12 An Càrn Dubh

Cha robh e air dhol fada nuair a dh’èigh Mullins às a dheaghaidh.

“Aon rud eile, MhicRailt, bithidh fear dhe na càirdean againne gad fheitheamh air a’ mhullach. Tha e air an rathad suas an taobh eile an dràsda fhèin, an taobh as fhasa, ’s bidh tìde gu leòr aige a bhith shuas romhad ma thèid agad air a’ mhullach a ruigheachd. ’S e duine caran cursa na dhòigh a tha ann agus tha brògan mòra air! Dòcha gum bitheadh e na b’fhasa dhut nan sadadh tu thu fhèin sìos bho àirde dà cheud, no trì cheud troigh can!”

Thàinig na deòir gu sùilean Alasdair ’s e tionndadh air falbh. Nach e bha gòrach a bhith smaoineachadh gum fàgadh iad an dol às a bu lugha aige. Leig Mullins leis dòchas faoin altram cho fad ’s b’ urrainn dha. Ach dh’fhàs aodann dùr a-rithist. ’S e nach sadadh e fhèin sìos. Cha robh e deiseil fhathast. Ach cha robh Mullins deiseil dhe-san na bu mhotha.

“Bheir sinn do bheannachdan do Chatrìona!” dh’èigh e. Rinn càch gàire.

Cha do thionndaidh Alasdair idir ach bha an fhearg ’s am bròn ga thachdadh.

Ged nach robh e eòlach air streap bheanntan bha a ghaoirdeanan làidir. Bha e math air streap anns an sgoil agus bha cuideachd a mhàthar à Hiort, feadhainn aig an robh am beatha gu tric an crochadh air cho math ’s bha iad air streap.

Ged nach do thuig e e aig an àm, bha am magadh ’s am beumadh aig Mullins air a chuideachadh gu mòr.

“Salachar!” thuirt e ris fhèin. “Seallaidh mise dhaibh!” Bha leithid de dh’ fheirg air ’s gun do dhìochuimhnich e gu ìre an cunnart anns an robh e ach cha do mhair seo ach greis agus mar a b’ àirde chaidh e ’s ann bu mhotha thuig e ’n gàbhadh anns an robh e.

Dh’fhiach e gun a bhith smaoineachadh air an fhear a bha dèanamh a rathaid suas taobh eile na beinne ’s dh’fhiach e gun a bhith smaoineachadh cuideachd air Mullins agus a chàirdean a’ feitheamh aig bonn na beinne gus an tuiteadh a chorp briste am-measg nan creagan. Os cionn a h-uile càil dh’fhiach e gun a bhith coimhead sìos air eagal gun cailleadh e mhisneachd ’s gun ragaicheadh e ri aghaidh na creige.

Bha e fiachainn ri inntinn a chumail air an ath sgor, an ath eag air an cuireadh e cas no làmh. Cha robh an t-eagal air cho mòr ’s a bhitheadh e mura b’ e gun robh e air a bhith ri aghaidh bàis cho fada. ’S ann bha blàths na creige na chomhartachd dha an taca ris na madaidhean ann an riochd daonnda a bha ga fheitheamh gu h-ìosal ’s gu h-àrd. Thàinig e staigh air gur feum gu robh e air an treas cuid dhen astar dhan mhullach a shreap.

Bhris pìos cloiche fo chois ’s shleamhnaich e astar beag sìos an aghaidh mus deach aige air grèim fhaighinn a-rithist ’s am fallas a’ dalladh a shùilean. Dh’fhan e far an

robh e airson greiseag. ’S aodann an taca ris a’ chreig.

Brag! Dh’fhairich e a’ chreag a’ sgoltadh fo chasan ’s aig an aon àm chuala e brag a’ ghunna. Bha an fheadhainn a bha fodha cur seachad na tìde le bhith losgadh air a’ chreig.

Le eagal peileir eile ga ghreasad shlaod e e-fhèin suas cho luath ’s a b’ urrainn dha. Dh’fhiach e ri thoirt na chuimhne fhèin gun robh Diack air òrdachadh gun robh aige ri bàsachadh le tuiteam gun làrach peileir air ’s nach biodh a chridhe aca dhol na aghaidh, ach dè mura cuimsicheadh iad ceart. Pìos air falbh chuala e gunnachan a’ losgadh.. .Diack ’s a chàirdean. Cò bheireadh an aire do dh’ fhuaim peileir no dhà eile?

