[165] TEAGASG VII.
Mur iompoich daoin’ aingidh ann a dhiaigh sho uille, cho ’n i coirre Dhe ach an coirre fein ga leir-sgriossar iad, is i an an-toill fein fior-abhar an dorainn: oir basaichidh iad do bhridh gur roighniche leo bas na iompocha.
Ma theid shibh chum ifrionn, am foirir oir-ibh? shaor Dia e-fein ar fuill; cho luidh coirre ar leir-sgrioss air- ’sin. Feadaidh fear teagaishg neamh-churamach, agus an dream a bheirr mishneach dh’ibh anns an olc, agus nach toirmishg ar peaca dh’ibh, cuidd d’ ar ciont’ a tharraing orr-a fein; ach bithibh cinteach, nach agrar ar Dia i: Ars’ an Tighearna mu Fhion-ghara gun torra, ann diaigh dh’a a thog’ail ann am fonn tarbhach, na clocha thilgeil ass, agus rogha nan cranna fiona shuidheachagh ann, Isa. 5. 3. 4. “Guidhim oir-ibh thugaibh breith, eidir mish’ agus m’ Fhion-ghara. Am feadar tuill’ a dheanamh re m’ Fhion-ghara, ach na rinn mi rish?” mar an ceadna, am feadadh Dia tuill’ a dheanamh r’ibhs’ ach na rinn e? Chruthaich e ar corpa gu h iongantach; chuirr e anama reasont’ ant-a d’ an riaghlachadh; chum e suas shibh leish a chumhhachd; dh’altrom e shibh leish a mhaitheas; thug
[166] e air creatuire eille bith freasdalach dh’
ibh;
thug e dh’
ibh lagh co’ -
thromach iom-
lan d’
ar sduireadh:
an uair a bhrish shibh e,
agus a chuirr shibh ass di’
bh-
fein,
dh’
amhairc e oir-
ibh le tiom-
chroidhe,
dh’
aontaich e gu h iongantach gras-
mhor Aon-
mhac shioruidh a bhasachadh,
mar iobhairt air son ar peacaidh,
agus bha e ann an Criost ag reiteachagh an t saoghail rish fein.
Thug Criost di’
bh e-
fein,
agus beatha shioruidh mar thiolac saor,
ma ghabhas shibh e agus ma philleas shibh.
Air a chumhnant reasonta sho thairg e dh ’
ibh gu saor lan-
mhaitheamhnas ar n uille pheacaidh.
Sgriobh e sho ann a fhocall,
naishg e le a spiorad e,
agus thairg e dh’
ibh le a luchd teagaishg e,
gu tric agus gu minnig agus ghuidh iadsan oir-
ibh a ghabhail agus pilleadh re Dia.
Thug iad earrail oir-
ibh ann a ainm- ’
sin,
reasonaich iad a chuish r’
ibh,
agus fhreagair iad ar n uille chunnuile fann.
Dh’
fhuirrich Dia fadda ri’
bh.
Dh’
fhuilling e an-
chaint uai-
bh.
Chum e suas shibh gu gras-
mhor ann am boilshgin ar peacaidh:
chuartaich e shibh leish gach gne throcair!
cho’ -
maishg e solas le ar dolas,
a chuimhneachadh ar n ammaideachd dh’
ibh,
agus d’
ar gairm g’
ar ceill:
bu tric a Spiorad ag gleac r’
ar n anamaibh,
agus ag radh reu,
fa leath, “
pill
[167] a pheacaich,
pill air iartas do Dhe:
c’
ait ann triall thu?
ciod e is obbair dhut?
an aithne dhut do chrioch,
no ceann t uighe?
cia fhadd a bheirr thu fuath do d’
chairdibh,
agus gradh do d’
naimhdibh?
c’
uin a threigeas tu gach peaca,
a philleas tu re d’
Dhia,
a bheirr thu suas thu fein d’
a umhlachd,
agus a chuirreas tu t Fhear-
saoraidh ann an sheilbh t anama?
c’
uin a tharlas sho?”
thagradh leass t anama reut air a mhodh sho.
Agus air bith dhut maill-
triallach,
sparragh or-
t cabhag,
agus ghlaodh Dia reut greassachd or-
t,
ag radh, “
Ann diugh,
am feadh a mhairreas an la,
na cruadhaich do chroidhe:
nach pill thu anoish gun tuille maille?”
chuirreagh beatha ann do lathair;
leigeadh rish dut an solas neamhaidh anns an t soisgeul:
dhearbhagh a chint dhut,
agus cint dorainn shioruidh na h aittim a chaidh am mugha.
Mur b’
ail leat shealla do Fhlaitheas na gloire,
agus do ifrionn na dorainn,
ciod e tuill’
a dh’
iarradh tu?
thaishbineadh dhut,
mar gu b’
eadh,
Criost ceast ann am fia’
naish do shuile.
Gal 3.
1.
Dh’
insheadh dhut gu minning,
gur duine cailte thu mur pill thu rish;
agus is coimh-
tric a chualadh tu olc agus diamhanas peacaidh;
agus diamhanas solaish agus saibhrish an t saoghail-
s’ ;
giorrad agus neimh-
chint
[168] do bheathaidh;
agus shioruidheachd solaish agus dorainn an t saoghail eille.
Leigeadh sho agus tuille rish dut,
a rish agus a rish;
gus an roibh thu sgith ’
g a eishdeachd:
agus is lughaid a thug thu fa dearr e,
gu cualadh tu e coimh-
minnig,
mar Mhadda Ceaird,
air an d’
fhuair cleachdainn lamh-
ann-
uachdar comh-
mhor,
as gu coidil e gu suaimhneach fa fhuaim nan ord’,
agus na drithleanna ag sraddadh mu a chluasa;
agus giodh nach d’
iompoich sho uille thu,
gidheadh, ’
ta thu beo,
agus gheibh thu trocair ann diugh,
ma ’
s ail leat i.
Anoish leig a chuish fa raidh do reasoin fein;
agus fiosraich dh’
e,
an i coirre Dhe no do choirre fein,
ma theid thu am mugha gun iompocha ann a dhiaigh sho uille?
ma bhasaicheas tu anoish;
is ann do bhridh gur fearr leat bas na beatha.
Ciod e tuille dh’
fheadar a radh reut?
no innish fein ma ’
s aithne dhut,
ciod eill’
an doigh air an teassairgir thu?
an abbair thu, “
och bu mhaith leam iompochadh mar nuaidh-
chreatuir,
ach cho ’
n urra mi;
bu mhaith leam mo chuiddeachd,
mo smuainte,
mo bhriathara,
agus mo ghniomhara atharachadh,
ach cho ’
n urra mi shin a dheanamh.”
Nach b’
urra thu nam b’
ail leat?
ciod e a bhac thu ach aingidheachd do chroidhe fein?
co a thug or-
t peacachadh;
[169] no a chum ar t aish thu o leass t anama?
nach roibh an teagasg,
an uin,
agus an commas ceadna ag-
atsa gu bith diadhaidh,
a bha ag do dheadh nabaidh?
agus ciod air son nach feadadh tusa bith diadhaidh mar esin?
an do chrannadh dorras na h eaglaish or-
t?
no,
nach do chum thu fein amach thu?
no,
nach do shuigh agus nach do choidil thu;
agus nach cualadh tu mar nach cluinneadh tu.
An do chuirr Dia cunnuil or-
t ann a fhocall,
an uair a thug e cuirre do pheacachaibh pilleadh;
agus a gheall e dhoibh trocair nam pilleagh iad?
an dubhairt e, “
Bheirr mi maitheamhnas do gach neach a gabhas aithreachas,
ach dhutsa?”
an do dhiult e commas aoraidh dhut?
an do thoirmishg e dhut urnaigh a dheanamh,
ni ’
s mo na do chach eille? ’
ta fioss ag-
at nach do thoirmishg.
Cho d’
iommain Dia uaidh-
e thu,
ach theith thu fein uaidh-
e.
Agus an uair a ghairm e d’
a ionsuidh thu,
cho b’
ail leat teachd.
Nan diultadh Dia dhut gealla agus tairgshe choitcheann na trocair,
no nan abragh e reut; “
sheass uai-
m,
cho bhith gnothach air bith ag-
am re do leithid;
na dean urnaigh reum,
oir cho ’
n eishd mi reut.
cho toir mi feart ar t aithreachas cia a mhead,
agus cho fhreagair mi cia durachdach air bith dh’
iarras tu trocair.”
[170] Mur fagadh Dia ag-
at mar mhuinghin ach an-
dochas bha sar leith-
sgeul ag-
at.
Agus dh’
fheadadh tu a radh, “
ciod air son a ghabhas mi aithreachas,
agus a philleas mi,
agus gun fheim air bith dhomh ann?”
ach cho b’
e sho do chor- ’
sa.
B’
urrus dhut Criost a bhith ag-
at mar Tighearna agus mar Leigh,
mar ata e ag daoin’
eille,
ach cho b’
ail leat e;
do bhridh nach do mhothaich thu tinn ni ’
s leor thu fein,
air son an Leigh;
agus nach b’
ail leat deallachadh re t ea-
slainte:
dubhairt tu le do chroidhe mar an luchd ceannairc,
Luc.
19.
14. “
Cho ’
n ail leinn am fear sho mar riogh.”
Ghabhadh Criost thu fa a sgiathaibh slainteil,
ach cho b’
ail leat shin,
Mat.
23.
37.
Nach an-
barrach an speish do leass dhaoin’
a thaishbin an Tighearna ann a fhocall fior-
ghlan?
nach an-
mhor an tiom-
chroidhe leish an dubhairt e, “
O!
nan eishdeadh mo shluagh reum,
agus nan gluaisheagh iad ann mo shlighibh!
Sal.
81.
13.
O!
gun a leithid shin do chroidhe anns an t sluagh sho,
as gu bitheadh m’
eagal- ’
s’
orr-
a agus gu coimhideagh iad m’
uill’
aitheanta do ghnath,
chum an leass fein agus leass an clainne gu brath!
Deut.
5.
29.
