SALM CXLVI.

DIa moluibh; mol ó manam, Dia.
2 Molfa me Dia rem bheò.
Ard-sinnidh mise cliù dom Dhia,
re fad mo rè ’s mo lò.
3 Na earbibh, is na dèanuibh bun
a prionnsuig~hibh láidir tréun;
Nò fos a mac aon-duin’ atann,
’s gun fhurtachd ann re fèim.

4 Ta analsan dol ass amach,
thèid sé ga úir air ais,
Théid ass da smuainteachadh gu léir
san lò sin fein gu cas.
5 ’S beannuight’ an duine sin ga bhfuil
Dia Jacob dhò mar neart;
Ga mbhfuil a dhòchas ann na Dhia
Jehobha Triath na mfeart.

6 Sè chruthuigh neamh, is muir, is tìr,
’s gach aon-nì ionnta tá;
’s sé do choimhdeas fírinn fos
gu síorruidh is gu bràth.
7 Re daoinibh tá fúidh fhorneart mhóir
cumidh sè cóir gu caoin,
Bheir biadh do nocrach; cuirfidh Dia
na prìsunaigh fa sgaoil.

8 Se Dia ta fosgladh sùl na ndall,
togbhidh Jehobha mòr
An drong atá ar cromadh síos,
is caomh leis daoine còir.
9 Baintreach, is dìlleacht’ seasmhaidh Dia,
sè ’s dìon don choigcreach ann:
Acht slighe fhiar na ndaoine daoi
teilgidh se bun os cionn.

10 Biaidh Dia na árdrìgh mòr gu bràth
do Dhias’, o Shioin naomhth’,
O linn gu linn gu marthannach.
Moluidhsa Dia gu caomh.