LIOS.

’Se so sogh nach robh air a mhealtuinn ann an linnean chein ach a mhain leis an t-sagartachd thuigseach; oir bha na liois a b’fhearr mu’n cuairt do am manaichean, an abaidean, agus ged a tha am buannachdan lan mheasail a measg ar coimhearsnaich aig Deas, tha mi doilich gu radh nach d’rinn sinne ach gle bheag tighinn air aghairt ann a leithid de dh’eireachdais. Leth cheud bliadhna a roimh so cha robh ach 2 no 3 liois, tha mi ’creidsinn, ann ’ur sgire uile, aon de na sgireachan a’s farsuinge ’am Breatuinn; agus eadhon an traths’ ’nuair a tha toirt-gu-deagh-riaghailt air deanamh speid mhor ’an aitean eile, cha do lionmhoirich aireamh na’n spotain far am bheil measan agus fliuraichean air an arach gu, theagamh, dusan: ach an ni a tha ni’s iongantaiche, agus ni an ait eile cruaidh ri chreidsinn, ’se, ged tha na liois a’ dearbhadh ciod a tha an fhearuinn comasach air a chuir a mach, gidheadh ma dh’ iarras malanach mo chead (agus tha e a reir sin ’ga fhaighinn) gu garadh a chuir mu mhir grnnna airson lios, thainig a choimhearsnaich a ghna thugam agus chuir iad na aghaidh, ag radh gu’n robh e cuir maille air feurach an spreidh agus their iad grainealachd no salchair ris. Tha fliuraichean, measan agus luibhean poit ma ta ann an Gearloch na-n salchaireachd! Agus feumaidh sinn a bhi air n-ar saoilsinn mar sin eadar-dhealaichte gu caileachdail bho ar co’chreutairean ’am Breatuinn agus anns an t-saoghal air chor’s gu dearbhadh an t-sean fhocail sin “tha biadh aon duine na phuision do dhuine eil!”

Na’n eisdinn ri seann chlaon bharailean, theagamh gu’n

toirinn thairis ann an ain earbsa beachd tighean grinn agus liois tharbhach air m’oighreaclid fein. Ach labhraidh mi beagan fhocail ris a ghinealach a tha ’g eirigh; oir maille riu-san cha’ n’eil mi a’toirt aire do mhi-thoil airson ubhlan no uinneanan, ’scha mho a tha na caileagan oga a’ cuir suarrach briaghachdan mhilis chiatach fhliuraichean air laithean sabaid, &c. Dhoibhsan cha bhi cead imeachd ann an deagh lios air a dheagh chumail agus pairteachadh de a shoghalachd na ghrain. Agus tha agam dochas gu dhearbhadh orra-san gu’m bheil fear aig am bheil lios tarbhach na sheilbheadair air cha’n’ e ’mhain sogh, ach air companach a bheir sugradh dha cho maith as frithealadh air uireasbhuidhean. Cha’neil fear-ceaird sam bhi cho dian an sas ’snach urrainn e beagan mhionaidean a chaomhnadh gach la airson a lios; agus cha bu choir do dhuine air bhi a bhi gun saorsa gu leoir gu cumail ceithreamh acair ann an deagh ordugh. Gheibh a bhean ’sa chlann feum le saothar eutrom oibir liois, agus am fear ceaird a tha cho chumant glas-neulach le e ’bhi a ghna a steach, bithidh e le leithid sud de chaochladh iomairt bho a cheard chumant, beothail slanteil, ni gur gann a bha duil aig a roimhe ris. A bhi a’ cuir sil, a’ suidheachadh, a chraobhan fo bhlath, agus tionail a mheasain agus a fliuraichean, tha iad an aon uair ’a toirt tomhas de chaochladh urachd taitnis ’us toileachdainn de ’n t-seors a’s finealta; tha e na shugradh thar chaich uile; oir an uair a ghiulanar e gus an airde a’s mo, cha toir e ’mach dad a bhios coire-ail no cronail, cha’n urra e tuiteam a chum droch-bheus.

Ach ged a tha lios cho feumail do shlaint an fhir-cheaird a stigh, cha’n’ eil e car nis lugha do’n fhear oibir ’am muigh, do’n tuathanach bheag, do na choitear de na h-uile seors. Ann an cor an fhir shaothraichidh lathail ann ar raointean, ciod a tha cho taitneach ri tearc mhionaidean air an caitheamh ann a lios an deigh a shaothair lathail? Tha’n dearbh chaochladh na shaorsainn bho iomairt laidir chuirp gus an oibir a’s eutrom’ de na h-uile oibre a muigh. Do’n tuathanach cia iomadh uair bhriste a dh’imreas a dhol a seachad gun fheum mur bi lios aig laimh gu cleachdadh an uin sin.

