[1] GAIRM DO ’N T SLUAGH NEIMH-IOMPOICHTE
ESECIEL, 33. 11.
‘Abbair reu, mar is beo mi ars’ an tighearna Dia, ni bheill tlachd ag-ams’ ann am bas an aingidh, ach gu pilleagh an t aingidh o a shlighe agus gu mairreagh e beo: pillibhs’, pillibhs’, o ar droch shlighibh; oir ciod uime bhasaicheas shhibh, o thigh lsrael?’
B’ Iongantas ua’bhasach le moran comh-maith as leamsa, bith ag leaghadh anns an scrioptur naomha, cia tearc an dream a theasairgir; agus gu bith a chuidd a ’s mo do ’n dream a ghairimir, air an druiddeagh amach o rioghachd nam flaitheasa gu shioruidh, agus air an cloidh le diabhlaibh ann an teinne bioth-bhuan. cho chreidd an neimh-chreidmheach sho, an uair a leaghar e, agus air an abhar shin, is eigin gu mothaich e gu trom e. is eigin do ’n aittim a chreiddeas e, an guth a churr le h ard ghlaodh Phoil, Rom. 11. 33. ‘o doimhne saibhrish.
[2] mar-
aon agus eolaish De!
cia doth-
ransachaidh a bhreitheamhnas,
agus doth-
sgrudaidh a shlighe!’
ach ’
ta reason fein ag teagasg coirre na droch-
oibre agragh air an dream a rinn i.
uime shin an uair a chi shinn droch gniomh air bith,
brosduchaidh fonn ceartaish shinn a ransachagh amach an ughdair,
chum as gu giulaineagh e do-
choir mhaslach a ghniomh,
mar a mhi-
chliudh fein.
ma chi shinn duine milte,
agus air a ghearra ’
n a bhloidibh air an t slighe;
nach glaodh shinn air ball, ‘
oh!
co a rinn an t ain-
iochd?’
ma mhilleas neach baille le teinne gu deonach,
nach fiosraicheadh shibh gu gradd, ‘
co an t ifrionnach a rinn sho?’
mar an ceadn’
an uair a leaghas shinn gu bith moran mar athaine teinne ann an griosaich ifrionn gu shioruidh;
nach eigin duinn a smuainteach’
ag inn-
fein cia mar a tharlas sho?
co an coirreach?
co is abhar ain-
iochd-
mhor do ’
n truaidh’
sho?
agus is tearc neach a dh’
aidmhicheas a chionta.
aidmhichidh gach duine gur e an diabhol an coirreach:
ach cho fhreagra sho do ’
n cheist,
do bhridh nach e am priomh-
ughdar.
cho ’
n eignich,
ach brodsduchaidh she daoine gu peaca;
agus bheirr e an roghain doibh,
a dheanamh,
no gun a dheamh.
cho ghiulain e daoine chum tigh na mishge;
cho ’
n fhosgail e am beul le foir-
neart,
a thaosgadh deoch bhuaireasach ant-
a.
cho ghlac e coimh-
teann iad,
as nach fead iad doll a thoirt
[3] umhlachd do Dhia:
agus cho ’
n eignich e an anama o smuaintibh naomha.
uime shin, ’
ta a choirre r’
a fagail eidir Dhia fein,
agus am peacach;
is eigin gur e an darra neach dhiu,
priomh-
abhar na truaidh sho uille,
cia air bith e;
oir ni bheill neach eille r’
a choirreachadh:
diultaidh Dia a choirre sho,
agus cho ghabh e air fein i:
agus is tric leish a pheacach aingidh gu diult e a gabhail air fein.
is i sho a chonspoid a ’
ta r’
a reiteachagh ann mo theagasgsa.
’Ta an Tighearna ag gearran air an t sluagh; agus ’ta an sluagh ag coirreachagh an Tighearna. ’ta a chonspoid sho laimhshichte, caib. 18. 25. ann an abbair an sluagh gu soilleir, agus gu h an-dana; ‘nach bheill slighe an Tighearna co’ -thromach.’ arsa Dia; ‘is i an slighes’ nach bheill co’ -thromach.’ caib. 33. 10. ars’ an sluagh; ‘ma bhitheas ar sheacharana agus ar peaca oir-ne-fein, agus gu basaich shinn ant-a, cia mar a bhitheas shinn beo’ ?’ mar gu ’n abragh iad, ma bhasaicheas shinn gu truadh, am fead shinn a leassachadh? mar nach b’ i sho an coirre sin ach coirre Dhe. ach ta Dia ann am briatharaibh mo theagaishg ’g a shaoradh fein uaith-e, agus ag insheadh dhoibh cia mar dh’ fhedeas iad an truaidh sho a bhacadh ma shantaicheas iad: agus ag curr impidh orr-a meadhona feimeil chum na criche shin a ghnathachadh; agus mur gabh iad r’a impidh, ’ta
[4] e ag toirt fioss doibh gu bheill coirre an truaidh ac-
a fein;
agus giodh nach toillich sho iad,
cho sguirr e d’
an smachdachadh.
is e am breitheamh agus bheirr e breith orr-
a do reir an slighe;
cho luchd breitheamhnaish iad air Dia,
no orr-
a fein;
a dhith ughdaraish,
gliocaish agus breitheamhnaish neamh-
chlaoin;
cho trodd agus cho chonspoid re Dia a ni an gnothach,
no a theasairgeas iad o ’
n cheartas a chuirreas e ann gniomh,
agus air am bheill iadsan ag deanamh gearrain.
1. ’Ta an rann sho ag ciallachadh, gu bheill Dia ’g a shaoradh fein o choirre leir-sgrioss dhaoin’ aingidh nach iompoich. cho dean e sho le sheanagh an reachd, leish an cuirrir daoin’ aingidh gu bas shioruidh; no le sheanagh a bhreitheamhnaish a chuirreas e ann gniomh do reir an reachd shin; no le dochas a thoirt dhoibh nach cuirrir a reachd ann gniomh; ach le fior-aidmheil, nach taitneach leish am bas, ach gu ’n iompoicheagh iad, chum as gu mairr iad beo: agus dhaingnich e sho le a mhionna fein.
2. Earrail dhurachdach do luchd-aingidheachd iompochadh; earrail anns nach bheill Dia, amhain ag sparragh an leass orr-a, ach ag curr impidh chairdeil orr-a gabhail rish, agus ag aontachagh a chuish a reasonachadh reu. ciod uime bhasaicheas iad? is i
[5] cead chrioch neimh-
mheadhonach na h earrail sho,
gu pill agus gu mairr iad beo.
agus is iad a darra criocha, (
mur pill iad)
an diash shin a leannas.
1. A leigeil rish doibh le meadhonaibh a ghnathaich e, nach i coirre Dhe, ach an coirre fein ma theid iad am mugha.
2. A dhearbhadh dhoibh o an toilleileachd shoilleir fein, ann diultadh uill’ aitheanta agus impidh an Tighearna, gur i an coirre fein ma mhillir iad; agus gu basaich iad, sheadh, do bhridh nach ail leo ach bas.
’Ta blagh an teagaishg sho anns na nithibh shin a ’ta r’an toirt fa dear mar a leannas.
1. Theagasg. Is e lagh neamh-chaochladhach an Tighearna, gur eigin do luchd-aingidheachd iompochadh no basachadh.
2. Is e gealla Dhe, gu mairr luchd-aingidheachd beo, ma philleas iad.
3. Is taitneach le Dia iompocha agus slainte dhaoin’ aingidh, ach is mio-thaitneach leish am bas agus an damna: is roighniche leish gu pilleagh agus gu bitheagh iad beo, na gu gabhagh iad air an aghaidh agus gu basaicheagh iad.
4. Teagasg. Is deirbh-shirinn sho, agus do bhridh nach b’ ail le Dia gu cuirreadh daoin’ ann teagamh i, dhaingnich e dhoibh i, le a mhionn’ follasach fein,
[6] 5. Teagasg. ’Ta an Tighearna ag aithneadh agus ag earrallachadh, ath-bhuailt’ agus aith-bhuailt’, air luchd-aingidheachd iompochadh.
6. Teagasg. ’Ta an Tighearna ag aontachagh a chuish a reasonachadh reu, agus ag fiosrachadh do luchd-aingidheachd ciod uime bhasaicheas iad?
7. Teagasg. Mur iompoich luchd-aingidheachd ’n a dhiaidh sho uille, cho ’n i coirre Dhe ach an coirre fein gu basaich iad; is i an an-toilleileachd fior-abhar an damnaidh; uime shin basaichidh iad do bhridh nach ail leo ach bas.
Mar a leigeagh rish dibh gach teagasg dhiu sho, ann am briatharaibh soilleir, anoish labharar cail-eigin orr-a gu h aith-ghearr ann diaidh a cheile.
1. Theagasg. Is e lagh neamh-chaochladhach De, gur eigin do ’n duin’ aingidh pilleadh no basachadh.
Ma chreiddeas shibh Dia creiddibh sho: ni bheill ach iompochadh no damna ag an duin’ aingidh fa roghainn. ’ta deirbh-beachd ag-am gur gann a chuirrir mar fhiacha air luchd-aingidheachd gur fior no co’ -thromach sho. cho ’n iongantach giodh do chuirreas luchd-cionta cunnuil ar an lagh. is tearc an dream a chreiddeas a ni nach bu mhaith leo a bhith fior; agus is teirce iad gu mor le ’m bu mhaith a ni shin a bhith fior, a shaoileas iad a bhith ’n an
[7] aghaidh fein.
ach cho ghearran air an lagh,
no air a bhreitheamh a theasairgeas fear mi-
ghniomh.
ghabhadh creiddeamh agus geil do ’
n lagh roimh a bhas:
ach luathaichir e le bith ag sheanadh agus ag dideagh an reachd.
mur tarladh sho,
dhideadh cead an lagh mu ’
n aon-
duin’
a dhearbhagh a mhor-
luach:
agus bu roighniche le luchd-
aingidheachd bith ag tagradh nach bu choir an smachdachadh,
na bith ag eishdeachd aitheanta agus reason an cuidd uachdaran’
a dh’
iarras geil uath-
a.
cho do dhealbhagh an lagh chum as gu tugadh tusa breith air;
ach chum do riaghlachadh,
agus a thoirt breith or-
t,
do reir t umhlachd,
no t eas-
umhlachd dh’
a.
ach ma ’
ta neach air bith comh-
dall an-
dana,
as gu cuirr e firinn agus ceartas an reachd dhiadhaidh ann teagamh;
bheirr mi dh’
a dearbha aith-
ghearr orr-
a le chiele,
dearbha,
a lan-
toillicheas mar a shaoileas mi,
gach duine reasont’
air bith.
1. Ma chuirreas shibh ann teagamh gur e sho focal De; ann ait cead teagasg eille toillicheagh am beagan sho shibh. Mat. 18. 3. ‘Gu dimhin deirrim r’ibh, mur iompoichir shibh, agus mur bith shibh mar leanbana, nach teid shibh a’s teach do ’n rioghachd neamhaidh.’
