SEARMOIN XI.
ROMH. iv. 12.
Neach a thugadh thairis air son ar ciontaidh-ne, agus a thogadh suas a-ris airson ar fireanachaidh.
MAR chreatair ciontach, truaillidh, tha an duine air seacharan o Dhia, tha e na thraill dìblidh do’n Abhairseir, tha e na choigreach do shòlas Spioradail, do fhior-shonas. ’S ann mu’n cholluin, agus mu nithe talmhaidh amhàin, a’ tha e a’ gabhail cùram, tha anam agus nithe Spioradail gu tur as aire, tha iad gun mhaise, agus gun luach na bheachd. Tha am peacair, mar mhac strothail, air ruidh air falbh o theaghlach Athar, tha e gu h-aimideach a’ caitheadh a mhaoin, tha e gu h-aingidh
Ach tha ’n duine, ni ’mhàin gun sòlas, agus air a sgaradh o Dhia, trìd a pheacaidh; ach tha e mar an ceudna fuidh chorruich an uile-chumhachdaich, agus gach mionaid an cunnart sgrios. Tha chionta a’ toirt oilbheum do cheartas, agus a thruailleachd do naomhachd Dhe; agus an lorg a cheannairc, tha e air a dhìteadh, gu peanas, le lagh. Mar neach na chodal air mulach craige, agus a naimhde guineach na thoir, gu thilgeadh thairis air ball; ceart mar so tha am peacair, gun charaid treun ga thearnadh, theid a sgrios. Anis o na tha sinn uile, thaobh natuir, air ar diteadh le lagh Dhe, agus ea-
1. Co an Ti a chuir an t-Athair d’ar n’ ionnsuidh.
Tha ’n t-Abstol, ’nar steidh-teagaisg, a’ labhairt mu neach àraidh; agus chi sibh o’n rann roimhe so, gu’m b’e an neach sin, Iosa ar Tighearna. Tha an t-ainm Iosa a’ cur an ceill, gu’n d’òrduich an t-Athair e, chum anama a phobuil a thearnadh agus a leughas. Tha ’n Tighearna a’ ciallachadh, gur e Uachdran dligheach an domhain, agus gu bheil e ghnàth a’ riaghladh an Neamh shuas, agus air talamh a bhos. Tha Iosa a’ cur an ceill a rùn; agus an Tighearna a chumhachd, chum ar deanamh rèidh re Dia, agus ar n’ ullachadh fa chomhair Neamh. Tha Iosa a’ teagasg dhuinn a natur mar dhuine; agus an Tighearna a chumhachd, mar Dhia, chum
B’e so an neach, a bha an uchd an Athar, agus a sheas ’suas air ar son eadhon o shiorruigheachd. B’e- san tobar sòlais, agus cuspair dochais na’m fàidhean agus nan Naomh, fuidh ’n t-sean tiomnadh; b’ann na ainm-se, a bha iad a’ creidsin, agus b’ann trìd-sin a bha iad a’ faotain gach tiodhlaca talmhaidh agus Spioradail. B’e so an Ti, a nochd e fein ann an coimhlionadh na h-aimsir, a ghabh air natur an duine, a thaisbean toil De, a chuir eisiomplair iomlan romhain, a rinn agus a dh’fhuiling gach ni, a dh’orduich an t-Athair dha. O na nitheanna àraidh, a thachair do Chriosd air an ainmeach ’nar stèidh-teagaisg, ’thugamaid fainear ’san