O!
gun iad a bhith glic,
O!
nach tuigeagh iadh sho,
agus nach meassagh iad an
[171] crioch dheirreannach!”
bhitheadh Dia dhut mar Dhia,
agus bheirreagh e dhut sonnas mor mar do mhiann,
nan tugadh tu geill d’
a;
ach thug thu barrachd speish do ’
n t saoghal agus do ’
n fheoil na a thug thu dh’
a,
agus uim-
e-
shin cho d’
eishd thu rish;
giodh do chliudhaich thu e,
ag toirt mor-
ainm dh’
a,
gidheadh cho b’
ail leat e fa dheirre.
Air an abhar shin cho n iongantas ma thug e suas thu do ain-
miannaibh do Chroidhe,
a ghluasachd do reir t an-
toill’
fein.
Dh’
aontaich e a chuish a thagradh reut,
agus chuirr e mar cheist or-
t, “
ciod e ata ann-
amsa,
no ann m’
obbair,
as gu bitheadh tu comh-
mhor a’
m’
aghaidh!
ciod e an cronn a rinn mi or-
t a pheacaich?
an do thoill mi an gnathacha mio-
shuairc sho o do lamhaibh?
is iommad trocair a thaishbin mi dhut;
agus ciod air son a ni thu di-
meass or-
m?
am mishe no an diabhol is namhad dut?
an ann o bheathaidh naomha,
no o ghiulan peacach,
ata abhar ag-
at teitheadh?
ma theid thu am mugha,
is tu fein an coirreach;
oir threig thu mishe do Dhia tearmainn,
Jer.
2.
17.
Nach toir t aingidheachd fein smachd or-
t,
agus do pheaca achmhusan dut?
is urrus dut fhaicshinn gur olc agus shearbh an ni dhut gu do threig thu mishe,
Jer.
2.
5.
[172] 6? ciod e an cronn a fhuair thu dhomh, an uair a threig thu mi agus a leann thu diamhanas? Jer. 2. 5. 6.” ’Ta an Tighearn’ ag gairm neamh’ agus talmhainn mar fhia’naish’ a thagraidh re a shluagh. “Eishdibh a shleibhte, agus a bhunnaite laidir na talmhainn, conspoid an Tighearna; or ’ta conspoid ag an Tighearna re a shluagh, agus thagragh e re h Israel. O! mo shluagh! ciod e a rinn mi or-t, agus co leish a thuirshich mi thu, tog fia’naish a’m’ aghaidh, oir shaor agus thug mi ’mach ass an Egipt thu. &.c Mic. 6. 2. 3. 4. Cluinnibh a Fhlaitheasa, agus eishd a thallaimh; oir labhair an Tighearna. Dh’ oill agus thog mi Clann, agus chathaich iad a’m’ aghaidh. Is aithne do ’n damh a shealbhadoir, agus do ’n Assal Prassach a Thighearna; ach cho ’n aithne do Israel Mishe, agus cho smuaintich mo shluagh or-ms’. Och fhinneacha peacach, a shluaigh an-troim le h ea-coir, a shliochd luchd-uillc! &c. Jer. 1. 2— —4. O! a dhaoine mi-glic agus ei-crionna, an dioll shibh commain an Tighearna mar sho: nach e t Athair a cheannaich thu? nach do chruthaich, agus nach do dhaingnich e thu? Deut. 32. 6.” An uair a chunnairc Triath na slainte gu do chuirr thu cul rish fein, gu d’ fhag thu e, agus gu roibh thu
[173] ag shealg nithe diom-
buan saoghalta,
leig e do mhi-
ghliocas rish dut,
agus ghairm e thu gu h obbair a bu tarbhaich,
ag radh, “
ciod air son a bhuillicheas tu t airgid air ni nach arran?
agus do shaothair air ni nach sasaich?
Eishd gu durachdach reumsa,
agus ith an ni a ’
ta maith,
agus bitheadh tlachd ag t anam ann an reamhrachd.
Claon do chluas agus thig chug-
amsa;
cluinn,
agus mairridh t anam,
agus ni mishe coimh-
cheangal shioruidh reut,
sheadh ghrasa daingeann Dhaibhidh.
Jer.
55.
2.
3.
Lorgaichibh an Tighearn’
am feadh ata e so-
fhaghail,
gairmibh air am feadh ata e am fogus.
Treigeagh an droch-
dhuin’
a shlighe,
agus an duine mi-
cheart a smuainte:
agus pilleagh e chum an Tighearna,
agus ni e trocair air,
agus chum ar De-
inne,
oir bheirr e lan-
mhaitheamhnas.
Rann.
6.
7.”
Agus an uair nach eishdeadh tu,
nach d’
thug thu do ’
n Tighearn’
abhar bith ag gearran or-
t,
agus coirre do leir-
sgrioss fhagail ag t an-
toilleileachd chrossanta fein? “
bitheagh iongantas an-
mor oir-
ibh a neamha fa an ni sho,
bitheagh eagal an-
oilteil oir-
ibh ars’
an Tighearna!
oir chuirr mo shluagh- ’
sa da olc ann gniomh;
threig iad mishe tobbar an uishge bheo,
agus thochaill iad dhoibh-
[174] fein tobbar,
tobbar brishte nach cum uishge.
Jer.
2.
12,
13.”
Is minnig a thug Criost cuirre saor dhut,
ag radh, “
thigeagh an neach air am bheill tart:
agus glacadh gach neach leish an ail,
uishge na beathaidh gu saor.
Foil.
22.
17.”
Ach ann diaigh gach tairgshe,
thug shibh abhar do Chriost an gearran sho a dheanamh oir-
ibh; “
Cho tig iad chug-
amsa,
chum as gu faigh iad beatha.
Join.
5.
40.”
Thug e cuirre dhut chum fleadh nan naomh’
ann an rioghachd a ghraish:
agus o nach roibh toill ag-
at d’
i,
ghabh thu mar leith-
sgeul,
nach ceaddaicheadh t fhearrann,
t eallach,
agus do ghnothaiche saoghalta dhut geill a thoirt d’
a chuirre,
agus mar sho,
bhrosduich thu e chum feirg’,
agus chuirr e roimh-
e nach blaish thu a shuipper gu brath.
Luc.
14.
15—
25.
Co anoish an coirreach,
co ach thu fein?
co is priomh-
abhar do d’
leir-
sgrioss,
ach t an-
toill cheannairceach?
oir roighnich thu doll am mugha.
Leig Criost fein rish a chuish gu h iom-
lan,
Sheanr.
1.
20—
33. “
Glaodhaidh an eagna ’
mach;
leigidh shi a guth amach anns na sraidibh.
Glaodhaidh shi anns an ait a ’
s mo tathaich,
ann am fosgla nan geata:
cuirridh shi a briathar ann ceill anns a chathair,
ag radh.
Cia fhadd a dhaoine shimplidh,
a ghradhaicheas
[175] shibh shimplidheachd?
agus a bhitheas tlachd ag luchd-
fannoid ann am fochaid,
agus a bheirr luchd-
ammaideachd fuath do ’
n eolas?
pillibh air m’
achmhusan;
feachaibh,
dortaidh mi mo bhriathara ’
mach oir-
ibh.
Do bhridh gu do ghlaodh mi,
agus gu do dhiult shibh,
gu do shin mi amach mo lamh,
agus nach d’
thug aon duine fa dearr.
Ach chuirr shibh mo chomhairl’
uill’
ann neimh-
bridh agus cho b’
ail leibh m’
achmhasan.
Ni mishe fos gaire fa ar donnas:
agus fannoid an uair a thig ar n eagal.
An uair a thig ar n eagal mar leir-
sgrioss,
agus a thig ar mille mar iom-
ghaoith;
an uair a thig ar saracha agus ar teantach oir-
ibh.
Ann shin gairmidh iad or-
msa,
ach cho fhreagair mi:
iarraidh iad mi gu moch,
ach cho n fhaigh iad mi.
Do bhridh gu d’
thug iad fuath do ’
n eolas,
agus nach do roighnich iad eagal an Tighearna.
Cho b’
ail leo smidd do mo chomhairle,
rinn iad di-
meass air m’
achmhasan uille.
Uim-
e-
shin ithidh iad do thorra an slighe fein,
agus lionar iad le an aish-
inleachdaibh fein.
Oir cosgraidh cuil-
sleamhnacha dhaoine simplidh iad,
agus sgriossaidh sonnas luchd-
ammaideachd iad.
Ach cia b’
e dh’
eishdeas reumsa,
is daingeann a chomhnuidh,
agus suaimhneach o eagal an
[176] uilc.”
B’
iom-
chuidh leam an teagasg sho a churr ann ceill dibh gu h iom-
lan,
do bhridh gu leig e rish lan-
abhar leir-
sgrioss luchd-
aingidheachd.
Cho sgriossar iad do bhridh nach do theagaishg Dia iad,
ach do bhridh nach do ghabh iad foghlam.
Cho teid iad am mugha do bhridh nach do ghairm Dia iad,
ach do bhridh nach do phill iad air impidh.
Is i an an-
toill fein fior-
abhar an dorainn.
FEIM.
O na briatharaibh a labhradh r’ibh, foghlamaibh os-barr na nithe sho a leannas.
1. Uaidh-e sho chi shibh, nach Dia-mhasla agus ain-diadhachd amhain, Dia a choirreachagh air son leir-sgrioss dhaoin’ aingidh; ach mar an ceadna, gur mio-natur’ an ni do luchd-aingidheachd a chassaid sho a churr air an cruthai-fhear. Glaodhaidh iad gu gearrannach, ag radh, nach d’ thug Dia gras doibh, gu bheill a bhagra borb, agus nar leigeadh Dia gu leir-sgriossar gach duine neimh-iompoichte agus mio-naomhaichte; agus is cruaidh an gnothach leo gu smachdaichir peaca diom-buan le dioghaltas bioth-bhuan; agus is caint doibh ma theid iad am mugha, nach fead iad a leassachadh:
[177] an uair is shior-
obbair dhoibh bith ag cosgragh an anama,
agus cho chum iad an lamha o ’
n leir-
sgrioss fein air impidh Dhe no dhaoine.