Join. 3. 3. ‘Gu dimhin, dimhin, deirrim reut, mur aith-ghinthir duine, cho ’n fhead e rioghachd De fhaicshin.’
[8] 2 Cor. 5. 17. ‘Ma bhitheas duin’ ann Criost, is creatuir nuadh e, dh’imich shein-nithe sheach, feach ’ta na h uille nithe nuadh.’
Col. 3. 9, 10. ‘Chuirr shibh dhibh an shean-duine le a ghniomharaibh, agus chuirr shibh oir-ibh an nuadh-dhuine ath-nuadhaicht’ ann eolas do reir a dhreachsan a chruthaich e.’
Eabh. 12. 14. ‘Gun naomhachd cho ’n fhaic aon neach Dia.’
Romh. 8. 8, 9. ‘Cho ’n fhead an dream a ’ta anns an fheoil Dia a thoilleachadh. cho le Criost, an neach ag nach bheill a spiorad.’
Gal. 6. 15. ‘Ann Josa Criost, ni bheill tairbh’ air bith ann timchill-gearra, no ann neimh-thimchill-gearra, ach anns an nuadh-chruthacha.’
1 Pead. 1. 3. ‘Do reir lan-shaibhreas a ghraish, dh’aith-ghin e shinn chum beo-mhuinghin.’
Rann. 23. ‘Air bith dhibh aith-ghinte, ni le shiol truaillidh, ach neamh-thruaillidh, le briathar an De bhith-bheo, bhuan-mhairreannaich.’
1 Pead. 2. 12. ‘Ag curr uaibh gach ain-iochd, gach cealgaireachd, gach mealtaireachd, gach tnuth, agus an-chaint; miannaichibh mar leanbana, bainne fior-ghlan an fhocail, chum as gu fas shibh leish.’
Sal. 9. 17. ‘Chum ifrionn pillear luchd-aingidheachd; agus gach finneach a ni dearmad air Dia.
[9] Sal. 11. 4. ‘Dearbhaidh an Tighearn’ an t ionracan, ach is fuath le anam an t aingidh.’
Mar nach feim mi stadd, a mhineachadh nam briathara leor-shoilleir sho: shaoilinn nach mo na shin dh’fheimeas mi tuill’ a churr reu do’n mhoran a dhearbhas an ni ceadna. ma ’s duine thu a chreiddeas focal De, chual thu cheanna ni a ’s leor, a dhearbhadh gur eigin do an duin’ aingidh iompochadh no doll am mugha. thugadh comh-fhadd air t’ aghaidh thu cheanna, as gur eigin d’ut aiddeachadh gur fior sho no a radh gu direach nach creidd thu focal De. agus mur creidd thu Dia, thug mi duil diot: thoir fa dearr thu fein, mar is fearr is urra thu; oir is coss’ail gur gairrid gus am bith thu ann ifrionn. b’ eallamh a dheanadh tu laimh-dhearg air neach a chuirreadh breag ort; agus am bheill thusa comh-an-dana as gu cuirr thu breag air Dia? ma dh’innish thu do d’ Dhia gu saor, nach creidd thu e; na coirrich e giodh nach toir e tuille rabhaidh dh’ut; no giodh do threigeas e thu; no giodh do bheir e tharraish d’ut mar dhuine gun dochas: oir ciod uime bheirr e rabha dhut, mur creidd thu e? giodh do chuirreagh e aingel o neamh gu t’ ionsuidh, is coss’ail nach creiddeadh tu e; oir ciod e a labhras aingel ach briathara De: agus nan tugagh aingel soisgeuil a ir bith eille gu t’ ionsuidh, cho b’ ion d’ut a
[10] chreidshin;
ach a mheass mar theachdaire mallaichte,
Gal.
1.
8.
agus gu dimhin cho chomh-
maith an airridh air creidd’
eas aingel air bith,
re mac Dhe,
a thainig o an athair a thoirt an teagaishg sho dhuinn’,
mur airridh e-
sin air creidd’
eas,
cho ’
n airridh air creidd’
eas uill’
aingle nam flaitheasa.
ma sheassas tu air na cumhnanta sho re Dia,
sguirridh mi dhiot,
gus am buinn e-
fein reut,
air modh a ’
s fearr a leigeas rish do chionta dh’
ut.
Bheirr ard-
ghuth Dhe or-
t gu cluinn thu e.
Giodh d’
earrlaicheas e or-
t gu sheimh eishdeachd re guth a shoisgeil,
bheirr e or-
t gu cluinn thu guth labhar a bhine,
leish an didear thu,
an uair nach cluinnir do ghearran.
Cho ’
n urra shinn a thoirt or-
t gu creidd thu ann aghaidh do thoille;
ach bheirr Dia or-
t gu mothaich thu ann aghaidh do thoille.
Cluinneamaid do leith-sgeul? Ciod uime nach creidd thu focal De? An e gu ’n abbair e gur eigin do luchd-aingidheachd iompochadh no doll am mugha? Is aithne dhomh do leith-sgeul; meassaidh tu nach coss’ail gu bith Dia comh-ain-iochd-mhor; saoilidh tu gur ain-iochd daoin’ a dhamnadh gu shioruidh, air son coirre coimh-beag re giulan peacach. Agus ’ta sho ’g ar treorachdah chum an
2, Darra ceann teagaishg, sheadh, a dhearbhadh ceartias De, ann lagh agus am breitheamhnas. agus
[11] 1. Air tus, shaoilinn nach sheanadh agus nach diultadh shibh, gur ro iom-chuidh do anam neamh-bhas-mhor, bith riaghlaichte le lagh a gheallas duaish bhioth-bhuan, agus a bhagras dioghaltas shioruidh. Air doigh eille, cho bhitheagh an lagh freagarach do natur an iochdarain, nach lain-riaghlaichir le meadhonaibh a ’s laige na muinghin agus eagall nithe shioruidh: mar a tharlas ann cas dioghaltaish aimshir’eil, nan tugadh Dia amach reachd, a smachdaicheadh gach peaca uabhasach le bruidd chead bliadhan, dh’fheadadh sho bith foghainteach ann cail eigin, mar is comh-fhadda re ar n aoish e. Ach mur bitheadh paineachas eille roimh an Tuill, ach am paineachas chead bliadhan sho, an uair a mhairr daoine ochd no naoi cead bliadhan air tallamh, cho ’n fhoghnagh e, do bhridh gu feadagh iad fioss a bhith ac-a, gu meallagh iad na h uirrid do cheadaibh bliadhan, saor o ’n phaineachas nach roibh ach cead bliadhan am buanas. Is ionann a thachair ann ar staid-ne.
2. Shaoilinn gu ’n abradh shibh, gu bheill gealla air gloir shioruidh agus dho-thuigshinn, ag coimh-fhreagradh do ghliocas De agus do staidd an duine: agus ciod uime nach creidd shibh gu bheill bagra na truaigh shioruidh agus dho-labhairt, ag coimh-fhreagradh dhoibh mar an ceadna?
[12] 3. An uair a chi shibh am focal De, gu bheill ni air an doigh sho, agus gu bith e air an doigh sho, an saoil shibh gur ion d’ibh curr ann aghaidh an fhocaill shin? An gairm shibh ar cruthai-fhear ann lathair cathair breitheamhnaish; agus an toir shibh breith air fhocall do reir cassaid na breig? An suigh shibh, a thoirt breith air, do reir lagh ar smuainte fein? An glioca, am fearr, agus an ionraice shibh na Dia; an eigin do Dhia nam flaitheasa agus na talmhainn, gliocas fhoghlam uaibhs’? An eigin do ghliocas gun mhearrachd foghlam a ghabhail o ammaideachd? An eigin do fhior-ghlaine gun small gabhail re smachd o pheacach fallach, nach urr’ e-fein a chongmhail glan, sheadh carr aon uaire? An eigin do ’n uillea-chumhachdach sheassamh an lathair cathair breitheamhnaish chnuimhe diblidh. Och an-danadas uabhasach an luaithreagain gun tuigshe! An cuirr am fadh, an cuirr an dall-luch, dorchadas ass leath na greine, agus an gabh iad os-laimh an saoghal a shoilsheachadh? Cia an t ait ann an roibh thu an uair a dhealbh an t uillea-chumhachdach a lagh, agus nach d’iarr e do chomhairle? Gu dimhin dhealbh e a lagh mun do ghinneadh thu, gun do chomhairl’ iarraidh, agus bha thu ro-fhadda gun
[13] teachd dh’
ionsuidh an t saoghail d’
a thilgeadh bun os-
ceann:
ma bha thu coimh-
ghniomh-
chomasach,
ciod uime nach do mhosgail thu o neimh-
ni,
agus nach do chuirr thu ann aghaidh Mhaoish agus Chriost,
an uair a bha iad air tallamh,
agus nach do theassairg thu Adhamh agus a shliochd peacach,
o ’
n bhas bhagarach,
chum as nach bitheadh feim air Criost!
Agus ciod e ma chongmhas Dia fhoidhidin agus a thearmann uai-
t,
agus ma cheaddaicheas e dh’
ut tuittim ann Ifrionn am feadh ata thu ag consachadh ann aghaidh a reachd,
an creidd thu ann shin gu bheill Ifrionn ann?
4. Ma ’s olc comh-mor am peaca, as gu feim e bas Chriost mar Jobhairt glannaidh, cho ’n iongantas giodh do thoilleagh e ar truaidh’ shioruidh-ne.
5. Ma thoill peaca nan Diabhola cloidh shioruidh, ciod uime nach toilleadh peaca dhaoin’ i, mar an ceadna?
6. Shaoilinn gu tuigeadh shibh nach fead na daoin’ a ’s fearr, agus ni a ’s lugha na shin gu mor, luchd-aingidheachd, breith cho’ -thromach a thoirt air droch-thoilteanas peacaidh. Mo thruaidh’ ’ta shinn dall agus claoin-bhreitheach. Cho ’n fhead shibh bith lain-eolach air droch-thoilteanas peacaidh, gus am bith shibh lain-eolach air aimh-
[14] leass peacaidh;
agus cho ’
n fhead shibh bith lain-
eolach air aimh-
leass peacaidh gu brath,
gus am bith shibh lain-
eolach,
1.
air mor-
luach an anama air an do chuirr e mi-
dhreach.
2.
Air mor-
luach na naomhachd a chuirr e ass cuimhne.
3.
Air reason agus mor-
luach an reachd a bhrisheadh leish.
4.
air Mor-
luach na gloire air an do rinn e di-
meass.
5.
Air feim agus mor-
luach an reasoin air an do shaltair e gu trom.
6.
Sheadh,
no gus am bith shibh eolach,
air mor-
luach gun chrioch,
uillea-
chumhachd agus naomhachd an De mhoir,
air an do rinn am peacach uirrid ceannairc!
an uair is aithne dhibh iad shin uille,
is aithne dhibh droch-
thoilteanas peacaidh os-
barr. ’
Ta fioss ag-
aibh gu bheill an ceannairceach ro chlaon,
a thoirt breith cho’ -
thromach air naoimh-
reachd agus air gniomhara an aird-
riaghlai-
fhir.
