Cha Mhór tha ri Àireamh

Cha mhór tha ri àireamh dhe m’ luchd eòlais san àite,
Tha iad shìos ann an t-Hàllann a’ cnàmh fo na fòid;
Cha chluinn iad a’ ghàirich aig tuinn Lag an t-Sàile
’S chan fhaic iad na crà-gheòidh a’ snàmh anns an òb.

Sa mhadainn cha dùisg iad le aiteas no sùgradh
Fo ghlasan nach mùth ann an duirche nam bòrd;
Cha treabh iad a’ bhuaile, chan àitich ’s cha bhuain iad —
Thàinig deireadh an cuairt ann an cluaintean nam beò.

Cha téid iad gu sàile ri lìonadh no tràghadh,
Cha chuir iad gu bràch crann bàt’ ann am bròig,
Cha cheangail ’s chan fhuasgail iad ròpa na cruaidh-shnaidhm,
Chan iomair chun an fhuaraidh ’s cha chruadhaich a seòl.

Bu chridheil am mànran nuair bhiodh iad mun cheàrdaich
A’ deasbad mu chàirdeas ’s mu ghnàthachd an òig’,
Bhiodh Niall Mhurchaidh a’ fàsgadh na builg gu làidir —
S iomadh coltair ’s crann-arain chaidh a thàthadh le mheòir.

Sa gheamhradh gum b’ éibhinn bhith triall don taigh-chéilidh
Far an cluinneamaid sgeul ris an éisteadh gach seòrs’ —
Bhiodh snìomh agus càrdadh, bhiodh lìn ann ri’n càradh
’S bhiodh ìm agus càis’ air a chàrnadh air bòrd.

Se bodaich bhiodh sunndach a’ froiseadh ’s a’ sùisteadh,
Cha bhiodh gruaim air an gnùis, bha iad sùrdalach, beò;
Cha leigeadh iad mùigeachd bhith riaghladh an cùrsa
’S bhiodh balgam sa chùil ac’ de shùgh blast’ an eòrn’.

Bu tric a’ gluasad a-mach feadh nan cruaidh-chnoc
Far am biodh iad a’ ruamhar gu buannachd an lòin —
A’ bristeadh, ’s a’ taomadh, is feamainn ga sgaoileadh,
Cha robh cobhair ri fhaotainn ach saothair nan dòrn.

Dh’fhalbh iad ’s cha till iad gu bràch do na glinn seo,
Ann an suaimhneas na sìth tha iad sìnte fon fhòd;
Ged nach d’ mheal iad cus saorsa ’nan cuairt anns an t-saoghal
Cha bhi cìsean cho daor dol troimh chaolais na Glòir.