---

[108]

SEARMOIN VII.

SALM CXXX. 3.

A Thighearna, nan comharaichteadh leatsa lochdaidh, co O Thighearna, a sheasadh ann ad’ fhianuis.

’S iad ceartas agus tròcair na h-iomlaine sin do nadur Dhe, ris am bheil gnothuch againne gu h-àraidh mar pheacairean. ’S eigin, uime sin, do bheachd soilleir do na h-iomlainidh so, a bhi mar bhùn-steidh aig fior-dhiadhachd. Tha e soilleir gu bheil beachd, araon do cheartas agus do thròcair feumail, chum am peacair a thoirt gu aithreachas. ’S eigin dha a chionta agus a thruaighe fhaicin, maille ris an t-slighe air am fuigh e gu cinnteach, agus amhàin saorsa òn staid so. Tha am beachd ceudna feumail do ’n fhior-chriosduidh, fhad sa tha e na staid neo-iomlan

---

[109] air an àm. Tha am beachd so feumail do’n fhein-aicheadh, a bhuineas dha, tha do’n ìslicheadh, agus do’n aithreachas is còir a bhi aige mar ghnàth-obair.

Ach ’s eigin ann an so a thoirt fainear, ged a tha mòran a’ labhairt mu na h-iomlaine so, gidheadh gu bheil an aireamh gann, a tha gu ceart ga’n tuigsin. Tha aig daoine an dara cuid, eolas neo-iomlan, no cinnteadh anmhunn do cheartas De, agus an lorg sin tha iad a’ deanamh tair air a thròcair. No air an làimh eile, tha iad ullamh gu beachd an-dàna ghabhail da thròcair choitchionn, agus ann an lorg sin gu tàir a dheanamh air a gheur-cheartas. Tha ni ’mhàin an dream sin a’ deanamh so, a tha gu tùr fuidh chumhachd a pheacaidh. Tha eadhon clann De fein ullamh, an dara cuid am beachd d’a mhòrachd, agus d’a naomhachd a chall, bu chòir am bròsnachadh chum seirbhis a thoirt dha le urram agus eagal diadhaidh, no le leigeil air dearmad aire thoirt d’a thròcair tha iad ullamh gu tuiteam ann an eagal diblidh leis am bheil iad a’ toirt eas-onoir do Dhia, agus a’ ciùradh an sìth fein.

---

[110]

Tha Daibhidh ’nar steidh-teagaisg a’ toirt beachd soilleir araon do cheartas, agus do thròcair Dhe. Tha cuid a’ saoilsin gu’n do sgriobh e ’n t-salm so, ’nuair a thuit e am peacadh mòr; agus cuid eile gu’n d’rinn e so, ’nuair a thugadh mòr-chunnart a pheacaidhean d’a chuimhne. Gun aire thoirt dà thròcair, se mo rùn beachd a thoirt dhuibh dà cheartas. Agus chum so a dheanamh, le coghnàdh Dhe, bheir mi oidhirp air

I. An ni a tha e ’g radh mu so a mhìneachadh.

II. A dhaighneachadh o fhocal De, agus o fhiosrachadh dhaoine.

III. Foghnadh iomchuidh a dheanamh.

I. Tha mi gus an ni sin a mhìneachadh, a tha e ’g radh mu cheartas De.

Ma chomharaicheas thusa, O Thignearna, peacadh co is urrain seasamh. Tha na briathra sa a’ cur an ceill, gu’n roibh aige mothuchadh domhain da pheacadh, agus dearbh-

---

[111] chinnte nach b’ urrain se e fein fhireanachadh ann an làthair Dia na naomhachd. Tha Dia uile fhiosrach, tha e làthair anns gach àite, ’s aithne dha ar smuaintidh agus ar slighe, agus uime sin, ’s eigin làn-eolas a bhi aige air ar peacaidhean gu leir. Cha be rùn Dhaibhidh, leis na briathra a chur an ceill, gu bheil peacaidhean sam bith ann, do nach ’eil Dia a’ toirt aire; oir tha so ea-comasach. Ach a reir coslais tha e ’g ainmeach lochdaidh a chomharachadh, do reir cleachduighean chùirtean talmhaidh, far am bheil am breitheamh ’g àithne gach ni chur sios, ann an aghaidh a chiontaich, a tha feumail chum breith a thoirt. Anns a’ bheachd so, be a bhrigh nan comharaicheadh Dia mar sin an lochdaidh, s gu’n deanadh e peanas orra airson gach h-aon da ’n roibh iad ciontach, gu ’m bitheadh e gu tùr ea-comasach a leithid so do dh’ fheuchain a sheasamh.

