---

[88]

SEARMOIN VI.

1. PEAD. II. 25.

Oir bha sibh mar chaoraich a’ dol air seacharan; ach philleadh sibh a nis chum Buachaille agus Easbuig bhur n’ anama.

’SI irioslachd araon neart agus maise an anama; si so an sgeudachadh a’s fhearr co mhath ’san sgeudachadh is àluinne. ’Sonadh an duine air am bheil eagal an Tighearna ghnà; ach an ti a chruaidheachas a chridhe tuitidh se an droch-bheart; oir tha Dia a’ cur an aghaidh nan uaibhreach, agus a’ toirt gràis dhoibh-sin ata iriosal. Co luath ’sa thuirt Daibhi, cha d’ theid mo ghluasad am feasd, air ball mhothuich e mugha mor na staid, agus bha aobhar aige na briathra brònach

---

[89] so a labhairt, dh’fholaich thu do ghnùis, agus bha mi fui’ thriobloid.

’S iomadh meadhon a ghnàthaich Dia anns gach linn da Eaglais, chum uabhar fhogradh a cridheachan dhaoine, agus chum an irioslachd-inntin sin a ghineamhuin annta, a bhuineas do chreatairean peacach. Be so a bh’ aige gu soilleir ’na bheachd le orduighean an t-sean tiomnaidh. Bha iobradh an uain-chaisg, maille re fheum mar shamhladh air iobairt Chriosd, gu h-àraidh a’ teagasg dhoibh araon irioslachd-inntin agus taingealachd. “Agus tarlaidh, arsa Maois, le àithne Dhe ’nuair a their bhur clann ruibh, ciod is brigh do’n t-seirbhis so? their sibhse, is i sò caisg an Tighearna, a chaidh thairis air tighean clann Israeil, ’nuair a bhuail e na h-Eiphitich, agus a shaor e ar tighean-ne.” Air an doigh cheudna, ’nuair a thug iad an ceud thoradh mar ofrail do’n Tighearna, feisd eile a bh’aca gach bliadhna, choisrig iad so leis na briathraith a leanas. Bu Shirianach, a bha ullamh chum bàs fhaghail, a b’ athair dhamh, agus chaidh e sios do’n Eiphte, agus ghabh e cuairt

---

[90] ann an sin le beagan, agus dh’ fhas iad nan rioghachd mòr, cumhachdach agus làn do phobull. Agus bhuin na h-Eiphitich gu h-olc ruinn agus chlaoidh iad sinn, agus rinn iad tràillean dhinn. Agus ’nuair a ghlaodh sinn ris an Tighearna Dia ar n’ aithreacha, dh’ eisd an Tighearna re’r guth, agus dh’amhairc e air ar truaighe, agus air ar saothair, agus air ar foirneart. Agus thug an Tighearna mach sinn as an Eiphit le làimh threun, agus le gairdean sinnte mach, agus le mòr-uamhunn, agus le comharaibh, agus le miorbhuilibh. Agus thug e sinn chum an aite so, agus thug e dhuinn an talamh so, eadhon talamh a tha làn do bhainne agus mil. Agus nise feuch thug mi ceud thoradh na talmhuin, a bhuillich thusa, o Thighearna, orm.

Mar so thog Dia suas a shean phobull, chum seirbhis a thoirt dha le urram, agus chum gairdeachas a dheanamh le crith na làthair. Bha ’n offraile-buidheachais, co mhath re n’ iobairtean airson peacaidh a’ cur an cuimhne dhoibh, cia diblidh an ceud staid agus cia mòr an tràilleachd o’n do shaor Dia

---

[91] iad. Bha eadhon gach gniomh aoraidh a’ teagasg dhoibh a’ radh maille re Daibhi, co mise, o Thighearna Dhia, no ciod e mo thigh, gu ’n do thug thu am fad so mi air m’ aghaidh.

Tha orduighean an t-soisgeil san tiomnadh-nuadh a’ cur an ceill nan nithe ceudna agus eadhon air mhogh na’s riachdaile. Tha caisg an t-soisgeil a’ cur an cuimhne ar saorsa o thràilleachd spioradail, air an robh saorsa nan Judhach ’mhàin na shamhladh lag.

