6 Fear na Deise Loirich

Cha robh atharrachadh sam bith air an oifis ann an Glaschu nuair a chaidh e staigh feasgar an ath latha an deaghaidh a thurais à Inbhir Nis. ’S gann gun creideadh e gun do ghabh na rudan a thachair an dè àite.

Chaidh e staigh gu stèisean poilis a’ bhaile an deaghaidh do Mullins innse dha mu bhàs Dhonnchaidh a dh’iarraidh fiosrachaidh mun bhàs. Chaidh innse dha gun do thuit MacPhàil far a’ chabhsair air an robh sluagh dùmhail air beulaibh làraidh ann an Sràid an Acadamaidh agus nach b’ urrainn dhan làraidh stad. Bhathas dhen bheachd gun deach e ann an laigse leis an teas o nach robh a chridhe ro làidir.

“ ’S cha robh teagamh sam bith anns a’ ghnothach?” ars Alasdair.

“Ciamar?” ars an t-oifigeach.

“Chan ann le droch rùn duine sam bith a thachair e?”

“Chan ann, mura urrainn dhuibh fhèin càil ùr sam bith innse dhuinn a thaobh sin!”

Rinn Alasdair doth. Nuair sin dh’fhairich e cho faoin ’s a bha an rud a bha e dol a ràdh ’s gun do chrath e a cheann.

Rinn an t-oifigeach sgrùdadh geur air aodann.

“An e caraid dhuibh-se a bh’ ann, a Mhgr MhicRailt? ”ars esan.

“Cha do chuir mise eòlas air gu ’n diugh fhèin, ach bu thoigh leam e.”

“Tha fhios agam gum faod gnothach mar seo a bhith na bhuille, ach thèid mi ’n urras nach do dh’fhairich e càil. Tha mi smaoineachadh gur e an rud as fheàrr as urrainn dhuibh-se a dhèanamh a dhol dhachaigh agus cadal math fhaighinn.”

B’e sin rud nach d’fhuair Alasdair. Bha e tionndadh na thuirt MacPhàil ris an latha roimhe sin na inntinn agus mar bu mhotha bha e smaoineachadh air ’s ann bu choltaiche ris an fhìrinn a bha e dol. Bha MacPhàil a-rèir coltais, buailteach air leigeil ruith le mhac-meanmainn, ach air a shon sin bha inntinn Alasdair anshocrach. Chuimhnich e air an rabhadh a thug fear na deise loirich dha a’ chiad latha bha e anns an oifis agus an sealladh a fhuair e air anns a’ chàr còmhla ri Diack agus Stevenson. Agus cuideachd bha chuid as motha dhen fheadhainn a bha ag obair aig “Taigh-Foillseachaidh Alba” caran neònach. Fhuair e cadal mu dheireadh mu chòig uairean ach ’se cadal bruailleanach a bha ann agus cha robh sannt sam bith aige air èirigh nuair a chaidh an alàrum dheth aig leth-uair an deaghaidh seachd.

Bha e faireachadh gu math sìos anns an inntinn mu dheidhinn fhèin agus an obair. Bha e coltach nach b’ urrainn dha faighinn air adhart le mòran dhe na daoine bha ’g obair aig a’ chompanaidh ach feadhainn mar a bha Ailean Moireach agus MacPhàil, feadhainn a fhuair an aon seòrsa togail no an aon seòrsa foghlaim ris fhèin. Bha e gabhail eagal gun robh inntinn gu math neo-sheasmhach aige ’s nach robh e cho comasach ’s a bu chòir dha a bhith airson a rathad a dhèanamh anns an t-saoghal.

Thòisich an neul a bha air inntinn air togail nuair a smaoinich e air Catrìona. Bha a’ ghrian a’ deàrrsadh nuair a thòisich an càr air a’ mhonadh os cionn Inbhir Nis a dhìreadh, ’s bha dathan na mòintich, gorm ’s buidhe ’s donn, a’ toirt togail dha.

An deaghaidh dhol a-staigh dhan oifis rinn Alasdair air an rùm aig Mgr Fulton airson cùnntasan nam manaidsearan agus a chùnntas fhèin a thoirt seachad.

