[i] GAIRM AN DE MHOIR DO ’N T SLUAGH NEIMH-IOMPOICHTE, IOMPOCHADH AGUS BITH BEO.
LE RICHARDBAXTER.
EIDIR-THEANGAICHT’ O GHAILL-BHEARLA CHUM GAOIDHEILG ALBANNAICH, AIR IARTAS AGUS COSTAS EIRIONNAICH DHEAGH-RUNAICH OIRDHEIRC, CHUM LEASS COITCHEANN GAOIDHEALTACHD ALBA.
CLO-BHUAILT’ ANN GLASSACHA LE ROIB. AGUS AIND. FOULIS CLOI- FHEARA AN OILL-THIGH.
M. DCC. L.
[iii] ABHAR NA H OIBRE SHO.
ANNS an eolas ghairrid a bha ag-am air sheirbhisheach urramach foghlomta Chriost, Easpuig Usher, bu tric leish, o am gu h am bith ’g am bhrosdachadh, chum riaghail sduiridh a sgriobhadh, do gach inbhe fa leath, do luchd-aidmheil a chreiddeimh chriostuidh a shonraicheagh amach do gach neach a chuimhreann fein; ag toisheachadh leish na daoinibh neimh-iompoicht’ agus ag gabhail air m’ aghaidh chum nan leanba ann an Criost, agus ann a dhiaidh shin, chum nan daoine neart-mhor, ag coi’ -measgadh cuiddeachaidh shonraicht’ ann aghaidh gach peacaidh fa leath, air am bheill iad teomadh. Thuig mi air iartas obbann ’san ann ar cead cho’ -luadar, gu roibh sho ann a ruin roimh an am shin; agus dh’ innish mi dh’a, gu d’ rinneadh shin gu coi’ -lionta cheanna le moran, agus gu b’ e ain-eolas- ’san air mo laigsh’, a thug air a smuainteachadh gu roibh mi ni bu teomadh air an obbair na bha mi. Cho d’ fhoghainn sho leish, ach thug
[iv] e ionsuidh eill’
or-
m. ’
Ta e ag-
am r’
a aidmheachadh nach do ghluaish impidh mi,
oir cho bu lear dhomh gu roibh an-
barr feim air tuille dheanamh,
na bha deanta cheanna air an doidh shin:
no gu bu chosmhuil domhsa tuille dheanamh.
Agus air an abhar shin dheallaich mi rish;
gun ruin air bith chum freagra thoirt air iartas.
Ach o dh’
eag e,
is tric a chuimhnich mi a bhriathara:
agus dh’
aom am meass mor agus urramhach a bha ag-
am air mi,
a smuainteachadh air iartas le cail-
eigin do thlachd.
Agus mar a bha e ann mo runi o cheann ghairrid,
riaghail a sduireadh teaghlaich a sgriobhadh,
thoishich mi r’
a thoirt fa dearr,
cia direach a dheanadh sho an t iul domh;
agus gu labhrainn air staidd anama dhaoine fa leath,
roimh an daimhe fa leath.
Ann a lorg sho,
chuirr mi romh-
am le comhna Dhe,
ghabhail air m’
aghaidh air a mhodh sho a leannas.
Air tus,
labhairt rish an t sluagh pheacach nach do bhiorragh le h aithreachas,
agus anns nach bheill,
sheadh,
uirrid ruin pillidh,
no air a chuidd a ’
s lugha,
nach bheill ag gabhail curaim do ’
n obbair.
Agus mheass mi gu b’
fheimeile dhoibh sho,
impidh mhosglach na riaghail sduiridh amhain.
Oir ’
ta riaghail ag reimh-
chiallachadh gu bheill daoine toilleach
[v] gluasachd d’
a reir:
ach ’
ta an dream re ’
m bheill mo chead ghnothach,
ann an suain pheacach le ’
n toill,
agus mar dhaoine gun mhothach,
thug iad tharraish iad fein,
do pheaca,
le ciocras,
Ephe.