Bheirr shinn breith le mothach a chuibhricheas ar reason.
Chi shinn ann gnothaichibh coitcheann saoghalta,
gu meass moran gur ceart an cuish fein;
agus gur mi-
cheart gach cuish a’
ta ’
n an aghaidh;
agus is diamhain d’
an cairdibh glic agus neamh-
chlaoin-
bhreitheach atharach sho a churr mar fhiacha orr-
a.
Is tearc clann mhio-
umhal,
nach abbair gur athair gun iochd le am buailir iad.
Is tearc duine rag-
mhuineallach,
neamh.
ghlan,
nach cuirr e-
ceart ass leath
[15] na cleire,
ma dh’
fhogras iad o chommunn nan naomh’
e,
gus am pill e r’
a Dhia le nuadh-
umhlachd.
Is tearc meirleach no fear-
murt a chrochar,
nach cuirreagh e-
ceart ass leath an reachd agus a bhreitheamh;
nam fuasgladh shin o ’
n chroich iad.
7. An saoil shibh gu bheill na h anama neamh-ghlan iom-chuidh air neamh; an t ionnad nach fosglar gu brath do thruaillidheachd? Mo thruaidh, cho ’n urr’ iad cuspair an graidh a dheanamh do Dhia air tallamh, no obbair air bith a dheanamh, a ’s taitneach leish. ’Ta iad ann aghaidh Dhe, is fuath leo an ni shin a ’s ionmhuinne leish; cho ’n urr’ iad a mhealtainn a chomh-chommuinn neamh-fhoirfidh shin le Dia, a ’ta a chuidd naomh’ ag shealbhachadh air tallamh. Uime shin, cia mar dh’ fheadas iad teass-ghradh iom-lan, a thoirt dh’a, agus comh-chommunn solasach a shealbhachadh leish, sheadh sonnas shioruidh nam flaitheasa? Cho chuirr shibh ain-iochd ass ar leath fein, giodh nach failtich shibh ar namhad ann glacaibh ar graidh, mar fhear-cogair dileas; agus giodh nach toir shibh cuidd d’ar bord agus d’ar leabbaidh do mhuic bhrein an otraich: cho chuirr, sheadh, giodh do chasgaireadh shibh i shin, nach do pheacaich
[16] riamh;
gidheadh,
an coirrich shibh Aird-
thighearna,
agus Riaghlai-
fhear glic,
co’ -
thromach,
agus gras-
mhor an t Saoghail;
ma dh’
fhogras e an sluagh neimh-
iompoichte chum dorainn shioruidh.
FEIM.
Guidhim, guidhim oir-ibhs’ uille, le an ionmhuinn ar n Anama fein, an ait conspoid a churr air Dia, geilibh dh’a gu gradd: agus ann ait cunnuil a churr air fhocal, gabhaibh rish gun dail, agus gluaishibh d’a reir, chum ar leass. Gabhaibhs’ uill’ a’ta neimh-iompoicht’ anns a choimh-thionnal sho, re sho mar dheirbh-fhirinn De; iodhon, gur eigin dibh gu gairrid, impochadh, no doll am mugha; ni bheill dibh ach an darra cuidd pilleadh no basachadh. An uair dh’innish an Dia nach breagaichir sho dhibh; an uair a chluinn shibh e o Chruthai-fhear agus o bhreitheamh co’ -thromach na talmhainn: is mithchich, sheadh, is tuill’ is mithich, do neach ag am bheill cluasa eishdeachd; oir chi shibh anoish, an ni ass an ion dibh earbs’ a dheanamh. Is daoine marbh agus air doll am mugha shibh, mur pill shibh. Nan inshinn atharach sho dhibh mheallainn le breig shibh. Nan ceillinn sho oir-ibh mhillinn shibh, agus bhithinn
[17] ciontach ann ar fuill:
mar a dhearbhas na ranna shin,
roimh mo theagasg,
Rann.
8. “
An uair a deir mi rish an duin’
aingidh,
O dhuin’
aingidh,
basaichidh tu gu dimhin;
mur labhair thu,
a thoirmeasg a shlighe do ’
n aingidh,
gheibh an duin’
aingidh shin bas ’
n a e-
ceart,
ach iarraidh mish fhuill ass do laimhs’ .”
Chi shibh anoish,
giodh gur teagasg garbh agus mio-
thaitneach sho,
gidheadh,
is e a leithid,
a ’
s eigin duinn’
a shearmonach’,
agus a ’
s eigin dibhs’
eishdeachd.
Is fearr dhibh iomra a chluintinn air ifrionn,
na a dorainn fhulang.
Mur feimeadh shibh e,
cho shearbhaicheamaid ar cluasa beaddarach le firinn a ’
ta coi’ -
neimh-
bhinn leibh r’
a cluintinn.
Cho bhitheagh ifrionn comh-
lan,
nam bu toilleach le shiol Adhaimh ach eolas a ghabhail air an staidd fein,
a h iomra a chluintinn,
agus smuainteachadh uirr-
e le durachd.
Is e an t abhar gur tearc an dream a theassairgir o ifrionn;
nach gabh daoine do dhocair orr-
a fein,
doll a’
s teach gu spairneil,
air dorras cumhainn an iompochaidh;
no triall air slighe aimh-
leathan na naomhachd,
am feadh ata uin ac-
a;
agus cho chuirr iad spairn orr-
a fein,
do bhridh nach do mhosglagh iad gu beo-
mhothacha do ’
n ghabha mhor,
ann am bheill iad;
agus cho do mhosglagh iad,
do bhridh gur
[18] leasg leo an cuntart a chluintinn,
no smuainteachagh air;
agus tarlaidh cuidd d’
e sho,
o rimheigh ammaideach,
agus o fhein-
speish fheol-
mhor;
agus tarlaidh cuidd eille dh’
e,
do bhridh nach maith a chreiddeas iad am focall a bhagras an dorainn.
Mur lain-
chreidd shibh an fhirinn sho,
shaoilinn gu tugagh a truimead oir-
ibh a cuimhneachadh,
agus gu greamaicheagh i r’
ibh,
gun fhoish a thoirt d’
ar n anamaibh,
gus an iompoichir shibh.
Nan cluninneadh tu an guth sho ach aon uair,
o bheul Aingil, “
Is eigin d’
ut iompochadh no doll am mugha:
pilleadh no basachadh!”
Nach leannagh e re t’
anam gu teann:
agus nach tathaicheagh e gach oich agus la thu?
Nach cuimhnicheadh tu ann an gniomh a pheacaidh e?
Nach cluinneadh tu gu labhar ann do chluasaibh do shior, “
Pill no basaich!”
O,
nach bu shonn’
ar n anama,
nan oibricheagh e orr-
a mar sho;
agus mur dio-
chuimhnichteadh gu brath e:
agus mur tugagh e foish d’
ibh,
gus an iommaineagh e dh’
ionsuidh Dhe shibh!
Ach ma dh’
fhogras shibh uai-
bh e,
le dio-
chuimhne,
agus le mi-
chreiddeamh,
cia mar dh’
oibricheas e chum slaint’
agus iompochaidh dhibh?
Ach thugaibh sho leibh mar abhar dubh-
broin,
giodh d’
fhogras shibh an guth sho ass ar cuimhne;
cho ’
n urra shibh d’
a fhogradh
[19] ass ar Bioblabh:
ach sheassaidh e ant-
a,
mar fhirinn naishgte,
a thoirt sannaish d’
ihh gu brath,
nach bheill d’
ibh ach Pilleadh no Basachadh.
Och, ciod uime ’noish nach bheill croidhe gach peacaich gonta leish an deirbh-fhirinn sho! shaoileadh neach anoish, gu bitheadh gach anam neimh-iompoicht’ a chluinn na briathara sho, air a bhiorradh gu goirt; agus gu smuainticheagh iad ant-a fein, agus gu ’n abradh gach neach, “Is e sho mo chorr-sa,” agus nach gabhagh e foish gu brath, gus am mothaicheagh e iompocha fein. Creiddibh a dhaoine, nach mairr am fonn suaimhneach neamh-churamach sho ach gairrid. Is da ni mhosglach, iompocha agus Damna: agus cho ’n fhadda gus am mothaich shibh a h aon diu. Feadaidh mi a ghealtainn, coimh-chinteach as giodh d’ fhaicinn le m’ shuilibh e, gu toir gras, no ifrionn oir-ibh a radh, gu gairrid, (an uair a bheirr iad dh’ibh beo-mhothacha air na nithe shin) “Ciod e a rinn shinn? Cia ammaideach aingidh a ghluaish shinn?” Cho mhairr staidd sgigeil nam peacach’ gun umhaill ach tammall beag. Comh-luath as a Philleas no a Bhasaicheas iad, theid crioch air am breishlich an-dana, agus pillidh an ciall agus am mothacha reu. Ach ’ta da ni ag-am anns an amharc d’an cosmhuil an duine neimh-
[20] iompoicht’
a chruadhachadh,
agus mo shaothairs’
a churr ann neimh-
bridh,
mur gabhar romp-
a:
agus is iad shin an da fhocall sho,
aingidh,
agus iompocha,
an uair a thuigir ann an sheagh mearrachdach iad.
Ars’
aon neach rish fein, “
is fior gur eigin do ’
n aingidh iompochadh no basachadh:
ach ciod e shin domhsa?”
Ni bheill mi aingidh giodh ’
ta mi peacach,
mar gach duin’
eille do ’
n t sluagh.
Arsa neach eille rish fein,
is fior gur-
eigin domh pilleagh o m’
dhroch shlighe;
ach ’
ta duil ag-
am nach bheill shin gun deanamh gus anoish,
oir phill mi o chian fhadda.
Agus mar sho,
an uair a shaoileas daoin’
aingidh nach bheill iad aingidh,
ach iompoichte;
chaill shinn ar saothair,
ann an impidh a churr orr-
a gu pilleadh.
Air an abhar shin,
mun gabh mi ni ’
s faidd’
air m’
aghaidh,
inshidh mi dhibh co iad na daoin’
aingidh d’
an eigin pilleadh no basachadh;
agus mar an ceadna,
ciod e is ciall do ’
n iompocha;
agus co ata lain-
iompoichte;
agus chuirr mi romham gun sho insheadh dhibh gus anoish;
oir is i sho riaghail is fearr a fhreagras do’
m ghnothach.
Agus ’ta e ag-aibh r’a thoirt fa dearr ann sho, ann am briatharaibh ar teagaishg, nach ionnann duin’ aingidh agus duin’ iompoichte; oir ni bheill duin’ aingidh iompoichte, agus ni bheill duin’ iompocht’
[21] aingidh:
agus mar sho is ionnann bith aingidh agus bith neimh-
iompoichte.
Air an abhar shin,
ann an leigeil a h aon diu rish,
leigir rish iad mar-
aon.
Mum fead mi natur aingidheachd no iompochaidh insheadh dhibh; is eigin domh toisheachagh o an cead thionsgna.
