CAIB. XXXII.

AGUS dh’imich Iacob air a shlighe, agus choinnich aingil Dhé e.

2 Agus thubhairt Iacob, ’nuair a chunnaic e iad, ’Se so feachd Dhé: agus thug e Mahanaim mar ainm air an àite sin.

3 Agus chuir Iacob teachdairean roimhe gu h-Esau a bhràthair, gu fearann Sheir, dùthaich Edoim.

4 Agus dh’àithn e dhoibh, ag ràdh, Mar so their sibh re m’ thighearn Esau, Mar so thubhairt do sheirbhiseach Iacob, Bha mi air chuairt maille re Laban, agus dh’fhan mi maille ris gus a nis.

5 Agus tha agam buar, agus asail, treudan, agus òglaich, agus ban-oglaich: agus chuir mi dh’innseadh do m’ thighearna, chum gu’m faighinn deagh-ghean a’d’ shùilibh.

6 Agus phill na teachdairean

7 Agus bha Iacob fa eagal mòr, agus ann an airc; agus roinn e’n sluagh a bha maille ris, agus na treudan, agus ’an crodh, agus na càmhail ’nan dà bhuidhinn;

8 Agus thubhairt e, Ma thig Esau gu h-aon do na buidhnibh, agus gu’m buail e i, ’an sin théid a’ bhuidheann a dh’fhanas as uaith.

9 Agus thubhairt Iacob, O Dhé m’athar Abrahaim, agus a Dhé m’athar Isaaic, a Thighearn a thubhairt rium, Pill gu d’dhùthaich, agus gu d’ dhilsean, agus ni mi math dhuit:

10 Cha ’n airidh mi air a’ chuid a’s lugha do na tròcairibh sin uile, no do’n fhìrinn sin uile, a nochd thu do d’sheirbhiseach; oir le m’ luirg thàinig mi thar an Iordan so, agus tha mi nis a’m’ dhà bhuidhinn.

11 Saor mi, guidheam ort, o làimh mo bhràthar, o làimh Esau: oir tha eagal orm roimhe, gu’n d’thig e, agus gu’m buail e mi, agus a’ mhàthair maille ris a’ chloinn.

12 Agus thubhairt thu, Gu cinnteach ni mi math dhuit, agus ni mi do shliochd mar ghaineamh na fairge, nach feudar àireamh a thaobh lìonmhoireachd.

13 Agus dh’fhan e ’n sin ’san oidhche sin féin, agus ghabh e do na thàinig g’a làimh tiodhlac air son Esau a bhràthar;

14 Dà cheud gabhar agus fichead boc, dà cheud caora agus fichead reithe;

15 Deich càmhail fhichead bhainne le ’n searraich, dà fhichead bò agus deich tairbh, fichead asal bhainionn agus deich searraich.

16 Agus thug e iad do làimh a sheirbhiseach, gach iomain leatha féin; agus thubhairt e r’a sheirbhisich, Imichibh romham, agus cuiribh dealachadh eadar iomain agus iomain.

17 Agus dh’àithn e dha-san a bh’air thoiseach, ag ràdh, ’Nuair a choinnicheas mo bhràthair Esau thu, agus a dh’fheòraicheas e dhiot, ag ràdh, Co leis thu, agus c’àite tha thu dol, agus co leis iad sin a tha romhad?

18 ’An sin their thusa, Buinidh iad do d’sheirbhiseach Iacob; is tiodhlac a th’ann, a chuireadh a dh’ionnsuidh mo thighearn Esau: agus feuch, mar an ceudna tha e féin ’nar déigh.

19 Agus dh’àithn e mar sin do’n dara seirbhiseach, agus do’n treas, agus dhoibhsan uile bha leantuinn nan iomaine, ag ràdh, Air an dòigh so labhraidh sibh re h-Esau, ’nuair a gheibh sibh e.

20 Agus their sibh cuideachd, Feuch, Tha do sheirbhiseach Iacob ’nar déigh-ne: oir thubhairt e, Ni mi réidh ^{[ciuin. ]} e leis an tiodhlac a théid romham, agus ’an déigh sin chi mi ghnùis; theagamh gu’n gabh e rium.

21 Mar sin chaidh an tiodhlac thairis roimhe: agus dh’fhan e féin an oidhche sin ’sa’ chuideachd.

22 Agus dh’éirich e suas ’san oidhche sin, agus ghabh e dhà mhnaoi, agus a dhà bhan-oglaich, agus aon mhac deug, agus chaidh e thairis air àth Iaboic.

23 Agus ghabh e iad, agus chuir e thairis air an t-sruth iad, agus chuir e thairis na bh’aige.

24 Agus dh’fhan Iacob ’na aonar; agus ghleachd duine ris, gu nuig briseadh na fàire.

25 Agus ’nuair a chunnaic e nach do bhuadhaich e air, ’an sin bhean e re lag a shléisde; agus chaidh lag sléisde Iacoib as an alt ’nuair a bha e gleachdadh ^{[ag spairn. ]} ris.

26 Agus thubhairt e, Leig air falbh mi, oir tha’n fhàir a’ briseadh: agus thubhairt esan, Cha leig mi air falbh thu mur beannaich thu mi.

27 Agus thubhairt e ris, Ciod a’s ainm dhuit? agus thubhairt e, Iacob.

28 Agus thubhairt esan, Cha ghoirear ^{[cha’n abrar. ]} Iacob ni’s mò riut mar ainm ach Israel: oir bha cumhachd agad mar uachdaran re Dia, agus re daoine, agus thug thu buaidh.

29 Agus dh’fhiosraich Iacob dheth, agus thubhairt e, Innis dhomh, guidheam ort, t’ainm: agus thubhairt esan, C’ar son a tha thu farraid m’ainme. Agus bheannaich e ’n sin e.

30 Agus thug Iacob Peniel mar ainm air an àite: oir chunnaic mi Dia aghaidh re h-aghaidh, agus thearnadh m’ anam.

31 Agus dh’éirich a’ ghrian air, ’nuair a chaidh e seach Penuel, agus bha e bacach air a shliasaid.

32 Uime sin cha’n ith clann Israeil do’n fhéith a chrup, a ta air lag na sléisde, gus an là’n diugh: a chionn gu’n do bhean e re lag sléisde Iacoib ’san fhéith a chrup.