Saoilidh iad gur neimh-
iochd-
mhor an ni do Dhia an leir-
sgriossadh,
gidheadh, ’
ta iad co’ -
ain-
iochd-
mhor dhoibh fein,
as gu ruidh iad gu dian chum ifrionn;
giodh d’
innish Dia dhoibh nach bheill i ach ro ghairrid uath-
a,
gidheadh,
cho chuirr impidh,
gealla,
no bagra stadd orr-
a.
Chi shinn gur beag nach bheill iad lain-
mhilte: ’
ta am beatha neamh-
churamach,
fheol-
mhor,
shaoghalt’,
ag dearbhadh gu bheill iad fa chumhachd an diabhoil; ’
ta fioss ag-
ainn ma thig bas orr-
a roimh iompocha,
nach fead an saoghal gu leir an teassairginn;
agus do bhridh neimh-
chint am beathaidh,
is abhar eagail gach la gu tuitt iad ann an teinne na dorainn.
Air an abhar shin ’
ta shinn ag guidheadh,
gu durachdach ag guidheadh orr-
a,
truadhas a ghabhail d’
an anamaibh,
agus gun iad fein a mhilleagh an uair ata trocair dluth dhoibh;
agus cho ’
n eishd iad r’
inn.
Ata shinn ag earrallachadh orr-
a am peac’
a threigshinn,
agus ruidh chum Chriost gun dail,
agus cail-
eigin do thruadhas a ghabhail diu fein;
ach cho chuirr iad tiom-
chroidhe no trocair ann gniomh.
Gidheadh,
saoilidh iad gur neimh-
iochd-
mhor an ni do Dhia am milleadh gu shioruidh.
[178] Och a thruaghana an-
toilleil peacach!
cho ’
n e Dia ata ain-
iochd-
mhor dh’
ibh,
ach shibh-
fein.
Fhuair shibh fioss gur eigin d’
ibh pilleadh i no losgadh gu shioruidh,
ach cho phill shibh.
Fhuair shibh fioss ma ghleidheas shibh peaca,
gu gleidh shibh mallachd Dhe leish;
gidheadh,
gleidhidh shibh e.
Fhuair shibh fioss nach bheill slighe chum sonnaish ach slighe na naomhachd,
gidheadh,
cho bhith shibh naomha.
Ciod eille b’
ail leibh Dia a radh ribh?
ciod eille b’
ail leibh e a dheanamh r’
a throcair?
thairg e dh’
ibh i,
agus dhiult shibh i.
Ata shibh ann an doimhne peacaidh agus ann an cuntart dorainn,
agus shin Dia amach dh’
ibh a lamh thearmainn,
gidheadh,
dhiult shibh a chuiddeacha.
Ghlannagh e dh’
ibh sall peacaidh,
ach is fearr leibh oir-
ibh e.
Is ionmhuinn leibh ar n ain-
mianna,
craoss,
mishg agus macnas,
agus cho treig shibh iad.
Am b’
ail leibh gu giulaineadh Dia chum neamha shibh d’
ar n ain-
deon?
no am b’
ail leibh gu togagh e shibh-
fein agus ar peaca chum neamha le cheile?
is ni sho co’ -
dho-
dheanta re h iompocha na greine gu dorchadas.
An saoil shibh gu fosgailir na neamha fior-
ghlan,
do ’
n anam neamh-
ghlan mhio-
naomha!
cho ’
n fhosgailir gu brath,
do ni neimh-
ghlan air bith,
Foils-
21.
27. “
Oir ciod e an communn
[179] a bhitheas ag sollas re dorchadas,
no ag Criost re belial?
2.
Cor.
6.
14.
15.”
Ciod anoish a ni shibh?
an glaodh shibh air trocair o Dhia?
ciod air son?
ghlaodh Dia r’
ibh trocair a dheanamh oir-
ibh-
fein,
ach cho do rinn.
Chi luchd teagaishg cup na mi-
cheille,
deoch mhillidh coirp agus anama,
ann an laimh fir-
mishge,
glaodhaidh iad rish iochd a dheanamh air fein,
agus gun an cup a churr r’
a bheal;
ach cuirridh e r’
a bheal e,
oir is toigh leish e,
agus olaidh she ass e,
giodh do rachagh ifrionn shios leish;
gun leith-
sgeul air bith ach nach fead e a leassachadh.
Ciod e dh’
fheadas neach a radh re a leithid shin do dhuine?
teagaishgidh shinn do thruaghanaibh ain-
diadhaidh,
neamh-
churamach,
agus an-
saoghalta, “
Nach dean a leithid sho do ghiulan an gnothach,
agus nach toir e chum nam flaitheasa gu brath iad.
Nam bitheadh beithir mhilteach ann toir oir-
ibh nach luathaicheadh shibh ar ceim?
ach giodh ’
ta mallachd Dhe,
agus an diabhol,
agus ifrionn an toir oir-
ibh,
cho ghluaish shibh,
ach cuirridh shibh mar cheist,
ciod air son a ghreassad?
am bheill an t anam neamh-
bhas-
mhor coi’ -
neamh-
luach-
mhor as sho ann ar barr’
ail?
O!
deanaibh iochd oir-
ibh fein!”
ach cho toir iad fa dearr shinn,
agus cho
[180] ghabh iad truadhas air bith dhiu fein.
Teagaishgidh shinn doibh gur shearbh an crioch;
oir co is urra comhnaidh a ghabhail anns an teinne shioruidh?
gidheadh,
cho truagh leo iad fein.
Agus an abbair na truaghana mio-
narach shin,
gu bheill Dia ni ’
s trocairich gu mor,
na gu leir-
sgrioss she iad.
An uair is iad fein a ’
ta gu h an-
dana,
ain-
iochd-
mhor,
ag ruidh chum leir-
sgrioss.
Giodh do rigeamaid iad ceann-
ruishgte,
agus giodh do chuirreamaid impidh orr-
a air ar gluna lubta,
cho ’
n urra shinn a churr stadd orr-
a;
ach chum ifrionn is ail leo doll,
gidheadh,
cho chreidd iad gur i is ceann-
uighe dhoibh,
gus an tuitt iad int-
e bonn os ceann.
Giodh do ghuidheas shinn orr-
a air ghaol an De a chruthaich agus a choimhid iad;
air ghaol Chriost a bhasaich air an son;
agus air ghaol an anama bochd;
truadhas a ghabhail diu fein;
gun doll ni ’
s faidd’
air an t slighe chum ifrionn;
ach pilleadh re Criost,
am feadh ata a lamha shinte d’
an glacail gu failteach;
toisheachagh air beatha nuadh,
am feadh ata Dorras nan grasa fosgailte;
agus trocair a ghabhail anoish,
am feadh ata trocair so-
fhaghail:
giodh do ghuidheas shinn sho orr-
a cho ’
n atharraich ar n impidh iad.
Giodh b’
ionnann leinn e ’
s am bas,
cho ’
n urra shinn a thoirt orr-
a,
sheadh,
smuainteachadh
[181] air an cuntart,
agus ni a ’
s lugha gu mor na shin pilleagh uaidh-
e.
Gidheadh,
is urrus leo a radh, “ ’
Ta duil ag-
ainn gu bith Dia trocaireach.”
Ach an do smuaintich shibh riamh gu dubhairt e,
Isa.
27.
11. “
is sluagh gun tuigsh’
air bith iad;
uim-
e-
shin cho dean an ti a chruthaich iad trocair orr-
a;
agus cho taishbinn an ti a dhealbh iad geann-
maith dhoibh.”
Mur sgeaddaich neach eille shibh air bith dh’
ibh lom-
nochta,
mur beathaich e shibh air bith dh’
ibh ocrach:
ma thilgeas e ann an gainn-
tir,
ma bhuaileas,
agus ma chloidheas e shibh;
nach abbair shibh gur duine gun iochd e?
gidheadh’
ni shibh a mhile uirrid sho oir-
ibh fein,
tilgidh shibh uai-
bh ar n anama agus ar corpa gu shioruidh,
ach cho ghearrain shibh ar n ain-
iochd fein gu brath.
Sheadh,
ach is eigin, (
mar a shaoileas shibh)
gur ain-
iochd-
mhor an Dia a dh’
fhuirrich r’
ibh gu trocaireach gus anoish,
ma smachdaicheas e shibh fa dheirre.
Mur toir an Dia fior-
ghlan commas do na truaghanaibh traileil sho saltradh le di-
meass air fuill a Mhic,
agus mar na h iudhuighe bith ag caitheadh smuga ann a cadan;
bith ag deanamh tailcish air Spiorad nan grasa;
fannoid air peaca,
agus maga air naomhachd;
bith ag deanamh tuille di meish air trocair shlainteil,
na air sall an ain-
mianna feolmhor;
[182] agus ann a dhiaigh sho uille,
mur teassairgir iad leish an trocair a dhiult iad,
agus nach b’
ail leo,
cho ’
n abbair iad ach ain-
tighearna gun iochd re Dia fein.
Ach is e sin am breitheamh co’ -
thromach,
a thomhaisheas gniomhara air meidh a cheartaish neamh-
acarraich;
giodh nach cliudhaichir e ann an lathair cathair breitheamhnaish nan truaghana tair’
eil shin.