B’ iom-chuidh le cruthai-fhear cumhachdach an t saoghail, tri teaghlaiche do chreatuiribh beo a ghairm o neimh-ni; dhealbh e na h aingle, spiorada fior-ghlan, reasonta, neimh-hhas-mhor, agus neimh-cheangailte re corpaibh; agus air an abhar shin iom-chuidh dh’aiteachadh nam Flaitheasa. Dhealbh e na bruide, le h anamaibh beachd-mhor, neimh-reasonta, agus coimh-cheangailte re corpaibh; agus air an abhar shin iom-chuidh dh’ aiteachadh na talmhann. Thug e do ’n duine natur meadhonach eidir aingle agus bruide; dhealbh e a chorp gu h iongantach inleachdach, agus chuirr e spiorad reasont’ agus neamh-bhas-mhor ann, d’a aiteachadh, agus d’a riaghlachadh; agus uime shin, iom-chuidh dh’ aiteachadh neamh agus talmhann. Ach mar thugadh corp do ’n duine mar iochdaran umhal d’a anam; cho d’fhuair e an tallamh sho mar bhuan-chomhnuidh shonna: ach mar shligh’ air an triall e dh’ionsuidh nam flaitheasa. Chruthaicheagh an
[22] duin’
ann an staidd bheannuicht’,
a dhearcagh air morachd ghlor-
mhor an Tighearn’,
a sheinm hallelujah dh’
a leish na h ainglibh naomha;
agus a dheanamh ard-
chuspair a ghraidh dh’
e gu shioruidh.
Agus mar a chruthaicheagh an duine chum na criche sho,
dheonaich Dia dh’
a meadhona iom-
chuidh a righeachd uirr-
e.
Do na meadhonaibh shin, ’
ta da ghne.
A chead ghne a riaghlachadh fonn anam’
an duine.
An darra gne,
a riaghlachadh a bheatha agus a ghniomhara.
Mar a bhuinneas do’
n chead ghne,
chuimshich Dia fonn anam’
an duine r’
a chrich;
ag toirt dh’
a uirrid eolaish air fein as a bha iomchuidh air a staidd,
agus croidhe ag aomadh d’
a ionsuidh fein le gradh naomha.
Gidheadh cho do dhaingnich Dia an duine gu neamh-
chaochladhach anns an staidd shin;
ach air a dhealbh dh’
a ’
n a dheanadaich saor,
dh’
fhag e gu comhairl’
a shaor-
thoille fein e.
Mar a bhuinneas do an darra gne,
thug Dia mar a fhreagradh dh’
a fein,
lagh iom-
lan do’
n duine;
ag sparragh air buanachadh ann an teass-
ghradh nach fuaraich gu brath,
agus ann an umlachd gun mhearrachd a thoirt dh’
a fein.
Ach le brishe toilleil an reachd shin,
cho do chaill an dunie coir,
amhain air muinghin na beathaidh shioruidh;
ach mar an ceadna,
dh’
iompoich e anam o Dhia
[23] shocraich e a smuainte air nithe diblidh feolmhor,
agus mar sho,
is beag nach do thilg e dh’
e dreach na diadhachd gu h iom-
lan.
Air an doidh sho,
dhearmaid an duine gloir Dhe,
agus geil d’
a reachd,
a chrioch chum an do dhealbh-
agh e,
agus chaidh e air sheacharan cian,
o ’
n t sligh’
a threoraicheas d’
a h ionsuidh;
agus shin ann smuaintibh anama,
agus ann gniomharaibh a bheathaidh.
Chaill an duine am fonn naomha shin,
speish an anama do Dhia agus d’
a lagh;
agus theagair e ’
n a ait shin,
fein-
speish fheolmhor,
a shasaicheas e le nithibh talmhuidh!
Air fas d’
a ain-
eolach air Dia,
agus eolach air na creatuire:
ta cuairt na beathaidh sho ag freagradh do thogra claon a chroidhe;
ni bheil e beo do reir naoimh-
reachd De ach do reir an-
toill fheolmhor fein:
dh’
iarr e an creatuir a thoilleachagh a chiocraish fheolmhoir,
ann ait bith ag iarraidh an tighearn’
a riar.
Thainig shinn uille chum an t saoghail,
leish an natur,
no leish a chlaon-
thogra thruaillidh sho: “
Oir co dh’
fheadas ni fior-
ghlan a thoirt o ni neamh-
ghlan?
Job.
14.
4.”
Mar ata natur fuilleachdach borb anns an leomhann,
mun cosgair e an t shealg,
agus natur nimheill anns an nathair,
mun lot i le gath;
mar an ceadna, ’
ta an natur peacach,
no an togra mhilteach sho,
sheadh,
ann ar naoidheantachd,
mun
[24] smuaintich,
mun labhair,
agus mun dean shin am mi-
ghniomh.
Agus uaidh sho sruthaidh uille-
pheaca ar beathaidh.
Cho ’
n e sho amhain,
ach an uair a shollair an Dia trocaireach cungaidh-
leighish duinn,
sheadh an Tighearn’
Josa Criost,
mar leigh d’
ar n anamaibh,
agus mar cheann-
ard d’
ar treorachadh gu Dia;
is ionmhuinn le’
r natur an staidd ann am bheill shinn,
agus is leasg leinn a fagail,
agus uim-
e shin ’
ta shinn ann aghaidh uille-
mheadhona ar saoraidh:
giodh do theagaishg cleachdainn duinn buidheachas a thoirt do Chriost air son a chairdish,
gidheadh, ’
ta fein-
speish fheolmhor ag curr impidh oir-
n a chungaidh-
leighish a thairgeas e,
a dhuiltadh,
agus ag sparragh oir-
n ar leith-
sgeul fein a ghabhail an uair dh’
earraliaichir oir.
n an leigheas a thairgeas Chriost duinn a ghabhail,
agus a ghairmir shinn a threigshinn gach ni saoghalta,
agus d’
a leanmhuinn-
sin chum Dhe na gloire.
Guidhim, guidhim oir-ibh, leaghaibh an duilleog sho a rish, agus comharraichibh i; oir anns na briatharaibh sho; ’ta fior-chuntas ag-aibh air staidd ar natuir thruailte; agus air an duin’ aingidh. Oir is duin’ aingidh, agus buailteach do bhas shioruidh, gach neach a ’ta anns an staidd thruailte sho.
[25] Mar an ceadna, dh’ abaicheadh shibh le sho, a thuigshinn an iompochaidh. Chum na criche sho, tuigibh os-barr, mar nach ail le Dia, gu basaicheadh daoin’ ann am peaca; gu do shollair e cungaidh-leighish duinn gu trocaireach, mar a thug e air a mhac ar natur a ghabhail, chum as air bith dh’a ’na Dhia-dhuin’, ann aon phearsa, gu bitheagh e ’n a eider-mheadhoin-fhear eidir Dia agus duine; agus air fullang d’a baish mhaslaich na croiche air son ar peacaidh, gu saoragh e shinn o mhallachd De agus o chumhachd an diabhoil; agus mar a shaor e shinn air an doidh sho, thug an t athair ’n a lamhaibh shinn mar a choir fein. Dhealbh an t athair agus an ’t eidir-mheadhoin-fhear lagh agus coimh-cheangal nuadh do ’n duine: cho ’n ann mar an cead choimh-cheangal, nach tugadh beatha ach do ’n neach a bheirreagh umh-lachd iom-lan d’a, agus a dhideagh an duine gu dorainn air son gach peacaidh: ach dhealbh Criost lagh graish, gheall e maitheamhnas peacaidh, agus beatha shioruidh, do gach neach a dh’ iompoicheas chum Dhe, le fir-chreiddeamh, airreachas neimh-chealgach agus leassacha beathaidh durachdach: Mar reachd dio-chuimhne no mar logha, a bheirr Riogh do luchd ceannairc, ma leagas iad an arma, ma philleas
[26] leas iad rish le nuadh-
umhlachd,
agus ma bhuanaicheas iad mar iochdarana freagarrach dh’
a anns an am re teachd.
Ach mar is aithne do ’n Tighearna gu d’ fhas anam an duine comh-aingidh, as nach gabh e a chungaidh-leighish, ma dh’ fhagar dh’a fein e; uim-e shin, roighnich an spiorad naomha mar obbair, gach apstol a theagasg, diadachd an scrioptuir a’ nasgadh le miorbhailibh iongantach; agus na h anama toght’ a shoilsheachadh agus iompochadh.
Chi shibh o ’n uirrid sho, mar ata triur pearsa anns an Diadhachd, an t Athair, am Mac agus an Spiorad naomha; gu bheill obbair shonraichte fein ainimnicht’ air gach pearsa fa leath dhiu.
Is i obbair an Athair ar cruthachadh, agus ar riaghlachadh mar a chlann reasonta, le lagh natura; agus breith a thoirt oir-n d’a reir: agus fear-saoraidh a shollar dhuinn gu trocaireach, an uair a bha shinn ann cuntart doll am mugha; agus a Mhac a churr d’ar teassairgin, agus gabhail r’a luach-saoraidh a thug e dh’a air son peacaidh shiol-adhaimh.
Is i obbair a Mhic air ar son: ar saoradh le fhullangas agus le a cheartas; lagh no gealla
[27] gras-
mhor a thoirt d’
ar n anamaibh;
shinn a riaghlachadh agus breith a thoirt oir-
n mar ar fear-
saoraidh,
air modh gras-
mhor;
eadar-
ghuidh’
a dheanamh air ar son,
chum as gu comh-
partaichir r’
inn tairbh’
a bhaish;
agus an spiorad naomh’
a churr d’
ar n ionsuidh,
an spiorad a ’
ta an t Athair mar an ceadna ag curr,
leish a Mhac.
Is i obbair an Spioraid naoimh’ air ar son: an scrioptur fior-ghlan a dheachdadh do na faidhibh agus do na h apstolaibh, agus sheol’ a thoirt doibh d’a churr ann ceill; cint agus firinn an fhocaill a nasgadh le miorbhailibh, tiolacaibh, agus gniomharaibh iongantach slainteil; luchd teagaishg gnathaicht’ an t soisgeil a shoilsheachadh agus a bhrosduchadh; cuiddeachadh leo ann an teagasg, agus ann an craobh-sgaoileagh an fhocaill; agus leish an fhocall cheadna, ag soilsheachadh agus ag iompochadh anama dhaoine. Anoish, mar nach bu chreatuire reasonta shibh mur cruthaicheagh an t Athair mar shin shibh; agus mar nach feadadh shibh doll dh’ ionsuidh an athar mur saoragh am Mac shibh; cho mho na shin a bhitheadh coir ag-aibh air Criost, no air tearmann uaidh-e mur naomhaicheagh an Spiorad shibh.
