ORAN eidear an sealgar ’sa ’m fiadh, agus am fiadh cuir duileachd air an aodach ghallta ’n deigh bliadhna Thearlaich; Le fear Shrathmhaisidh.

Sealgair. —Moch ’s mi’ ’g eiridh ’sa mhaduinn,
Gu h-airtnealach pramhail,
Togail a mach ris a mhunadh,
’S muladach a ta mi,
Gun bhi sa ’n eideadh a chleachd mi,
Ach mar bhaigeir Gallta;
Cha ’n aithnich uiread na’m fiadh mi,
’S fiadhaich leam a dh’fhas iad,

Fiadh. —Sin nuair labhair damh nan cabar,
Stad air t ais mur tha thu;
Naile bheirinn-sa ort comhairl,
Mur choimhearsnach cairdeil;
B’fhearr dhuit fantail aig a bhaile,
’Sa ’n air’ thoirt air do phaisdean,
Na bhi ’n duil gu mealladh tu mise,
Le d’ bhrigis, mo naire!

Sealgair. —Ge blath ’n t-aodach a bhrigis,
Cha b’e sud a b’ fhearr leam;
B’annsa leam am feile preasach,
Gu deas air a charadh,
Sin ’s mo bhreachdan air m’uachdar,
Cumail fuachd na’m beann diom;
Seach slaodaire dubh do chasaig,
Crochte mu mo mhasan.

Fìadh. —Chunnaic mise sud ort roimhe,
Ge coimheach an drasd thu;
’S tric a thachair sinn air fuaran,
Shuas ann am Beinn Eallair;
Agus a loisg thu rium do luaidhe,
Le fuaim am measg mo chairdean;
Ach ni luchd nan cotan ruagha,
Thusa fhudach as an fhasach.

Sealgair.— ’S truagh nach fhaighinns’ thus’ a’s Seorus,
Comhluath fo ’n aon lamhach;
’S gach aon duine mor ’sa ’n Rioghachd,
Tha ri diteadh Thearlaich;
Gar an toimhsinn troigh thair disinn,
Ach mo shith bhi’ ’m Pharais;
Naile chostain-sa mo phearsa,
R’ar toirt dachaidh maireach.

Fiadh. —Ach cha’n fhaigh thu sinn le cheile,
’Sa bheinn fo’n aon lamhach;
’S ma chluinnear gu bheil thu fhein ann,
Eighear thu ad mhearlach;
Ach na’m b’ aithne dhomh-sa ’n rathad,
Rachainn gu Bruchmari,
Dh’ innse gu bheil gunna ’s breacdan,
Agads’ ann an aite.

Sealgair. Ach a laimh do chluais a ghealtair,
Stad air t-ais mar tha thu;
Ma leigeas mi riut mo chuilein,
Cha’n urrainn thu ga fhagail;
Thug mi ’n eigh ris a ghille,
Leig an Ibheis bhan ris;
’S cha do mheall i mi am bharail,
Ghràd chuir i gu bas e.