SALM LIII.

NA chroidhe deir an tamadan,
ni bhfuil ann Dia ar bith:
Táid truaillidh, ’s gràinoil fos an lochd:
ni bhfuil ann neach ni maith.

2 An Tighearn’ d’amhairc sè o neamh
ar chloinn na ndaoin’ a nuas,
A dhféuchain an raibh tuigs’ ag neach,
no dhiarradh Dia na ngrás.

3 Do phill siad ár an ais ar fad,
ro shalach iad gu lèir:
Ni bhfuil aon-neach re dèanamh maith,
ni bhfuil fiù aon fuidh spèur’.
4 Nach tuigionn luchd na hègcorach?
ta ’g ith ar fad ’s ar lèud
Mar aran blast’ mo phobul suas:
ar Dia ni ghoirionn siad.

5 An sin do ghabh siad eagal mòr,
gan àdhbhar eagail ann:
Sgaoil Dia a chnàmhasan o chéil’
chuir sèisdadh ort gu teann,
Is mar a ngcèudn’ do chuir tu iad
gu ruighadh gruaigh is nàir’,
Do bhrìogh gu dearnadh orra Dia
trom tharcuisn’ agus táir.

6 O sud mo ghúidh’ is m’athchoinge
gu dtugadh Dia na mfeart
Cabhair da phobul Israèil
as Sion fèin le neart!
’N Tra bhèaras Dia as ais o bhruid
a phobul fèin le chèil’,
Ar Jacob bithidh aoibhnas mòr,
is aitas ar Isrèl.