Chi shibh anoish abhara fa leath na h oibre sho. An t Athair ag curr a Mhic d’ar saoradh; am
[28] Mac ’
g ar saoradh,
agus ag toirt tairgshe nan grasa dhibh;
an Spiorad naomh’
ag deachdadh agus ag nasgagh an t soisgeil;
na h apstola mar luchd-
cogair an spioraid ’
g a sgriobhadh;
luchd teagaishg ’
g a fhoilsheachadh,
agus ag curr impidh air daoine gabhail rish;
agus an spiorad naomha,
chum an teagasg a dheanamh diongmhalt’,
ag fosgladh croidheacha dhaoin’
a thoirt oidheachd dh’
a;
agus sho uille dh’
ath-
nuadhachadh dreach na diadhachd air ar n anama;
a shocrachadh na h intinn air Dia a rish;
a thogmhail an anama os ceann a chreatuir agus fein-
speish fhcolmhoir,
chum an do theich e o Dhia;
agus mar sho,
a thoirt air gniomhara na beathaidh,
a chleachd rith ann sruth-
chlaish thalmhuidh,
rith ann sruth-
chlaish neamhaidh;
agus sho uille le oidheachd a thoirt,
trid creiddeimh,
do Chriost Leigh an anama.
Uaidh sho a labhradh r’ibh, feadaidh shibh fhaicshinn, co e an duin’ aingidh, agus co e an duin’ iompoichte. Agus tuigidh shibh sho ni a ’s fearr, mur mealta mi, ma gheibh shibh mion-chuntas air am buaidhe agus air an giulan fa leath: agus mar a bhuinneas do ’n duin’ aingidh, aithnichir e air na tri nithe sho.
1. Is neach e a’ta lan-toillichte le nithibh talmhuidh; is fearr leish an creatuir na an cruthai-
[29] fhear;
agus suaimhneas feolmhor na sonnas neamhaidh: ’
ta deagh-
thoill aig-
e do nithibh feol-
mhor air am bheill e eolach,
agus mio-
thoill do nithibh spioradail air am bheill e ain-
eolach:
giodh d’
abbair e,
gur fearr neamh na tallamh,
cho mheass e aig-
e-
fein gur fearr do rireadh.
Nam b’
oidhreachd chinteach leish an tallamh,
cho ghabhagh e neamh mar roghainn air;
b’
fhearr leish fuirreachd ann sho,
na doll air imirch do na flaitheasaibh.
Bu roighniche leish beatha shlainteil,
thoiceil,
aird-
inbheach air tallamh;
na beatha fhior-
ghlan,
shior-
shonna,
ann lathair Dhe anns na Neamhaibh;
sheadh,
na bith ag gradhachadh agus ag shior-
mholladh na diadhachd.
Giodh d’
aidmhicheas e gu cealgach,
gur ionmhuinn leish Dia os gach neach,
gidheadh,
cho do mhothaich anam riamh cumhachd a ghraidh dhiadhaidh do rireadh,
ach ’
ta intinn ni ’
s suidhicht’
air an t Saoghal,
agus air suaimhneas feol-
mhor na air Dia.
Ann aon fhocall,
cia b’
e neach le ’
n ionmhuinne tallamh na neamh,
suaimhneas feolmhor na Dia,
is duin’
aingidh neimh-
iompoicht’
e.
Air an laimh eille, ’ta an duin’ iompoichte soilshicht’ a dhearcagh air ionmhuinneachd na diadhachd: is leir dh’a uirrid mor-luach anns a ghloir a ’ta r’a faghail o Dhia, as gu do shocraich
[30] e a chroidh’
uirr-
e,
ni a’
s mo gu mor na air aon ni saoghalta.
B’
fhearr leish shealla do ghnuish Dhe,
agus a bheath’
a chaitheadh ’
n a ghradh shioruidh,
ag sheinm a chliudh gu bioth-
bhuan,
na gach saibhreas agus suaimhneas saoghalta.
Is leir dh’
a gur diamhanas gach aon ni eille,
agus nach sasaichir an t’
anam ach le Dia amhain:
agus air an abhar shin,
rachagh an saoghal an taobh a thogras e,
taishgidh an duin’
iompoicht’
a shaibhreas agus a mhuinghin,
anns na neamhaibh;
agus ann geall reu shin,
bheir e tharraish do gach ni,
gu deonach.
Mar a lassas an teinne suas,
agus mar a dhearcas an t snathad a bheannas do ’
n tarrang-
art air an Airde tuath:
mar an ceadna,
aomaidh an t anam iompoichte dh’
ionsuidh Dhe-
Cho lan-
sasaich aon ni eill’
e;
ni bheill toilleacha intinn no foish aig’
ach ann an gradh an Tighearna.
Ann aon fhocall, ’
ta meass agus gradh ag gach duin’
iompoicht’
air Dia,
a ’
s mo gu mor na a ’
ta ac-
a air an t saoghal gu leir;
agus is roighniche leo sonnas neamhaidh,
na suaimhneas feol-
mhor,
cia mor air bith e.
Gheibh shibh dearbhagh an teagaishg sho anns na scrioptuiribh a leannas.
Phil.
3.
18,
21.
Mat.
6.
19,
20,
21.
Col.
3.
1,
4.
Romh.
8.
5,
9.
18.
23.
Sal.
73.
25.
26.
[31] 2. Is priomh-obbair do ’n duin’ aingidh bith ag teagradh saibhrish shaoghalt’ a shasachagh an-toill fheol-mhoir fein. Giodh do leaghas, giodh d’ eishdeas, giodh do ni e moran do ghniomharaibh crabhach o an leath amach, agus giodh do sheachnas e peaca maslach; gidheadh ni bheill ann sho uill’ ach leath-obbair: cho phriomh-obbair dh’ a iddir Dia a a thoilleachadh, chum sonnas bioth-bhuan a shealbhachadh; cuirridh e Dia sheach le fuileach an t saoghail, agus cho toir e dh’a do gheill ach am beagan a sheachnas an fheoil, oir cho chuirr e a chuid do ’n t saoghal an geall neamha gu deonach.
Air an laimh eille, is priomh-obbair do ’n duin’ iompoichte bith ag toilleachadh Dhe gu curamach, agus ag saothaireachagh a theassairgin fein; cho ghabh e solas na beathaidh sho ach mar lon goireasach a thurruish trid an t saoghail sho, chum saoghail a ’s fearr; gnathaichidh e na creatuire mar dh’ iarras Dia, is toigh leish beatha naomha, agus is fadda leish gus am bith e-fein ni a ’s naoimhe gu mor; is beag air gach peac’ a ’ta r’a agragh air; ’ta e ag guidheadh agus ag cathachadh ’n a aghaidh gu spairneil, agus is bliadhann leish gach la gus am bith e saor dh’e. Ta run agus togra anam’ ann geall air Dia: ma thuitteas e am peaca
[32] ni h ann gu deonach,
ach ann aghaidh ruin shuidhicht’
a chroidhe;
agus air an abhar shin,
eirghidh she a rish,
le dubh-
bron air son a neamh-
churaim,
agus ni bheill e comh-
an-
dana as gu cuirr e peac’
air bith ann gniomh le fhioss.
Cuirridh e an saoghal gu leir,
cia mor air bith a speish d’
e,
ann geall Dhe agus muinghin an t sonnaish shioruidh,
le uille chroidhe;
bheirr e suas do Dhia gu deonach,
gach tiolac saoghalt’
a fhuair e uaidh-
e,
le cliu air son an iasaid.
Chi shibh sho uille,
Col.
3.
1,
5.
Mat.
6.
20,
23.
Luc.
18.
22,
29.
Luc.
14.
18,
27.
Romh.
8.
13.
Gal.
5,
24.
Luc.
12.
21.
&.c
3. Cho do ghabh anam an aingidh riamh fir-eolas air obbair na saoirshe, ach ’ta i dh’ a mar dhiamhaireachd, agus ni bheill speish aig-e dh’i; cho do ghabh e le buidheachas re tairgsh’ an t slanai-fhir, agus cho do theoigh a chroidhe le gradh do ’n Fhear-shaoraidh; ni mo is toilleach leish bith riaghlaichte le leigh an anama, chum as gu teassairgir do Dhia e, o chionta, agus o chumhachd peacaidh; ach ’ta a chroidhe neamh-mhothachail air an tiolac do-labhairt sho, agus gu turr ann aghaidh nam meadhona slainteil, le an teassairgt’ e nan gabhagh e reu. Abbair gur taitneach leish bith crabhach air modh feol-mhor, gidheadh
[33] cho d’
thug e riamh suas anam do Chriost,
no do chomhairl’
a Spioraid agus fhocaill.
Air an laimh eille, air mothachadh do ’n anam iompoichte gu roibh e milte le peaca; gu do chaill e a shith re Dia, agus a mhuinghin neamhaidh; agus gu roibh e ann cuntart dorainn shioruidh, ghabh e le buidheachas re teachdaireachd na saoirshe; chreidd e anns an Tighearn’ Josa, mar aon slanai-fhear, agus choishrig e dh’ a e-fein, chum gliocaish, ceartaish, naomhachaidh, agus saoraidh. Ghabh e Criost mar bheathaidh d’a Anam agus mar Leigh slainteil d’ a chreachdaibh; ’ta meass mor agus urramach aig-e air gliocas agus gradh Dhe ann obbair iongantaich sho ar saoraidh. Ann aon fhocall, ’ta comhnuidh Chriost, sheadh, ’n a anam trid creiddeimh, agus ’ta a bheatha sho a ’ta a lathair aig-e, trid creideimh ann am Mac Dhe, a ghradhaich e agus a thug e-fein air a shon. Sheadh cho ’n e-sin a ’ta beo, ach Criost a ’ta beo ann. A dhearbhadh sho, faic Romh. 8. 1. Philip. 3. 7—10. Gal. 2. 20. Join. 15. 2—4. 1. Cor. 2. 2.
Chi shibh anoish, am briatharaibh soilleir o fhocall De, co iad na daoin’ aingidh, agus co iad na daoin’ iompoichte. Saoilidh luchd-ain-eolaish mur bith daoin’ ag curr re mionnaibh, no re mallacha,
[34] re h ain-
chaint,
re mishg,
no re neamh-
ghlain,
re foir-
neart no re h ea-
coir ann gnothaichibh,
agus ma thig iad do ’
n Eaglaish,
agus ma ni iad urnaigh nach feadar am meass mar dhaoin’
aingidh.
No ma bha neach ciontach am mishg,
am mionnacha,
ann immoirt thoirmishgte,
no an leithid shin do mhi-
bheasaibh,
ach ma sguirreas e dhiu anns an aimshir a thig,
saoilidh an sluagh ain-
eolach gur duin’
iompoicht’
e sho.
Saoilidh dream eille,
gur duin’
iompoichte gun amharus,
an neach a bha naimhdeil do ’
n Diadhachd,
agus ag deanamh fannaid uirr-
e,
ma ’
ta e ag gabhail tlachd dh’
i anoish,
ag doll ann cuiddeachd dheagh-
dhaoine,
agus uim-
e shin,
mar chuspair ain-
iochd ag luchd-
aingidheachd mar ata na deagh-
dhaoine.
Ta cuidd dhaoine comh-
ammaideach as gu saoil iad gu bheill iad iompoichte,
ma thog’
as iad nuadh-
bharrail mhearrachdach;
agus ma thuitteas iad ann an cuiddeachd eigin a sgarras iad fein o ’
n t sluagh,
mar luchd ana-
baishtidh,
crith-
chreiddeimh,
papanachd,
agus mar shin shios.