4.
19.
Anns an darra h ait, ’
ta mo ghnothach rish an dreim shin ann am bheill cail-
eigin do ruin pillidh,
agus a ’
ta ag gabhail curaim do ’
n obbair;
d’
an sduireadh gu fir-
leassacha beathaidh coi’ -
lionta,
chum as nach caill iad an saothair.
Anns an treas ait,
is eigin sheola thoirt do na criostuidhibh a ’
s oige,
agus a ’
s laige,
chum as gu bith iad air an daighneachadh agus air an togbhail suas gu b’
uan mairtheannach.
Anns a cheathramh’
ait, ’
ta sheola r’
a thoirt chum na criostuidh’
a chuil-
sleamhnaich,
agus a fhuair tuishle,
a thogbhail gu tearainte.
Os barr ’
ta impidh agus sheola ann aghaidh cuidd do sheacharanaibh sonraichte na linn sho do ’
n t saoghal,
agus ann aghaidh cuidd do pheacaibh coitcheann milteach,
ann mo ruin.
Mar a bhuinneas do sheola thoirt do choguishibh a ’
ta fa amharas buaireasach,
rinneadh shin cheanna.
Cho sgriobh mi sheola do’
n t sluagh neart-
mhor,
do bhridh gu d’
fhuair iad uirrid eolaish o Dhia cheanna.
Agus ’
ta a chuidd dheirreannach sgriobhta do theaghlachaibh gu sonraicht’,
a sheoladh nan daimhe fa leath,
ann an
[6] coi-
lionagh an dleasdanaish.
Agus sgriobhadh cuidd diu shin cheanna:
is ann ag Dia amhain ata fioss,
am bith uin no athaish ag-
am a sgriobhadh tuille.
Air an abhar shin,
foilshichidh mi gach cuidd dhiu sho leo fein,
mar a sgriobh mi iad:
gu h araid,
do bhridh gu do dhealbhadh iad a sduireadh dhaoin’
anns gach inbhe fa leath,
agus nach bu mhaith leam gu cuirreadh mead,
no luach an leabhair,
eagal orr’
a chongbhagh iad,
o leaghadh nan nithe shin a sgriohhadh chum an leass.
Dh’
fhoilshicheagh a chuidd sho,
air tus,
do cheann-
ardaibh agus do pharantaibh r’
a leaghadh gu tric ann an teaghlachaibh,
ma ’
ta luchd-
tuarasdail,
no clann neimh-
iompoicht’
ac-
a.
Anns an darra h ait,
do ’
n dreim neimh-
iompoichte shin r’
a leaghadh,
agus re smuainteachadh uirr-
e,
leo fein.
Anns an treas ait,
do ’
n dreim a ’
s saibhre,
ann am bheill tiom-
chroidh’
air bith,
do na h anamaibh truagh sho,
r’
a toirt do ’
n aittim mhio-
naomha,
ag am bheill feim uirr-
e:
mur bheill ni a ’
s deishe ac-
a laimh reu,
r’
a ghnathachadh,
no r’
a thoirt uath-
a.
Gu mosgladh Dia shinn,
a shaothaireachadh obbair ar slainte,
chum tearmainn d’
ar n anamaibh fein,
agus do anamaibh dhaoin’
eille,
mar dheisciopla dileas fa cheansal an De uille-
[vii] bheannuichte,
Cruthai-
fhear,
Fear-
saoraidh agus Fear-
naomhachaidh an anama.
Gu mosgladh Dia shinn chum sho a dheanamh,
am feadh a mhairreas an la,
la tairgshe nan gras’,
agus mun tig oir- ’
n oich tinneish is baish:
chum as nach spionar as fearrann nam beo shinn,
ann am boilshgin ar neamh-
churaim agus ann am meadhon ar n aingidheachd.
Amen.
RICHARD BAXTER.