“Tha iad sin a’ dol dìreach gu Mgr Diack,” arsa Fulton nuair a fhuair e iad.

“An robh cuairt mhath agad?”

“Bha ach chuir bàs Mhgr MhicPhàil sgleò air a’ ghnothach.”

“Chuala mi mu dheidhinn sin,” arsa Fulton. “Gnothach brònach ged is e duine caran ait a bha ann!”

Rinn Alasdair toileachas cuideach ri aghaidh shunndaich Ailein Mhoirich.

“Uill, ’ille, tha thu coimhead caran sgìth! A bheil dad ceàrr?”

“Dìreach sgìos, Ailein. Chì mi rithis thu.”

Bha e seachd uairean ’s e air a rathad a choinneachadh Catrìona mus do dh’fhairich Alasdair gu làn aige fhèin a-rithis.

Fhuair e briseadh-dùil na bu mhotha na bha còir aige nuair a chunnaic e nach robh i anns a’ chafaidh roimhe ged a chaidh aige air àite fhaighinn dhan chàr ’s an cafaidh a ruigheachd còig mionaidean roimh ’n àm. Dh’fhan e gu mì-fhoighidneach airson còig mionaidean fichead eile mus do chuir e roimhe fònadh gu dachaigh Catrìona.

Bha clag na fòna a’ dol airson greis mus do fhreagair guth fireannaich e.

“Seadh!” ars an guth.

“Eil fhios am b’ urrainn dhomh bruidheann ri Catrìona?” ars Alasdair.

“Tha, tha eagal orm gu bheil Catrìona air falbh air saor-làithean.”

“Ach gheall i mo choinneachadh a-nochd! Tha mi cinnteach nach leigeadh i sìos mi anns an dòigh sin!”

“Cha.. .cha robh i gu math!”

“Chan eil i gu math! An e rud dona a tha ann!”

Dh’fhairich Alasdair a chridhe bualadh gu làidir.

“Chan e. Faodaidh tu fònadh nuair a thilleas i.”

“Cuin?”

“O, an ceann mìos.”

“S fheàrr dhomh innse dhuibh cò th’ annam.. . .” thòisich Alasdair ach bha am fear eile air a’ fòn a chur sìos.

Nuair a thàinig e mach às a’ bhocsa-fòna agus a cheann na bhoil chuimhnich Alasdair cho toilichte ’s a bha e an turas mu dheireadh a bha e fònadh gu Catrìona.

Cha b’ urrainn dha chreidsinn gun leigeadh i sìos e. An robh an duine air a bhith dèanamh mar a dh’iarr i air? Dh’fhairich Alasdair nàire airson seo a smaoineachadh nuair a chuimhnich e cho blàth laghach ’s a bha i air a’ fòn an oidhche roimhe sin. Agus bha an guth air a’ fòn cho fann ’s cho marbh. Bha rudeigin ceàrr. Choisich e timcheall airson greis ’s gun fhios aige, cha mhòr, dè bha e dèanamh. Nuair sin rinn e suas inntinn.

“Thèid mi a dh’ionnsaigh an taighe aice airson faighinn a-mach dè tha ceàrr,” thuirt e ris fhèin.

Cha b’urrainn dha smaoineachadh air a dhol air ais dhan taigh loidsidh aige agus inntinn anns an staid san robh i.

Cha robh e fada ruigheachd an taigh aig Catrìona. Ruith e suas na steapaichean agus bhrùth e putan a’ chluig.

Bha e feitheamh, shaoil e airson ùine mhòr agus nuair sin bhrùth e ’m putan a-rithis.

An deaghaidh sin chuala e doras a’ fosgladh am broinn an taighe agus ceum a’ tighinn chun an dorais aghaidh.

Dh’fhosgail an doras.

“Uill, dè tha thu ’g iarraidh?” dh’fhoighnich an duine a dh’fhosgail e.

Na sùilean marbh ’s an deise loireach liath. Dh’aithnich Alasdair anns a’ bhad e ged nach robh ad air an turas seo. ’S e an duine a chunnaic e anns a’ phàirce a bha ann, an duine a thug an rabhadh neònach ud dha, an duine a chunnaic e anns a’ chàr còmhla ri Diack ’s Stevenson.