Cha ruig mi leas innseadh, nach ’eil a cheist fheòraich, co a sheasas, a’ ciallachadh gu bheil teagamh sam bith sa chùis, no gu bheil neach re fhaotain as urrain an d’fheuchain so a sheasamh; ach ann an àite sin, tha

---

[112] ’g aicheadh so air mhogh ro neartmhor. A-ris, cha n’ fheud sinn a shaoilsinn, gu ’m be rùn Dhaibhidh, leis a cheist a chur gu coitchionn, co a sheasas, a chùis-chasaid a thionndadh uaithe fein, agus a pheacaidhean a dheanamh na bu lugha, le dream eile a dheanamh ceart co chiontach ris fein. Tha mòran ’san t-saoghal a deanamh so, a tha a’ saoilsin ma tha mòran ciontach do pheacadh àraidh gu bheil an aireamh a’ deanamh cionta neach sam bith na ’s lugha. Ach tha fior spiorad an aithreachais a’ toirt beachd eile dhuinn, tha so a’ suidheachadh ar sùilean air ar lochda fein, tha plàighean àraidh ar cridhachan, gu ’n aire a thoirt do pheacaidhean dhaoine eile ach amhàin mar dhearbhadh air truailleachd ar naduir. Se so, ma seadh, do reir coslais fior sheadh na ’m briathra, nan deanadh tusa, O Thighearna, peanas airson gach lochd, cha b’ urrain an duine is naomha air thalamh seasamh ann ad’ làthair. Bheir sinn anis oidhirp ’san

II. An fhirinn so a dhearbhadh o fhocal De, agus o fhiosrachadh dhaoine.

---

[105]

Agus feudaidh sinn ann an so a thoirt fainear, gu bheil so do ghnàth air a theagasg am focal De, agus do ghnàth air aidmheil leis an dream a bha iriosal aithreachail. Mar so tha Daibhidh, ’g radh na tionnsgain am breitheanas led’ sheirbhiseach, oir an ad’ làthair cha d’ theid neach ata beo fhìreanachadh. Air an doigh cheudna tha Job ag radh, tha fhios agam gur ann mar so gu firinneach ata, oir cionnus a bhios duine ceart am fianuis De? Ma ni e strìth ris, cha ’n urradh e freagradh a thoirt da airson aon am mìle; tha e glic an cridhe, ’s treun an neart, co riamh a chruadhaich e fein na aghaidh ’s a thug buaidh air? Bheir beachd soilleir do mhòrachd Dhe, do naomhachd a naduir, do leud, gloinne, agus nadur spioradeil a lagha an fhirinn so dh’ achaidh chum ar cridheachan, agus dearbhaidh ì cia truaillidh na creatuirean sinn. Bheir so oirn eughach maille re Job, feuch, ata mi truaillidh, creud a fhreagras mi? Cuiridh mi mo làmh air mo bheul. Agus a-ris, chuala mi sgeul ort le èisdeachd na cluaise, ach a nis ata mo shuil gad fhaicinn. Uime sin, ’ta mi gabhail gràin dhiom fein, agus a’ deanamh aithreachais

---

[106] ann an dus agus an luaith. Their gach fior-aithreachan maille re Daibhidh co is urrain a sheacharain a thuigsin? glan thusa mi o lochda diomhair. Bithidh eadhon ’na bheachd a chumail suas gach là, na theisteas air faighidin Dhe, nach ’eil ’ga sgrios a reir a thoilteanas. Maille re Solamh their e, is ann do thròcair an Tighearna, nach ’eil sinn air ar milleadh, do bhri nach fàillnich a thruacantais; tha iad gach madain nuadh dhuinn, ’s mòr, o Dhe, t-fhirinn. Ach chum a dhearbhadh air mhogh na ’s riachdaile, nach urrain sibh seasamh, guidheam ar n’aire do na tri nithe a leanas. Agus fiosraichibh air