2. Cionnas a thug an t-Athair thairis e.
Cha’n’ eil e air ainmeach, ’nar stèidh-teagaisg, co a thug thairis Criosd; ach tha e air innseadh dhuinn, an iomadh earran eile d’a fhocal, gu’r e an t-Athair, le làn toil fein, a thug thairis e. Mu ghiulan an Athar, ’s iad
Am bheil sibh a’ feoraich, co no ciod gus an d’thug an t-Athair thairis e? Cha’n’ eil an t-Abstol gun amharus ag innseadh so, ni mò b’ urrain e sin a dheanamh, gun eachdaire Chriosd aithris gu leir, eadhon o bhreith gu bhàs. Thugadh thairis e ’n tùs do bhroinn na h-òighe Muire; agus air an àm sin thoisich fhulangais, thoisich an Teampul sin re bhi air a dhealbh, a chaidh a reubadh air sliabh Chalbhari. Am broinn a Mhathar, ’na bhreith, an àm òige, agus ’nuair a thainig e gu aois, thugadh thairis e do gheur-leanmhuinn do thinneas, do bhochduin, do bhròn, do bhuaireadh, agus do mhasladh.
’Nuair a thoisich e re obair àraidh air talamh, thugadh thairis e do anacaint pheacairean; do mhì-rùn, do chùl-chàineadh, agus do naimhdeas nan Iudhach; agus gu cath cruaidh an aghaidh an Abhairseir. Ann an deireadh a laithe, thugadh thairis e do Iudas a bhrath e gu cealgach; do na h-àrd-Shagartaibh a thug tamailt dha; do Herod agus d’a luchd-cogaidh a chuir crùn droighin m’a cheann, agus slàt chuilce na làimh dheis, a lùb an glùin dha a’m fanoid, agus a ghabh do shilibh air. Fa dheoigh, thugadh thairis e do Philat, a dhìt e gu h-ea-corach, agus do na Saighd-fheara Romhannach a cheus e gu buirbeil. Maille re so thugadh thairis Criosd do fheirg an uile-chumhachdaich, ’nuair a bha i air lassadh ’suas, an aghaidh cionta agus mi-thaingealachd dhaoine. Mar so dh’fhuiling e cràdh ’na chorp, ach ’s ann na anam a dh’fhuiling e dòruinn. Bha na nithe a dh’fhuiling e o mhi-rùn an Abhairseir, agus o naimhdeas dhaoine, cruaidh, cràiteach, do-ghiulan; ach an uair a dh’fhuiling e fearg an De mhòir, mar a tha Daibhidh ag radh, shearg a chridhe as mar fheur, agus loisg a chnàmhan, mar lic an tìnntein. Thugadh Criosd,
B’iad so an dream, b’iad so na nithe, da’n deachadh Criosd a thoirt thairis; bha an dream so gun amharus mi-rùnach, naimhdeil, aingidh; bha na nithe so nàrach, cràiteach. An àm fhulangais dheireannaich, cha do ghabh a naimhde truas ris, cha d’thug a chairdean sòlas dha; ach ged a bha daoine neo-mhothuchail, choimhfhuiling a chruithachd gu leir maille ris. Co luath sa thug Criosd suas an deo, air ball dh’fhàs a Ghrian doilleir, reubadh brat-roinn an Teampuil na mheadhon, chriothnuich an talamh, sgoilteadh na creagan, dh’fhosglaidh na h-uaighean, agus dh’eirich mòran do na Naoimh. Bu mhòr fulangais, b’iongantach bàs Chriosd, agus bu mhiorbhuileach na nithe, a ’thachair air an àm sin-fiosraichimid ’san
3. C’arson a thugadh thairis Criosd.
Tha so gu soilleir air a chur an ceill nar
O na pheacaich an duine, bha e feumail gu’n gabhadh Criosd a natur air, chum dìoladh, san natur so, a thoirt do lagh Dhe. Air a chrann-cheusaidh, dh’ofrail Criosd iobairt, chum maitheanas a chosnadh da phobull; agus thug a natur, mar Dhia, làn-eifeachd do’n iobairt a dh’ofrail e mar dhuine. Mar so le e fein a thoirt thairis air son cionta dhaoine, dh’fhosgail Criosd dorus Neamh, a dhruid am peacadh nan aghaidh, rinn e an rathad rèidh eadar iadsan agus Dia; lion e gach slochd, a chlaothaich Satan, ga’n cumail air falbh o Dhia, agus mar so thug se iad na ionnsuidh. Ach cha do stad Criosd an so, choisin e ni ’mhain maitheanas, ach mar an ceudna sonas d’a phobull; agus thug e dhoibh dearbhadh riachdail, gu’m fuigheadh iad an sonas so; agus gu’n togadh e suas iad fa dheoigh, eadhon le ais-eiridh ghlòirmhor fein. ’Sa