Anns na nithe lionmhor, cràiteach sin a dh’ fhuiling Criosd, chum ar saoradh, chi sinn ni ’mhàin saibhreas do-rannsachaidh a ghràidh, ach mar an ceudna cia mòr mi-thoilteanas a pheacaidh, agus cia uamhunn an truaighe, gus an do thuit sinn le’r seacharan. ’Nuair ma seadh, a tha sinn a’ deanamh uaill ann an slàinte, mhòr Criosd, tha so a’ cur an cuimhne dhuinn an staid bhrònach, bhochd anns an d’ fhuair a thròcair sinn, chum stad a chur air gach smuainteadh àrd, agus gar co’ -eigneachadh chum cliu na tha sinn a’ sealbhachadh, no ris am bheil

---

[92] dùil againn a thoirt do shaor-ghràs De ’mhàin. Gar stiùradh chum so a dheanamh, rinn mi roghain do bhriathra ar steidh-teagaisg: “Oir bha sibh mar chaoraich a’ dol air seacharan; ach philleadh sibh a nis chum Buachaille agus Easbuig bhur n’ anama.” Tha na briathra so a’ cur an ceill da staid air am bheil mugha mòr—Ciod a bha sibh aon uair a thaobh naduir agus ciod a tha sibh a nis trìd gràis. Guidheam oirbh air

I. Beachd a ghabhail d’ ar ceud staid, ’nuair a bha sibh, mar chaoraich, a’ dol air seacharan.

Mar dhearbhadh gu bheil an comhad so gu maith a’ coi’ -fhreagradh chum staid nadureil dhaoine a chur an ceill, tha e gu minic air a ghnàthachadh ann am focal De. Cha ne mo rùn an cos-las a tha eidir peacairean agus caoirich a tha dol air seacharan, anns gach ni a nochdadh, ach a mhàin ann an cuid do na nithe is riachdaile. Agus air

I. Tha caoraich, a tha treigsin an deadh

---

[93] fheoir, agus a tha a’ dol air seacharan do’n fhàsaich thirim lom, a’ nochdadh dhuinn gu riachdail, comhara bochduin, iom-cheist agus calldach dochais. Nise, mar so tha gach duine, ’na staid nadureil, ’s iad a chuibhrionn diomhanas agus buaireas spioraid; tha e mar dhuine, a tha re aisling agus feuch tha e ’g itheadh, ach tha e mosgladh, agus tha anam folamh. Air dha a dhochas a chall sgach ni a rinn e, tha e dol o àite gu h-àite, ghnà a’ feoraich le cùram, co a nochdas dhomhsa maith? Tha ni folamh an taobh astigh dheth nach urrain an saoghal a lionadh; ann an lorg gach ulluchaidh, a tha e deanamh air a son, tha an fheoil ghnà ’g eigheach thoir, thoir; agus cosmhuil ris an teine, no ris an uaigh, cha ’n eil e air àm sam bith ’gradh ’s leòir e. Tha na creatuirean uile dha-san mar a bha na plaosgan do’n mhac strothail, tha car mionaid a’ deanamh cobhair, ach cha ’n eil gu’n amharus ga bheathachadh, tha e ’g itheadh dhiu ach tha acras air fhathasd, agus tha anam fann, tha e bàsachadh dhìth lòin. San

II. Tha an comhad a’ cur an ceill staid a

---

[94] tha làn do chunnart, co mhath ’s do bhochduin.

’Slionmhor naimhde nan caorach, agus cha ’n eil creatuirean ann aig am bheil na ’s lugha do ghliocas ga ’m mealladh, no do neart chum seasamh nan aghaidh. ’Sann o chùram a bhuachaile a tha ’n tearuinteachd a’ sruthadh; agus mu tha iad ga fhàgail, tha ’n naimhde air ball g’ àn glacadh. Cia riachdail, mo thruaighe, a tha ’n comhad ann an so a’ cur an ceill staid pheacairean. Tha ’n naimhde spioradeil araon lionmhor agus cumhachdach; tha ceilg na nathair, agus neart an leomhain gu fann a’ cur an ceill an ceilg agus an neart-sa. Ach ged is iad so an ceilg agus an neart, gidheadh tha an-dànadas agus fein-earbsa pheacairean co mhòr, as gu bheil iad a’ dol o àm gu h-àm gu’n eagal chum an àiteacha’ -comhnuidh, agus eadhon a’ ruidh chum na liontaidh a chaidh a leagail chum an sgrios. San

