Aig Taisbeanadh Talla a’ Bhaile

Ged dh’fheuchainn ri innse mu dheidhinn mo shinnsir,
Bochdainn is strì a bha cràiteach,
Doilgheas is dìcheall is nàbachd ro phrìseil,
Is fearann gun bhrìgh ga àiteach -
Cò bheir cluas do luinneig cho truagh
Nuair tha taisbeanadh buan anns an àite,
Eachdraidh an t-sluaigh air a sgeadachadh suas
Le grinneas cho buadhmhor àillidh?

Iadsan chuir dòigh air sgeulachd cho mòr,
Chan e m’ òran-sa moladh a b’ fhiach iad,
Duais gu leòr cha dèan airgead no òr -
Bidh sinn rè ar beò nam fiachan;
Cha b’ ann gun sùim a chaidh ullachadh dhuinn,
Cha mhol mi na suinn mar a dh’iarrainn,
Bu chòir gum biodh cuimhn’ air sgreatachd an linn
Le taisbeanadh cruinn gu sìorraidh.

Leugh mi le uaill mu ghaisgich an t-sluaigh
Dh’fhairich teas agus uallach a’ bhlàir
Ri uachdarain chruaidh gun chùram gun thruas
A chuir mòran gu truaigh’ is gu bàs;
Le fallas an gruaidh ag àiteach ’s a’ buain,
Iomnaidh is uallach gach tràth;
Gun cinnt air duais, air ceartas no cluas,
Mar buar aig uaislean an àit’.

Le cas-chrom is croman, crògan is corran,
Dh’àitich iad fearann gu toradh is buain,
Chuir iad eathair an òrdugh le ràimh agus seòl oirr’,
Is choisinn iad beòshlaint à doimhneachd a’ chuain;
Dòigheil is coibhneil is riaraicht’ len cuibhreann,
Umhail don oighreachd, modhail is suairc’,
Fo lagh a rinn diabhail le cridheachan iarainn -
Ainglean an Tighearna cha chuireadh leis suas.

Is iomadh blàr cruaidh anns na choisinn iad duais,
’S minig a bhuannaich an talamh;
Chan eil tìr fon a’ ghrèin nach deach iad an grèim,
’S bhiodh an nàmhaid fhèin gam moladh;
Mòr bha ’n cruadal ach suarach na fhuair iad,
B’ e ’n cuibhreann an cruas ’s a bhith falamh;
’S dòcha gu saoil sibh, ged leò bhiodh an saoghal,
Gun phàigh iad ro dhaor len cuid fala.

Nuair a thilleadh an saighdear gun sgeul air a’ mhaighdean -
Dachaigh is saibhlean nan tobhtaichean fuar,
Cuideachd is càirdean air an sgiùrseadh mar thràillean,
’N tìr san deach àrach cur chaorach ro shluagh -
Shaoilinn gun smaoin e ag amharc na aonar
Air coin agus caoraich far ’n robh sinnsear aon uair:
“Iadsan a bhàsaich ri aghaidh ar nàmhaid,
’S math leam an dràsta nach fhaic iad an duais.”

Rinneadh moladh gu leòr air na h-uachdarain mhòr -
Bha iad uile cho còir, tha mi leughadh,
Fialaidh len òr air innis ’s tìr-mòr,
Daonnan an tòir a bhith feumail;
B’ e ’n croitear an Sàtan le bhrochan ’s a bhuntàta,
Leisg ’s an deoch làidir bu dhèidh leis -
Bha e tòrr na b’ fheàrr dha teicheadh dhan fhàsach
Na gànrachadh ’n àit’ air na fèidh orr’!

Nuair a theasaich a’ chùis ’s am buaireadh tighinn dlùth,
Chaidh comann a’ Chrùin chur air bhonn,
Duin’ -uasal gach ball, thàinig iadsan a-nall,
Agus uachdaran, Gall, os an cionn;
Cò ris a bhiodh dùil aig bodaich à Uig
Ach an coma-co-dhiù bhon a’ Ghall?
Chriomag a dh’iarr iad cha d’ fhuair dhith ach stiall iad
’S làn-cheartas gu sìorraidh air chall.

Ach rinn Napier feum a thug dhaibh a’ chiad ghrèim
Air na choisinn iad fhèin dhan tìr sa,
Agus ceum air cheum gu croit an là ’n-dè,
Tha ’n taisbeanadh fhèin gha innse;
Ach le cumhachd nach gann tha uachdarain ann
’S cha theirig an sannt no an cìsean - ’S e toibheum do Dhia g’eil fhathast fon sgiath
Am fearann a dhìon ar sinnsear.

Ann an ceud samhradh thèid iomadh rud a chlamhradh
Agus brisidh ioma slabhraidh tha oirnne,
Ach ged dh’abaicheadh buntàta gun fhearann ’s gun àiteach
Agus coirce bhith fàs à sìol eòrna,
Ged bhiodh iasg anns an fhàsach is craobhan sa bhàgh sa
Far an tric a shnàmh mi nam òige,
Dìreach mar tha ’n dràsta, bidh uachdarain a-màireach
Sanntach is grànda nan dòighean.