Saoilidh daoin’
eille,
gur fir-
iompocha,
ma chuirr eagal ifrionn uamhann orr-
a,
ma leigeadh rish doibh an cionta agus ma bhiorragh an croidh’
le h agartas coguish air a son;
agus ma chuirr iad romp-
a agus ma gheall iad leassacha beathaidh;
agus
[35] ma roighnich iad giulan crabhach beasach o an leath amach.
Is iad shin na h anama mealta truadh,
d’
an cosmhuil tairbh’
ar n impidh-
n’
a chall gu turr:
an uair a chluinn iad gur eigin do an duin’
aingidh iompochadh no basachadh;
saoilidh iad nach do labhradh sho reu fein;
oir ni bheill iad aingidh ach lain-
iompoichte ma ’
s fior iad fein.
Is e sho an t abhar a thug air Criost insheadh do chuidd do na Riaghlai-
fhearaibh Judhuigheach a b’
aird-
inbhiche agus a bu shuairce na an sluagh coitcheann;
gu rachadh Ciosh-
mhaora,
agus striopacha,
chum rioghachd Dhe air thoisheach orr-
a.
Mat.
21.
31.
Cho an e gu teassairgir striopoch no primh-
pheacach gun iompocha,
ach gu b’
ussa peaca,
truaidh,
agus feim pillidh,
a leigeil rish do na primh-
pheacachaibh shin,
na do an dream a bu mhuinte na iad;
dream a bha ’
g am mealladh fein le dochas gu roibh iad lain-
iompoichte,
an uair a bha iad ann am boilshgin an ain-
eolaish agus ann am meadhon an aingidheachd.
A dhaoine, is obbair nach saoil shibh an t iompocha: cho ghnothach suail an duine rish nach taittinn ach nithe talmhuidh, a thoirt chum neamha, agus mor-luach ionmhuinneach na diadhachd a leigeil rish d’a, gus an toir e do Dhia teass-ghradh nach fuaraich gu brath, teass-
[36] ghradh a leaghas a chroidhe cruaidh gu h aithreachas air son peacaidh,
agus a bheirr air teicheadh chum Chriost,
d’
a ghlacail mar leigh anama le buidheachas;
gus an iompoichir miann agus togragh a chroidhe,
chum an truaidh shin a sheachnagh a ghabh e ann an riochd a shonnaish,
agus an sonnas shin a roighneachagh,
a sheachainn e ann an riochd a thruaidh;
agus gus an treig e gach crioch agus gnothach a bha aig-
e roimh-
e shin:
ann aon fhocall, “
Is creatuir nuadh an neach a ’
ta ann Criost;
thriall sheann nithe sheach,
feach dh’
fhas na h uille-
nithe nuadh,
2.
Cor.
5.
17.” ’
Ta aig-
e nuaidh-
eolas,
nuadh-
thoill agus nuadh-
run;
nuadh-
dholas,
nuadh-
mhianna,
nuadh-
ghradh agus nuadh-
sholas;
nuadh-
smuainte,
nuadh-
labhra,
nuadh-
chuiddeachd (
ma ’
s urr’
e)
agus nuaidh-
iompocha. ’
Ta am peaca a bha aig-
e mar abhar macnuish anns an aimshir a chaidh sheach,
air fas anoish coimh-
screattaidh uabhasach d’
a rosgaibh,
as gu teich e uaidh-
e mar o an bhas.
Ni bheill an saoghal a bha comh-
luach-
mhor ann a shuilibh,
ach camparach diamhain anoish;
is e an Dia air an do rinn e dearmad,
aon sonnas anama anoish;
roimh-
e sho leig e Dia air dio-
chuimhne,
agus bu roighniche leish gach ain-
miann na e:
ach anoish, ’
ta cathair aird-
inbheach
[37] a chroidh’
aig-
e,
agus ’
ta na mianna gu leir fa a cheansal:
is priomh-
obbair do an anam,
bith ag toirt airre agus geill d’
a:
is abhar dubh-
broin leish gruaim a thriath,
agus cho leir dh’
a sonnas ass eagmhuish.
Is e Criost air an do chleachd e smuainteachadh le neamh-
churam,
a mhuinghin agus a thearmann amhain;
ta e d’
a anam mar an t arran lath’
ail d’
a chorp;
cho an fhead e urnaigh a dheanamh ass eagmhuish,
cho dean e gairdeachas,
cho smuaintich,
cho labhair agus cho bhith e beo ass eagmhuish.
Roimh-
e sho cho d’
amhairc e air neamh ach mar thearmann so-
fhullang a bha duil aig-
e b’
fhearr a chordadh rish na ifrionn,
an uair nach feadagh e fuirreachd ni a b’
fhaidde air tallamh;
ach anoish roighnich e na flaitheasa mar cheann-
uidhe agus mar chomhnuidh,
mar ionnad a lan-
mhuinghin,
agus a shuaimhnish,
ann am faic,
ann an gradhaich,
agus ann an cliudhaich e,
an Dia d’
an do choishrig e anam gu h iomlan.
Roimh e sho cho d’
amhairc e eir ifrionn ach mar bhocan a churr eagal peacaidh air daoine;
ach anoish creathnaichidh e roimp-
e mar ionnad na fior-
dhorainn,
is baoghalach leish doll ’
n a dail,
agus cho sugra leish fannoid a dheanamh uirr-
e.
Roimh-
e sho bha e sgith do obbair na naomhachd,
[38] agus mheass e mar an-
barr gun fheim i;
ach anoish,
cho suaimhneas,
cho an obbair,
agus cho an eallain beathachaidh leish ach i.
Roimh-
e sho,
is beag nach do mheass e am Biobol mar leabhar coitcheann;
ach mheass e anoish e mar naomh-
lagh De,
mar littir a sgriobhadh d’
a ionsuidh o neamh,
le laimh na morachd shioruidh,
agus ghabh e r’
i mar riaghaill d’
a smuaintibh,
d’
a bhriatharaibh agus d’
a ghniomharaibh;
littir a ’
ta le h iartus ’
g a cheangal,
le bagar ’
g a oilteachadh,
agus le gealla ag labhairt briathara na beathaidh r’
a anam.
Cho bu mho air daoine diadhaidh na daoin’
eille anns an aimshir a chaidh sheach;
ach anoish cho lear dh’
a air tallamh daoine sonna luach-
mhor ach iad.
Roimh-
e sho b’
iad na daoin’
aingidh a luchd-
sugraidh;
ach anoish is iad a luchd-
campair,
agus giodh b’
ard a chluint’
a ghair gairdeachaish mu am peaca;
cia anoish is mo a ghuilleas air fon am peacaidh;
agus an dorainn,
na e?
Sal.
16-
3.
agus 15.
4.
Phil.
3.
18.
Am briatharaibh aith-
ghear, ’
ta crioch nuadh aig-
e d’
a smuaintibh,
agus slighe nuadh d’
a shaothair;
agus air an abhar shin, ’
ta a chroidhe agus a bheatha nuadh.
Roimh-
e sho,
bu chrioch dh’
a an-
toill fheol-
mhor fein:
agus bu shlighe dh’
a a shuaimhneas,
a thairbhe agus a
[39] chreiddeas saoghalta:
ach anoish is crioch dh’
a Dia agus gloir shioruidh:
agus is slighe dh’
a Criost,
an Spiorad,
an soisgeul,
an t ordocha diadhaidh,
naomhachd a thaoibh Dhe,
ceartas agus trocair a thaoibh dhaoine.
Roimh-
e sho,
b’
aird-
riaghlaidh-
fhear dh’
a fein-
speish,
agus b’
eigin do an choguish agus do ghnothaichibh Dhe bith fa a ceansal agus geill a thoirt d’
i;
ach anoish is e Dia ann an Criost,
trid an Spioroid,
am focall agus a fhritheola,
an t aird-
riaghlaidh-
fhear,
d’
an geill fein-
speish agus feun-
ghnothaiche:
air achd as nach atharacha sho,
ann an ni no dha,
no fichid;
ach ann an ruin agus ann am beasaibh an anama gu leir.
Feadaidh neach ceim taoibh a thoirt o aon slighe gu sligh’
eille,
agus aghaidh a bhith air an aon aird,
agus a thriall a bhith chum an aon ait:
ach cho ’
n ionnann a tharlas ma bheirr e aghaidh an taobh a bha a chul,
agus ma thriallas e chum aird agus ait eille.
Mar an ceadna,
feadaidh neach iompochadh o mhishg gu caomhna;
o dhroch-
cuiddeachd agus o mhi-
bheasaibh chum cuidd do dhleastanasa crabhaidh;
ach bith ag gabhail air aghaidh chum nan criocha ceadn’
a bha roimh-
e shin aig’
anns an amharc,
agus bith ag miannachadh suaimhnish fheol-
mhoir os ceann gach ni,
agus ag toirt aird-
riaghail an
[40] anama d’
a fhein-
speish.
Ach an uair a dh’
iompoichir e,
sheanar an fhein-
speish,
tilgir ass a h ughdaras i,
cuirrir an t anam fa cheansal Dhe,
pillidh an duin’
iompoichte re neamh,
agus triallaidh e air an t slighe d’
an ceann-
uidhe an t ionnad glor-
mhor shin;
bha e roimh-
e sho,
fein-
speisheil,
agus ag gluasachd do reir an-
toill fein;
ach ta e anoish,
coishrigte do Dhia,
agus ag gluasachd do reir a thoille:
roimh-
e sho,
dh’
fharraid e dh’
e fein ciod e a dheanagh e r’
a aimshir,
r’
a cheadfaibh,
agus r’
a oidhreachd,
agus bhuillich e air fein iad:
ach anoish farraididh e do Dhia ciod a ni e reu,
agus gnathaichidh e do reir iartaish iad.
Roimh-
e sho,
thoillich e Dia comh-
fhadd,
as a fhreagradh shin d’
a fhein-
speish,
agus d’
a shuaimhneas feol-
mhor;
gun mhoran mio-
thlachd a churr orr-
a.
Ach anoish toillichidh e Dia,
cia mor air bith a mhio-
rhlachd a chuirreas sho air fhein-
speish agus air a shuaimhneas feol-
mhor.
Is e sho an t atharacha mor a ni Dia air an dream shin uill’
a theassairgir.
Feadaidh shibh a radh gu bheill spiorad De ’g ar naomhachadh, ach am bheill fioss ag-aibh ciod is ciall do naomhacha? Is e sho a thaishbin mi dhibh anoish: agus is eigin do gach duin’ air tallamh bith naomhaichte no doll am mugha gu
[41] shioruidh.
Is eigin doibh pilleadh no basachadh.