III. Ged a tha creatairean eile co mhath re caoraich, ullamh chum dol air seacharan, gidheadh, feudaidh sinn gu firinneach a radh

---

[95] mu’n deimhin, nach eil creatuirean sam bith ann, aig am bheil na ’s lugha do thùr, ann an amas air an t-slighe o’n deachadh iad air seacharan. Chi sinn ann an so cia lag aimeadach an duine thaobh naduir, agus cia ea-comasach e, an sonas agus a ghlòir-sin, a chaill e a chosnadh. Leis na briathra a ghnàthaich e, tha e coslach, gum b’e rùn an Abstoil, gun d’ thugamaid gu h-àraidh fainear an ni so. Cha ’n eil e’ gràdh, phill sibh, ach philleadh sibh, se sin chaidh ar n’ iompachadh, chaidh a thoirt oirbh pilltin An ni a thuirt ar Slànuighear re dheisciobuil, feudaidh e radh re creidmhich anns gach linn da Eaglais, cha sibhse a thagh mise, ach ’s mise a thagh sibhse. Is e Dia a tha ’g oibreachadh annain araon an toil agus an gniomh, da ghean-math fein. Le gràs ’ta sinn air ar tearnadh agus so ni h-ann uainn fein, is è tiodhlacadh Dhe e. Tha Criosd fein a’ teagasg an ni so air mhogh ro-riachdail, ’nuair a tha e ’gradh, cha n’ urrain neach air bith teachd am’ ionnsuidhs, mur tearruing an t-athair a chuir uaithe mise e. Anns na nithe so uile tha ’n comhad gu maith a coi-fhreagradh. Ach ann sa

---

[96]

IV. Tha aon ni ann anns nach eil è a’ coi-fhreagradh.

’Nuair a tha caoradh a’ dol air seacharan, tha a maighistir a’ gabhail truas ria’ an àit’ a bhi fui’ chorruich na h-aghaidh. Tha e beachdachadh orra, ni h-ann mar chreatoir ciontach, ach aimeadach; agus uime sin tha è ga h-iarruidh le cùram, agus ’nuair a tha è ga faotain, an àite peanas a dheanamh orra, tha è ga h-altrum gu caomh, agus g’a toirt dh achaidh le aoibhneas. Ach mo thruaighe! ann an dol air seacharan o Dhia, tha sinne ciontach do gach lochd, is urrain ar deanamh fuathach, gràineil ’na bheachd. Shruth a cheannairc so, ni h-ann o anmhuinneachd, ach o làn-toil an duine, ’si so ar cionta, eadhon ceannairc uaibhreach, cheann-laidir, ceannairc a tha air a dùthadh leis a mhi-thaingealachd is mò-ceannairc gu’n aobhar an aghaidh athair ar spioraid, agus fear cumaidh ar cuirp an aghaidh an Dia sin, anns am bheil ar bith, ùghdair càirdeil na ’n tiodhlaca prìseil sin, a tha sinne gu h-aingidh a gnàthachadh, mar airm chogaidh na aghaidh.

---

[97]

Si so cionta pheacairean neo-atharraichte. Ach cia sonadh an dream muì ’m feudar a radh, mar sin gu’n amharus bha sibhse, ach tha sibh air ar n’ ionnlad, air ar naomhachadh, agus air ar fireanachadh an ainm an Tighearna Iosa, agus le spiorad ar Dia-ne. Tha so a’ cur an cuimhne dhamh ’san

II. A nochdadh ciod ar staid trìd gràis philleadh sibh chum buachaill agus Easbuig bhur n’ anama.

Tha sibh air bhur pilleadh chum an ti sin, a thainig o neamh gu talamh, a dh’ arruidh agus a thearnadh an ni sin a bha caillte. Chum an ti sin, a bha ann an corruich ruibh airson bhur seacharain, gidheadh a dh’ ofrail iobairt air bhur son, agus a dh’ iol bhur cionta le fhùil phrìseil fein. Chaidh Criosd a leonadh airson bhur n’ eas-aontais, a bhruthadh airson bhur cionta, chum tre chreachda gu’m bitheadh sibhse air bhur slànuchadh. ’Se so am buachaille math a leag sios anam airson nan caorach; neach, a rinneadh na pheacadh, ged nach b’ aithne dha peacadh

---

[98] chum gu’m bitheamaid-ne air ar deanamh ’nar fireantachd Dhe ann-san; neach a dh’ fhuiling am firean airson nan neo-fhìrean chum gu’n d’ thugadh e sinne dh’ ionnsuidh Dhe,; le dochas daingean agus le dànadas cloinne, gu’m fuigh sinn tròcair agus gràs chum cobhair ann an àm ar feuma.