I. Cia lionmhor dleasdanas a leig sibh air dearmad, a bu chòir dhuibh a chur an gniomh.

’Nar n’ agairt ann an leigeil air dleasdanais air dearmad, ’s eigin toiseach le mì thaingealachd, agus an di-chuimhn’ air Dia. Cia truaillidh sam bith a choguis, no cia mòr ata i air a dalladh le leith-bhreith, gidheadh ’s eigin aidmheil, gu bheil gach neach an comain ùghdair a bhith fear-coimhid a bheatha

---

[107] agus tobar a thiodhlacaibh? Ach an do mhothuich sibhse so? Ann an àite sin nach robh sibh neo-chuimhneachail air a charraig a ghin sibh, agus air an Dia a dhealbh sibh? ’Se so toiseach a pheacaidh, agus tobar farsuing gach peacadh eile. Bu tròm an agairt a thug Daniel an aghaidh Righ mòr, agus cha d’ thug thu glòir do’n Dia sin, aig am bheil t-anail ’na làimh, agus do’m buin do shlighidh gu leir. Se so an dearbhadh is riachdaile air truailleachd ar naduir, gu bheil daoine ni ’s mo a di-chuimhneachadh Dhe, mar is mo a tha e toirt dhoibh do nithe maith na beatha so; agus gu bheil an taingealachd na ’s lugha, mar is mugha maitheas De dhoibh.

Ach tha ni ’mhàin an dream sin, aig am bheil an coguisean gu tùr nan cadal, a’ leigeil an dleasdanais air dearmad, ach mar an ceudna a mhuintir aig am bheil tuille eolais. Cia lionmhor dleasdanas a leig sibhse air dearmad? An do mhothuich, agus an do chuir sibh an ceill taingealachd air son tiodhlacaidh do-aireamh Dhe, araon talmhaidh agus spioradeil dhuibh fein, agus d’ ar teaghlaichean? Cia mòr am mughadh eidir ar taingealachd

---

[108] agus ar commainean? Ciod am feum a rinn sibh do thiodhlacaibh Dhe ’na sheirbhis? Ciod am math a fhuair sibh o thoirbheartas a fhreasdail, o bhuillean a fhreasdail o òrduighean àoraidh o fhirinn an t-soisgeil o chothrum foghlum fhaotain, agus aoradh a thoirt, o dheadh eisiomplairidh o chomhairle chairdeil? Ciod a rinn sibh chum leas dhaoine eile? Cia tric a thug sibh lon do’n fheumach sòlas do’n bhrònach, eollas do’n ain-eolach, comhairle do’ n neo-churamach, agus a rinn sibh peanas air an dream a bha aingidh? Tha mi an dùil nach do leig sibhse air dearmad feum a dheanamh d’ar n’ aimsir agus d’ar talanna; gidheadh tha aobhar irioslicheadh aig an dream is fhearr do bhrì gun do chuir iad an dleasdanais air mhogh co neo-iomlan an gniomh.

Mo thruaighe! a bhràithre ’s mòr mearrachd an dream sin a tha a’ saoilsin, nach ’eil mòr-chron am peacaidhean dearmaid. Cia mòr mealladh na ’m peacairean sin, a tha a’ saoilsin, nach ’eil e ceangailte orra seirbhis a thoirt do Dhia, agus a tha ga’n toilleachadh fein leis an leithsgeul bhochd so,

---

[109] nach ’eil iad a deanamh cron do neach sam bith ach dhoibh fein. Eisdeadh an dream so le crith re ’m breith bhrònach air an là mhòr, tilgibh an seirbhiseach mi-tharbhach sin do dhorchadas iomallach: ann an sin bithidh gul agus giosgan fhiacall. Tha ’n dleasdanas so gun amharus reusanta, thugaibh do’n Tighearna a ghlòir, a bhuineas d’a ainm. Agus ’si so suim dleasdanais an t-soisgeil, cha leibh fein idir sibh, ach cheannachadh le luach sibh, uime sin thugaibh glòir do Dhia le’r cuirp, agus le’r spioraid a’s le Dia.

II. Thugaibh fainear cia tric a bhrist sibh lagh Dhe, an lagh a chaidh a sgriobhabh air bhur cridheachan, agus a tha air a thaisbeanadh ’na fhocal.