Maille ris an iasgair ged dh’fhaodas e gu tric a bhi ro anmoch, an deigh pilltinn bho iasgach, gu toiseachadh ri oibir

mhoir air bith, gidheadh faodaidhe beagan mhionaidean a mhealtuinn ann a lios gu sona agus aig an am cheudna gu buannachdail. An trathsa tha n- ’ur clann an deigh uairean na sgoile air an ioman gu eucoir, a chionn nach eil meadhonan oibrichidh eile airson an cleachdaidhean nadurach a chumail ann an iomairt. Ciod an caochladh sealladh a dh’fhenchadh iad na’m biodh iad gu deigheil a tionndadh an aire ri greantachd, maise, agus toraidheachd liois, deigheil gu fheuchainn do am paraintean gu’m b’urra an lamhan beagsa ’bhi gu feumail air an cleachdadh. Ciod an leasan teagaisgeil modhail a bhi a’ faotainn sogh mheas bhuaireach a’ duaiseachadh ann an am dligheach an curam agus an leantuinn air adhart! Cia taitneach a bhi a’ faicinn brathrean ’us peathraichean a’ co’spairn ann an durachd a cheile a chuideachadh a chum ruigsinn air ni feumail air chor eigin! Cia siothachail agus Criosdail an sugradh neo-choireach, agus ciod an t-eadar-dhealachadh mor a th’ann bho mhi-stuaimeachd, an co’aoisean dhiomhan a tha gu ro thric air am faicinn a’ cluicheacdh le butanan, no a’ sabbaid, no diomhan gu cuir a seachad an tim? Tha an t-eadar-dhealachadh a rireadh ro mhor. Feumaidh e gach aon a bhualadh, agus tha liois cho luachmhoir ’s gu’m bheil aig cuid de sgoilean a chlann air an teagasg ann an arach luibhean ’us measan ann an liois co’ -cheangailte ris na sgoilean, agus gun tuilleadh roimh-radh, toisichidh mi ri mo bheachd-chomhairlean air liois, measan luibhean, fliuraichean, agus seilleinean.

Ann an taghadh aite ur liois, na biodh speis agaibh do’n talamh, oir ’san t-seadh so bithidh e cinnteach air dol am feabhas gach la, le ruamhradh domhain, cladhanan siolaidh, agus toirt an talamh a’s fearr a dh’ionnsuidh no spot thaghta sin, agus tha so a’ toirt air iomadh an spot a’s aimrite a’s faisg orra a roghnachadh a chum gun dearbh iad an sgil agus an seasmhachd fein. Ach anns an tir thuathail againn feumaidh e aghaidh a bhi ri deas. Na’n taireadh e ’bhith, bu toil leam fhaicinn air beulaobh ’ur tighean, agus mu’n cuairt da air tri taobhan (faic an dealbh) a toirt iomal fo ’ur n-uinneagan do fhliuraichean, craobhan shirist ’us phlumbais dlu do’n tigh, craobhan pheur us ubhail-shamhraidh dlu do’n sin, agus an fheadhain gheamhraidh ’us fhuinidh ni’s fhaide as uile, airson an aobhar so, gu’m bheil siristean agus plumbais ni’s fearr air an gleidheadh bho eoin am fagus do’n doras agus do na h-uinneagan. Tha measan samhraidh cuideachd an uair a ta iad

am fradharc ni’s neo-bhuaireil do mheirlich, an fheadh a ta na seorsan geamhraidh, a thionailear gu cumanta cruaidh, a ruith beag cunnairt a bhi air an giulan air falbh eadhon ged nach biodh iad direach fo shuil dhionaidh an seilbheadair. Fasaidh measan beaga eadar n- ’ur chraobhan no mu’n cuairt do na cairtealan caile ’us luibhean eile, a bhiodh air am milleadh le cus sgail bho chraobhan arda Ma ’surra’ sibh struth uisge a thoirt do an lios, no ma bhios agaidh ’ur fuaran no tobar a stigh ann, bithidh a na mhor ghoireas ann an uisgeachadh. Gu dearbh, faodaidh ’ur tobair airson feum an teaghlaich a bhi ann an sin ni’s fearr na ’an ait air bith eile, a chionn gu’m bi e air a dhion leis a gharadh bho bhi air a shalachadh le spreidh, agus aig an am cheudna bithidh e gu goireasach aig laimh. Bhur garadh dion a’s fearr, ’se balla le measgadh de chraoibhean faidhbhileach ’us dhris air an suidheachadh aig a chulaobh. Cha’n ’eil balla leis-fein ach na fhasgadh bochd, an fheadh a ta callaid a dh’aon chuid, ged is blath i, ullamh air spreidh a leigeadh troimh agus ni’s mo de chall a bhi air a dheanamh ann an uair a thiom na ’surrar leasachadh ann an laithean. Ach tha na dha cuideachd, cha’n ’e mhain a’ toirt tearuintcachd ach a toirt aig an aon am aroan blaths agus fasgadh.

