Éiseabhal Stùcach

Éiseabhal stùcach nan ùr-bhlàth ’s nan cluan
’S nan aibhnichean siùbhlach ’s an cùrsa gu cuan,
Nan gorm-ghlaicean flùrach tha ùrail ’nan snuadh —
’S tha ’n t-sòbhrag ’s an cluaran a’ fàs ann.

Bho s dual dha mo nàdar bhith tàthadh nan duan
’S a’ sgrìobhadh na Gàidhlig gun àrdan gun uaill,
Gun sgaoil mi mo thàlant an-dràst’ ort mun cuairt
’S gun inn’s mi don t-sluagh mu d’ chuid bhòidhchid.

Glinn air an còmhdach le còinneach ’s le fraoch,
An t-sòbhrag ’s an neòinean ag òradh nan raon,
A’ chaora le h-òg-uain faighinn lòn air gach taobh
’S an smeòrach gu saor ri cuid ceòlraidh.

Sléibhtean bheir sòlas is sòighneas don t-sùil
Ri’m faicinn ’nan glòir anns an òg-mhadainn chiùin;
Nuair sgaoileas an ceò gheibh sinn eòlas as ùr
Air àilleachd gach flùir feadh na mòintich.

Mu bhruaichean do chaochain tha caoin-bhiolair uain’,
Tha lìon nam ban sìth ann as rìomhaiche snuadh;
Tha sealbhag nam fiadh ann, ’s an fhìor bharrag ruadh,
’S tha roid mar as dualach a’ fàs ann.

Nuair dheàrrsas a’ ghrian ort gur ciatach do ghnùis:
Gach glaic agus blianag cho fìor-ghlan fo dhriùchd,
Do chnuic is do réidhlein ’nan éideadh gun smùr —
’S tha fiamh far do chrùin mar an t-òmar.

Ged shéideadh an dùdlachd gu h-ùdlaidh bhon iar
Sa gheamhradh le buaireas a’ ruagadh nan sìon,
Bidh sìochaint is sàmhchair ’nad fhàs-sgorran ciar’
A’ tàladh na h-eunlaith tha beò annt’.

Bidh ’n sneachd’ anns an fhaoilteach ag aomadh mu d’ bhàrr,
Bidh ’n t-sobhrag mu d’ alltain am Bealltainn na Màigh’ —
Bidh cuairtean na bliadhna gad riaghladh gu bràth
Ged as crìon anns an làr do luchd-eòlais.