Is aithne dhomh iommad gearran sonraicht’ a ni daoine neimh-iompoicht’ air an Tighearna, ach cho ’n fhuirrich mi r’ am freagradh gu sonraicht’, oir thilg mi bonn os ceann iad, ann mo leabhar air breitheamhnas, agus leaghadh iad e. Nam bitheadh luchd-conspoid an t saoghail, co’ -churamach a sheachnadh peacaidh agus leir-sgrioss, as a bha iad dicheallach a ransachagh abhar na dorainn, agus d’ a leith-thilgeil mar chunnuil air Dia, chuirreagh iad an gear-chuish ann gniomh air modh a bu tarbhaich dhoibh fein, agus dheanagh iad ea-coir a bu lugha air an Tighearna. An uair ata Torathair co’ -ghraineil re peaca ann-ainn, dioghaltas an-trom ann toir air ar n anama, agus ifrionn ag fosgladh gu h uabhasach d’ar slugadh beo; shaoileadh neach gu bu cheist shoillear, shoi-fhreagraidh, co an coirreach? an e Dia, no an duine priomh-abhar ciontach na dorainn
[183] shin?
is luchd breitheamhnaish co’ -
chairdeil dhoibh-
fein cuidd dhaoine,
as gur ussa leo gearran a dheanamh,
sheadh,
air maitheas neimh-
chriochnaidheach lan-
fhoirfidh,
na air an anama mi-
bheasach fein;
is teomadh leo aithrish a dheanamh air an ceid-
shinshireachd a dubhairt re Dia, “
mheall an nathair mi agus dh’
ith mi.
Agus a bhean a fhuair mi uai-
t fein,
thug i dhomh,
agus dh’
ith mi.”
Mar sho dh’
fhag Adhamh agus Ebhe gu cealgach coirre an ceannairc ag Dia fein.
Agus mar an ceadna ars’
an sliochd neimh-
iompoichte,
re Dia, “ ’
Ta an t eolas a thug thu dhuinn neamh-
fhoghainteach a thuigshinn ar leass; ’
ta an toill a fhuair shinn uai-
t neamh-
fhoghainteach a roighneachadh ar sonnaish; ’
ta na cuspoire leish an do chuartaich thu shinn,
ag mealladh fuirreachraish ar n anama d’
an ionsuidh fein;
agus ’
ta am buaireas d’
an do cheaddaich thu ionsuidh a thoirt oir- ’
n,
ag toirt buaidh.”
Ann aon fhocall,
giodh do chruthaich Dia an duin’
ann an inbhe beagan a ’
s ishle na inbhe nan aingle,
gidheadh,
cho toillich inbh’
air bith an duin’
aingidh,
a ’
s ishle na lan-
fhoirfidheachd an Uillea-
chumhachdaich!
[184] CUNNUIL.
“Cho ’n urra shinn shinn-fein iompochadh; cho ’n iompoichir gu brath shinn, mur iompoich Dia shinn; cho ’n urra shinn gne a dheanamh gun ghras De: ni bheill an togha o an ti leish an ail, no o an ti a ruidheas, ach o Dhia a ni trocair.”
FREAGRA.
’Ta da ghne throcair ag Dia, r’an taishbineadh: trocair an iompochaidh; agus trocair an t slanachaidh; agus cho toir e trocair na slainte chailte, ach amhain do ’n dream leish an ail i, agus a ruidheas d’a h ionsuidh; oir gheall e i dhoibh- ’sin, agus dhoibh- ’sin amhain. Ni trocair an iompochaidh deonach daoine mi-dheonach; agus giodh nach airridh air toill agus ar dicheall fein air gras sho Dhe; gidheadh, ’ta ar diulta toilleil ag toiltinn nach toirir dh’ibh e. Is i ar mio-thoill fein ar neamh-chommas, agus cho ghabh i leith-sgeul ar peacaidh, ach an-tromaichidh shi e. B’ urrus d’ibh pilleadh nam b’ ail leibh; agus ma ’ta ar toill co’ -thruailte, as nach fead ni air bith
[185] ach grass foghainteach Dhe ar n iompochadh,
is moid’
ar n abhar an gras sho iarraidh,
aontachadh leish,
meadhona nan gras’
a ghnathachadh do reir ar commaish,
gun an dearmad,
agus gun chathachadh ’
n an aghaidh.
Deanaibh an ni a ’
s fearr a ’
ta ann ar commas,
agus ann shin gearrainibh ma bitheas abhar ag-
aibh,
gu do dhiult Dia a ghras d’
ibh.
CUNNUIL.
“Is cosmhuil gu b’ ail leat a radh fadd na h Uine sho, gu bheill saor-thoill ag an duine.”
FREAGRA.
Gun dragh a churr oir-ibh le conspoid dho-thuigshinn mu an t saor-thoill; toillicheadh sho shibh, iodhon, gu bheill saor-thoill ag-aibh, no commas na nithe shin a ’s taitneach leibh a roighneachadh, agus na nithe shin a ’s mio-thaitneach leibh a dhiultadh. Mothaichidh gach duin’ an commas sho ann fein. Ach gu truagh! o an-barr ar neamh-churaim is tric leinn gu gabh shinn ar leass ann riochd ar n aimh-leish, agus gur mio-thaitneach leinn e, agus gu diult shinn e: agus
[186] gu gabh shinn ar n aimh-
leass ann riochd ar leass,
agus gu taittinn e r’
inn,
agus gu roighnich shinn e.
Anoish nach feimeil an neamh-
churam sho air smachd o Dhia,
d’
ar mosgladh;
agus ma dhiultas shinn mosgladh gu brath,
nach do thoill shinn gu buanaichir an smachd gu shioruidh?
abraibh gu bheill namhad mio-
runach ag-
aibh,
a bheirr ionsuidh mhilteach oir-
ibh-
fein gach uair a tharlas shibh air,
agus a chosgras ar clann gus am bith fuill an croidh’
ag smuidrich air faobhar a chuidd arm’!
an gabh shibh a chaint sho uaidh-
e mar leith-
sgeul, “
och cho roibh saor-
thoill ag-
am,
is e sho mo natur;
cho ’
n fhead mi maith a roighneachadh mur toir Dia gras domh?”
an gabh shibh a leithid sho do leith-
sgeul o sgolloig a ghoiddeas ar maoin shaoghalta?
an cum an leith-
sgeul sho luchd muirt agus meirle o ’
n chroich?
mur cum,
an saoil shibh gu saor e shibhs’
o dhioghaltas an Uillea-
chumhachdaich air an do rinn shibh shir-
cheannairc an-
dana?
2. Uaidh sho thug-aibh fa dearr na tri nithe shin.
1. Cia aish-inleachdach am buaired-fhear an diabhol.
2. Cia cealgach an ni am peaca.
3. Cia ammaideach an creatuir an duine truailte.
Is aish-inleachdach am buaired-fhear an diabhol
[187] do rireadh,
cuirridh e impidh air moran triall chum an teinne shioruidh gu deonach,
ann aghaidh gach earrail agus comhairl’
a gheibh iad d’
an congbhail uaidh e.
Is ni mealtach am peaca gu dimhinn,
cuirridh e droidheachd air na milte,
chum sonnas shioruidh a churr ann geall neimh-
ni!
is ammaideach an creatuir an duine gu dearbh,
o am meallar beatha bhioth-
bhuan le fhioss,
air ni ro shuarrach;
sheadh,
agus le namhad air am bheill e lain-
eolach.
Shaoileadh tu gu bu ni doi-
dheanta do dhuine glic air bith,
air impidh a naimhde gu leir,
ann geall beagain,
e-
fein a thilgeil ann an teinne,
ann an uishge,
no ann an slochd guail,
chum a leir-
sgrioss:
gidheadh, ’
ta daoine so-
aomaidh le h impidh an diabhoil chum iad fein a thilgeil ann an ifrionn.
Nam bitheagh ar saoghal ann ar lamhaibh fein;
as gu feadadh shibh bith beo gus am milleadh shibh shibh-
fein;
cia fhadd a mhairreadh shibh air tallamh?
ach giodh ’
ta ar beatha bhioth-
bhuan comh-
mhor ann ar lamhaibh fein,
fa Dhia,
as nach millir shibh gu shioruidh,
gus am mill shibh shibh-
fein;
gidheadh,
cia tearc iad a chongbhas an lamha o an leir-
sgrioss fein?
anoish,
cia h inleachdach an diabhol,
cia truaillidh an duine,
agus cia mealtach droidh’
eil am peaca?
[188] 3. Tuigibh uaidh sho mar an ceadna, nach mor an t abhar iongantaish ma bhacas daoin’ aingidh, daoin’ eill’ o thriall air an t slighe chum nam flaitheasa; ma ’s ail leo coimh-lion neach a bhith neimh-iompoichte ’s is urr’ iad; ma bu mhaith leo moran a tharraing chum peacaidh agus an glassagh ann! am fead shibh duil a bhith ag-aibh gu dean iad iochd air daoin’ eill’ an uair nach dean iad iochd orr-a fein? an saoil shibh gu sheass iad air leir-sgrioss dhaoin’ eille, an uair nach sheass iad air an leir-sgrioss fein? cho mheassa do dhaoinibh eill’ iad na dhoibh-fein.
4. Fa dheoigh, foghlamaibh uaidh sho, gur e ard-namhad an duine neimh-iompoichte e-fein; gur e dioghaltas a ’s mo a nithir air anns an t saoghal sho, fhag’ail dh’a fein; gur i mor-obbair graish Dhe a theassairginn uaidh-fein; gur coir d’a ghearran, agus d’a ard-chassoid bith air fein, do bhridh nach bheill obbair a ’s deacaire aig-e na curr ann a aghaidh fein; no namhad a ’s mo aig-e, na a chroidhe ain-miannach agus an-toill aingidh, re h urnaigh a dheanamh ’n an aghaidh gu durachdach, agus re gleac spairn’eil a chongbhail reu gach la. Tuigibh ma b’ ail leibh maith a dheanamh air daoin’ eille, agus an cuiddeachadh chum neamha, gur e cruadh-chas a ’s
[189] mo a ’
ta ag-
aibh anns an obbair sho,
an teassairginn uath-
a fein,
o an daill’
intinn,
o an an-
toill thruaillidh,
o an ain-
miannaibh do-
theagaishg,
o am buaireas brass agus mi-
riaghaileach.
Dh’
ainmnich mi na nithe shin,
amhain,
chum as nach cuirrinn sgitheas oir-
ibh,
agus fagaidh mi d’
ar smuaintibh fein iad.