Tha sibh air bhur pilleadh a dh’ionnsuidh an ti sin, a ghiùlain ni ’mhàin bhur trioblaide, ach a thug buaidh air bhur naimhde, mar cheann a phobuill. Na phearsa fein chuir e a ’s an armachd uachdranachda agus cumhachda; agus tha a shoirbheas mar gheall, gu’m fuigh sibhse buaidh iomlan orra fa dheoigh. Feudaidh iad ionnsuidh a thoirt oirbh, ach cha n’ urrain iad bhur ciùradh, oir le fuil an uain gheibh sibh buaidh. Ann an ùine ghrad bruthaidh Dia na sìth Satan fui’ ur cosaibh, agus cuiridh se oran nuadh ’n’ur beul, ’nise ta slàinte agus neart, agus rioghachd ar De-ne, agus cumhachd Chriosd air teachd oir thilgeadh sios fear-casaid ar bràithre, a bha gan casaid ann an làthair ar De-ne a là agus a dh’ oidhche.

---

[99]

Tha sibh air bhur pilleadh chum an ti sin, a ghabhas ann an deigh so cùram àraidh dhibh, agus a dhionas sibh mar dhream a cheannaich e le fhuil fein. Air a bhuachaille so Israeil, air an Easbuig, air an fhear-coimhead so anama, cha n’ aom codal no suain air àm sam bith! ’S minic a dh’ oibrich e saorsa dhuibh ann àm bhur feum, ’nuair a bha sibh gu mi-thaingeil a’ deanamh tàir air, agus ga dhiùltadh. ’S tric roimhe so a dhion e sibh, mu’m b’ aithne dhuibh a chairdeas, mùn d’ iarr sibh a choghnà; ach anis tha shùil do ghnath oirbh, tha chluas do ghnàth fosgailte d’ar glaodh, tha ghairdeana siorruidh do ghnàth muncuairt duibh; agus uime sin feudaidh sibh gu dàna a radh; ’s e ’n Tighearna mo sholus agus mo shlàinte, co a chuireas eagal orm? ’Se ’n Tighearna neart mo bheatha, co a chuireas faitcheas fu’m? Feuch, ’se Dia mo shlàinte; ni mi earbsa, agus cha bhi mi fui’ eagal; ’se ’n Tighearna Jehohba mo neart agus m’ òran, agus tha e air fàs dhamh na shlàinte.

Tha sibh air bhur pilleadh chum an ti sin

---

[100] a tha ni mhàin uile-chumhachdach ga’r dìonadh o chunnart, ach mar an ceudna iomlan an truacantas chum co-fhulang maille ruibh ’nar teinn, agus chum sòlas a thoirt dhuibh ’nar triobloidibh. Tha esan macanta agus tròcaireach, foighidneach agus iriosal, tha e a’ tional nan uan le làimh, agus ga’n iomchar na uchd, agus treoirichidh se gu mìn iadsan anns am bheil uain. Tha e gabhail truas re ’n anmhuinneachd, tha e toirt maitheanas dhoibh ’nan seachrainibh; tha e ga’n caomhnadh ’nuair a tha iad fann, agus a’ feitheamh orra, ’nuair a tha iad fuidh eàcail; agus ni, nach urrain leigh sam bith eile a dheanamh, tha e toirt neart ’nuair a tha iad fann, agus slàinte, ’nuair a tha iad fui’ eàcail; tha e ni mhàin a’ toirt dhoibh lon ach mar an ceudna rùn a ghabhail; tha e g’a bheannachadh, agus a’ toirt eifeachd dha chum am beathachadh.

