SALM XXVIII.

A Dhia mo charraig, èigham riot,
ad thost na bìosa uaim:
Deagal led thosd, gur cosmhuil me
re daoinaibh théid san uaimh.
2 Guth m’athchoinge tra èigham riot,
éisd thus an sin a Dhé:
Tra thogbhas me mo làmhan suas
gud theampull naomhtha fein.

3 Le luchd an uilc ’sna hègcorach,
na tarraing me gu bràth:
Len gcomharsan a labhrus sìth,
acht olc na ngcroidh’ ata.

4 A réir a noibre, tabhair dhoibh,
do réir an rùin chum lochd:
Is cùitigh riu droch-ghniomh an lámh,
amhluidh mar thoill siad ort.

5 Do bhri nach tuig siad oibridh Dhé,
no gnîomh a láimhe fos,
Do ni se milleadh orr’ is claoi,
’scho dèan an togbhail suas.
6 Ar son guth m’athchoinge gu d’èist,
mòr-bheannuight’ gu raibh Dia.
7 Do chuir mo chroidh’ a dhòchas ann,
sè Dia mo neart ’smo sgiath.

Atáim ag faghail cuidigh uaidh:
mar sin an dochas, ait
Ata mo chroidh’; ’slem’ òran binn
sìor-mholfam è gu pailt.
8 ’Se Dia is neart, ’sis treise dhoibh,
oir ta se fein gu deas
Na neart, ’sna spionnadh slànuigh dlù
don tí do ungadh leis.

9 Dhia furtigh ar do phobul caomh,
is beannuigh toighreachd fein,
Dhoibh tabhair beath’ is teachd an dtìr,
tog iad a bhfeasd a Dhé.