A dhaoin’, an creidd shibh sho uille? Is cinteach leam nach bheill danadas ag-aibh a radh nach creidd; oir is cuish gun teagamh sho, agus cho an fheadar a sheanadh: cho chonspoid sho mu am bheill daoine foghlamta diadhaidh ann aghaidh a cheile; mu an abbair aon dream sho agus dream eille shud; ’ta am papanach, agus an t anabaishteach, gach dream agus aittim ann ar measg, a ’s airridh air an ainm chriostaidh, ag coimh-shineadh r’ a cheile, ann am barr’ail mu na nithe shin a labhair mi, agus mur creidd shibh Dia na firinn, anns an ni shin a ’ta gach dream agus aittim ag creidshinn, cho an fheadar ar leith-sgeul a ghabhail.
Ach ma chreidmheas shibh sho ciod e mu am bheill shibh comh-shamhach ann ar staidd neimh-iompoichte? Am bheill cint ag-aibh gu d’iompoicheadh shibh? An do mhothaich shibh an t atharacha iongantach sho air ar n anama? An d’aith-ghinneadh no an do nuadh-chruthaicheadh mar sho shibh? nach iongantach an ni sho le moran ag-aibh? An do mhothaich shibh riamh a leithid ann-aibh fein? Mur fead shibh la no sheachd-uin ar n atharachaidh, no an t shearmoin
[42] leish an d’
iompoicheadh shibh insheadh,
am fead shibh a radh gu bheill an obbair deanta;
gu d’
atharaicheadh shibh do rireadh;
agus gu bheill na h intinne shin ann-
aibh a thaishbin mi cheanna dhibh?
Mo thruaidh leannaidh ro-
mhoran na gnothaiche saoghalta,
agas cho chuirr iad ach roi-
bheag docair orr-
a fein le smuaintibh air an atharacha sho.
Agus ma dh’
fhannas neach ach o pheacaibh maslach,
agus ma dh’
fheadas e a radh, “
Cho an fhear neamh-
ghlaine,
no gaddaidh,
cho an fhear mallachaidh no mionnachaidh,
cho an fhear mishg no foir-
neart mi,
theid mi do an Eaglaish agus ni mi urnaigh.”
Ma dh’
fheadas neach sho a radh,
saoilidh e gu bheill e lain-
iompoichte,
agus gu teassairgir e comh-
luath re neach eille.
Ach mo thruaidh, ’
ta e ’
g a mhealladh fein gu h ammaideach:
oir is di-
meass an-
barrach sho air gloir shioruidh,
agus dearmad oilteil air an anam nach basaich.
Am fead shibh bith comh-
chaon-
shuaracha mu Fhlaitheas na gloire agus mu ifrionn na dorainn?
Is gairrid gus an taishgir ar corpa anns an uaigh,
agus gus an glac aingle caomh no diabhla borb ar n anama.
Is gairrid gus am bith gach fear agus bean ag-
aibh,
ann an cuiddeachd,
agus ann an saoghal eille.
Cho an fhadd dh’
aiticheas shibh ar tighe.
Cho
[43] an fhadd dh’
oibricheas shibh ann ar buthaibh.
Cho an fhadd a shaothairicheas shibh ar fearrann.
Cho an fhadd is ionnad comhnuidh dhibh an tallamh.
Is gairrid a chi shibh leish na suilibh shin,
a chluinn shibh leish na cluasaibh shin,
agus a labhras shibh leish na teangaibh shin,
is gairrid gus am fag saighead a bhaish shibh gun radharc,
gun eishdeachd,
gun chaint;
agus bithidh shibh mar shin gus an coimh-
cheanglar ar n anama agus ar corpa r’
a cheille,
ann an la na h aish-
eiridh;
agus ciod e an sheol’
air am fead shibh na nithe sho a dhearmad?
O,
ciod e an t ionnad aimhnish,
no dorainn,
ann am bith shibh gu gairrid!
O,
ciod e an shealla chi shibh gu gairrid anns na neamhaibh shuas,
no ann an ifrionn shios!
O,
na smuainte shin a lionas ar n anama gu gairrid,
le solas do-
labhairt,
no le h amhghar an-
oilt’
eil!
Ciod i a’
s obbair dhibh anns an t saoghal shin eille ann taobh thall do an uaigh?
Am bith shibh ag cliudhachadh Dhe leish na h ainglibh,
agus leish na naomhaibh,
no ag sgreaddadh gu gairishneach ann am builshgin nan diabhla,
anns an teinne nach muchar gn brath?
Agus an coir sho uill’
a dhearmad?
Bithidh na nithe sho uille gun chrioch,
agus naishgte gu daingeann le reachd neamh-
chaochladhach.
Is i an t shioruidheachd,
[44] an t shioruidheachd,
le an toimhishir ar solas agus ar dolas,
agus am feadar sho a dhearmad?
Is fior sho,
a dhaoine,
is fior gach smidd dh’
e:
ann diaigh dhibh triall shios agus suas beagan ni ’
s faiddde;
agus ann diaigh dhibh coddal agus mosgladh tammall beag eille;
spionar ass fearran nam beo shibh,
agus ann shin chi shibh gur fior gach ni dh’
innish mi dhibh anns an am sho,
agus an ceaddaich shibh anoish dhibh-
fein an dio-
chuimhneachadh!
Cuimhnichidh shibh ann saoghal eille,
gu cualadh shibh an t shearmoin sho,
agus gu do chuirreadh na nithe sho ann cuimhne dhibh anns an am agus anns an ait sho!
agus chi shibh an shin,
gur mo na nithe sho,
mile uair na aon ni a dh’
fheadas shibhs’
no mish a thuigshinn ann taobh a bhoss do an uaigh;
agus an deanar dearmad comh-
mhor air na nithe sho anoish?
A chairde caomh, mur mosglagh an Tighearna mish a chreidshinn na nithe sho, ann mo chroidhe fein, bhithinn air mo dhalladh le dorchadas na fein-speish, agus rachainn am mugha gu shoruidh: ach ma thug e dhomh fior-mhothacha orr-a, brosduchaidh sho mi, chum truadhas a ghabhail dhibhse comh-mhaith as dh’im fein. Nam bitheagh ar suile comh-fhosgailte as gu faiceadh shibh ifrionn na dorainn, agus ar coimhearsnacha
[45] neimh-
iompoichte air an iommain d’
a h ionsuidh,
agus ag sgreaddadh gu gairishneach ann a builshgin;
giodh do mheass shibh iad mar dhaoine deagh-
thoilteanach air tallamh,
agus giodh nach roibh eagal orr-
a fein roimh an dioghaltas shin;
shaoilinn gu tugagh an shealla sho oir-
ibh doll air uaigneas,
a smuainteachadh air a rish,
agus a rish;
agus gu tugagh e oir-
ibh rabha thoirt do gach neach mu’
r timchioll mar an Geocoir an-
saoghalt’
a chaidh am mugha, (
Luc.
16.
28.)
agus leish am b’
ail gu tugta rabha d’
a bhrathairibh d’
an congmhail o ionnad na dorainn ann an roibh e-
fein ’
g a chloidh.
Is gne radhairc an creiddeamh;
is e fuil an anama,
agus dearbha nithe do-
fhaicshinn:
ma chreidmheas mishe Dia,
is gne mhothachaidh sho:
agus air an abhar shin guidhim,
guidhim oir-
ibh,
gabhaibh mo leith-
sgeul,
ma bhitheas mi coimh-
leath-
dhurachdach ribh mu na nithe sho,
as giodh d’
fhaicinn le m’
shuilibh iad.
Nam b’
eigin domh basachadh am maireach,
agus nam b’
urra mi pilleagh o an t saoghal eille a dh’
insheadh dhibh ciod e a chonnairc mi,
nach eishdeadh shibh reum gu deonach?
Nach tugadh shibh fa dearr,
agus nach creiddeadh shibh mo sgeul?
Nan ceaddaichteadh dhomh ach aon shearmoin a thoirt dibh ann diaigh
[46] mo bhaish,
agus ann diaigh dhomh obbair luchd-
aiteachaidh an t saoghail a ’
ta re teachd fhaic-
shinn,
nach b’
ail leibh gu ’
n inshinn an fhirinn dibh gu soilleir saor,
agus nach cruinnicheadh shibh mu m’
thimchioll do m’
eishdeachd?
Agus nach taishgeadh shibh mo theagasg ’
n ar cuimhne?
Ach cho ’
n fhead sho tachairt; ’
ta sheola suidhicht’
ag Dia,
d’
ar teagasg le a scrioptur agus le a Mhinishteribh;
agus cho toir e uirrid d’
an toill do luchd mi-
chreiddeimh as gu cuirr e luchd teagaish o mharbhaibh d’
an ionsuidh,
no gu ’
n atharaich e a sheola suidhichte fein;
ma ni neach air bith gearran air dorchadas na greine,
cho toir Dia uirrid d’
a thoill d’
a,
as gu lass e dh’
a sollas a ’
s dealraiche.
Guidhim oir-
ibh,
a chairde gaoil,
guidhim oir-
ibh,
thugaibh an airre dhomh anoish,
comh-
mhaith as giodh do thiginn le teachdaireachd d’
ar n ionsuidh o mharbhaibh;
oir feadaidh mi lain-
dearbh’
a thoirt d’
ibh air cint agus firinn nan nithe shin a theagaishg mi dhibh,
comh-
mhaith as giodh d’
fhaicinn le m’
shuilibh iad ann an saoghal eille;
oir feadaidh teachdair o mharbhaibh ar mealladh;
ach cho an fhead Josa Criost ar mealladh gu brath;
cho an fhead focall De a chuirreagh ann ceill anns an scrioptur,
agus a naishgeadh le miorbhailibh an spioraid naoimh’,
[47] ar mealladh gu brath.
Creiddibh sho,
ma chreidmheas shibh dadda.
Creidibh agus geilibh,
no theid shibh am mugha.
Anoish ma chreiddmheas shibh focall De,
agus ma ghabhas shibh curam do leass ar n anama gu brath,
ceaddaichibh dhomh an ath-
chuinge reasonta sho iarraidh oir-
ibh,
agus guidhim oir-
ibh na tugaibh an eara dhomh:
air fagail an ionnaid sho,
cuimhnichibh gun dail na chualadh shibh,
ransaichibh ar n intinne gu durachdach,
agus abraibh r’
ibh-
fein. “
Am bheill a chuish mar sho?
An eigin domh pilleadh no basachadh:
iompochadh no doll am mugha?
Is mithich dhomh anoish amharc mu m’
thimchioll,
mun tig or-
m oiche tinnish agus baish.
Och ciod uim-
e nach roibh suil ag-
am air na nithe sho gus anoish.
Ciod uim’
a chuirr mi dail anns a ghnothach mhor sho gu h an-
dana,
agus mun do choiddil mi air comh-
fhadd?
An roihh mi a’
m’
fhairreach!
An roibh mo chiall ag-
am!
A Dhe uille-
bheannaicht’,
is i do throcair a chum nach do spionagh ass fearran nam beo mi,
mun roibh duil chinteach ag-
am re beathaidh shioruidh do m’
anam!
Ach nar leigeadh Dia gu dearmaid mi an obbair sho tuille gu brath.
Ciod i an staidd ann am bheill m’
anam?
Am bheill mi iompoichte,
no neimh-
[48] iompoichte?