Ciod tuille a their sinn? Tha am buachaille agus an t-Easbuig anama so do ghnàth a’ gabhail cùram dhiu eadhon gu bàs. Agus cha ’n eil e ga’n treigsin air an àm uamhunn so, ach tha e a’ dol a steach maille riu do’n

---

[101] ghleann domhuin, dorchadh, tha e le luirg ga’n cumail suas, agus mar sin tha e toirt sòlas dhoibh le bata a neart, as gu bheil iad ag imeachd trìd a ghlinn gu duineil, gun eagal uilc sam bith a bhith orra, do bhrì gu bheil esan maille riu. ’S lionmhor aireamh an dream sin do na naoimh a fhuair mòr-onoir air an doigh so. Neartaich Criosd eadhon cuid a bha trìd eagal a bhàis re am beatha uile fui’ dhaorsa, chum buaidh a thoirt air Righ nam fiamh, ’n àm mionaide deireannach agus chum a radh maille re Pol, o bhàis c’ àit am bheil do ghath! o uaigh, c’ àit am bheil do bhuaigh? No mu tha sgàile an anmoich co thiugh, is nach urrain iad an làmh sin fhaicin, a tha gàn cumail suas, gidheadh meudaichidh an sgàile so an iongantas, an taingealachd, agus an aoibhneas, ’nuair aig ceann eile a ghlinne a sgapas an deadh bhuachaille air falbh e, agus a sheasas e nan làthair na uile ghlòir; ’nuair a chuireas e gu cairdeil fàilte orra, agus a bheir se iad suas chum achaidhean tarbhach a Chanaan neamhaidh; ann an sin mar a tha e air a radh ann an leabhar Taisbean Eoin, cha bhi ocras orra tuille, no tart ni ’s mò, cha mhò a

---

[102] luidheas a ghrian orra, no teas air bith. Oir beathaichidh ’n t-uan ata ’m meadhon na righ-chaithreach iad, agus treòraichidh se iad gu tobraichibh do uisge na beatha. Mar so nochd mi bhur staid thaobh naduir, agus trìd gràis. Mar fhoghnadh òn iomlan, se mo rùn anis a nochdadh, cionnas is còir dhuibh feitheamh air Criosd. Agus air

I. ’S còir feitheamh air le mòr irioslachd.

Se so an sgeudachadh is fhearr a tha coi-fhreagradh re’r staid, co dhiu a tha sinn a’ gabhail beachd dhinn fein, mar dhream a thuit, no tha air ar togail; mar pheacairean no mar naoimh. An d’ fhuair sinn maitheanas; aon uair bha sinn air ar dìteadh. Am bheil sinn air ar naomhachadh? Aon uair bha sinn neo-ghlan. An d’ fhuaradh sinn? aon uair bha sinn caillte. Am bheil sinn beo? Uine bheag roimhe so bha sinn marbh; agus tha sinn fhathasd beo le gràs De; ’sesan a dh’ ath-bheothaich sinn, agus ni h-e sinn fein; ’s eisean a tha cuir dealachadh oirn, agus cha ’n eil ni againn ach na fhuair sinn uaithe. Cha deachaidh uabhar

---

[103] ma seadh, gu cinnteach a dheanamh airson an duine. San

II. ’S còir feitheamh air Criosd le taingealachd agus teas-ghràdh.

’S còir dhuinn cliu a thoirt do ’n athair, nach do chaomhain a mhac fein, ach a thug thairis è mòr iobairt air ar soin-ne. ’S còir cliù a thoirt do Chriosd, nach do chaomhain e fein, ach air dha cruth seirbhisich a ghabhail air, striochd e do ocras agus tart, do fhaire agus sgios, do dhi meas agus cràdh, agus eadhon do ’n bhàs, agus do ’n uaigh, chum tre thoilteanas a bhàis, gu ’m bitheamaid-ne beo gu siorruidh. ’S còir cliu a thoirt do spiorad nan uile ghràs, a tha gar dlù-cheangal re Criosd, a tha a’ cuir re’r n’ anama an t-slàinte a choisin esan, a tha ’g ath-nuadhachadh ar naduir truaillidh, agus ga’r deanamh iomchuidh fa chomhair oighreachd nan naomh san t-solus. Cia math a tha an laoidh mhollaidh sin a’ co-fhreagradh re cuimhneachadh bàis Chriosd; a sheinn armailte neamh ’nuair a thug iad sgeul air a bhreith, glòir do Dhia ’s na h-àrdaibh air

---

[104] talamh sìth, deadh-gheann do chlann nan daoine.

