh chliù,
Air an fhear thain’ as ur am àit;
Na ’m b’ oganach treun,
Bhuaileadh speic ann am blar,
Ach sugradh mo ghaoil,
Bhi aig umaidh mar chaoirich bhain.