Bha a làmhan air an gearradh ’s fuil a’ tighinn asda, ’s na h-ìghnean aige briste ach ’s gann gun tug e ’n aire dhaibh. Nuair a stadadh e airson tiotan cha chluinneadh e ach an aonach a bha anail a’ dèanamh.

Brag! Bhuail peilear a’ chreag dìreach os a chionn ’s chaidh a dhalladh le frois de dhust ’s de chlachan beaga. Dh’fhairich e clach ga bhualadh anns a’ mhalaidh ’s an fhuil a’ sruthadh sìos aghaidh. Bha eagal air an toiseach gur e cuideigin a shad a’ chlach air bhon mhullach, ach chuimhnich e gun cuala e brag a’ ghunna ’s bha fhios aige gur e peilear a bu choireach.

Ghabh e staigh gun robh e caoineadh le eagal ’s le feirg.

Brag! Thàinig peilear eile air a làimh cheàrr, ’s an uair sin a dhà eile goirid an deaghaidh a chèile. Feumaidh gun robh iad a’ gabhail eagail gun deach aige air streap cho àrd gun tuiteam ’s gun robh am fear gu h-àrd cho fada gun tighinn. Dh’ èirich dòchas mòr na chridhe, ach aig an aon àm bha barrachd eagail air gun tuiteadh e ’s e cho faisg air a’ mhullach. Mar a b’fhaisge bha e tighinn air a’ mhullach cuideachd bha iomagain uabhasach air gun nochdadh ceann duine thar a’ bhearraidh.

Brag! Dh’fhairich e a’chreag a’ dol na pìosan far an robh a chas dheas ’s chaill e grèim. Dh’fhalbh an eag bheag air an robh a chas an sàs. Nuair a thòisich e air slaidhdeadh sìos sgrìob e le chorragan uair ’s uair ri aghaidh na creige ach bha e sìor fhalbh.

“Aa!” dh’èigh e, ’s chual e buaidh-chaithream ag èirigh bhon fheadhainn a bha gu h-ìseal. Lean e air a’ slaidhdeadh sìos aghaidh na creige a dh’ ionnsaigh pìos na bu chaise dìreach fodha far an robh fhios aige gun tuiteadh e far taobh na beinne. Nuair sin dh’fhairich e tarraing air a’ chrios aige ’s thàinig e gu stad. Dh’fhan e an sin airson mionaid no dhà ’s eagal air gluasad. Bha an crios aige an sàs ann an cnap creige air choreigin.

An deaghaidh greiseig sguir an tùchan analach a bha air, cha robh buillean a chridhe cho fìor luath is chitheadh e na b’ fheàrr on chaidh aige air pàirt dhen fhallas a chrathadh far aodainn.

Beag air bheag shìn e mach a làmh dheas geàrrte is brùite mar a bha i a dh’ ionnsaigh sgoltadh beag anns a’ chreig. Aig an aon àm dh’fhiach e ri chorp a ghluasad dhan taobh dheas is eagal a bheatha air gum falbhadh an crios aige far a’ chnaip ’s gun d’ rachadh e leis. Bha e faireachadh nach robh a ghaoirdean fada gu leòr airson an sgoltadh a ruigheachd, ach le spàirn chruaidh chaidh aige air a chorragan fhaighinn an sàs anns an sgoltadh. Bha e sgrìobadh le chois cheàrr ach chan fhaigheadh e grèim. Bha e na

b’ fhortanaiche leis a’ chois dheis ’s chaidh aige air e-fhèin a shlaodadh suas. Lean e air mean air mhean a’ sìor ghluasad an àirde.

Bha e tighinn faisg air a’ bhearradh a-nise ’s bha e ’g altram dòchas gun stàth nach deach aig an fhear eile airson adhbhar air choreigin am mullach a ruigheachd.

Nuair sin leig e ràn às le eagal is briseadh-dùil.

Nochd ceann duine thar bile a’ bhearraidh.

Bha spiorad Alasdair briste.

“Leig suas mi!” dh’èigh e. “An ainm Dhè leig suas mi!”

“Na gabh thusa dragh, ’ille. Bithidh tu bhos an seo ann an tiotan!”

Cha mhòr nach do leig Alasdair às a ghrèim air a’ chreig leis a’ ghàirdeachas uabhasach a lìon a chridhe.

Bha e coimhead ann an aodann Aonghais Dhòmhnallaich.