Cumha

Nuair chaislich gaoth a’ Chéitein bàrr nam flùran
Bha aoibh is gaol is sùgradh ann an còmhradh,
Bha briathran geallaidh caomhalachd ri’n éisteachd
’S bha uaimeachd eadar eud is mullach dòchais.

Thig oiteag bhlàth thar bhàrr nan tonnan uaine
A’ dùsgadh smuaintean ’s a toirt bruadar bèo dhuinn,
A’ dearbhadh dhuinn cho aithghearr ’s a tha ’n ùine
Bhon bha Faoilteach dùr toirt fùcadh treòir oirnn.

Thug an Céitean dhuinn air ais na flùran
’S thug e bhuainn an t-ùr-blàth ’s robh ’bhòidhche;
Aig ceithir deug a bhliadhachan de dh’ùine
Gur duilich leam an ùir a bhith gad chòmhdach.

S duilich leam do chuailean dualach rìomhach
A bhith ann an ionad anns nach cuir a’ chìr air dòigh e;
Nì mi dealbh na h-àilleachd anns an ùir dhiot
Ged nach faca mi le m’ shùilean anns an fheòil thu.

Dh’fhàg thu as do dhéidh an saoghal gruamach
Nach robh aoigheil riut no suairc nuair bha thu bèo ann;
Ghabh thu t’ aiseag chun a’ chala shàbhailt’
Far ’m bi thu ann an càirdeas feachd na glòrach.

Bidh crònan tonnan iargail Lag an t-Sàile
A’ brosnachadh nan tàlaidh is nan ceòl-bhinn;
Bidh rùin phàirtichte do chàirdean mun an uain’ -chnoc
’S bidh cuimhneachain bhios buan far ’n deach an òige.

Is iomadh madainn Chéitein a nì ùislinn
Is gaoth a’ caisleadh fhlùran a bhios òrail
Air uachdar an t-seòmair chadail anns nach dùisg sinn
Nuair chuireas làmhan chàich na bùird gar còmhdach.