An d’
oibricheagh an t atharacha mor sho air m’
anam riamh?
An do shoilshicheadh mi le Spiorad an Tighearn’
a thoirt fa dearr grainealachd peacaidh,
feim Slanai-
fhir,
gradh Chriost,
agus ard-
mhor-
luach Dhe na gloire?
Am bheill mo chroidhe brishte bruite ann mo chom,
air son na ciont’
a ’
ta r’
a h agragh or-
m’ ?
An d’
thug mi oidheachd chairdeil do mo Thighearn’
agus do mo shlanai-
fhear a thairg e-
fein domh le maitheamhnas agus beathaidh do m’
anam?
Am beag or-
m’
mo bheatha chiontach a chaidh sheach,
agus fuileach gach peacaidh a ’
ta ann mo natur?
Am bheill mi ag teicheagh uath-
a mar o naimhdibh milteach?
An bheill mi ’
g-
am thoirt fein suas do ghiulan naomha?
Am bheill mi umhal do Dhia?
An taitneach leam an umhlachd?
Am fead mi a radh do rireadh gu bheill mi marbh do an t saoghal agus do an fhein-
speish fheol-
mhoir?
Agus am bheill mi beo do Dhia,
agus do an ghloir a gheall e dhomh?
Am mo ata do m’
speish agus do mo ruin air neamh,
na air Tallamh?
An e Dia roghainn m’
anama os gach neach?
An d’
thug mi an t ait a ’
s inbhich ann m’
anam dh’
a?
Is cinteach leam gu roibh mi roimh-
e sho beo do an t saoghal agus do an
[49] fheoil,
gu h araid,
agus nach d’
thug mi do Dhia ach umhlachd neamh-
chroidheil,
sheadh,
am fuileach truadh nach b’
fhiu leish an t sant an-
barrach shaghalt’
fheol-
mhor.
An do phill m’
anam anoish chum sligh’
eille?
am bheill nuadh-
run,
nuaidh-
cheadfadh naomh’,
agus nuaidh-
chrioch ag-
am?
am bheill m’
anam agus mo dhochas ag ploscartaidh ann diaigh nam flaitheasa,
le ciocrass nach diolar gu brath ach leo fein?
nach i crioch mo bheathaidh,
lan-
run agus dian-
thogra m’
anama,
righeachd air neamh,
agus air shealla do ghnuish ghlor-
mhoir mo Thighearn’,
agus bith beo ’
n a ghradh agus ’
n a chliu shioruidh?
am bheill am peaca ann aghaidh ruin agus tograidh ghnathaichte mo chroidhe?
am bheill mi ag cloidh gach peacaidh ghraineil?
am bheill mi sgith dh’
e;
agus am bu mhaith leam bith saor dh’
e?
sho staidd anamain iompoichte.
Is eigin domhsa bith mar sho no basachadh.
An i sho mo staidd do rireadh?
is mithich dhomh freagra fhaghail do ’
n cheist sho,
mum freagair am breitheamh neamh-
chlaon i gu h uabhasach.
Ni bheill mi ann mo choigreach comh-
mhor air m’
anam,
agus air mo ghiulan,
as nach tuig mi ann cail-
eigin am bheill,
no nach
[50] bheill mi iompoichte:
agus mur bheill,
ni bheill feim dhomh m’
anam a bhreagadh le dochas mealtach.
Is i mo run gun mi-
fein a mhealladh ni ’
s mo:
ach a churr ass an teagamh am bheill no nach bheill mi iompoichte;
chum as ma ’
ta,
gu gabh mi air m’
aghaidh gu suntach aitt,
ag cliudhachadh mo Dhia glor-
mhoir,
gus an ruig mi air a choroin a ’
ta dealrach mar a ghrian agus buan mar m’
anam nach basaich;
agus mur bheill mi iompoichte mosglaidh mi o m’
neamh-
churam,
iarraidh agus griosaidh mi an gras,
a dh’
fheadas mo philleadh,
agus iompoichidh mi gun dail air bith:
agus ma mhothaicheas mi trath gu do chaill mi slighe na beathaidh,
feadaidh mi pilleadh le comhna Chriost,
agus gabhar reum gu failteach;
ach ma staddas mi gus am fag Dia m’
anam ann dorchadas,
agus ann cruadhas,
no gus am fuadaich bas ass fearrann nam beo mi;
is ro an-
moch dhomh pilleagh ann shin.
Cho ghabhar ann shin re h aithreachas agus iompocha; ’
ta fioss ag-
am gur eigin domh iompochadh anoish ann an la tairgshe nan grasa,
no doll am mugha gu shioruidh.”
A dhaoine, is i sho m’ a’chuinge, gu gabhadh shibh cuntas d’ ar n anamaibh, agus gu ceasnaicheadh
[51] shibh iad,
air an doidh sho,
gus am faic shibh,
ma ’
s urra shibh,
am bheill no nach bheill shibh iompoichte;
agus mur fead shibh sho a ransachagh amach le ar dicheall fein,
ruigibh ar luchd teagaishg,
ma ’
s daoine fiosrach dileas iad,
agus iarraibh an comhna. ’
Ta an gnothach sho mor,
agus uim-
e shin na bacadh naire,
no neamh-
churam shibh. ’
Ta ughdaras ac-
a os ar ceann a thoirt comhairl’
oir-
ibh chum slaint’
ar n anama,
mar a bheirr leigh comhairl’
oir-
ibh chum slaint’
ar corpa.
Is doll am mugha do mhiltibh,
gu saoil iad bith air slighe na slaint’,
an uair nach bheill iad ach air slighe na h ea-
slainte:
agus gu saoil iad gu bheill iad iompoicht’
an uair nach bheill.
Agus ann shin,
an uair a ghlaodhas shinn reu pilleadh gach la,
triallaidh iad air slighe na h ea-
slainte,
mar bu ghnath leo;
agus saoilidh iad nach buinn a chomhairle sho dhoibh-
sin;
oir ’
ta iad iompoichte cheanna ma ’
s fior iad fein,
agus ’
ta duil ac-
a gur leoir-
cheart an t sligh’
air am bheill iad,
ma roighnicheas iad an ceim a ’
s glaine,
agus ma sheachnas iad an ceim a ’
s ro shailliche;
an uair nach bheill iad fadd na h uine sho,
ach beo do an t saoghal agus do an fheoil gu truagh,
agus ain-
eolach air Dia agus air beatha shioruidh;
agus air sheacharan cian o
[52] an t slighe d’
an ceann-
uighe flaitheas na gloire.
Agus tarlaidh moran d’
e sho uille do bhridh nach feadar impidh a churr orr-
a cail-
eigin d’
an aimshir a bhuilleachadh ag smuainteachadh gu durachdach air an staidd,
agus ’
g a ransachadh le curam.
Nach iommad truaghan fein-
mhealtach a ’
ta ’
g-
am eishdeachd,
nachd do bhuillich riamh an uin a ’
s lugha d’
am beathaidh,
ag ceasnachagh an anama,
agus ag feachainn an roibh iad do rireadh iompoichte no nach roibh?
a Dhe throcairich,
is tus’
a ghabhas curam d’
an leithid shin do thruaghanaibh nach gabh curam dhiu fein,
agus a theassairgeas o ifrionn,
agus a threoraicheas chum neamh’
an aittim nach dean ach roi-
bheagan air an son fein!
nam b’
aithne do an dream a ’
ta air an t slighe chum ifrionn,
agus buailteach do leir-
sgrioss,
an cuntart ann am bheill iad,
philleagh iad gu gradd le h oilt agus le h uamhann.
Ma cheaddaicheas shibh do an diabhol ar dalladh le h ain-
eolas mu ’
r staidd,
agus a thoirt oir-
ibh gu creidd shibh gur lain-
cheart ar slighe,
bheirr sho an dochas a ’
s mo dh’
a gu fead e ar treorachadh gun spairn chum leir-
sgrioss gun tearmann.
Nam bu lear dhibh nach bheill shibh air an t slighe chum neamh’,
agus gu teid shibh am mugha gu shioruidh,
ma bhasaicheas shibh anns an staidd
[53] ann am bheill shibh,
an leigeagh oilt agus eagal dibh caddal aon oiche,
no fuirreachd aon la int-
i?
an deanadh shibh gaire croidheil no sugra anns an staidd shin?
an deanadh?
agus gun fhioss ag-
aibh nach tilgir shibh air a cheart-
uair sho ann am boilshgin ifrionn!
shaoilinn gu tugadh sho oir-
ibh cul a churr re ar droch cuiddeachd agus re ar mi-
bheasaibh gnathaichte;
agus teicheadh chum slighe na naomhachd,
agus comh-
chommuinn nan naomha.
Shaoilinn,
air chint shaoilinn,
gu ’
n iommaineadh sho shibh a ghuidheadh croidhe nuadh o Dhia,
agus comhairle mar chomhna o an dream ag am bheill i r’
a sheachnadh.
Is cinteach nach bu mhaith le aon neach ag-
aibh doll am mugha gu shioruidh.
Agus mar nach bu mhaith,
guidhim oir-
ibh,
guidhim ransaichibh ar n anama gun dail,
agus na tugaibh foish doibh,
gus an lear dhibh ar staidd;
chum ’
s ma ta i maith gu gabh shibh air ar n aghaidh int-
i le gairdeachas:
agus ma ’
ta i olc,
gu ’
n amhairc shibh mu ’
r timcheoll gu gradd,
ag iarraidh tearmainn mar dhaoin’
a chreidmheas gur eigin doibh pilleadh no no basachadh.
Abraibh a dhoine.
An i ar run agus an geall shibh an t saothair sho a bhuilleachadh air ar n anama?
an tionsgain shibh am fein-
cheasnacha sho an uair a theid shibh chum
[54] ar n ionnada comhnuidh?
an ain-
iartas m’
a’
chuinge?
is lear d’
ar n anamaibh nach eadh:
uim-
e shin tionsgainibh air ball.
Air bith dhibh fiosrach gur e sho leass ar n anama,
guidhim oir-
ibh air ghaol an De a ’
ta ’
g a iarraidh sho oir-
ibh,
agus d’
an eigin dibh cuntas a thoirt gu gairrid,
ann an lathair cathair a bhreitheamhnaish,
guidhim oir-
ibh na diultaibh m’
a’
chuinge reasonta?
air ghaol nan anama shin d’
an eigin pilleadh no basachadh,
guidhim oir-
ibh na tugaibh an eara dhomh:
ach glacaibh mar obbair,
ar staidd fein a thuigshinn;
togaibh ar muinghin air steigh shocraich;
bitheadh fioss ag-
aibh am bheill no nach bheill shibh iompoichte;
agus na h earbaibh ar n anama re neamh-
churam suaimhneach.
Ach feadaidh e bith, gu ’n abbair shibh, ma chi shinn gu bheill shinn neimh-iompoichte, ciod e a ni shinn ann shin? treoraichidh sho mi chum mo dharra teagaishg; ann am bheill fuasgla na ceishte sho ann an cail eigin, agus gabhaidh mi anoish air m’aghaidh d’ a ionsuidh.