Ma bheir sibh aire do’n ghrunn bheir a dhuibh pailteas ubhlan, pheuran, phlumbais, shiristean, ghroiseidean, shuidheagan, lair, shuidheagan phris, agus dhearcagain, gun a bhi ri balla agus le gle bheag toigh.

Ann an Ubhlan, roghnaich airson an t-shamhraidh Juneating, Thorl samhraidh Hathorndean, codlin Charlisle, agus airson a gheamhraidh, Thorl geamhraidh, Ubhal Fhlanders, Caisteal Ghlamis, beagan Leadingtoinean, agus Phearmainean.

Ann am Peirean, biodh agad an seors Lammas, agus an Duilleag chrochaidh, Ubh na circe-fraoich, Glas Achan, agus Ubh na h-eala, airson a gheamhraidh. Tha mi ’gainmheachadh na’n caochladh seorsan so, airson gum bheil iad uile cruadalach tarbhach agus a cheana air am feuchain gu buadhach ’san tir am bheil sibhse.

Plumbais, —An Orlean chumant’, Damson, agus Uellington.

Craoibhan-sirist, —Mai-duc, Morella, agus ginearson dearg agus dubh, athleasaichte.

Groiseidean, —Na seorsan romach uana agus buidhe luathrach, an seors sleamhan dearg, agus an seors geal Champaine.

Is gann gur fhiugh Suidheagan lair dhuibh an arach; air

a chum iad a bhi tarbhach feumar an gluasad gach tri-amh bliadhna, ach ’se an seors a’s fearr, seors Chean.

Cha’n fheum na Suidheagan prise dearg agus geal Antweirp ach beag toigh a thuilleadh air na meanglanan og a cheangal cuideachd ’an toiseach an fhoghair gu’n cumail bho bhriseadh le gaoitean.

Dearcan Frangach dubh, geal, agus dearg.

Tha mi tric a’ faicinn muinntir a’ dol a dh’ionnsuidh fear an liois-altruim airson seorsan ur ubhlain, &c. agus a’ faighinn seorsan gle dhona, ’nuair a dh’fhaodadh iad meanganan* airson an suidheachadh ann an craobh eile, fhaighinn bho dheagh liois ’sa choimhearsnachd, no craobhan og fhaighinn a nasgaidh bho an uachdaran a tha deonach gu’n toirt dhoibhsan a tha a feuchain tlachd ann an cumail lios gu maith; ’seadh bhiodh agam moran taitneis ann an toirt do’n leithid sin de mhuinntir na seorsan a’s freagairiche de chraobhan mheas no pris de gach seors. Thuilleadh air na liois, dh’fhaodadh sibh craobhan meas’ a bhi agaibh air an suidheachadh ann an bruachan ro chas airson a chrann; air chor’s lios mheasain a dheanamh ann, agus na’n robh measan cho pailt ’an so ’sa tha iad aig abhainn Chlide,† cha bhiodh buaireadh sam bith gu goid.

