SALM XXXI.

A Sads’, a Dhé, do dhèanam bun;
náir’ orm na leig a mfeast:
Dèan fuasgladh dhamh ad tionracas
o thriobloid is o cheist.
2 Do chluas dom ionnsaidh crom a nuas,
is furtigh orm gu dian:
Do charraig tuinigh bìosa dhamh,
tigh tearmuinn chum mo dhìon.

3 Os tu is carraig dhìleas damh
smo dhaingneach láidir tréun,
Ar ’nádhbhar sin sgàth tainms’ a Dhé,
treoruigh, is sdiuir mo chém.
4 Saor as an rib a dfoligh siad
buin mis’ amach a Dhé:
Ar son gur tus an ti amhàin
is neart ’s is treoir dhamh fhein.

5 Ad laimhs’ amhain a Dhia na ndùl
mo spiorad tiomnam suas:
A Dhia na fìrinn is mo thriath,
’stu dhfuasgail ar mo chruas.
6 Is fuath leam iad do bheir fanear
na brèuga diomhaineach:
Acht dòchas ann an Dia na ngrás
chuir me gu muinghineach.

7 Ad thròcair’ bìom gu haoibhneach ait:
oir thug tu Dhè fanear
Mo thriobloid; ’smanam ann an teinn
do bhi tu fiosrach air.
8 Nior dhearnadh leat mo dhruideadh suas
an lámh an nàmhaid threun:
An àite farsing shocruigh tù
mo chosan is mo chèm.

9 O ’táim a Dhia an triobloid mhòir,
dèan trócair’ orm gu cas:
Mo shuile, manam, is mo bholg
le bròn ar seargadh as.
10 Oir chlaoidheadh manam as le bròn,
’smo bhliadhna fos le caoi:
Do bhrigh mo lochd chuaidh as dom neart,
mo chnámhan ar an gclaoi.

11 Mar ádhbhar fanoid bheitham fos
dom eascairdibh gu léir,
Gu háiridh do mo chomharsnaibh
mar mhasladh bheitham fein,
Is do luchd m’eoluis fos atáim
am àdhbhar geilt is fuath:
Gach neach do chì me ar an tsràid,
ag teitheadh uam gu luath.

12 Mar dhuine marbh ar dol a cuimhn’;
mar shoitheach briste mi.
13 Oir chualas toibhèm mòran daoin’;
eagal gach taobh do bhi:
Am aghaidh nuair do chruinnighdar,
dhealbh siad mo bheatha sgrios.
14 Acht dhìots’ a Dhè, do rinn me bun;
is tu mo Dhia deir mis.

15 Táid maimsiridh ad láimhs’ a Dhé;
orm furtigh agus fóir
O làimh mo naimhde, is on dream
ta leanmhuin orm an dtóir.
16 Do ghnuis is taghaidh dealruig~headh sin
ar tóglach díleas fein:
Ar sgàth do ghrása charranigh,
mo shaoradh dèan gu trèun.

17 Na leig fuidh náire mhaslaidh me,
oir Dhia do ghairmas ort:
Biodh náir’ àr uile luchd an uilc;
san uaimh gu raibh na ndtost.
18 Cuir bèil na mbréug a Dhè na ntàmh:
labhrus gu l árdanach,
Naghaidh na bhfìreun spreigadh cruaidh
gu spídeoil tailcaiseach.

19 Cia méad do mhaith do thaisg tu dhoibh,
dar eagal tu faraon,
’Sdo rinn tu do na dhearbas riot,
a bhfiaghnais clann na ndaoin’!
20 O àilghios daoine ni tu ndìon,
fuidh dhiomhaireachd do ghnùis;
’Sam paìluinn fos o stríbh na nteangc’,
ni dídean dhoibh na ngcúis.

21 Dia gu ma beannuight é gu bràth:
oir dfoillsigh sé dhamh fein
A chaoimhneas cáirdoil iongantach,
an gcathair láidir thréin.
22 Am dheibhthair dubhras, scaitht’ atáim
o bheachd do shùl amach:
Acht chual tu nuair do ghlaodh me riot,
guth m’asluigh ghearanaigh.

23 O grádhuig~haibh Dia a naoimh arfad
oir Dia don trébhdhireach
Do ni se díon, is dìol gu pailt
don uaibhreach áilghiosach.
24 Sibhse do chuir an Dia na ngràs
bhur dóchas mar is cóir,
Biodh misneachoil, is cuirfidh sé
neart ann bhur croidh’ is treoir.