Cumha Mhaighistir Choinnich ’Ic Coinnich fear, a Chnocain Ruaîgh, lamh-ri Ionmhuir-feorain, duin uasal deth ard fhuil, agus a choisinn cliuth thair moran eile, agus is mò ionndrainn anns an aite sin deth na chaochail beatha o chionn ioma linn; Le fear airid, mur gu ’m b’ ann le Coinneach Dingeil, gille bh’ aige fhein ré ioma bliadhna roimhe bhas.

Fonn; Cumha Huistein ’Ic Aoidh, le Rob Donn.

RIGH gur muladach tha mi,
Ri bhi ’g aireadh ar truaighe,

Tha ’n Cnocan-ruagh so na fhasach,
O ’n a chaireadh sa ’n uaigh thu,
’S ged tha sinne dheth craiteach,
’S goirte caradh na h uasail,
Do bhanntrach o ’n dh’ eug thu,
’S tric deur air a gruaidhean,
’S cha ’n iongnadh dh’ i fhein sin,
As do dheigh gur a truagh i.

’S e fath m’ acain ’s mo dhiobhuil,
Bhi ’g innseadh do bhuaidhean,
’S cha chuir mi uile an ceill iad,
Ged bhiodh cleireach ri m’ ghualainn,
’S e ro mheud an eolais,
Gu bheil e dhomhsa na chruaidh-chas,
Agus barrachd a mhulaid,
’Sa ’n tuil air mo ghruaidhean.

Bha thu uasal ’s bu choir dhuit,
Gun bhi spòrsail no uaibhreach,
Cridhe glan mur an doimean,
Gun fhoill na gun fhuath ann,
Bu tu sheasadh ar coir dhuinn,
Ann am mod na an cruaidhchas;
Anns na chaidhe riut earbsa,
Cha bu chearbach a fhuaradh.

Bha thu iochdar ri feumach,
Bha thu deirceach ro thruacant’,

Bha thu ’n urram sa ’m prìs,
Aig gach iosal a’s uasal,
Ad cheann feadhna math tighe,
Agus ro mhath do ’n tuaithchearn,
’S nach feileadh sa mhal iad,
Ach bheireadh dail doibh a’s fuasgladh,
’S ged bhiodh iad air deireadh,
Nach cuireadh orr’ fuadan.

B’ e sud an ceann teaghlaich,
Bha gu meadhrachail uasal,
Ann ad thighse cha ’n fhaicte,
An t-airceas no ghruaimein,
Bu tu cridhe na faoileachd,
Bha gu daontachail suairce,
Bu tu fhein am Mac Coinnich,
Bha gu loinneil ’s bu dual duit.

Leat bu toil a chainnt Ghailic,
Anns gach abhachd a’s duanag,
Sa ’nuair a sheinneadh tu luinneag,
Guth bu bhinne cha chualas;
Bu toigh leat bardan a’s pìobrain,
’S i do chis nach biodh suarach;
’S ged tha do leaba ’n diugh iosal,
Cha ’n eil e air diochuimhn do shuairceas.

’S anna’ uasal tha ’n drasd ann,
Sheasas t-aite ’n am cruadail,

Ach an t-Alasdair og ud,
Tha fiachan mor air a ghuailibh,
Mu ’n lion e do chota,
’N am bhi foirneadh na tuaithchearn;
Ach tha mo dhuilse ann fathasd,
Mac an athar bha suairce,
Air chionn deireadh a bheatha,
Nach bi na ’s lugha ri luaidh ris.

Ged is iomadaidh bliadhna,
Bha mi fo ’d riaghailt ’s fo dhuais leat,
Cha do mhothaich mi riamh uait,
Droch bhriathran no bruaidlein,
’S a nis o ’n a thriall thu,
Chaidh mo riaghailt air ghluasad;
Ach fhad sa bha thusa mairrionn,
Bho mo charaid ri m’ ghualainn.

B’ e sud latha ar creiche,
Thain’ an teachdaire cruaidh ort,
’N siath latha de ’n chéitein,
Rinn an t-eug do thoirt uainne,
’M bliadhn’ ochd ciad deug sa h-aon deug dhiu,
Bliadhn’ ar leiridh ’s ar cruadail;
’S gur h-ioma neach dheth tha bronach,
Mu Ionmhuirfeorain o ’nuair sin.