Mu sgathath cha’n abair mi dad sam bith an so, oir is beag a dh’fheumas sibhse dheth; ach na’n gearradh sibhse air falbh na meoir mheadhonach dheth nar craobhan agus ’ur pris dhearcagain, bhitheadh ’ur meas ni’s fearr air a leigeadh ris a ghrian air gach taobh, agus bhitheadh e ni’s mo agus ni’s cubhraidh aileadh ’us blas, agus cumaibh ’ur craoibhean iosal agus sgaolteach, a chum nach caill iad am measan le crathadh le gaoitean arda. Na leigibh le n- ’ur clann, ann an tionail a mheas, a bhi a’ briseadh na’n geugan, agus a’ milleadh na’n craoibhean. Cha’n ’eil ni a’s graineile agus a’s mo a’ taisbeanadh leisge agus bochdainn na craobhan shiristean leis na geugan mullaich air an reubadh air falbh, agus ginidh e aomadh neo-churam agus sgriosach ann am muinntir og a dh’fheumas dearbhadh calldach ann am beatha an deigh sin. Biodh agaibh maide le cheann crom, agus streang air son isleachadh gu seimh na’n geugan luchdaichte, agus ma bhriseas aon aig am air bith gu tubaisteach, ’sgath i air falbh gu grinn an aon uair le ’ur sgian. An ait ’ur roinnean a bhi air an suidheachadh le meas-chraoibhean a sgailicheas ’sa mhilleas na cairtealan luibhein, biodh agaibh na craobhan ubhail ’us pheur am fagus do ’cheile nam badan, agus pris ghroiseidean us dheircean am fagus doibh agus fotha cho maith as timchioll ’ur cas cheuman no mu’n cuairt do ’ur cairtealan luibhein. A thaobh gur ann a’s fearr a chinnicheas ’ur craobhan ubhall ’us pheurais ’nuair nach bi

* Failleanan. † Clyde.

iad ro dhlu, bithidh ni’s mo de rum airson ’ur pris eatorra no fotha.

Thoiribh aire do ’ur pris ghroiseidean ’us dheircean cho luath ’sa bhios iad fo lan dhuilleagan, agus biodh na h-uile chaterpiller no burras air an spionadh dhiubh cho luath ’sa tharas sibh. Le sealtuinn thairis air gach preas da uair ’san t-seachduin aig an am sin (a tha gu cumanta mu mheadhon an t-shamhraidh) ni nach toir bho chaileag no leanabh os ceann da uair ann an lios le 60 preas, ni sibh cinnteach an dion, ach ma dhearmaidear iad aig an toiseach bithidh an dragh air a dhubladh, agus am meas cha’ ’ne mhain air a mhilleadh, ach na pris mar an ceudna air an dochainn. Tha bad de bheallaidh cumanta air ’a cheangal ann am meadhon gach preas, na mhor dhion bho burrasan.

Suidhichibh ’us pris shuidheagan n’an sreathan an cois ’ur cos-cheuman, agus ceanglaibh cinn an fheadhainn a’s dluith ri cheile cuideachd, ’gan lubadh ri ’cheile air chor’s gu’m bi gach dha dhiubh ’nam bogha.

De luibhean ’se buntata luathrach a’s feumaile anns gach lios, a chionn, an deigh an togail, gu’m faod sibh cal a shuidheachadh, ni ’se ’nath thoradh liois a’s luachmhoire; oir tha sinn a foghlum bho Chobbet gu’m faodar arach air ceithreamh cuid de acair cal agus sneipean Suaineach gu leoir gu cumail a ’naird bo fada na bliadhna ma’s urrainn sibh beagan fodrach a cheannach dh’i. Agus ma’se gu’m bheil an sgribheadair talantach so dlu air a bhi ceart ann a chunntaidhean, cia furasda a dh’fhaodas da no tri chrodh a bhi air an cumail le ’ur liois air an cuideachadh mar a dh’fhaodadh iad le ’ur beagan fearuinn ’us ionaltraidh. Gu dearbh chunnaic mise cho mor air a dheanamh ’san doigh so le toigh ’us caontachd mu mhathachadh, agus barran connbhaileach ’an deigh a cheile ann an tir a’s fuara na ’n tir agaibhse ’s gu’m bheil mi a rireadh a’ creidsinn cunntadh Chobbet a bhi mu bhi ceart.

’Siad naimhdean sonraichte a chail, seilcheagan ban, agus ann an cuid a dh’aitean cnuimheagan geala aig a bhun. Mholainn mar mheadhon bacaidh, agus aig an am cheudna na dheagh mhathachadh, ’ur talamh uisgeachadh gu tric le buirn-aoil laidir. Agus mar an inneal glacaidh sheilcheagan a’s fearr tearc de dhuilleagan cail a chuir air an lair roimh an dorch,