4. Tha ’n t-Abstol ag radh, gun do thogadh suas e a-ris.
Ged a thug Dia thairis a mhac, chum a cheartas a thoilleachadh, chum a naomhachd a
Dh’eirich Criosd o na mairbh, ni ’mhàin chum a dhearbhadh, gu’n robh obair criochnaichte, agus gu’n d’thug e buaidh air a bhàs; ach mar an ceudna chum dochas
5. Gu’n do thogadh suas e a-ris, air son ar fìreanachaidh.
’Se is brigh do fhìreanachadh, ann am focal De, neach a ghairm saor o chionta, agus o pheanas, agus gabhail ris, mar gu’m bitheadh e neo-chiontach; air a sgàth fein, no air sgàth neach eile, a thug dioladh air a shon. Mar so tha ’n t-Abstol Pol ag radh, gu bheil creidmhich air am fìreanachadh gu saor, le gràs De, tre an t-saorsa ata ann an Iosa
Ach feoraichidh sibh, tha e coslach, cionnas a dh’eirich Criosd suas air son ar fìreanachaidh? Mar fhreagairt do’n cheist so, ’s eigin dhuinn a thoirt fainear, gu’n robh ais-eiridh Chriosd feumail, chum a dhearbhadh, gu’m b’e mac Dhe le cumhachd, gu’n d’thug e buaidh air naimhde a phobuill, gun do thoillich e lagh Dhe, agus gu bheil e comasach an t-slàinte, a choisin e a bhuilleachadh air a chàirdean. ’Nuair a tha urras, air a thilgeadh am priosun, ’n àite neach air am bheil ainmheach, tha e air a gleidheadh gu teann, gus am bheil an t-ainmheach pàighte; agus tha a leigeil amach a’s a Phriosun, a’ dearbhadh, gu bheil làn-dioladh air a thoirt. Mar so bha Criosd, urras pheacairean, car
FOGHNADH.
Air dhuinn, mar so a chur an ceill staid bhrònach a chinne-daonna, agus a chrioch ghràsmhor a bh’aig Criosd ’na bheachd, araon ’na bhàs, agus ’na ais-eiridh; chi sibh cia lionmhòr ar commainean dha, agus cia math a thig e dhuinn gabhail gu h-iriosal, agus gu taingeil re shlàinte. ’Nuair a bha daoine
1. Thaobh an dream ata neo iomchuidh.
Anns an aireamh neo-iomchuidh so tha peacairean dàna, agus cealgoirean truaillidh. Tha na peacairean sin gun amharus dàna, a tha, cosmhuil re Felics, a’ dol air an aghaidh sa pheacadh, thair bolg solus an inntin, agairt an coguisean, agus eagal breathanais. Tha’n dream so nan naimhde do Dhia, a’ ceusadh Chriosd a-ris, a cuir doilghios air an Spiorad, agus a’ deanamh toil an Abhairseir. Tha ’n giulan ciontach, tha ’n staid cunnartach, gun aithreachas, gun ath-leasachadh, cha n’ fheud iad aran na cloinne a ghabhail.
