SALM LXIV.

NTra dhèanam urnuigh riots’, a Dhè,
èisd re mo ghuth gu luath:
O eagal nàmhaid coimhed fòs
gu tèaruint’ manam truadh.
2 O chomhairl’ dhíomhair dhaoine daoi,
o ionnsaidh ghairbh faraon
Luchd déant’ an uilc is aingidhachd,
cuir folach orm gu caoin.

3 An teanga fèin do ghèurigh siad
mar chloidheamh guineach gèur;
Ta mbogh’ ar lagh, ’san soighde deas,
siad briathra searbh a mbèil.
4 Gu caitheamh siad an dìomhaireachd
an neach sin foirfidh tá:
Gu hobann ’táid ga chaitheamh fós,
eagal nior ghabh no sgá.

5 Ag gabhail meisnigh táid san olc,
gu huaigneach cainnt le chéil’
Ma leagadh líon: is iad ag rádh,
cia chì, no cia dan lèir?
6 Na huilc do rannsigh siad amach,
do choimhlíon sgrùdadh mion,
An rún a stigh ’s ro dhomhain é,
’sa ngcroidhe ta mar sin.

7 Acht soighad caithfidh orra Dia,
bhios guineach agus gèur,
Grad bhuailtear, agus lotar iad
ga ngoirtughadh gu lèir.

8 Mar sin do bhéirid orra fèin
toradh an teang’ gu grad:
Gach uile neach dan lèir an dòigh,
teithadar uadh a mfad.

9 Mòr-eagal bithidh ar gach neach,
is nochdfid obair Dhè:
Oir bheirann siad gu glic fa dear
an gníomh ud do rinn sè.
10 Ní mfìreun aoibhnas mòr a nDia,
ag cur a dhóchais ann:
’S gach neach ga bhfuil an croidhe ceart
nìd gaìrdeachas nach gann.