Mu’s aithne dhuibh farsuingeachd, agus nadur spioradeil an lagha so, ’s eigin dhuibh bhi deirbhte gu’n do bhrist sibh e gu minic ’nar smuaintidh, ’nar briathraibh, agus ’nar giùlan. Air

I. Cia lionmhor peacaidh bhur smuaintidh!

---

[110] Tha ’m peacadh suidhichte ’sa chridhe; ’s ann an so a tha a righ-chaithir agus a Thighearnas. Tha gach ni aingidh, nar giùlan a’ sruthadh o aingidheachd a chridhe. Agus gach neach aig am bheil eolas air focal De, cha saoil gu bheil peacaidhean an cridhachan beag. Thugaibh fainear an sgèul a tha air a thoirt mu chionta an t-sean t-saoghail Gen. VI. 5. Agus chunnaic Dia gun robh aingidheachd an duine air an talamh mòr, agus gu’n robh breathnachadh smuaintidh a chridhe mhàin olc an comhnuidh. Thugaibh fainear an ni a tha ’n duine glic ag radh, gleidh do chridhe leis an uile dhichiol, oir as tha tobraichean na beatha. Thugaibh fainear an ni a tha ’m faigh ag radh an ainm Dhia, ’ta mise an Tighearna a’ rannsachadh a chridhe, ta mi dearbha nan airnean, eadhon chum a thoirt do gach neach reir a shlighe, agus a reir toradh a ghniomhara.

Cia lionmhor smuaintidh a ghabh, agus a dh’ altrum sibh ’n ar cridheachan, eas-onorach do Dhia, neo-thaingeil airson a thiodhlacaidh, agus neo-fhoighidneach fui’ bhuille

---

[111] a fhreasdail? Cia lionmhor smuaintidh farmadach, mi-rùnach a thaobh bhur bràithre? Cia lionmhor smuaintidh macnuiseach, agus tograidh mi laghail? Cia lionmhor smuaintidh sanntach saoghalta agus glòir mhiannach? Guidheam oirbh a thoirt fainear nach peacaidhean so da ’m bheil sinn gu h-ainmic, no le buaireadh àraidh ciontach, ach an àite sin tha sinn gach là agus uair ciontach do mhòran diu. Mu tha peacaidhean aon là, ma seadh co lionmhor, cia mòr cionta ar beatha gu h-iomlan? Cia math an reusan a th’ againn a radh maille ris an fhaigh cia fhad a ghabhas smuaintidh diomhain comhnuidh an taobh astigh dhinn? San

II. Thugaibh fainear peacaidh ar briathra.

Cha nè mo rùn ann an so mòran a radh, mu bhreugan, toibheum agus cùl-chaineadh; ged nach ’eil mòran a’ toirt fainear, gu bheil iad fein ciontach do na peacaidhean so, gidheadh tha iad ullamh ni ’s leòir gu radh, gu bheil iad coitchionn anns an t-saoghal. Ni mo a labhras mi mu bhriathra salach, ged

---

[112] tha iad tuill’ is bi-chea ameasg dhaoine. Ach a thuill’ orra sin, tha peacaidhean eile na teanga co lionmhor, is nach urrain an Criosduigh is faicilliche a bhi gu tùr saor dhiu. Bha eadhon an duine macanta Maois air a bhuaireadh chum labhairt gu h-obann le bhilibh. Tha an t-Abstol Seumas air mhogh riachdail a’ cur an ceill araon cia cummante, agus cia ciurail peacaidhean na teangaidh III. 2—8. Agus chum nach saoil neach air bith, gu bheil cionta na ’m peacaidhean so beag, eisdibh re briathra Chriosd. Matha XII. 36, 37.

III. Thugaibh fainear peacaidhean bhur giùlan.

’S iad so gach gniomh aingidh leis am bheil sinn gu h-àraidh a’ toirt oilbheum do Dhia; gach gniomh mi-mheasarra, leis am bheil sinn gar ciùradh fein, agus gach gniomh ea-corach, carrach, foirneartach, leis am bheil sinn a ciùradh ar bràithre. Thugamaid fainear na peacaidhean sin gus am bheil sinn air ar buaireadh le’r n’ obair àraidh, no le’r n’ aois agus rùn inntin, no