Anoish a dhaoine, ransaich shinn amach na ciontaich mhor shin, luchd millidh an anama, iodhon, daoine fein, agus an an-toill aingidh; agus ciod e anoish a nithir reu, ach breith a thoirt orr-a do reir an dearbhaidh a ’ta ag-aibh air am mio-runn mhilteach; agus earrallachadh orr-a an aingidheachd dhorainneach sho aidmheachadh ann an lathair an Tighearna, iad-fein uir-ishleachadh air a son, agus gun a curr ann gniomh tuille gu brath. Rish na tri ceannaibh sonraichte shin cuirridh mi beagan eille.
1. Chum impidh a churr oir-ibh.
2. D’ ar n uir-ishleachadh.
3. D’ ar n aith-leassachadh, ma ’s ionn domh duil a bhith ag-am gur urra mi shin a dheanamh.
1. Is aithne dhuinn uirrid do natur ro ghras-mhor an Tighearn’ a ’ta toilleach maith a dheanamh agus trocair a thaishbineadh; as nach bheill
[190] abhar ag-
ainn a churr ann umhail gur e abhar ciontach ar dorainn,
no a radh gu bheill e neimh-
iochd-
mhor:
oir is e ughdar gach maitheish,
agus Dia tearmainn nan uille:
congbhaidh e suas iad le h uillea-
chumhachd,
riaghlaichidh she iad le gliocas gun mhearrachd,
agus altromaidh she iad le maitheas nach traogh: “ ’
Ta suile gach duil’
air bith ag feitheamh ar,
agus bheirr e bia dhoibh ann an am iom-
chuidh,
fosglaidh she a lamh fhial,
agus sasaichidh she ciocras nan uille nithe beo. ’
Ta e ceart ann a uille shlighibh,
agus naomha ann a uille ghniomharaibh.
Sal.
145.
15. —
17. ’
Ta e Maith mar an ceadna do na h uillibh;
agus ’
ta a chaomh-
throcair os ceann uille ghniomhara.
Sal.
155.
17.”
Uaidh sho chi shibh nach e Dia ughdar peacaidh no mi-
cheartaish.
Ach mar a bhuinneas do ’n duine, is ni soillear gu bheill intinn dorch, a thoill crosta, agus ain-mianna ag tilgeil a shonnaish bonn os cean; ’ta e cuimshichte re h obbair a leir-sgrioss fein, le h ammaideachd agus le truaillidheachd. Nam faiceadh shibh uan marbh air an t slighe, co dhiu a choirricheadh shibh mar ughdar a mhillidh, a chaor, no an sheannach, air bith dhoibh mar-aon ag sheassamh dluth dh’a? ma chi shibh tigh brishte
[191] agus an teaghlach milte,
an luaith’
a shaoileadh shibh gur e an Riogh no am breitheamh glic agus co’ -
thromach,
ag nach roibh feim air am maoin,
a mhill iad;
no am meirleach ladron?
air an abhar shin arsa Sheumus,
1.
13—
15. “
Na h abradh aon neach an uair a bhuairir e,
gu bheill e buairte le Dia;
oir cho ’
n fheadar Dia a bhuaireadh le h olc,
ni mo a bhuaireas e aon neach.
Ach ’
ta gach aon neach buairte,
an uair a thairngir agus a mheallar e le ain-
miannaibh fein.
Ann a dhiaigh shin,
an uair a ghabhas ain-
miann toircheas,
beirridh shi peaca;
agus an uair a chriochnaichir am peaca,
beirridh she bas.”
Chi shibh ann sho gur e am peaca garlach ar n ain-
mianna fein,
agus nach coir ainmneachadh air Dia mar gu b’
e a b’
Athair dh’
a;
agus gur e am bas iarmud ar peacaidh fein,
agus an torra shin a thilgeas e dh’
ibh air bith dh’
a abbaidh.
Mar ata neimh anns an damhan-
alla, ’
ta ionmhas an uilc ann-
aibh-
fein,
o an ginnir ar leir-
sgrioss;
agus o an sniomhar lionta ar dorainn.
Is ni soillear gur e ar natur fein fior-
abhar ar truaighe.
2. Is ni soillear gur shibh-fein is luchd millidh d’ ar n anamaibh, o ’ta shibh co’ -obbann a ghabhail rish gach gne bhuaireish, ach beag, a thairgir
[192] dh’
ibh.
Is gann ata an diabhol co’ -
ullamh d’
ar brosdachadh chum uilc,
as ata shibh-
fein a thoirt eishdeachd dh’
a,
agus a dheanamh mar is ail leish.
Ma buaireas e shibh gu mio-
bharr’
aile sheachranach,
geillidh shibh.
Ma bhacas e dh’
ibh deagh run, ’
ta sho soi-
dheanta.
Nam fuaraicheagh e ar deagh mhianna,
cho ’
n e shin a ’
s doi-
dheanta.
Nam b’
ail leish ar n ain-
mianna grana fhaddadh,
ta iad so-
lasta.
Nam b’
ail leish ar brosdachadh gu smuain,
gniomh,
no giulan droch-
mhunta, ’
ta shibh easgaidh,
cho ’
n fheim shibh slatt no sporr.
Nam bacagh e shibh o smuain,
o ghniomh,
no giulan naomha;
is beag a ni shin,
cho ’
n fheim shibh sparrag.
Cho sgrud shibh a chogar aimh-
leassach,
cho chuirr shibh cul rish mar a chuirreas e ann ceill e,
agus cho mhuch shibh sradd an uilc a sheideas an diabhol ann-
aibh:
ach aomaidh shibh leish,
bheirr shibh comh-
dhail dh’
a ann am meadhon slighe,
ghabhaidh shibh a chomhairle,
agus brosdachaidh shibh e d’
ar buaireadh.
Is urrus iasg coimh-
chiocrach r’
ibh a ghlacadh;
iasg a ruidheas ag iarraidh loin,
agus a ghlacas an dubhan lom,
mur tachair bia a ’
s fearr air.
3. Is ni soillear gu bheill ar leir-sgrioss uaibh-fein, o a chuirreas shibh an aghaidh gach ni agus
[193] neach a chuiddicheas leibh,
a theassairgeas shibh,
a ni maith oir-
ibh,
no a bhacas ar dorainn.
Chuiddicheadh Dia leibh,
theassairgeagh e shibh le fhocall,
ach cuirridh shibh ann a aghaidh,
oir is ro theann leibh iartas.
Naomhaicheagh e shibh le a Spiorad,
ach cuirridh shibh ann a aghaidh,
agus muchaidh shibh a chomhairle.
Ma bheirr neach air bith dh’
ibh achmhusan air son peacaidh,
bheirr shibh an-
chaint dh’
a;
agus ma b’
ail leish ar n iompochadh gu beatha naomha,
agus fioss ar cuntairt a thoirt d’
ibh,
bheirr shibh ro bheagan buidheachaish d’
a,
ag radh, “
Gabhsa curam maith do d’
leass fein,
oir cho fhreagair thu air ar son- ’
ne.”
No air a chuidd a ’
s lugha,
cuirridh shibh bhar ar n eadain e le buidheachas mio-
chroidh’
eil,
ach cho phill shibh ar impidh.
Giodh do bheirreagh luchd teagaishg muna diamhair mar chuiddeacha,
cho tig shibh d’
an ionsuidh;
cho mhothaich ar n anama diblidh feim ac-
a fein air cuiddeacha.
Nan ceasnaicheagh iad shibh, ’
ta shibh ro sheann r’
ar ceasnachadh,
giodh nach bheill shibh ro sheann chum bith ain-
eolach agus mio-
naomha.
Cia b’
e ni a ’
s urr’
iad a radh r’
ibh chum ar leass, ’
ta shibh coimh-
fhein-
speisheil,
agus ghlic ann ar barr’
ailibh fein;
sheadh,
ann an doimhne ar ’
n ain-
eolaish,
as nach toir
[194] shibh feart air aon ni nach cord r’
ar barr’
ailibh mearrachdach,
ach cuirridh shibh ann an aghaidh ar luchd teagaishg,
mar gu bu ghlice shibh-
fein na iad;
cuirridh shibh ann an aghaidh gach ni a ’
s urr’
iad a radh r’
ibh,
le ar n ain-
eolas,
ar n an-
toilleileachd,
ar conspoid ammaideach,
ar leith-
sgeulaibh fann,
agus ar diulta mi-
reasonta;
agus cho ghabh shibh gu failteach re maith air bith a thairgir dh’
ibh.
4. Os-barr is ni leor-shoillear gur luchd fein-sgrioss shibh; oir tharraing shibh abhar ar leir-sgrioss, sheadh, o an Dia uille-bheannaichte fein. Cho chord inleachd a ghliocaish r’ibh. Cho chord a cheartas r’ibh, ach meassaidh shibh e mar ain-iochd. Cho chord a naomhachd r’ibh, ach is ullamh leibh a smuainteachadh gur cosmhuil r’ibh-fein e, agus gu bheill e co’ -shuarrach mu pheaca r’ibh-fein. Cho chord fhirinn r’ibh, ach saolidh shibh gur breagach a bhagra, sheadh, a bhagra aird-thighearnail, no ard-ughdarach. Giodh do shaoileadh neach gu bheill meass ard-urramach ag-aibh air a mhaitheas, gidheadh, mio-ghnathaichidh shibh e ann an cail-eigin, a neartachadh ar peacaidh, mar gu bu leith-sgeul peacaidh d’hibh, gu bheill Dia trocaireach, agus saibhir pailt ann an gras.
[195] 5. Sheadh, bheirr shibh leir-sgrioss o an Fhear-shaoraidh bheannaichte, agus bas shioruidh o thriath na beathaidh bioth-bhuain. Ni bheill abhar mishnich a ’s mo ag-aibh chum peac’ a churr ann gniomh, na gu do bhasaich Criost air ar son; mar gu rachadh cuntart baish shioruidh sheach, agus air an abhar shin gur tearuinte dh’ibh peacachadh le danadas: mar gu bu traill Criost do ’n diabhol, agus d’ ar peacaibhs’, agus mar gu b’ eigin d’a feitheamh oir-ibh am feadh a bheirr shibh obbair dh’a; agus do bhridh gur e leigh an anama, agus gu bheill commas aig-e an dream shin uill’ a theassairginn gu h iom-lan a thig chum Dhe d’a thrid, saoilidh shibh gur eigin d’a a cheaddachadh dh’ibh a chuiddeacha a dhiultadh; gur eigin d’a a chungaidh-leighish a mhio-bhuilleachadh oir-ibh; agus saoilidh shibh gur eigin d’a ar teassairginn giodh nach tig shibh chum Dhe d’a thrid; mar sho, is e an t earbs’ an-dan’ a ni shibh ass bas Chriost, a ’s abhar do chuidd mhoir d’ ar peaca.
