CAIB. IX.

AGUS bheannaich Dia Noah agus a mhic, agus thubhairt e riu, Sìolaichibh, agus

2 Agus bithidh bhur n-eagal agus bhur fiamh-sa air uile bheathaichibh na talmhainn, agus air uile eunlaith nan speur, air gach ni a ghluaiseas air an talamh, agus air uile iasgaibh na mara; d’ar làimh-sa tha iad air an tabhairt.

3 Bithidh gach ni gluasadach a ta beo, dhuibh mar bhiadh ^{[chum bìdh. ]} ; amhuil mar an luibh ghorm thug mi dhuibh na h-uile nithe.

4 Ach feoil maille r’a h-anam ^{[beatha. ]} , eadhon a fuil, cha’n ith sibh.

5 Agus gu deimhin fuil bhur n-anma-sa iarraidh mise; air làimh gach beathaich iarraidh mi i, agus air làimh an duine; air làimh bràthar gach duine iarraidh mi anam an duine.

6 Ge b’e dhòirteas fuil duine, le duine dòirtear fhuil-san; oir ann an dealbh ^{[ìomhaigh, coslas. ]} Dhé rinn e an duine.

7 Agus bithibh-sa sìolmhar, agus fàsaibh lìonmhor, ginibh air an talamh, agus fàsaibh lìonmhor ann.

8 Agus labhair Dia re Noah, agus r’a mhic maille ris, ag ràdh,

9 Agus mise, feuch, daingnichidh mi mo choi’ -cheangal ribhse, agus r’ar sliochd ’nar déigh;

10 Agus ris gach uile chreutair beo a ta maille ribh, do eunlaith, do spréidh, agus do uile bheathaichibh na talmhainn maille ribh, o gach uile a ta dol a mach as an àirc, gu uile bheathaichibh na talmhainn.

11 Agus daingnichidh mi mo choi’ -cheangal ribh, agus cha sgriosar gach uile fheoil tuille le h-uisgibh na dìle: agus cha bhi dìle ann ni’s mò a sgrios na talmhainn.

12 Agus thubhairt Dia, So comhar’ a’ choi’ -cheangail a tha mi toirt eadar mise agus sibhse, agus gach creutair beo a ta maille ribh, feadh ghinealacha siorruidh ^{[o linn gu linn. ]} :

13 Mo bhogha cuiridh mi ^{[chuir mi. Eabh. ]} anns an neul, agus bithidh e ’na chomhara coi’ -cheangail eadar mise agus an talamh.

14 Agus tarlaidh, ’nuair a bheir mi neul os cionn na talmhainn, gu’m faicear am bogha anns an neul.

15 Agus cuimhnichidh mi mo choi’ -cheangal a ta eadar mise agus sibhse, agus gach creutair beo do’n uile fheoil; agus cha’n fhàs ni’s mò na h-uisgeacha’nan dìle a sgrios gach uile fheòla.

16 Agus bithidh am bogha anns an neul, agus amhaircidh mi air, chum as gu’n cuimhnich mi’n coi’ -cheangal siorruidh eadar Dia agus gach creutair beo do’n uile fheoil, a ta air an talamh.

17 Agus thubhairt Dia re Noah, So comhar’ a’ choi’ -cheangail, a dhaingnich mi eadar mi féin agus gach uile fheoil a ta air an talamh.

18 Agus b’iad mic Noaih a chaidh mach as an àirc, Sem, agus Ham, agus Iaphet: agus ’se Ham athair Chanaain.

19 Is iad sin triuir mhac Noaih: agus leo sin lìonadh an talamh uile.

20 Agus thòisich Noah air a bhi ’na fhear-saoithreach ^{[threabhaiche. ]} na talmhainn, agus shuidhich e fìon-gharadh ^{[fìon-lios. ]} .

21 Agus dh’òl e do’n fhìon,

22 Agus chunnaic Ham, athair Chanaain, nochd ^{[lomnochduigh. ]} athar, agus dh’innis e d’a dhà bhràthair a muigh.

23 Agus ghabh Sem, agus Iaphet brat, agus chuir iad le chéile air an guailnibh e, agus chaidh iad ’an comhair an cùil, agus chòmhdaich iad nochd an athar; agus bha’n aghaidhean air an ais, agus cha’n fhac’ iad nochd an athar.

24 Agus dhùisg Noah o fhìon, agus thuig e ciod a rinn a mhac a b’òige air.

25 Agus thubhairt e, Mallaichte gu’n robh Canaan; ’na sheirbhiseach nan seirbhiseach bithidh se d’a bhràithribh.

26 Agus thubhairt e, Beannaichte gu’n robh Tighearna Dia Sheim; agus bithidh Canaan ’na sheirbhiseach dha ^{[dhoibh. Eabh.]} .

27 Ni Dia Iaphet farsaing ^{[leudaichidh. ]} , agus còmhnuichidh se ann am bùthaibh Sheim; agus bithidh Canaan ’na sheirbhiseach dha ^{[dhoibh. Eabh. ]} .

28 Agus bha Noah beo ’n déigh na dìle tri cheud agus leth-cheud bliadhna.

29 Agus b’iad lathacha Noaih uile naoi ceud agus leth-cheud bliadhna: agus fhuair e bàs.