ORAN do dh’ Fhiunnla Marsanta, air son e a chuir as a cheile, thogail tighe dha fhein, sean chuirnn agus clachaibh iobairt, aite bha na aon do dh’ iongadais mhor na h-Alba. —Le Seumus Mac ’Ille-sheathancich.

Fonn. —Alasdair dubh Ghlinne Garaidh.

CHUNNAIC mi bruadar air Fiùnnla,
’S chuir e iongnadh orm ri fhaicinn,
’S ghabh mi iongadas ro mhor dheth,
Gu sonruicht o ’n bha mi ’m chadal;
Thuirt an guth rium dol da ionnsaidh,
Dh’ innse nach e cùis a b’ fhasa,
Dol a rusgadh carn na ’n Druidhneach,
Na ’n car a thoirt a muinntir Ghlaschai.

Ach dh’ fharraid mi co as a dh’ fhalbh e,
’S fhreagair e le seanchas grad mi,
Thuirt e gu ’n robh a chairdean dileas,
Eidear a Chill ’s Allt-na-dacha;
Bha cuid air an Dun so shuas diu,
’S bha uair a bha iad na bu phailt ann;
’S cha ’n eil mi buidheach a dh’ Fhiunnla,
Dhol ga ’n dusgadh as an cadal.

’S chi thusa fhathasd le d’ shuilean,
Ma bhios tu ’s duthaich ri fhaicinn,
Gu ’n d’theid an gnothuch so dhiùladh,
Cho chinnteach ’sa bha ’n crun an Sasunn,
’S goilt e ’n steith bh’ ann an uachdar,
Chlaothaich e ’n uaigh fo na leacan;
E gun fhios co dhiu bha innte,
Mac an Righ na sliochd a bhaigeir.

’N saoil thu fhein nach robh e dàna,
Marsanta maileid no paca,
Dhol a rusgadh an ait ìobairt,
’S ioma linn a chuir e seachad;
’N t-aite ’n robh cnaimhean an t-seannduin,
’N tiolacadh ann o chionn fada;
Mu ’n d’ theid an gnothach gu crich,
Gur duilghe dha e na fiach a bhlastaidh.

Ma dh’ eireas mise ’s mo luchd leanmhuinn,
Gu ’m bi gnothuch garbh as duthaich,
Theid Mac Ille-dhuibh a mharbhadh,
’S cha dion a chuid airgid Fiunla,
Leagar an tigh air sa ’n sabhal,
Sgriosar am bathar sa ’m bùth air,
’S theid Gilleasbuig ri posta,
Agus crochar mac a chùbair.

Eiridh an tubaist do ’n chiobair,
’S luidhe binn air Mac na Cearda,
’S ma dh’ orduicheas e gu h-olc e,
’S gnothuch neo-chiontach sud dàsan,
E na sheirbheiseach aig Fiùnnla,
Tuille a null gu feillmartuinn,
’S ma chuireas e nall na leacan,
Ma bhios meachainn ann sann dàsan.

Bhi cuir fudair anns na creagan,
Chuireadh e eagal air bocain,
Bhi ga ’n tolladh leis an tora,
’S bhi ga ’n sparradh leis na h-ordan,
Daoine marbhadh bhi ga ’n gluasad,
’S gnothuch uamhraidh gu leoir e,
’S na ’n leanainn e gu grunnd an t-seanchais,
B’ ainmeil e na arm Righ Deòrsa.

’S cha d’ theid a chorp fhein gu dilinn,
Thiolacadh an aite gràsmhor,
’S ann theid a losgadh mur iobairt,
Air a dhiteadh leis na faidhean,
Theid a luath chuir le abhuinn,
’N aite nach fhaighear gu brath i,
’S cha ’n fhaigh e ach rud a thoill e,
Chionn gu ’n d’ rinn e gnothuch graineil.

Ach dh’ fhalbh an guth ’s thug e chul rium,
Agus thionndaidh e gu h-ealamh,
Thuirt e rium gu ’n d’ rinn e diochuimhn,
’S e ga innse dhomh mur charaid,
Fios a thoirt dh’ ionnsaidh Dhughaill,
Gu ’n robh a ghual a’s uird ro ealamh,
Dheanadh torachan a Dh’ Fhiunnla,
Chuir fùdair an Dail a charra.

Smaointich mi so ann am inntinn,
Nach bithinn a diteadh Dhughaill,
Thuirt mi ris gur duine grinn e,
Do dh’ fhuil na ’n Righrin na ’n Stiùbhart,
Tha e fhein na dhuine toileil,
Dheanadh gnothuch do dh’ fhear duthcha;
’S on bha Fiùnnla na chabhaig,
Cha bu mhath leis bhi ga dhiultadh.

’Nuair a dhuisg mi ghabh mi eagal,
’S e na sheasadh air an ùrlar,
Dh’ fheuch am faighinn reidh air falbh e,
Los nach coisninn na lorg diùmba;
Tha Dughall trom air an Tombaca,
’S tha pailteas deth sin aig Fiùnnla;
’S o ’n a labhair mi cho deas ris,
Ghabh e pairt do leith-sgeul Dhughaill.

’S ann a tha ’n nuaidheachd so cinnteach,
Ged shaoileadh sibhse gur bosd e,
Cha ’n innis mi a neach gu brath e,
Ach do chuideachd araid eolach;
Cha robh a leithid riamh ri innse,
Eidear an Sithein ’s Lag Chòthain,
Co dhiu th’ ann breug no firinn,
Sin agaibh mur dh’ innse dhomhs e.