agus dhol a shealtuinn orra ’sa mhaduinn roimh sholus latha, ’nuair a bhios iad air an comhdach leis na biosdan sgriosail so. Faodar beagan leacain a chuir na’n luidhe thall ’sa bhos, agus sealtuinn fotha ’san latha ’nuair a gheibhear iad fotha, agus gu furasda air an sgrios. Ach a dh’easbhuidh a leithid sin a dh’aire, b’aithne dhomhsa lios cail gu h-iomlan air a mhilleadh ann am beagan oidhchean. Faodar an luibh fheumail theaghlaich so a tha fas na bhiadh luachmhoir do chrodh, arach fada na bliadhna, agus ’nuair a bhios iad og cha chuir iad blas mhi-thaitneach ’sam bith air bainne no im. A chum stoc cail arach gu thighinn air aghairt ’san Earrach, ullaich cuig slat ceithir-chearnach de ghrunn an toisich an Fhoghair air a dheagh mhathachadh le inneir min, agus cuir a leth le cal luathrach agus an leth eile le cal fadalach, na’n sreathan tri eorlaich bho ’cheile ’ga chuir gu tana, agus ma thaisbeanas na planntanan ni’s dluithe na da eorlach bho ’cheile is coir an deanamh tana. Cho luath ’sa thig iad a mach, cladhaich gu maith eadar na streathan; oir mar a’s mo a chladhaicheas sibh mu chal ’sann a’s fearr. ’Nuair a gheibh na planntanan sia duilleagan, ullaich cuig slait eile, no deich, suidhich a mach na planntanan ann, ochd eorlaich bho ’cheile, agus tri eorlaich san t-sreath, a’ hodhaigeadh gu tric eatorra. Gu trathail ann an ceud mhios a gheamhraidh dean drileachan fhosgladh, cuir beagan mathaichidh annta, duin iad, agus suidhich an cal a rithist 15 eorlaich bho’ cheile air mulach nan drileichean, agus an sin feumaidh iad seasamh fad a gheamhraidh. Ma bhios reothadh cruaidh ann, crath beagan fodrach eadar na leapaichean phlantanan, air chor’s nach comhdaich e na duilleagan; agus ma dh’fhasas an grunn cruaidh le uisge agus reothadh, ruamhair eadar na plantanan. Ann am mios mheadhonach an Earraich ruamhar domhain, gu h-araidh ’nuair a thaisbeanas iad a bhi a’ fas, agus a risd an deireadh an Earraich, agus ’an toiseach an t-shamhraidh, a’ sgrios gach luibhean neo-fheumail, agus ’am meadhon an t-shamhraidh bithidh agaibh cal cearslach, daighean, agus iomchuidh airson ’ur cruidh gu meadhon an Fhoghair, nuair a thig an cal fadalach a steach ’sa mhaireas e fad a gheamhraidh. Ma dh’fheumar cal luathrach gu connbhaileach, cuir e ’an deireadh an earraich, agus rach air t-aghairt mar a roimhe, a’ ruamhradh, a mathachadh, agus a suidheachadh cho teann ’sa dhitheas sibh. Faodar cal no sneipean Suaineach a shuidheachadh ’nuair a ghearrar a cheud chuid ’am meadhon an t-shamhraidh. Tha cuid a mhuinntir ag ullachadh a chail le

toirt nam meoir og deth an t-seann stocainean cail, agus an deigh leigeadh leo tiormachadh beagan uairean, ’gan suidheachadh ’san aon doigh ri planntanan bho an t-shiol. Bheir na planntanan sin ann an am dligheach stoc ur de mheoir, agus mar so sior riarachadh fad na bliadhna.

Gu taghadh sil shneipean no chail, tagh beagan phlanntanan briagh, agus sudhich iad leo fein ’mach bho chomas ruigsinn bhlathain eile, air eagal gu’m measgaich na caochladh sheorsan le dus na’m blathain a bhi air a ghiulan bho aon phlanntan gu planntan eile, ni a tha air a dheanamh ni’s furasda na dh’fhaodas sibhse a smuaineachadh.

