A’ Chlach-Ghleusaidh

’S e tomhas a shaothair
Gun chaith e cho caol thu,
A’ gleusadh an fhaobhair
A’ leagadh nan diasan;
’S ioma speal ris na shuath thu,
’S ioma corran a bhuail thu,
Is osnaich a chual’ thu
O bheul-san.

Moch madainn Diluain
Aig toiseach na buain,
Bu taitneach am fuaim
Ri èisteachd;
Nuair a shlìobadh e ’n t-iarann,
Rid chliathaich ga ghleusadh,
Gun gearradh e ’n fheusag
Gun èiginn.

Tiugh thuiteadh na diasan
Ron fhaobhar a ghleus thu,
’S bhiodh ràn aig an iarann
Tron arbhar;
Bliadhna ’n dèidh bliadhna
A’ bearradh nan crìochan,
Bha bheatha na deuchainn
A mharbh e.

’S ann tro fhallas a mhaoil
A dh’fhàs thusa caol,
Tro chlaoidh tha thu maol
Agus rèidh;
Ged bhiodh e fhèin fann,
Bha dìon ort nach gann -
Cha robh barrachd air an lanns’
Aig an lèigh.

Bha thu luachmhor dhàsan
A ghlèidh thu cho sàbhailt’
’Son foghar nach tàinig
Ga chlaoidh-san;
Nuair a lorg mi an dràst’ thu
Dh’ath-bheothaich mo ghràdh air
Bha cho iriosal, bàidheil
Is coibhneil.