Cho smuaintich shibh gu d’ thainig Criost, a shaoragh a shluaigh o am peacaibh agus d’ an naomhachadh mar shluagh sonraichte dh’a fein, agus d’an cummagh ann an naomhachd re h iomhaigh an Athair neamhaidh, agus an ceann-aird. Mat. 1.
[196] 21. Tit. 2. 14. 1 Pead. 1. 15. 16. Col. 3. 10, 11. Phil. 3. 9. 10.
6. Mar an ceadna, bheirr shibh ar dorainn fein o fhreasdal agus o oibribh De. An uair a smuainticheas shibh air reimh-eolas agus ordocha shioruidh Dhe, is ann d’ar cruadhachadh fein ann am peaca, no a lionagh ar n anama le smuaintibh conspoideach, mar gu bu choir do ordocha De saothair ar n aithreachaish agus ar giulain naoimh’ a chaomhnadh, no, mar gu b’ e abhar ar peacaidh, agus ar leir-sgrioss. Ma smachdaicheas e shibh is ard ar gearran; ma shoirbhicheas e leibh, is moid’ a dhio-chuimhnicheas shibh e, agus is lughaid a smuainticheas shibh air a bheathaidh a ’ta chum teachd. Ma shoirbhicheas luchd-aingidheachd, dio-chuimhnichidh shibh a chrioch a leigeas rish gliocas agus ceartas freasdail De; agus is ullamh leibh a smuainteachadh gur comh-mhaith bith aingidh agus diadhaidh. Agus mar sho bheirr shibh ar bas shioruidh fein o gach ni.
7. Agus bheirr shibh an leir-sgrioss ceadna o chreatuiribh agus o throcair ar De. Thug e dh’ibh a chreatuire mar chomhar a ghraidh, agus mar chungaidh chum umhlachd a thoirt d’a fein, ach gnathaichidh shibh iad ann aghaidh iartaish
[197] chum ar n ain-
mianna feol-
mhor fein a shasachadh.
Ithidh agus olaidh shibh chum cosg n ocraish agus ar n iotaidh,
ach cho ’
n ann chum gloir Dhe,
agus d’
ar deanamh neart-
mhor ann a obbair.
Mio-
ghnathaichidh shibh ar truscana chum spors.
Tairngidh ar saibhreas ar n anama o neamh.
Seididh ar n urram agus ar deagh-
alla suas shibh le h uaill.
Ni an neart agus an t slaint’
a mheallas shibh,
neamh-
churamach dearmadach shibh mu ar crich.
Sheadh,
mio-
ghnathaichidh shibh trocair dhaoin’
eille,
chum ar dochair fein.
Ma chi shibh an urram agus am mor-
luach,
brosdaichidh sho ar tnuth agus ar farmad.
Ma chi shibh an saibhreas is ullamh leibh a shantachadh.
Ma dhearcas shibh air breadhachd stuamadh,
mosglaidh sho ar togra neimh-
gheanmnaidh.
Agus is maith an ni mur droch-
cord shealla do ’
n diadhachd fein re ar radharc.
8. Iompoichidh shibh gu peaca, na deagh thiolacta shin a bhuillich Dia oir-ibh, agus meadhona shin nan gras’ a dheassaich she d’a eaglaish. Ma ’ta ceatfadh agaibh a ’s luach-mhoire na ata ag daoin’ eille, fasaidh shibh uallach fein-speisheil: mur bheill ag-aibh ach tiolacta coitcheann, meassaidh shibh iad mar ghrasa sonraichte. Meassaidh shibh eishdeachd ar dleasdanaish mar dheagh obbair
[198] a ghabhas ar leith-
sgeul,
giodh nach cuirr shibh ar dleasdanas ann gniomh.
Iompoichir ar n urnaigh gu peaca,
do bhridh gu toir shibh speish do ’
n ea-
coir ann ar croidhibh,
Sal.
66.
18.
Agus do bhridh nach triall shibh o ea-
coir an uair a ghairmeas shibh air ainm an Tighearna,
2.
Tim.
2.
22. ’
Ta ar n urnaighe graineil,
do bhridh gu ’
n aom shibh ar cluas o eishdeachd an reachd,
Shean.
28.
9.
Agus do bhridh gur deishe leibh iobhairt nan ammadan’
a thoirt do Dhia,
na eishdeachd agus geill a thoirt d’
a fhocall.
Eccle.
5.
1.
Cho cheasnaich shibh shibh-
fein,
roimh ghabhail suippeir an Tighearna,
ach do bhridh nach dean shibh aithn’
air corp an Tighearna,
ithidh agus olaidh shibh breitheamhnas d’
ibh-
fein.
1.
Cor.
11.
28,
29.
9. Sheadh, ni shibh fath peacaidh agus leir-sgrioss do ’n Dream rish am bith ar co’ -luadar, agus d’ an gniomharaibh. Ma bhitheas eagal De orr-a, is beag oir-ibh iad. Ma bhitheas iad ain-diadhaidh leannaidh shibh an ceime. Ma ’ta luchd-aingidheachd lion-mhor, saoilidh shibh gur tearuinte dh’ibh an leanmhuinn le danadas. Ma ’ta daoine diadhaidh annamh is moid’ a ni shibh do dhi-meass orr-a le danadas. Ma ghluaisheas iad gu direach saoilidh shibh gu bheill
[199] iad ro fhaicilleach thearuinte;
ma thuitteas neach dhiu ann am buaireas sonraichte,
tuishlidh shibh air a mhuinn,
agus pillidh shibh o naomhachd do bhridh gu bheill daoin’
eille neamh-
iom-
lan ann an naomhachd:
mar gu bu bharrantas laghail dh’
ibh shibh-
fein a churr ass a mhuinneal do bhridh gu do chuirr daoine neamh-
fhaicilleach iad fein ass na h altaibh.
Ma leigeas am fuar-
chrabhach rish e-
fein,
is caint d’
ibh gur ionnann doibh uille,
agus meassaidh shibh gu bheill shibh-
fein coimh-
ionraic rish an dream a ’
s fearr dhiu.
Ma gheibh an duine crabhach an tuishle a ’
s lugha,
ma ghearras e a mhear,
bheirr sho mishneach dh’
ibh ar slugan fein a ghearradh.
Ma labhras luchd teagaishg r’
ibh gu soillear saor,
is caint d’
ibh gu do throdd iad r’
ibh.
Ma labhras iad r’
ibh gu macanta ciuin,
no gu fuar-
chainteach,
an darra cuidd coidlidh shibh,
no cho mho a dhruthas an teagasg oir-
ibh,
na air an stol air an suidh shibh.
Ma shnaigeas mearrachd do ’
n eaglaish,
sluigidh shibh e gu ciocrach,
agus dididh cuidd eill’
an teagasg criostuidh,
air son an iomroill shin,
giodh ’
ta an soisgeul gu h iom-
lan ann a aghaidh.
Agus ma b’
ail le luchd teagaishg ar tarraing o mhearrachd sheann air bith,
ag nach bheill mar bharrantas ach gu do fhreamhaich e fadd iommad
[200] linn ann an cleachdainn dhaoine, ’
ta shibh coimh-
diomach an uair a chomhairlicheas iad d’
ibh a leassachadh,
agus cul a churr rish,
as giodh do bhitheagh ar n anama agus ar sonnas ann earbsadh rish,
agus leannaidh shibh gu teann re sheann mhearrachd,
an uair is ard a chluinnir ar glaodh gearranach ann aghaidh mearrachd nuaidh.
Is tearc conspoid a tharlas am measg luchd teagaishg an t soisgeil,
nach tarraing shibh ar bas fein uaip-
e.
Cho toir shibh eishdeachd,
no air a chuidd a ’
s lugha,
cho toir shibh geill,
sheadh,
do theagasg fior-
ghlan an fhir nach coimh-
shin r’
ibh ann am barr’
ailibh: ’
ta neach nach eishd re fear teagaishg do bhridh gu leagh e a shearmoin,
agus neach eille nach eishd rish do bhridh nach leagh e i. ’
Ta neach nach eishd re fear teagaishg do bhridh gu ’
n abbair e urnaigh an Tighearna;
agus neach eille nach eishd rish do bhridh nach abbair e i. ’
Ta neach nach eishd rish an dream a ghabhas leish an easpuigeachd agus neach eille nach eishd rish an dream nach gabh.
Mar sho b’
urrus a nochdadh dh’
ibh ann iommad cas eille,
gu tarraing shibh leir-
sgrioss o gach ni a thig dluth dh’
ibh;
is ni coimh-
shoillear gur luchd fein-
sgrioss daoin’
ain-
diadhaidh,
agus gu bheill an dorainn uath-
a fein.
[201] Anoish, air smuainteachadh dh’ibh air na nithe shin a chualadh shibh agus air ar slighe fein, shaoilinn gu bu choir dh’ibh a chuimhneachadh ciod e a rinn shibh, naire ghabhail d’e, agus bith lan-uir-ishlicht’ an uair a bheirr shibh fa dearr e. Agus mur dean shibh sho, dearcaibh air na firinne sho a leannas.
1. Is pcaca am fein-mhille, a’ta ann aghaidh an tograidh a ’s neart-mhoir a ’ta ann ar natur, iodhon, togra an fhein-thearmainn. ’Ta speish natura ag gach bith mhothachail d’a leass, d’a sonnas agus d’a foirfidheachd fein. Agus an roighnich shibhs’ ar leir-sgrioss fein? an uair a sparrar oir-ibh ar nabaidh a ghradhachadh mar shibh-fein: ’ta sho ag reimh-chiallachadh gur natura dh’ibh shibh-fein a ghradhachadh. Ach mur gradhaich shibh ar nabaidh, ach mar a ghradhaicheas shibh shibh-fein, is cosmhuil nach b’ olc leibh gu rachagh an sluagh gu leir am Mugha.
