Eich Éirisgeigh

Bha iad riamh an Éirisgeigh ’s gum b’ fheumail iad don t-sluagh,
Bha iad troimh na linntean ann sna tìmean chaidh air ruaig;
Thàirneadh iad a’ mhòine gu fògairt chur air fuachd
Is làimhsicheadh an òigridh iad ’s bha iomadh spòrs ’nan cuairt.

Gu toirt todhar far na tràghad bha iad làidir agus treun,
Bheireadh iad gun spàirn an àirde paidhir chléibh;
Dhìreadh iad na h-uain’ -chnuic cho uallach ris na féidh —
Cha chuireadh teas no fuachd orra, b’e an dualchas bhith treun.

Guma fad’ air ghluasad iad an eilean uain’ na h-òig’
A-muigh air feadh nam buailtean ’s a’ cuartachadh mun chrò;
Tha pailteas dhen bhiadh ac’ ann ’s iad riaraichte gu leòr
’S bidh freastal a’ cur dìon orra bho shìontan no ghaoth reòdht’.