Tha Cealgoirean do ghnàth na’n claoghairean diblidh. Tha iad a’ gabhail orra an t-anam Criosduigh, agus cleochda na diadhachd; ach ’s ann do’n pheacadh, a tha iad a’ toirt spèis. Tha an dream so, cosmhuil re Iudas, a brath Chriosd le pòig; no, cosmhuil re Demas, ga threigsin o ghràdh do’n t-saoghal. ’Se ’n rùn seirbhis a thoirt do Dhia, agus do Mhammon, ged a tha Criosd ag innseadh, nach urrain neach sam bith so a’ dheanamh. ’S mòr an tamailt a tha iad a’ toirt do Dhia
2. Thaobh creidmhich anmhunn.
’S aithne do Chriosd staid an dream so, agus cuiridh se failt orra, aig a bhòrd. ’S iadsan Uain an treud, agus mar bhuachaile caomh, tha Criosd ’gan giulan na uchd. Ged a tha bhur creidimh beag, mar ghràine do shiol mustaird, gidheadh mu tha e fior, gabhaidh esan gu cairdeil ruibh. Ged a tha bhur peacaidhean lionmhor agus bhur n’ eagal mòr ann an lorg so, na caillibh bhur misneach, tha Criosd comasach agus toileach bhur tearnadh, chum na cuid as faide. Thugaibh fuath cridhe d’ar peacaidhean, agus deanaibh bròn treimh-dhireach air an son; cuiribh earbsa am fùil Chriosd, agus tilgibh bhur cùram air. Mu tha tart diadhaidh air bhur cridheachan, agus mu tha iad a’ plosgartaich an geall air Dia, agus air càirdeas Iosa; tha esan gu cairdeal ag radh ruibh, thigibh am ionnsuidh s’ uile ata re saothair, agus fuidh thròm uallaich, agus bheir mise suaimhneas dhuibh. Le beo-dhochas, cumaibh co’ dhail ris aig a bhòrd,
3. ’S còir do chairdean Chriosd a bhàs a chuimhneachadh le teas-ghràdh dha-san, agus le seirc do dhaoine.
’Se bàs Chriosd, an dearbhadh is soilleireadh air gràdh an Athar agus a mhic, is urrainn sinn gu bràth fhaotain; uime sin, ’s còir dhuinn an dearbhadh so do ghnàth a chuimhneachadh le mòr-thaincealachd, agus le teas-ghràdh. Ann an so ars’ Pol, ’ta Dia a’ moladh a ghràidh fein dhuinne, do bhrìgh ’nuair a bha sinn fòs ’nar peacairean, gu’n d’fhuiling Criosd am bàs air ar son. Ma’s urrain ni sam bith, ’s còir do’n mholadh iongantach so air gràdh Dhe, fior ghràdh oibreachadh ’nar n’ anamaibh. Se Criosd an t-Athair, am brathair, an caraid, a thug tuilleadh gràidh dhuinn, a rinn, a dh’fhuiling, agus a choisin tuilleadh air ar son, no an saoghal, gu h-iomlan. Agus mu tha ar gràdh dha-san fior, bithidh gràdh do dhaoine do ghnàth na lorg, agus gu h-àraidh do fhior-chreidmhich. Aig an fhèisd ghràidh so, ’s còir dhuinn ar
Tha sibh uile anis, ann an làthaireachd àraidh an De bheo, agus is è rùn mòran agaibh teisteas a thoirt dha air bhùr gràdh. Chuala sibh sgeul air bhur staid naturail, air bhur commainean lionmhor do Chriosd, agus air na nithe a rinn e air bhur son. Bitheadh peacairean dàna iriosal, agus deanadh cealgairean an tràth bròn; agus thugadh iad le cheile fainear an giulan. Agus a thaobh a chàirdean lag no laidir, cuireadh iad an ceill an uireasuibh do Dhia; cha’n’ eil a lamh air a giorachadh, nach urrainn i tearnadh, cha’n’ eil a chluas tròm, nach urrain i cluinntin. Do reir òrdugh, iarruibh anis gràs Chriosd, do reir a gheallanna bitheadh bhur dochas mòr do reir àithne cuimhnichibh a bhàs; agus gn’n deonaiche Dia, gu’m fuigh sibh uile, an diu, a bheannachadh. Amen.
| title | Searmoin XI |
| internal date | 1804.0 |
| display date | 1804 |
| publication date | 1804 |
| level | |
| parent text | Searmona le Mr Eobhann Mac Diarmaid |