2. Cia mor ata shibh ann aghaidh ar ruin agus ar tograidh fein! ’Ta fioss ag-am nach miann leibh ar leir-sgrioss fein, sheadh, an uair a bhitheas shibh ’g a thoiltinn; saoilidh shibh nach bheill shibh ach ag deanamh maith dh’ibh-fein, le bith ag sasachadh ar n ain-mianna feol-mhor. Ach mo thruaidh ni bheill sho ach mar dheoch
[202] do ’
n uishg’
fhuar ann ain-
teass fiabhraish,
a mheadaicheas an tinneas agus a ghoimh.
Nam b’
ail leibh solas,
saibhreas agus urram,
iarraibh iad sho anns an ait ann am bheill iad so-
fhaghail,
agus na bithibh ’
g an shealg air an t slighe chum ifrionn.
3. Nach truagh, gu deanadh shibh an ni shin oir-ibh-fein, nach urra neach eille air tallamh, no ann an ifrionn a dheanamh oir-ibh! giodh do chruinnicheadh gach duin air tallamh agus diabhol ann an ifrionn a thoirt ionsuigh oir-bh, cho ’n fhead iad ar milleadh gu shioruidh mur aontaich shibh-fein, no a thoirt oir-ibh peacachadh mur aontaich shibh leo. Agus an dean shibh an ni shin oir-ibh fein nach fead duine no diabhol a dheanamh oir-ibh? is beag oir-ibh an diabhol do bhridh gur e ar namhad a dhealbhas ar dorainn. Agus am bith shibh ni ’s meassa na diabhla dh’ibh-fein? is i sho ar staidd chuntartach nan tuigeadh shibh i; an uair a ruidheas shibh o dhiadhachd chum peacaidh, agus a dhiultas shibh pilleagh air iartas De, ni shibh tuille mor ann aghaidh ar n anama fein na dh’fheadas duine no diabhol a dheanamh os-barr. Agus giodh do chuirreadh shibh ar gear-chuish gu leir ann gniomh a chummagh an aimh-leish a ’s mo dh’ibh-fein, cho
[203] ’
n sheadadh shibh dorainn a dhealbh’
a bheirreadh barr uirr-
e sho.
4. ’Ta shibh mi-dhileas anns a ghnothach a dh’earb Dia r’ibh. Dh’earb e moran d’ ar sonnas r’ibh-fein, agus am meall shibh e ann a earbsa? sparr e oir-ibh ar croidh’ a choimhead le ar n uille dhicheall; agus an e sho coimhead a ni shibh air? Shean. 2. 23.
5. Thoirmishg shibh do gach aon neach eille truadhas a ghabhail d’ibh, an uair nach gabh shibh truadhas dh’ibh-fein: ma ghlaodhas shibh, ag iarraidh trocair o Dhia ann an la ar n amhghair; ciod e rish am fead shibh duil a bhith ag-aibh, ach gu ’n iommain e uaidh-e shibh, ag radh, “cho ghabhadh shibh truadhas d’ibh fein: agus co a tharraing an leir-sgrioss sho oir-ibh, ach ar n an-toille aingidh fein?” agus ma chi ar brathaire shibh ann an dorainn shioruidh, an truagh leo shibh, agus gur shibh-fein luchd millidh ar n anama, agus cho ghabhadh shibh comhairl’ ar leass?
6. Is abhar shior-chloidh d’ar n anamaibh ann an ifrionn, bith ag smuainteachadh, gu d’iommain shibh shibh-fein gu deonach chum ionnad shin na dorainn. Och, nach cradh-croidhe leibh gu brath bith ag cuimhneachadh, gur e sho ar deanadas
[204] fein?
gu d’
fhuair shibh fioss an leir-
sgrioss sho roimh laimh,
a rish agus a rish,
ach nach do sheachainn shibh e:
gu do pheacaich shibh gu toilleil,
agus gu do phill shibh gu deonach o Dhia:
gu roibh uin agus aimshir ag-
aibh mar a bha ag daoin’
eille,
ach gu do mhio-
ghnathaich shibh iad:
bha luchd-
munaidh ag-
aibh,
mar a bha ag daoin’
eille,
ach dhiult shibh an teagasg:
bha eshempleire naomha ag-
aibh,
ach cho do ghluaish shibh d’
an reir,
thairgeadh dh’
ibh Criost,
gras agus gloir,
mar a thairgeadh do chach iad,
ach thug shibh tuille speish d’
ar n ain-
miannaibh feol-
mhor,
na a thug shibh dhoibh!
chuirreadh luach ann ar lamhaibh,
ach cho roibh croidhe ann-
aibh d’
a bhuilleachadh.
Shean.
17.
16.
Nach shior-
chloidh d’
ar n anamaibh smuainteachadh air an ammaideachd sho?
och,
nach bheill ar suile fosgailte,
a leirsinn gu do rinn shibh ea-
coir air ar n anama gu deonach!
och nach do thuig shibh ni ’
s fearr briathara sho Dhe!
Shean.
8.
33—
36. “
Eishd re teagasg bith glic agus na diult e.
Is beannuicht’
an neach a dh’
eishdeas reumsa,
ag fairre gach la ag mo gheata,
ag feitheanh ag ursanna mo dhoirshe.
Oir cia b’
e neach a gheibh mishe gheibh e beatha,
agus gheibh e deagh ghean o ’
n Tighearna.
Ach an ti a
[205] pheacaicheas ann m’
aghaidhs’
ni e ea-
coir air anam fein:
an dream a bheirr fuath dhomh,
gradhaichidh shiad bas.”
Air teachd dhomh anoish chum co’ -dhuna na h oibre sho, is doillich le m’ anam deallachadh r’ibh, air eagal ann diaigh mo shaothair, gu meall ar n ain-mianna feol-mhor shibh, gu cuirr agus gu gleidh an diabhol agus an saoghal shibh, ann an suaimhneas an neamh-churaim gus am mosgail shibh ann an ifrionn. O ro mhead mo churaim d’ ar n anamaibh, is eagal leam sho, mar is aithne dhomh gu bheill shibh so-lubaidh gu h aimh-leass: gidheadh, feadaidh mi a radh leish an fhaidh Jeremiah 17. 16. “ ’Ta fioss ag-ats’ a Thighearna, nach do mhiannaich mi la na truaighe.” Cho do mhiannaich mi le Sheumus agus le Join, gu tigeadh teinne o neamh a leir-sgriossadh na h aittim shin a dhiult gabhail re h Josa Criost, Luc. 9. 54. Ach shaothairich mi fadd na h uine sho a ghabhail roimh an teinne shioruidh shin: agus is doillich leam gu roibh feim ag-aibh air mo shaothair! is truagh nach roibh shibh coi’ -neimh-fheimeil air mo shaothair ’s’ ann am barr’ail Dhe agus dheagh dhaoin’, as a bha shibh ann ar barr’ailibh fein! a chairde caomh! is co’ -doillich leam gu luidheadh shibh
[206] ann an dorainn an teinne shioruidh,
agus gu crannar dorras nan neamha oir-
ibh gu brath,
as ma ’
s urra mi gabhail roimh-
e,
gu cuirr mi a cheisht sho oir-
ibh aon uair eille, “
ciod e anoish ata air ar n airre?
am pill no am basaich shibh?”
amhaircim oir-
ibh mar dh’
amhairceas leigh air duin’
ea-
slan ann an tinneas cuntartach,
ag radh, “
giodh ’
ta thu ann an gabha comh-
mhor,
nan gabhadh tu ach a chungaidh-
leighish sho,
agus nan diultadh tu ach na nithe milteach sho,
chuirrinn m’
anam ann an ait t anama,
ach mur gabh thu mo chomhairl’,
is duine marbh thu.”
Ciod e ar barr’
ail air a leithid sho do dhuine,
mur fead a leigh no a chairde gu leir,
impidh a churr air aon chungaidh-
leighish a ghabhail d’
a theassairginn fein,
no beagan do nithibh neimheil milteach a sheachnadh?
shin an staidd ann am bheill shibh.
Ach cia mor air bith an cuntart ann am bheill shibh do bhridh ar peacaidh,
pillibh ach anoish re Criost,
agus gabhaibh a leigheas,
agus mairridh ar n anama beo gu sonna.
Sgeathaibh am peaca bas-
mhor amach le h aithreachas,
agus na pillibh tuille rish an sgeathraich mhiltich,
ach re leass ar n anama,
agus bithidh shibh gu maith.
Ach nam bitheagh ar gnothach-
ainn re ar corpaibh,
bhitheadh
[207] cuidd fhioss ag-
ainn ciod e a dheanamaid r’
ibh.
Giodh nach aontaicheadh shibh,
chongbhamaid no cheanglamaid shibh,
agus dhortamaid an ioc-
shlainte shioss ar slugana,
chongbhamaid nithe do-
channach uai- ’
bh.
Ach cho bhuinnir re ar n anamaibh air an doidh sho;
cho ’
n fhead shinn ar n iompochadh ann aghaidh ar toille.
Cho ghiulainir luchd-
cuthaich chum neamha fa chuibhreach.
Feadar ar milleagh ann aghaidh ar toille,
oir pheacaich shibh le ar toill,
ach cho ’
n fheadar ar teassairginn ann aghaidh ar toille.
B’
iom-
chuidh leish an Dia uille-
ghlic,
cuid mhor do shonnas agus do leir-
sgrioss dhaoin’
a churr fa roghainn an toille fein:
chum as nach teid neach air bith chum neamha,
ach an neach a roighnich an t slighe chum neamha,
agus nach teid neach air bith chum ifrionn,
ach neach d’
an eigin a radh, “
fhuair mi mo roghainn;
thug mo thoill fein ann sho mi.”