---

[113] e ’r staid, no leis a chommun sin, ris am bheil dàimh againn. Tha cuid ea-trom, agus cuid eile gruamach; tha ’n oige an luidhe re aimeadachd; foirfeachd aois re glòirmhiann agus sean aoìs re sannt. Tha na nithe so ni ’mhàin peacach, ach mar an ceudna gar fàgail sgaoilte do iomadh peacadh eile. A nis mu bheir sinn fainear na nithe so le cùram. ’S eigin aidmheil a reir focal De, gu bheil ar peacaidhean ni ’s mo ann an aireamh no fuilteine ar cinn, no eadhon gainneamh na tràighe. Fa dheoigh mu bheir sinn fainear ar peacaidhean a reir ar dàimh agus staid ’s an t-saoghal, mar fheara-posda, agus mar mhnàthan, mar pharanta agus mar chloinn, mar mhaighstirean agus mar sheirbhisich, mar uachdarain agus mar iochdarain, mar mhinisteirean agus mar phobul, chi sinn gu ’m bi an aireamh co-mhòr, a’s gur eigin dhuinn a radh maille re Daibhidh, “Ma chomharaicheas tusa aingideachd, a Thighearna; a Thighearna, co a sheasas.”

III. Thugaibh fainear peacaidh ar nithe naomha.

---

[114]

’Seigin do’n fhear-aoraidh a ’s gloinne air talamh maitheanas iarruidh am peacaidhean a nithe naomha. Gun aire a thoirt do chealgoireachd, agus do eud fàlsail ann an aoradh, cia fad a tha sinn a’ teachd an deigh làimh, eadhon ’nuair a tha sinn a’ toirt aoirrip ar dleasdanas a chur an gniomh le caileigin do threimh-dhireas. O cia neo-chùramach, cia fuar sinn ann an aoradh Dhe! Cia lionmhor smuaintidh luaineach, diomhain agus saoghalta, a tha ’nar cridheachan, ’nuair a tha ar cuirp an tigh Dhe! Mu bheir sinn fainear glòir agus mòrachd Dhe, a tha cur aimeadachd, eadhon, a leith a naomh; an urrain sinn a radh gu’n d’ rinn sinn riamh ùrnaigh leis an urram spioraid bu chòir! Mu bheir sinn fainear irioslachd do labhairt De ann an gabhail suim d’a chreutairean, agus saibhreas do rannsachaidh a ghràis do pheacairean, an urrain sinn a radh, gu’n do mhothuich ar cridheachan riamh a ghràdh mar bu chòir.

Cia h-ainmic a dh’eisd sinn leis an aire, leis an urram, agus leis a ghràdh sin bu chòir re soisgeul na sìth! Cia h-ainmic a chuir sinn ann an gniomh ar dleasdanais d’ar bràithre,

---

[115] o ghràdh do Dhia, agus o sheirc do dhaoine! Cia tric a bha sinn cothromach o eagal di’ -meas! Cia tric a phàigh sinn ar n’ ainmheach o eagal ar creideas a chall. Cia tric a bha sinn seirceil, fial o dheigh air cliu! Cia tric cairdeil o eagal droch ainm! Cia tric macanta o eagal gun duisgeadh ar n’ uabhar agus ar n’ ardan corruich dhaoine! Ma rannsaicheas sinn ar giùlan mar is cubhaidh, ’s eigin dhuinn gu leir aidmheil, gu bheil ar fireantachd a’m fianais De mar luideaga salach. Uime sinn, n’ àite duais iarruidh airson ar n’ oibre, ’s eigin maitheanas annta; n’ àite beachdachadh air ar toilteanas fein, ’s eigin air tròcair Dhe ’mhàin, mar bhun-steidh ar dochais. Mar so thug mi aoirrip briathra Dhaibhidh araon a mhìneachadh, agus a dhaighneachadh. Tha mi anis a’ dol air m’ aghaidh ’san

III. Chum foghnàdh a dheanamh. Agus air

I. Cia mòr mealtaireachd a pheacaidh?

Cia iongantach doille inntin pheacairean? Cia so-dheanamh an ni aire a thoirt do na