III. ’S còir feitheamh air Criosd le bròn airson ar peacaidh, agus le rùn naomha gun oilbheum ni ’s mò a thoirt dha.

Am bheil Criosd air a nochdadh aig a bhòrd, air a chèusadh fa chomhair ar sùl? Agus an urrain sinn amharc airsan a lot sinn, gu’n bhròn a dheanamh airson na ’m peacaidhean sin, a bha mar mhathair-aobhair fhulangais? ’S còir do gach fear-communnaich treimh-dhireach a radh, ciod an gnothuch tuille a th’ agam-sa re iodholaibh? An ni nach aithne dhomh e, a Thighearna, teagaisg thusa dhomh, agus mar a rinn mì peacadh, cha dean mi so ni ’s mò. Ann sa

IV. ’S còir do mhothuchadh d’ar ’n an-mhuinneachd fein, agus d’ar feum air coghnàdh Chriosd, a bhi ghnàth maille ris an rùnso.

Eadhon ’nuair a tha sinn air ar pilltinn chum Easbuig ar n’ anama, mu tha Criosd

---

[105] g’ar treigsin tha sinn air ball a’ tuisleachadh, agus a’ tuiteam. Tha an làmh, a thug sinn air ar n’ais, ’nuair a bha sinn a’ dol air seacharan, do ghnàth feumail g’ar cumail suas, agus g’ar treòruchadh air ar n’ aghaidh san t-slighe, gus an ruig sinn talamh a gheallaidh. As m’ eugmhaisse, ars’ a Criosd re fhior-dheisciobuil, cha n’ urradh sibh ni sam bith a dheanamh. An ni a tha daoine a’ toiseach le fein-earbsa, tha so gu minic a’ criochnachadh le masladh. Thuirt Peadar le uaill re mhaighistir, ged a threigeas iad uile thu, cha treig, mise, gidheadh threig esean ni ’mhàin e, ach le mionnan agus mallachadh dh’ aicheadh se gu’m b’ aithne dha riamh e. An neach a tha cuir earbsa na chridhe fein ’s amadan e. Feuch, ars’ am faigh, an t-anam a tha air a thogail suas, cha ’n eil e treimh-dhireach. Cia feumail ma seadh a chomhairle, an ti a tha saoilsin gu bheil e a’ seasamh, thugadh e fainear nach tuit se. Maille re so sa

V. ’S còir làn-earbsa a chur ann an cumhachd agus ann am firinn Criosd.

Ged a thuirt Pol nach b’ urrain e eadhon deadh smuain a smuainteachadh a ’s eugmhais

---

[106] coghnàdh Dhe; gidheadh thuirt an neach ceudna gu h-ullamh, trìd Criosd a tha ga’m neartachadh, ’s urrain mi gach ni a dheanamh. Am buachaille math sin a fhuair sinn ’nuair a bha sinn air seacharan, ’s urrain e ar treòruchadh ann an slighe na fireantachd; agus ni e so air sgàth ainme fein. ’S iad so a gheallannadh càirdeil do gach neach a tha air a philleadh na ionnsuidh, ’s leòir mo ghràs-sa dhuit. Na biodh eagal ort, oir tha mise maille riut; na bi fuidh gheilt, oir ’s mise do Dhia, neartaichidh mise thu, agus bheir mi dhuit coghnàdh, agus cumaidh mi suas thu le deas làimh m’ fhìreantachd.

’S iad so na h-aigneidh is còir dhuinn altrum, agus ’se so an rùn anama, leis an còir dhuinn feitheamh air Dia ar Slanuighear. Leis na n-aigneidh, agus leis an rùn so, ma seadh, cuairticheamaid altair naomha, a guidhe gu’m bi an fheisd so, le bheannachadh, air a dheanamh eifeachdach chum ar creidimh a neartachadh, chum ar gràdh a lasadh suas, agus chum ar dochas a bheothachadh. Guidheamaid, leis an làn a gheibh sinn, gu

---

[107] ’m bi sinn air ar neartachadh chum dol air ar n’ aghaidh ’n ar slighe trìd fàsach an t-saoghail so, gus an ruig sinn talamh na sìth; far am faic sinn, aghaidh re h-aghaidh buachaill agus Easbuig ar n’ anama, agus far mu’n cuairt do Righ-chaithir Dhe agus an uain, an seinn sinn gu siorruidh maille ris na Naoimh, dha-san a ghràdhaich sinn, agus a dh’ ionnlaid sinn o ar peacaibh na fhuil fein, agus a rinn righridh dhinn agus sagarta do Dhia, agus do Athair-san; dha-san gu roibh glòir agus cumhachd gu saoghal nan saoghal. Amen.