Nam feadainn a thoirt oir-
ibh bith lan-
toilleach le run shocrach anama,
bhitheagh an obbair tuille ’
s leith-
dheanta.
Ach mo thruaidh,
an eigin duinne ar daimh a chall,
agus dhoibhsin an Dia,
an sonnas,
agus an anama a chall,
ass eagmhuish sho?
ach nar leigeadh Dia!
is mor an t iongantas leam,
gu bheill daoine co’ -
ain-
iochd-
mhor,
agus air coimh-
[208] beag mothachaidh anns na gnothaichibh a ’
s mo,
an uair ata iad coi’ -
deigh-
mheineach,
shuairc,
agus chompant’
anns na ghnothaichibh a ’
s lugha.
Mar mo bharr’
ail, ’
ta gach coimhearsnach a ’
ta ag-
am coimh-
sheirceil domh,
as nan iarrainn co’ -
sta reasonta dhomh fein o gach neach fa leith dhiu,
gu deonaicheagh iad e;
gidheadh,
an uair a thig mi dh’
iarraidh orr-
a an gnothach a ’
s fearr air bith a dheanamh dhoibh fein, ’
ta moran diu nach toir dhomh ach eishdeachd fhoidhidneach.
Ni bheill fioss ag-
am an saoil no nach saoil an sluagh,
gu bheill fear teagaishg do rireadh ag labhairt o ’
n chrannaig do reir eolaish:
gidheadh,
shaoilinn gur tearc coimhearsnach ata ag-
am,
nan suighinn leish gu caidreach,
ag insheadh dh’
a ciod e a chonnairc,
no ciod e a rinn mi,
no ciod e is aithne dhomh anns an t saoghal,
nach creidmhadh agus nach tugadh fa dearr mo sheanchas:
ach an uair a dhearbhas mi dhoibh o fhocall an De nach breagaichir,
ciod e a chi iad fein anns an t saoghal a ’
ta re teachd,
taishbinidh iad le an giulan,
an darra cuidd nach creidd,
no nach toir iad fa dearr mo theagasg.
Ma tharlas mi air neach air bith dhiu air an t slighe,
agus ma dh’
insheas mi dh’
a shud slochd guail,
no sho beo-
ghainneamh,
no shin luchd
[209] millidh ann an leabb’
fhollaicht’
ag feitheamh or-
t;
is urrus domh impidh a churr air doll taobh eille.
Ach an uair dh’
insheas mi dhoibh gu bheill an diabhol ann an leabb’
fhollaicht’
ag feitheamh an leir-
sgrioss,
gu bheill am peaca milteach dhoibh,
agus nach suail bith ag sugradh re h ifrionn,
triallaidh iad air an aghaidh mar nach cluinneagh iad smidd.
Gu fior a choimhearsnacha, ’
ta mi co’ -
durachdach r’
ibh o ’
n chrannaig,
as ata mi ann an co’ -
luadar cairdeil;
agus ma bheirr shibh fa dearr mi gu brath,
guidhim oir-
ibh thugaibh ann sho fa dearr mi.
Shaoilinn nach bheill neach ag-
aibh uille,
nam bitheadh m’
anam fa a raidh,
nach bitheadh toilleach a theassairginn,
giodh nach fead mi a ghealtainn gu treigeagh e a pheaca air mo shon.
Innish dhomh a mhishg-
fhir,
am bheill thu co’ -
ain-
iochd-
mhor dhomhs’
a labhras reut,
as nach leigeadh tu sheach cup no dha dighe,
nan saoileadh tu gu teassairgeadh shin m’
anam o ifrionn?
am b’
fhearr leat gu loishginn ann an shin gu shioruidh,
na gu bitheadh tu fein neimh-
mhishgeach mar dhaoin’
eille?
ma b’
fhearr leat shin,
nach eigin domh a radh,
gur Torathair gun iochd thu,
agus nach duine?
nan tiginn ocrach no lom-
nochta dh’
ionsuidh do dhorraish,
nach deallaicheadh tu re tuille
[210] na cup dighe chum mo theassairginn?
is cinteach leam gu deallaicheadh:
nam bu tearmann do m’
anam e. ’
Ta fioss ag-
am gu cuirreadh cuidd ag-
aibh shibh-
fein ann an cuntart air mo shon.
Agus nach gabh shibh os-
laimh,
air m’
impidh,
deallachadh re ar n ain-
miannaibh feol-
mhor air sgath ar sonnaish fein?
an diultadh tu cead cup dighe,
a dhuine,
a theassairginn m’
anamas’,
nam bitheagh a thearmann ann earbsa re d’
gheannachd?
agus nach dean thu shin a theassairginn t anama fein?
creiddibh mi a dhaoine,
guidhim oir-
ibh ann diugh co’ -
durachdach ar n anama fein a theassairginn,
as a ghuidhinn uai- ’
bh tearmann domh fein,
nam feiminn doll mar dheirceach dh’
ionsuigh ar dorsa d’
a iarraidh.
Agus air an abhar sho nan eishdeadh shibh reum ann shin,
eishdibh anoish reum.
Nam bu truagh leibh mish’
ann an amhghar,
guidhim oir-
ibh gabhaibh truadhas anoish d’
ibh fein.
Guidhim oir-
ibh a rish,
mar air mo gluna lubta,
eishdibh re ar Fear-
saoraidh,
agus pillibh air impidh- ’
sin,
chum as gu bith shibh beo.
Shibhs’
uill’
a bha fa ain-
eolas,
fa neamh-
churam,
agus fa an-
danadas gus an diugh;
shibhs’
uill’
a bha bait’
ann an ro-
churam saoghalta,
agus nach do chuimhnich Dia,
no gloir shioruidh:
shibhs’
uill’
a ’
ta fa thrailleileachd d’
[211] ar n ain-
miannaibh feol-
mhor,
do bhia,
do dheoch agus do shugra neimh-
gheanmnaidh:
agus shibhs’
uille do nach aithne riachdanachd na naomhachd,
agus nach roibh eolach riamh air obbair naomhachaidh an spioraid ann ar n anamaibh,
agus nach do ghabh re ar Fear-
saoraidh beannaichte le creiddeimh beo,
le h iongantas,
buidheachas,
agus mothacha d’
a ghradh,
agus nach do mhothaich riamh speish a ’
s mo,
no gradh a ’
s croidheile do Dhia agus do neamh,
na a bha ann-
aibh d’
ar suaimhneas feol-
mhor,
agus do nithibh talmhuidh:
guidhim oir-
ibh gu durachdach,
cho ’
n ann amhain air mo sgath- ’
sa,
no air sgath ar n anama fein,
ach air sgath an Tighearna,
na triallaibh aon la tuille ann ar cead slighe;
ach amhaircibh air gach leith,
agus glaodhaibh re Dia,
ag iarraidh graish an iompochaidh,
chum as gu nuadh-
chruthaichir,
agus gu teassairgir shibh o na plaighibh a ’
ta dluth dh’
ibh,
agus d’
am bheill shibh buailteach.
Agus ma ni shibh gne gu brath air mo shon,
deonaichibh an ath-
chuinge sho,
pillibh o ar droch shlighibh,
agus mairribh beo;
diultaibh dhomh aon ni a dh’
iarras mi gu brath dhomh fein,
ma dheonaicheas shibh ach sho dhomh.
Agus ma dhiultas shibh sho dhomh,
is comma leam aon ni eill’
a dh’
fheadas shibh a dheonachadh.
Sheadh,
[212] ma ’
s ail leibh aon ni a dheanamh gu brath air iartas an Tighearn’
a chruthaich agus a shaor shibh,
na diultaibh sho dh’
a:
oir ma dhiultas,
is comma leish ciod eille dh’
fheadas shibh a dheonachadh dh’
a.
Ma ’
s ail leibh gu freagair e ar n urnaighe gu brath,
gu deonaich e ar n iartas,
agus gu toir e tearmann d’
ibh ann uair baish,
ann la breitheamhnaish,
no ann amhghar air bith;
na duiltaibh dh’
a an ath-
chuinge sho anoish ann an la ar socair.
O!
creiddibh mi a dhaoine.
Cho ’
n fhaic shibh bas agus breitheamhnas,
neamh agus ifrionn,
le ar suilibh corpora an uair a bhitheas iad fadd uai- ’
bh,
air an doigh air am faic shibh iad dluth dh’
ibh.
Ann shin cluinnidh shibh leithid na teachdaireachd a chuirr mish’
ann ceill d’
ibh,
le tuille mosglaidh agus fuirreachraish anama.
Sheadh, giodh nach bheill barr’ail comh-mhaith ag-am air gach neach, ’ta duil ag-am gur i run cuidd ag-aibh pilleagh anoish agus bith beo: agus gu bheill shibh ullamh a churr na ceisht shin, a chuirr na h Judhuighe air Peadar, (an uair a bhiorragh an intinne,) ag radh, Gniomh. 2. 37. “Fheara agus a bhrathaire ciod e a ni shinn? Ci an doigh air an lain-iompoichir shinn? ’Ta shinn toilleach bith umhal do Dhia, nam b’
[213] aithne dhuinn ar dleasdanas.
Nar leigeadh Dia gu diult shinn iompochadh,
agus gu roighnich shinn leir-
sgrioss,
mar a rinn shinn gus anoish.”
Ma ’s i sho run, agus ma ’s iad shin smuainte ar n anama, feadar a radh r’ibh mar a dubhairt Dia re sluagh a thug deagh ghealla dh’a, Deut. 5. 28. 29. “Is maith a labhair iad gach focall a chuirr iad ann ceill; O! gun a leithid shin do chroidh’ ant-a, as gu bitheadh m’ eagal orr-a, agus gu coimhideagh iad m’ aitheanta gu brath:” is sar-mhaith ar run- ’sa, agus O! gun chroidh’ ann-aibh d’a curr ann gniomh! agus an duil gu tachair shin, is croidheil a sheolas mi dh’ibh ciod e a ni shibh; agus shin gu h aith-ghearr, chum as gur ussa dh’ibh a chuimhneachadh r’a churr ann gniomh.