---

[116] peacaidhean a dh’ ainmich sinn! Peacaidhean dearmaid, agus deanadais; peacaidhean an smuainte, am briathra, an gniomhara, an aghaidh Dhe, an aghaidh dhaoine, agus ’nar n’ aghaidh fein. Gidheadh mo thruaighe! cia lionmhor iad a tha ain-eolach do na peacaidhean da ’m bheil iad ciontach, agus a tha uime sin a’ codal gu ciùin! Smuaintichibh, a bhràithre, an tràth air ar staid. Se eolas air ar cunnart an ceud cheum chum saorsa. Nach ’eil lagh Dhe scriobhte air oibre gu leir? Nach ’eil e scriobhte air ar coguisean? Nach ’eil è air a chur an cuimhne dhuibh gu minic le giùlan a fhreasdail? An d’ thigeadh coi’ -lion breitheanas o Dhia, mar bitheadh mòran do lochdaibh air talamh? Tha gach olc nadurail a’ cur an ceill peacadh an duine. Tha droch aimsir, tha saoghal aingidh, tha corp breòite, uile a’ nochdadh dhuinn ar staid pheacach. Agus gidheadh, cia dall am peacair do ’n t-sealladh, cia boghar do ’n rabhadh, cia neo-chùramach mùn d’ fheuchain ata re teachd! Mosglaibh, tha mi guidhe, fhad ’sa tha sìth re fhaotain, agus beachdaichibh air bhur cunnart, fhad ’sa tha cothrum agaibh teicheadh uaithe. ’San

---

[117]

II. Mar urrain an dream a ’s naomha seasamh am fianuis De, mar urrain feoil sam bith a bhi air fhireanachadh ’na làthair, cia eagalach staid na ’n daoine sinn, a tha ciontach do pheacaidhean mòra, air an antromachadh air iomadh doigh, agus air an cur gu minic an gniomh! Tha ’n dream so air uairibh a’ treigsin seirbhis De, an t-eagal gun duisg an coguisean ’nan aghaidh; ach ma tha a h-aon diu a làthair guidheam car tamuil an aire. An robh a h-aon agaibh ciontach do striopachas, adhaltranas, murta, mionnan, misg’ breugan, gaduidheachd; smuaintichibh le crith air na chuala sibh! Eisdibh air sgàth ar n’ anama, eisdibh air sgà siorruigheachd, eisdibh air sgà Criosd. O gu ’n d’ thugadh spiorad De an fhirinn dhachaidh chum bhur cridheachan, agus gu’n deanadh se i, beo agus cumhachdach, agus ni’s gèire no claidheamh da fhaoibhair. ’S furasda dhuibh anis na peacaidhean sinn a cheiltin air an deanadh daoine peanas, agus eadhon uaill a dheanamh as na peacaidhean sin, a ’s eigin do dhaoine a ghiùlan; ach eisdibh agus cuimhnichibh an da earran a leanas do fhocal De. Ata na n-uile nithe lomnochd agus

---

[118] fosgailte do shùilibh an ti ris am bheil againne gnothuch. Agus a-ris, is ni eagalach e tuiteam an làmhaibh an De bheo. ’San

III. Ma se rùn Criosduigh sam bith a choguis a ghleidheadh maoth agus firinneach; ma se a rùn mothuchadh domhain a bhi aige d’ a chionta; ma se a rùn an dorus a dhruideadh an aghaidh uabhair, no fhogradh ma tha e air teachd asteach; ma se a rùn imeachd gu h-iriosal agus faicilleach, ’s còir ar beatha a chaitheamh mar ann am fianuis De, ’s còir sinn fein a shuidheachadh gu minic mar ann an làthair a chaithir-bhreitheanais. Is furasda an ni sinn fein fhireanachadh am fianuis dhaoine, nach urrain ach beag iarraidh, agus o ’m feud sinn mòran a cheiltin. Ach ’s cuidthromaiche agus ’s dorra gu mòr amharc suas chum an Dia sinn, a tha na shuidhe air righ-chaithir a naomhachd. Tha esan a rannsachadh nan airnean, agus a chridhe; tha ’n t-olc gràineil ’na bheachd. Mar so ’nuair a dh’ agair a chàirdean Job dhion se e fein gu dùineil, chum e ionracas gu daingean, agus cha do leig e uaithe e; ach co luath sa labhair Dia am meud a chumhachd

---

[119] air ball dh’ aidich e a ghràinealachd, agus chuir e a làmh air a bhilibh. Air an doigh cheudna, an neach leis am miann a bhi faicilleach an aghaidh ceilg a chridhe miodal a chairdean, agus buaireadh an t-saoghal, caitheadh e a bheatha do ghnàth, mar ann am fianuis an De bheo.