’Se Biot theagamh an ath thoradh liois a’ ’s lauchmhoire, agus ma shuidhicheas sibh luath e, faodaidh sibh a thogail ’an toiseach an Fhoghair, agus cal a chuir’na ait. Cuir an siol aig toisich mios dheiridh ’an Earraich, agus suidhich a phlanntanan le bacan ann an grunn air a dheagh dheasachadh ’us mhathachadh ann an ceud mhios an t-shamhraidh. Gearr dheth na barran ann an ceud mhios a Gheamhraidh, agus faodaidh sibh an itheadh mar bhloinigein garaidh, agus taisgibh iad a suas airson feum a Gheamhraidh far nach ruig an reothadh orra; no ma dh’iarras sibh na duilleagan gu’n caitheamh ’san t-shamhradh, faodaibh sibh an spionadh cho tric ’sa bhios iad air an lan fhas gun dolaidh a dheanamh air na planntanan, agus thig duilleagan uir a ghna a mach. Na’m b’urra sibh ait a thoirt do bheagan shreathan de bhiot an raoin no mangold-ursal, a tha gu bhi air arach air an doigh cheudna, bheireadh an crodh agaibh taing dhuibh, mar ann, an am focail, aig a chuid as lagha ann am bainne fada mhios a Mhairt agus a Ghibnidh, nuair a thoisicheas ’ur sneipean ri call am brigh. Ach feumar an toirt an toiseach ann an tomhasan gle bheag gus am bi an spreidh cleachdte riu.

’Siad Oinnionan an luibh a’s fheumaile, agus a’s taitnich do na bhlas a’s eol duinn. Feumaidh do ghna an cuir ’san aon mhir grunna air ullachadh airson an fheum sin, a’ cuir ris ma dh’fheumas e a leithid de thalamh ’sa ni e criadhaicheil tioram. ’Siad mathachaidhean laidir, leithid a’s suidh, inneir mhuc ’us cholmain, aol, &c. a’s fearr ’nuair a chleachdar gu ciallach iad. An siol a’s fearr, ’siad an t-oinnion dearg, agus an Strasburg, agus cinnichidh iad ni’s fearr air an cuir measgta. Ruamhar do thalamh gu maith ’sa Mhairt, agus cuir an siol mu mheadhon na mios sin ann an aimsir thioram.

Tha Curranan na’n lon luachmhoir airson duine, ’us crodh, ’us eich, &c. agus a fas gu maith ann an talmhainnean gainmhich no mointich mo bhios iad reamhar, tioram, agus domhan, agus ma chuirear iad trath ’sa Ghibnidh. Cha’n’ eil beagan shil air a mheasgadh maille ri ’ur n-oinnionan, na dhroch chleachdadh idir; oir ma dh’fhaillnicheas na h-oinnionan, tha sibh cinnteach a curranan mora, agus ma dh’fhasas na h-oinneanan gu maith faodar na curranan a spionadh ’mach. Is coir siol churrain a bhogachadh gu thoirt gu rinneachadh ma’s cuirear e, agus an sin a mheasgadh le gainmheach thioram gu thoirt air cuir ni’s ealaimhe.

Tha Parslie, no fionnas-garaidh, na luibh shlainteil thaitneach, feumail ann ’ur saus-eisge, agus fasaidh e ’an ait air bith bho shiol, agus an deigh sin sgaolidh e e-fein ma leigear le planntan no dha ruith gu siol a chuir.

Tha Saibheas an ire a bhi cho feumail ri oinnionan, agus bu choir iad a bhi ann bhur liois uile, oir gheibhear planntanan ’an ait air bith, agus cinnichidh iad gle theann; tha iad feumail maille ri ’r buntata, ’ur n-iasg, ’ur cal, &c. agus riaraichidh iad sibh ’nuair a theirgeas ’ur n-oinnionan.

Ged nach ’eil Oinnion-bhuntata cho laidir aileadh, tha e gle fheumail, a thaobh nach faillnich e idir, eadhon far nach h-urrar seorsan eile fhaotainn gun phris arda. Suidhich iad ann an grunn mathaichte, 4 eorlaich air dhoimhne, agus nan sreathan 6 eorlaich bho ’cheile, agus na planntanan 4 eorlaich bho cheile; agus ann an deireadh an Fhoghair faodar na h-oinnionan a thogail ’san tasgaidh airson feum.

Tha Peasar na luibh thaitneach fheumail, agus ma chuireas sibh an seors goirid ann an sreathan cha bhi sibh air n- ’ur cuir gu dragh ’us cosdus maidean taic a chuir riu. Ann an aimsir fhliuch ma luidheas i, tionnd a naird i, agus cuir barrach phris foidhe gu leigeadh na gaoith a steach agus gu bacadh grodadh.

Tha Ponar mar an ceudna na luibh fheumail agus chruadalach agus faodar a cuir luath eadar ’ur cal ’sa mhairt. ’Siad na seorsan a’storaidhich Uindsor agus masagan.

De luibhean eile tha coachladh lionmhoireachd, ach tha iad gu bhi air an arach far am bheil gairneilean air an cumail agus ri ’n leithid-san cha’n ’eil mo bheachd chomhairlean air an labhairt.