18 Ri Taobh an Locha Leathainn

“Tha Interpol an deaghaidh bhith gabhail beachd air na Companaich airson ùine mhath a-nise,” arsa MacFhraing, “ach cha robh sinn ag iarraidh gluasad ’nan aghaidh gus am bitheamaid comasach air sin a dhèanamh ann an comh-phàirt ri chèile anns na dùthchannan eadar-dhealaichte.”

Choimhead e air uaireadair.

“Bu chòir gum bitheadh an t-Ard-Inspector MacLeòid ’s na balaich aige a’ cur nan Companach an sàs a-nise!” ars esan. “Cha robh dùil aig Mgr MacLeòid gun robh e dol a dh’fhaighinn èisdeachd cho math nuair a rinn e gearain an deaghaidh dha bhith air a chur air falbh air cùrsa an aghaidh a thoil! Tha an Superintendent MacIain agus urrachan mòra eile as a’ phoilis an grèim mar tha!”

Bha iad ’nan suidhe ann an oifis a’ phoilis ann am Portrìgh aig còig uairean sa’ mhadainn le cupannan cofaidh air am beulaibh.

’S e fear a bha dèanamh a h-uile nì ann an dòigh sgiobalta a bha ann am MacFhraing agus rinn e a h-uile càil soilleir dhaibh ann am beagan fhaclan.

Thug e air Tarmad smaoineachadh dè seòrsa duine bh’ ann ’na inntinn – duine bha deònach rud sam bith a dhèanamh airson an dùthaich aige chumail saor, no duine dhèanadh rud sam bith airson an Riaghaltas a bha ga phàigheadh.

Bha e mar gun do thuig MacFhraing dè bha dol tro inntinn.

“Is toil leam an dùthaich seo!” ars esan agus an uair sin a’ coimhead air Tarmad le gàire. “ ’S e Alba tha mi ciallachadh! Ach is toigh leam Sasainn cuideachd agus dùthchannan na Roinn Eòrpa – gu dearbh an saoghal saor uile! Tha cunnart gu bheil an truailleadh faisisteach ud a’ togail a chinn a-rithist on chaidh co-mhaoineachd sìos ach chan eil sinn a’ dol a leigeil leotha sin a dhèanamh mas urrainn dhuinn! Ach tha mi duilich airson dà rud.

“Cha robh fhios agam gun robh iad a’ dol a mharbhadh Bill Fennell agus bha mi ro fhadalach airson Karl Herder a shàbhaladh. Mura b’ e an dithis sin cha robh crìoch air tighinn air a’ ghnothach seo cho luath! Agus rinn sibh-se glè mhath cuideachd. Bithidh cuimhne aig an Riaghaltas air an obair ionmholta a rinn sibh!”

Dh’èirich e agus shìn e mach a làmh do Tharmad. Rinn e seòrsa de bheic do Mhiranda.

“Feumaidh mi falbh,” ars esan. “Tha rudan agam ri dhèanamh! Bha mi toilichte tachairt ruibh le chèile! Cuine tha a’ bhanais gu bhith ann?”

Sheall Tarmad is Miranda air a chèile le gàire. Cha robh sùil aca ris a’ cheist seo.

“Chan eil fhios againn fhathast!” arsa Tarmad. “Ach bheir sinn fiathachadh dhut ma bheir thu dhuinn an seòladh agad!” ars esan leis an droch-rud.

Rinn MacFhraing gàire a-rithist.

“Cuir gu stèisean a’ phoilis e,” ars esan. “ ’S dòcha nach fhaigh mi ann, ach cuiridh mi preasant g’ ar n-ionnsaigh co-dhiù!”

Nuair a chaidh e mach shuidh Tarmad is Miranda, grèim aca air làmhan a chèile agus fiamh-ghàire gòrach air na bilean aca.

Dh’fhàs aodann Tharmaid stòlda. Sheall e air Miranda.

“Tha mi duilich air do shon-sa gun deach do bhràthair a mharbhadh!” ars esan.

Chrath i ceann.

“Cha leig thu leas!” ars ise. “Cha robh mi riamh eòlach air, ’s bha e air atharrachadh gu tur! Tha pian ceangailte ri bhàs ach tha mi toilichte mar a thionndaidh gnothaichean a-mach!”

Chaidh Tarmad a-null ’s chuir e ghaoirdean timcheall oirre.

“Thèid sinn a choimhead air mo mhàthair a-nise,” ars esan is an deaghaidh sin bu thoigh leam a dhol a choimhead air Pàdraig anns an ospadal. An tig thu còmhla rium?”

“Bu toigh leam sin a dhèanamh,” arsa Miranda. “Tha fhios agam gur e deagh charaid dhut a th’ ann!”

Am feasgar sin ’s iad air an rathad sìos gu Baile a’ Chùirn stad Tarmad an càr aig na Lochan. Bha Miranda air a togail le corra-ghritheach a chunnaic i aig an Loch Leathann.

Thionndaidh Tarmad g’ a h-ionnsaigh ’s chuir e làmh air a gualainn

“Aon rud eile,” ars esan, “cha bu toigh leam fhàgail aig MacFhraing

“A Mhiranda, am pòs thu mi?” ars esan.

Sheall Miranda air le gàire ’s chuir i corrag air a beul.

“Uill, pòsaidh,” ars ise mu dheireadh – “ach air aon chùmhnant!”

“Dè tha sin?” ars esan.

“Gun leig thu leam fuireach anns an àite bhrèagha seo!”

Rinn e gàire mus do phaisg e ’na ghaoirdeanan i.