SALM XLVI.

SE Dia is tearmunn dúinn gu beachd,
ar spionnadh è ’s ar treis:
An aimsir carroid agus teinn’
ar cabhair è ro-dheas.
2 Mar sin da ngluaist’ an talamh trom,
ni hàdhbhar eagail linn:
Da ndteilgte fós na slèibhte mòr
a mbuilsgen fairg’ is tuinn’.

3 Na huisgeacha le bèacaidh bhuirb,
dan rachaid thar a chèil’:
Len-ataireachd da mbiodh ar crith
na beanntidh àrd gu lèir.
4 Tá abhann ann, ní cathair Dhia,
le srothaibh séimh, ro ait:
Fíor áite naomh an tì is àird’
an bhfuil síor-chomhnuidh aig’.

5 Ta Dia na meadhon innt’ a stigh:
mar sin ni ghluaistar ì;
Oir cuidiughadh is congnamh lè,
se Dia gu moch do ní.
6 Do ghabh na geintligh boil’, is ghluais
na righachda gu cas:
Ar cur do Dhia a ghuth amach,
do leagh an talamh as.

7 Ta Dia na nsluadh, far linn do ghná:
Dia Jacob ’s tearmunn dùinn.
8 Thigaibh, is fèuchaibh oibridh Dè,
gach sgrios or talamh rinn.
9 Gu hiomall fós an domhain mhòir’
an cogadh ní se chosg:
An bogh’ do bhris, an sleadh do ghearr,
an ccarbad cogaidh loisg.

10 Biodh sâmhach, ’s tuigaibh gur me Dia:
ârduighear me gu síor
A measg na nsluagh, bíom onorarch
ar feadh gach uile thìr’.
11 Ta Dia na nsluagh re congnamh linn,
’sa ngcòmhnuidh air ar gcrann:
’Se Dia ud Jacob ’s tearmunn dùinn,
dar bhfurtachd anns gach am.