An t-Eun Fuadain

Chan i seo an dùthaich dha’n dùthchas dhut bhith tàmh:
Chuir stoirm is gailleann faoiltich thu air faondradh thar an t-sàil;
Dh’fhàg thu cridhe brùit’ againn thu dhol a-null cho tràth
A dh’ainneoin ar cuid cungaisich, cha d’ chum sinn thu bhon bhàs.

Tha itean bòidheach ciatach ort cho dubh ri fiamh na teàrr
Is broilleach mar an sneachda bhios ’na stac air feadh nan càrn;
Tha spògan beaga rìomhach ort cho mìn ri canach blàir
Is dhearbh iad dha mo shùilean gum bu dùthchas dhut bhith snàmh.

Rinn mi uaigh bhòidheach dhut bho fhòirneart air do dhìon
Is rinn mi ùrnaigh shoisgealach, oir toil leam ceòl nan ian;
Nuair thig an latha sònraichte chaidh òrdachadh le Dia,
Bidh thusa snàmh gu sòlasach air bòc-thuinn a’ Chuain Siar.