MARBHRANN DO ALASDAIR MAC DHOMHNAILL

Air fonn: Murt Ghlinne Comhann

ACH ge fada mi ’m dhùsgadh,
Gura pailte le m’ dhùsal na m’ thàmh;
Gu bheil sac air mo ghiùlan,
Agus acaid ’g am chiùrradh le cràdh;
’S beag de shòlas na dùthcha
Tha dhe m’ chomhradh ri dhùsgadh an tràth-s’ ;
Na bheil a dhìth air a’ chunntais
Dh’fhàg e sgìth sinn ’g a dhùsgadh gach là.

Gur e fuaradh na Bealltainn
Dh’fhàg am bruaillean ’n ar ceann gun bhith slàn,
Sinn ag còpadh gu frasach
Air na dh’òl na fir ghasda dhe ’n t-sàl—
Ar sàr chonsmuinn Gill-easbuig,
Agus Eoin a’ chùil chleachdaich, mo ghràdh:
Dh’fhàg iad tàirnean ’n ar cridhe
Chaoidh cha slànaich aon lighich ach bàs.

Fhuair sinn fuaradh ’n a dheaghaidh,
’S tric an ruaig ud ’g ar tadhal a ghnàth,
Dh’fhàg fiamh gul air ar rasgaibh,
Sinn uile ri acain ’s nach nàr
Ar sàr spailp a dhuin’ uasal,
Bu deacair fhaotainn mu ’n cuairt oirnn na b’fheàrr,
Duine macanta suairce,
Duine tapaidh gun tuaireapachd làmh.

Duine measarra cliuiteach
Bha gu h-aoigheil ’n a ghiùlan ’s ’n a ghnàths,
Beul na fìrinn ’s an t-sùgraidh,
’S mór an dìth air an dùthaich do bhàs;

Duine sgiamhach ri amharc—
Tha siod cianail ’s tu ’d laighe fo ’n fhàd;
Bu cheann-uidhe roimh chiad thu
’N uair bu mhithich dhaibh triall air an t-sràid;
Gheibhte slàinteachan dùmhail,
Agus tràghadh air bùlachan làn,
Urlar farsaing lom sguabta
Far ’m bu tartarach fuaim bhrògan àrd.

Dol a dh’innse do phearsa,
Cha bu bhrìdeach ri t’fhaicinn air blàr,
Cha d’fhuaradh riamh ort cron cumaidh
Ged a dh’iairrt’ thu bho d’ mhullach gu d’ shàil;
Duine smearail deas treubhach
Bu sgafanta ceum air an t-sràid;
Bu cheann-feadhna mór beachdail
Làidir teòm thu, neo-thais ann an spàirn.

Tha mi sgìth dhe na ròidean
Cheart cho dìreach ’s cho comhnard ’s tha ’n tràigh:
’S ann a dhìreas mi mhòinteach
Bho nach cuimhneachan sòlais do chàrn;
Ann an làrach na coise
Far nach d’fhuair thu cur socair air làr,
Laigh an t-aog ort a thiota—
Aig an aon Dia tha fios mar a bha.

Rìgh! gur h-oil leam do chéile
’N am laigh’ agus éirigh is tàmh,
I gun sunnd air gàir’ éibhinn,
’S tu gun dùsgadh ’s an léine chaoil bhàin;
’S lag a gualainn fo ’n eallach,
Agus luasgan fo h-anail le cràdh,
Chionn a fàgail ’n a h-ònar,
Agus fàd ag cur feoir ort ’s a’ chàrn.

Rug an dìl’ oirnn am bliadhna,
’S goirt an sgrìob a thug fiaclan an t-sàibh,
Mar tha fuaradh na bochdainn,
’S ann tha thuar air a’ chnoc a bhith fàs;
Mallachd buan air an dosgaidh,
Thug i uainn na cinn stoca cho tràth:
Mar a bhuaileadh a’ chrois oirnn
’S ann a fhuaradh do chorp anns a’ bhàgh.

Bu tu beannachd na tuatha,
’S tu nach teannadh iad cruaidh mu ’n a mhàl;
Ceann diadhaidh nan truaghan
’N uair a dh’iarradh iad fuasgladh ’n an càs;
Fhir a b’aoinfhillte cridhe,
’S tu gun chlaonadh gun sligheachan ceàrr,
’S tu nach buaineadh a’ bhuinnig
Air a’ chluain sin nach cuireadh am bàrr.

Cha robh ar dìobhail gun ghoinne
’S an Di-ciadaoin mu dheireadh de ’n Mhàrt,
Ann an ìochdar na sgeire
Bha ar mìostadh ro shoilleir le càch,
Ann an uachdar a’ chladaich,
Far nach d’fhuair thu tighinn dhachaidh gu blàths:
Cas bu luaith’ air an astar
Agus gualainn ’n robh neart air an t-snàmh.

Gum b’e imrich an fhuathais
Anns a’ mhaduinn ’n uair ghluaiseadh Di-màirt;
Gu robh frasan air gruaidhean
Agus basan ’g am bualadh le cràdh;
Gu robh gruagan ’g an cìreadh,
Daoine truagha ’g an spìonadh gu làr:
Mar nach guidheadh neach riamh leat
’S ann a dh’uigheamaich Dia dhuit am bàs.